Dochter continu chagrijnig
Ik weet niet wat we met onze jongste dochter van 10 moeten aanvangen, ze is denk ik net in de puberteit beland. Ze is chagrijnig, gewoon niet te harden en doet lelijk tegen iedereen in het gezin. Eerst dacht ik O, ochtendhumeur, maar de afgelopen tijd gaat het de hele dag door. Gister heeft ze mijn man voor zak uitgemaakt in een winkel toen ze haar zin niet kreeg. Ik kamde haar haar en kreeg ondertussen een rotopmerking naar mijn hoofd. Ze vertelt iets, ik vraag wat ze bedoelt omdat ik iets niet begreep en krijg een boze reactie. Enzovoorts. Ik weet niet waar ze dit vandaan haalt. Het chagrijn lijkt vaak niet eens te maken te hebben met de situatie. Hele simpele dingen (bijv Wil je even je gymkleding in de wasmand doen?) leveren hele ruzies op. Maar ondertussen wil ze wel dat wij haar overal heen brengen en alles voor haar doen. Ze is alleen nog maar boos.
Wat is een goede manier om hiermee om te gaan?
Vooral rustig blijven en redelijk. Het gaat niet zozeer om de tekst. Zie het als een wild dier met pijn. Je kan feedback geven en/of aangeven dat je dit (later) wilt bespreken als de bui weer afgezakt is. Geef dan aan dat het ook effect heeft op anderen. Blijven herhalen. Niet duiken.
Is praten in de auto of tijdens een wandeling een optie? Mensen praten over het algemeen makkelijker als je niet tegenover elkaar zit maar naast elkaar.
Je kunt bijvoorbeeld wandelen naar een leuke bestemming voor haar zoals een ijssalon, luchroom of winkel.
Je afzetten tegen je ouders hoort bij de leeftijd maar je kunt de toon en de manier waarop wel enigszins begrenzen. Zeker als het je raakt is begrenzen van belang om te voorkomen dat het te kosten gaat van jullie band.
Toen mijn dochter van die chargrijn buien had zei ze een keer tussendoor “ik wil het dan helemaal niet zo zeggen maar dan heb ik het toch gezegd”.
En dat vond ik wel inzichtelijk. (Overigens, als ik zelf een rot humeur heb door hoofdpijn of anders ben ik ook niet bepaald gezellig en een ander kan niet weten hoe hij me ergert dus dan komt het ongetwijfeld heel onredelijk over.)
Kinderen op die leeftijd oefenen sowieso wel wat met boosheid, ik vond groep 7 en 8 nou niet de periode waarin kinderen op hun sociaalst zijn zeg maar, net zoals de nieuwe sterkere spieren geoefend worden, lijkt het wel of van je afbijten en schelden/vloeken ook uitgeprobeerd moeten worden. Vervelend dat je daar als ouder dan soms ook het mikpunt van bent.
Het gaat ook weer over, elke periode gaat weer over. Maar elke periode heeft ook een begin, en dat is altijd even schrikken.
Het helpt om veel van je af te laten glijden, al vond ik dan soms ook knap moeilijk, dan zag ik er al als een berg tegenop om bij de schooldeur te staan en het gemopper in ontvangst te nemen en in gespannen stilte naar huis te fietsen samen…
met een van de kinderen is de band nog steeds niet goed, het blijft op eieren lopen wederzijds met af en toe een fikse aanvaring en veel steken onder water. Jammer, maar we krijgen het gewoon niet goed.
Dit is de prepuberteit. Ik heb vier dochters en allemaal hebben ze dit gehad. Daarna volgde even een rustiger iets meer aanhankelijke periode, voor ze de echte puberteit indonderden.
Prepuberteit herkennen
Daarnaast zijn er nog een aantal niet-fysieke tekenen dat je kind in de prepuberteit is beland. Zoals:
- Stemmingswisselingen
Door de hormonale veranderingen kan je kind last hebben van stemmingswisselingen. Deze buien kunnen zich heel snel afwisselen: het ene moment is je kind heel gezellig en hangt hij de grapjas uit, even later kan hij opeens bloedchagrijnig, verdrietig of boos (om niks) zijn. - Onzekerheid
In de prepuberteit kan je kind zich onzeker voelen. Zijn lichaam verandert en daar kan hij zich voor schamen. Je kind kan zich gaan spiegelen aan leeftijdsgenoten en daar onzeker door worden. Ook krijgt hij te maken met wisselende emoties, wat voor je kind behoorlijk verwarrend kan zijn. Sommige prepubers hebben last van weinig zelfvertrouwen, faalangst of een laag zelfbeeld. Ook kunnen er door de emotionele instabiliteit in de prepuberteit bepaalde angsten bij je kind naar boven komen. TIP: 8 tips om het zelfvertrouwen van je kind te vergroten - Brutaal gedrag
In de puberteit wordt het vaak nog erger, maar ook prepubers kunnen al flink brutaal zijn. Kijk niet gek op als je kind steeds vaker tegen je ingaat of een grote mond heeft als je hem wat vraagt. Ook kan je kind kritisch worden over de regels die gelden in huis. Een lastige fase, maar het hoort erbij. Je kind ontwikkelt de behoefte om zich los te maken van zijn ouders, en hierdoor gaat hij zich helaas ook van je afzetten. - Zelfstandigheid
Tijdens de prepuberteit wordt je kind een stuk zelfstandiger en verantwoordelijker. Je kind ontdekt steeds meer zijn eigen identiteit. Het lijkt daardoor misschien alsof je kind erg met zichzelf bezig is. Daarnaast kan hij ook meer behoefte aan privacy krijgen. Hierdoor zal hij dingen voor zichzelf willen houden. Hij krijgt steeds meer een eigen mening, die hij waarschijnlijk maar al te graag laat horen. Meer lezen: Zo help je je kind goede keuzes te maken - Hechtere vriendschappen
Tijdens de ontwikkeling van zelfstandigheid worden ook vriendjes en vriendinnen belangrijker voor je kind. Hij wil er graag ‘bij horen’ en dezelfde soort kleding dragen als zijn vrienden. Vriendschappen worden hechter en je kind gaat er ook meer waarde aan hechten. Grote kans dat je kind de mening van zijn vrienden nu belangrijker vindt dan de mening van zijn ouders.
Kinderen kunnen best af en toe chagrijnig zijn, maar er mogen zeker ook grenzen gesteld worden aan wat je accepteert. Dus als ze jullie om het minst of geringste voor rotte vis uitmaakt, dan heeft dat zeker niet tot gevolg dat ze dan wel haar zin krijgt.
Je schrijft dat je de afgelopen periode minder aandacht en één op één tijd met haar had. Dat lijkt me waardevol om te doen. En laat haar ook weten dat je er voor haar wil zijn als ze ergens mee zit. Maar als je iets van mensen wil of nodig hebt, dan is schreeuwen, snauwen en nukkig doen meestal niet de oplossing.
Als mijn dochter zo'n bui heeft, zit daar meestal frustratie of verdriet onder. Toevallig gisteren nog zo'n dag gehad dat er niks mee aan te vangen was en pas toen ik het een beetje op de spits dreef en zei dat ze ofwel kon zeggen wat er was ofwel op haar kamer nukkig kon gaan doen, volgde er een enorme huilbui die in de basis ging over onzekerheid. En inderdaad ook 'ik wilde niet boos doen, maar het lukte niet om niet boos te doen'. Dat kan soms gebeuren. Ik merk ook dat ik het minder erg vindt als ze erkent dat het voor een deel ook aan haar zelf ligt.
Als ik met zoon iets te bespreken had omdat er iets dwars zat, dan werkte het goed als hij naast me in de auto zat. Dat praat op de één of andere manier makkelijker.
Als kleuter paste hij nog bij mij in het ligbad, met de rug naar mij toe. Dan speelden mijn voeten voor poppenkast en vertelde hij aan mijn voeten wat er stom/vervelend was.
klinkt als pre puberteit. Maar kan natuurlijk ondanks die pre puberteit zijn, dat ze ergens verdriet over heeft en dat op deze manier uit. Hoe gaat het op school? Daar zou ik ook even over in gesprek gaan
misschien ook eens uitzoeken of ze genoeg slaap krijgt? Van slaapgebrek wordt je ook chagrijnig. Op die leeftijd is bedtijd respecteren best moeilijk.
Hoewel puberteit in zichzelf aanleiding genoeg is natuurlijk.
Hier werkt een combinatie van humor, pick your battles en begrip tonen. 's Ochtends hoef ik mijn kinderen trouwens helemaal niet aan te spreken; dan hebben ze een ochtendhumeur. Humor: hé, staan jouw schoenen nu alweer bij de bank? Dan terwijl je ze net op de gang had gezet. En benoemen dat jij het niet fijn vindt om zo aangesproken te worden. Consequenties aan gedrag benoemen helpt ook: gymkleding niet in de was? OK, dan is jouw gymkleding dus niet schoon bij de gymles.
En wat aandacht geven. Ga je wel eens iets samen met haar doen? Ergens wat drinken? Of een hapje eten?
Begrip tonen helpt hier ook, ook wel een beetje met humor soms (jij hebt echt een zwaar leven zeg) of serieus (valt ook niet mee allemaal, verandert je lijf opeens zo, zeuren je ouders etc.).
Een beetje goochelen dus met haar humeur en jouw reactie. Jij kan goochelen; zij is nog volop in ontwikkeling.
Wauw! Zoeken naar de oorzaak en daar iets aan doen lijkt me een prima plan. Maar wat ik in de reacties nogal mis is; geef je grenzen aan. Er kan een heleboel begrip zijn voor boze buien in de puberteit maar er zijn ook grenzen aan de mate waarin je je kan en mag afreageren op je gezinsleden.
Eens. Ik vind dat alleen best lastig hoe die grenzen goed aan te geven. Als ik aan haar grenzen aangeef, dan lijkt dat vaak geen effect te hebben. Of je krijgt alleen een boos ‘sórry’.
S.ndra schreef op 12-03-2024 om 11:22:
Eens. Ik vind dat alleen best lastig hoe die grenzen goed aan te geven. Als ik aan haar grenzen aangeef, dan lijkt dat vaak geen effect te hebben. Of je krijgt alleen een boos ‘sórry’.
Ze hoort je het wel zeggen. Dat is winst.
Het alternatief is dat je niets zegt. Niets zeggen = geen grens aangeven, iets zeggen = wel een grens aangeven.
Ja, dat is waar. Ik hoop dan maar dat er ergens iets van blijft hangen.
Is ze bij anderen ook zo chagrijnig? Als ze zich dan wel kan beheersen, zou ze het bij jou ook moeten kunnen. Tegen mijn dochter zei ik altijd als ze snauwde: "Dit heb ik niet gehoord. Ga maar even naar je kamer en als je me dan nog iets wil vragen of zeggen kom je maar weer naar beneden en dan vraag/zeg je het op een normale toon."
Als ze me op een lieve toon vroeg iets voor haar te doen, bijvoorbeeld ophalen van een feestje, zei ik ook vaak dat ik dat een heel fijne manier van communiceren vond en dat ik dan graag iets voor haar wilde doen. Eiste ze dat ik iets voor haar deed, dan verdomde ik het. Soms keerde ik het ook wel eens om, dan ging ik als een gek staan krijsen dat ze NU de vaatwasser moest uitruimen. Dan stond ze - terecht - met grote ogen te kijken wat er gebeurde. En dan zei ik: "Stom he, om zo te worden aangesproken. Dat kan toch ook op een fijnere toon."
Zo zijn wij redelijk ongeschonden door de puberteit gerold. Met hier en daar een vervelende uitschieter van beide kanten, dat dan weer wel. Maar we hebben er niks aan overgehouden.
S.ndra schreef op 12-03-2024 om 14:45:
Ja, dat is waar. Ik hoop dan maar dat er ergens iets van blijft hangen.
Wat bedoel je daarmee precies? Ben je bang dat ze over tien jaar tegen iedereen snauwt? Want dat kun je niet voorkomen in het hier en nu.
Sorry zeggen is mooi, want dan snapt ze dat ze te ver gegaan is. Dat het niet van harte gaat lijkt me logisch. Pick your battles.
