bezoek aan opa/oma verplichten?
Schoonouders wonen op 2 uur rij afstand; meestal komen ze bij ons (vinden ze fijner/leuker); maar als ze jarig zijn gaan wij natuurlijk die kant op. Alleen, de pubers hebben daar echt geen trek meer in. Het kost ze een dag van hun weekend zoals ze dat zeggen. En eerlijk? Ik snap het. Het zijn ook geen opa en oma waar ze een warme band mee hebben; opa en oma hebben nooit iets met ze gedaan; waren altijd gewoon op visite en als wij daar waren toen ze klein waren kwamen ze ook hun stoel niet uit; dus nooit een spelletje, of naar de kinderboerderij, of meespelen met de lego of iets dergelijks.
Dit even ter achtergrond info. Tot nu toe gaan ze wel mee, denk dat we max 3x per jaar daar heen gaan en ze hebben ook nooit gevraagd of ze thuis mochten blijven; denk dat ze ook wel voelen dat je naar een verjaardag van opa/oma gewoon mee gaat, maar is dat zo? tot op welke leeftijd kan ik dat van ze verlangen? Ze zijn 14 en 16. Ben benieuwd hoe jullie hier tegenaan kijken. Tuurlijk, het is maar een paar keer per jaar, maar ik snap best dat je na een hele schoolweek, huiswerk, bijbaantje etc gewoon geen zin hebt in 4 uur in de auto + 4 uur minimaal op bezoek waar je niks aan hebt (en opa en oma eigenlijk ook niet , want die bemoeien zicht verder niet met die kinderen, vragen niets aan ze etc)
Naar de andere opa en oma gaan ze nog steeds graag mee en vragen ook zelf wanneer we weer gaan, maar daar hebben ze een hele andere band mee; die opa en oma hebben altijd veel met ze gedaan, aandacht gegeven, spelletjes gedaan, dagjes uit etc.
Ik zou m'n kinderen ook zeker niet verplichten mee te gaan! Ik zou daar denk ik wel anders in staan wanneer ik zou merken dat opa en oma wél echte aandacht en genegenheid kunnen tonen naar de kinderen.
Ik merk bij m'n zoons ook inderdaad een groot verschil al in de band die ze met hun grootouders hebben. Ze gaan graag mee naar mijn ouders terwijl ze toch alledrie al puber zijn. We plannen de bezoekjes om bijbaantjes, sport en studie heen omdat ze zo graag meegaan. Fijn om te zien. Ik ben zelf niet opgegroeid met hele warme familiebanden dus ben blij dat mijn kinderen dat wel mogen ervaren.
Ik had maar één oma in Nederland, en als we daar heengingen toen ik een puber was nam ik een heleboel stikvervelend huiswerk mee, maar als ik daar aankwam roerde ik dat niet aan en lummelde in de rondte bij de aardappelenvelden, de kippen, de spruitjesvelden en als ik binnenkwam was er altijd wel iemand aan het koken waar ik naar keek. Ook ik ervoer geen bijzondere warme liefde of belangstelling van mijn oma daar maar dat had ik ook nooit verwacht, wij waren de familietak waar ze geen bijzondere voeling mee hadden.
Onderweg naar huis de oranje wegverlichting, de verkeerspalen boven mijn hoofd en het besef dat ik geen zier aan mijn huiswerk had gedaan en morgen een proefwerk had.
Misschien zou ik er nu over na moeten gaan denken waarom wij niet de favoriete familieleden waren maar een heleboel gegevens kan ik niet meer terughalen. Ze zullen hun redenen gehad hebben die ik gewoon niet ken; dat zou dan een hoop giswerk worden en je kan het toch niet overdoen.
Maar jij kan dat natuurlijk nog wel TO want ze leven nog, je kan gesprekken met deze oma voeren die leiden tot meer onderling begrip. Dat is overigens best een kunst en ik zou me eerst inlezen over de beste gesprekstechnieken die het meeste opleveren.
zwaankip schreef op 21-01-2023 om 20:38:
@TO, ik lees dat je verwacht van grootouders dat ze daguitstapjes doen met jouw kinderen.
Wel; dat kan ik dus echt niet doen met mijn kleinkinderen omdat ik lichamelijk beperkt ben.
Ik kan amper 100 meter stappen.
Wat ben ik blij dat mijn kinderen dat niet van mij verwachten!
Dat is natuurlijk niet wat TO bedoelt hè. Het gaat om aandacht, liefde en energie stoppen in je kleinkinderen. Dat uitstapje is zomaar een voorbeeldje. Dat kan net zo goed het maken van een vloerpuzzel zijn of samen met ze kleien.
Amazooi schreef op 22-01-2023 om 08:26:
I
Maar jij kan dat natuurlijk nog wel TO want ze leven nog, je kan gesprekken met deze oma voeren die leiden tot meer onderling begrip. Dat is overigens best een kunst en ik zou me eerst inlezen over de beste gesprekstechnieken die het meeste opleveren.
Man heeft vaker het gesprek proberen aan te gaan;ze zien het niet, of willen het niet zien. Ze gaven zelfs toen de kinderen klein waren regelmatig aan mijn ouders aan dat ze het vervelend vinden dat de kinderen zo naar hen trekken (dat zagen ze natuurlijk op verjaardagen als ze er tegelijkertijd waren). Heel ongemakkelijke vraag voor mijn ouders natuurlijk, maar mijn man haakte daar dan op in door subtiel te zeggen dat mijn ouders veel met de kinderen doen (bakken, spelletjes, verwennen in de zin van wat lekkers voor ze halen of koken wat ze lekker vinden, naar de kinderboerderij, gewoon oprecht aandacht, liedjes samen zingen etc etc etc) Maar vervolgens gebeurt er niks mee; prima, maar dan niet elke keer jaloers zijn als de kinderen overduidelijk een voorkeur hebben. Schoonouders stonden weleens bij ons in de buurt op de camping; kleinkinderen mochten niet in de caravan kijken, stel je voor dat ze iets kapot maken. Dus we werden op de camping verwacht, maar ze mochten niks aanraken, zelfs niet even kijken (wij kamperen zelf niet, dus een caravan was voor de kinderen reuze interessant). Voor onze kinderen is het de laatste logeerpartij echt volledig geknapt; toen waren ze 10 en 12; opa en oma deden niks met ze, geen aandacht, niks, maakten alleen ruzie samen en dwongen kinderen dingen te eten die niet lustten. Man heeft toen n.a.v. appjes van de oudste met ze gebeld, gezegd dat de kinderen naar huis wilden; maar zelfs dan gaat er geen lampje branden. Man zei: misschien kunnen jullie naar museum x of y in de stad (we hadden de museumkaarten meegegeven); maar nee, daar vonden opa en oma niks aan. Toen hebben ze ze meegenomen naar een botanische tuin. Ja, dan houd je echt rekening met je kleinkinderen 
Lang verhaal kort: we hebben vaak geprobeerd het aan te kaarten, maar of het is onmacht, of het is onwil. Ik denk dat laatste: ze zijn gewoon heel egocentrisch; het moet voor hen leuk zijn, in hun straatje passen en anders niet.
Opa en oma horen erbij en daar ga je heen. Ik zou de verjaardagen verplichten (niet tijdens schooltijd), twee keer per jaar moet toch op te brengen zijn. Andere bezoekjes zou ik ze de keus geven.
Ook bemoeiden ze zich vroeger met de opvoeding toen de kinderen klein waren. Oudste deed een keer ondeugend/stout Man lostte dat prima op, maar schoonvader riep: wat een slap gedoe; je moet hem harder aanpakken! Zal ik het eens voordoen?
Echt serieus, doe normaal! Ook zijn ze soms echt heel vernederend; jongste was als kind een periode heel ziek; met prednison en al. Dan maakten opa en oma de opmerking, rechtstreeks tegen hem: zo, jij bent dik geworden. Echt, toen is mijn man heel boos geworden. Dit zeggen tegen een kindje van toen 5 jaar dat aan de prednison zit en daarom een dikker gezicht heeft. Andersom zullen ze nooit een compliment geven. Ik merk dat dit topic veel bij me losmaakt en veel naar boven brengt. Het heeft ervoor gezorgd dat ik me gesterkt voel het anders aan te gaan pakken en te kiezen voor ons gezin. Dank daarvoor.
grasspriet1980 schreef op 22-01-2023 om 09:11:
Ook bemoeiden ze zich vroeger met de opvoeding toen de kinderen klein waren. Oudste deed een keer ondeugend/stout Man lostte dat prima op, maar schoonvader riep: wat een slap gedoe; je moet hem harder aanpakken! Zal ik het eens voordoen?
Echt serieus, doe normaal! Ook zijn ze soms echt heel vernederend; jongste was als kind een periode heel ziek; met prednison en al. Dan maakten opa en oma de opmerking, rechtstreeks tegen hem: zo, jij bent dik geworden. Echt, toen is mijn man heel boos geworden. Dit zeggen tegen een kindje van toen 5 jaar dat aan de prednison zit en daarom een dikker gezicht heeft. Andersom zullen ze nooit een compliment geven. Ik merk dat dit topic veel bij me losmaakt en veel naar boven brengt. Het heeft ervoor gezorgd dat ik me gesterkt voel het anders aan te gaan pakken en te kiezen voor ons gezin. Dank daarvoor.
Ongelofelijk dit 
Grasspriet1980 het is net alsof je mijn schoonzus bent. Maar dat kan niet mijn schoonzus heeft geen kinderen. De dingen die jij vertrekt over de caravan, de opmerkingen toen je kind erg ziek was het zouden mijn schoonouders kunnen zijn geweest.
Erover praten met de schoonouders heeft weinig zin, ze zien het niet.
Ga afstand nemen, breng de frequentie van de bezoekjes omlaag en niet zo lang en geef je pubers de vrijheid als opa en oma er weer eens zijn. Kies voor je kinderen en voor jezelf!
Netherfield schreef op 22-01-2023 om 09:07:
Opa en oma horen erbij en daar ga je heen. Ik zou de verjaardagen verplichten (niet tijdens schooltijd), twee keer per jaar moet toch op te brengen zijn. Andere bezoekjes zou ik ze de keus geven.
Heb je het topic gelezen?
grasspriet1980 schreef op 21-01-2023 om 16:12:
Heel verhelderend dit topic!
Overigens: ik gaf aan dat pubers nog niet gevraagd hebben thuis te mogen blijven, maar dat komt ook denk ik doordat we altijd zeggen: joh, we snappen dat het voor jullie geen leuke dag is, maar het is maar een paar keer jaar en opa en oma vinden het leuk als jullie er ook zijn. Tot nu toe nemen ze daar genoegen mee; ze mopperen wel de dagen er aan voorafgaand, maar hebben dus nog nooit echt gevraagd of ze thuis mogen blijven.
Ik heb met man afgesproken dat we opa en oma gaan aangeven dat de pubers steeds meer hun eigen leven hebben, met school, vrienden, bijbaantje etc en dat het voortaan dus niet meer vanzelfsprekend is dat ze meekomen of er zijn als zij komen.
Overigens zijn opa en oma prima gezond en niet fysiek beperkt; houden bijvoorbeeld van wandelvakanties in Oostenrijk. Het zijn gewoon echt mensen die doen wat zij leuk vinden en als een kleinkind er is zich niet aanpassen aan dat kleinkind. Niet met wat er op tafel komt, niet met wat er op tv wordt gekeken, niks. Ze doen hun ding en de kinderen zijn accessoires. Paar jaar geleden waren ze op verzoek van opa en oma aan het logeren en toen kreeg ik allerlei appjes van oudste met de strekking: haal ons weg uit deze hel. Tja. Ze zaten daar maar, terwijl opa en oma de krant lazen, een middagdut deden of de hele avond tv keken naar een programma dat niet geschikt is voor kinderen.Ondertussen werden ze dus gedwongen hun bord leeg te eten en karnemelk te drinken, Toen is man ze ook gaan halen; maar opa en oma zullen dan toch zeggen: tot de volgende keer, was gezellig! Wel zijn ze jaloers op andere opa en oma omdat de kleinkinderen daar heel anders tegen doen; ook toen ze klein waren was dat heel zichtbaar: vlogen ze die opa en oma in de armen als ze binnenkwamen op een verjaardag; de andere opa en oma kregen een koel 'hallo'. Maar ja, ik vind het niet gek en ik ben blij dit topic geopend te hebben want we hikken hier al zolang tegen aan en onze omgeving heeft ook al vaker gezegd; kies nu eens voor jullie zelf en laat de bezoeken minder frequent worden, dus eens per 2 maanden , en niet elke maand bijvoorbeeld.
Maar Grasspriet; kunnen jullie dit soort dingen dan helemaal niet bespreken met je ouders of schoonouders?
je kunt toch uitleggen dat de andere oma en opa meer met ze doen en vaker iets lekkers voor ze maken etc.?
grasspriet1980 schreef op 21-01-2023 om 18:16:
[..]
klopt, zie eerdere posts: geen hobby's, geen vrienden, paar kennissen. Maken niks mee. Van 11 tot 14 zou ik prima vinden, maar hoe werk je ze het huis uit als ze blijven zitten? Want dat is wat ze doen: zitten. Je zit echt in de visite modus; als andere opa en oma komen, of als we daar zijn, dan doet iedereen gewoon ook zijn eigen ding. De een doet een spelletje mee met oma, de ander zit even op zijn telefoon etc. Niet zo in de visite modus.
Wat wij doen: ons leven gaat gewoon door als opa en oma een dagje komen. We drinken samen koffie en eten samen, maar gaan gewoon in de tuin werken, gaan naar de winkel. Wie mee wil kan mee, gezellig. En vrienden van de kinderen komen ook hier en, eten mee als dat zo uitkomt. Kinderen hoeven niet thuis te blijven, zij trekken ook hun plan. Voordeel voor opa en oma: ze zitten ons niet in de weg met inze activiteiten en er is altijd wel wat reuring. Best leuk en gezellig dus.
Sorry; vergeet bovenstaande vraag die is al hoog en breed beantwoord toen ik doorlas... 
TrefleQ schreef op 22-01-2023 om 10:18:
[..]
Wat wij doen: ons leven gaat gewoon door als opa en oma een dagje komen. We drinken samen koffie en eten samen, maar gaan gewoon in de tuin werken, gaan naar de winkel. Wie mee wil kan mee, gezellig. En vrienden van de kinderen komen ook hier en, eten mee als dat zo uitkomt. Kinderen hoeven niet thuis te blijven, zij trekken ook hun plan. Voordeel voor opa en oma: ze zitten ons niet in de weg met inze activiteiten en er is altijd wel wat reuring. Best leuk en gezellig dus.
Het type schoonouders van mij en waarschijnlijk ook die van grasspriet1980 nemen daar geen genoegen mee. We moeten "gezellig" bij elkaar zitten, koffie drinken en kletsen over koetjes en kalfjes. ER IS/WE ZIJN OP VISITE!!! Dan heb je aandacht voor elkaar!!!
Dat kleine kinderen/ pubers niks kunnen met deze vorm van aandacht hebben opa en oma niet in de gaten.
grasspriet1980 schreef op 22-01-2023 om 09:11:
Ook bemoeiden ze zich vroeger met de opvoeding toen de kinderen klein waren. Oudste deed een keer ondeugend/stout Man lostte dat prima op, maar schoonvader riep: wat een slap gedoe; je moet hem harder aanpakken! Zal ik het eens voordoen?
Echt serieus, doe normaal! Ook zijn ze soms echt heel vernederend; jongste was als kind een periode heel ziek; met prednison en al. Dan maakten opa en oma de opmerking, rechtstreeks tegen hem: zo, jij bent dik geworden. Echt, toen is mijn man heel boos geworden. Dit zeggen tegen een kindje van toen 5 jaar dat aan de prednison zit en daarom een dikker gezicht heeft. Andersom zullen ze nooit een compliment geven. Ik merk dat dit topic veel bij me losmaakt en veel naar boven brengt. Het heeft ervoor gezorgd dat ik me gesterkt voel het anders aan te gaan pakken en te kiezen voor ons gezin. Dank daarvoor.
Dat soort dingen zijn gewoon niet goed voor je kinderen. Dus zolang je kinderen vanwege hun leeftijd wel mee op bezoek moeten, probeer je zelf de schade te beperken. Inmiddels zijn je kinderen oud genoeg om thuis te blijven en kan je ze de keus geven.
Mijn kinderen hebben ieder zo hun eigen band met mijn moeder - die mbt andere mensen hoofdzakelijk geïnteresseerd is in hun opleiding, carrière en uiterlijk. Als je het als kleinkind goed doet op de uni doet ze aardiger. Als je er ook nog leuk uit ziet, krijg je misschien zelfs een compliment. Maar als je het moeilijk hebt op school en het liefst met je capuchon op rondloopt, laat ze duidelijk haar teleurstelling en afkeuring blijken. Je kan dan bovendien lullige 'grapjes' verwachten - ze kan echt een bully zijn. Heel vervelende situaties krijg je daardoor, want uiteraard zeg je er als ouders wat van als ze zo doet, waarop zij in de slachtofferrol schiet. Gelukkig is mijn vader een warme, lieve man. Maar onze bezoekjes aan hun zijn uit zelfbescherming wel beperkt qua frequentie en duur (waren ze trouwens al voor we kinderen hadden).
Over haar gedrag praten, lost ook bij mijn moeder helaas niks op. Zelfs niet als je het volgens het boekje aan pakt. Ze schiet dan in de slachtofferrol.
We komen er nog vanwege mijn vader en omdat ik inmiddels begrijp hoe mijn moeder zo is gekomen en besef dat het voor haar ook niet makkelijk is. Maar de emotionele afstand is énorm.
Zo TO, jullie hebben best wat te stellen met deze mensen zeg! Vervelend hoor!
