Begin puberteit?
gisteravond weer "ruzie" gehad met mijn 13 jarige zoon. Hij zit nu in de brugklas en dat gaat prima maar thuis is hij het ene moment lief en het volgende moment doe ik alles verkeerd en vindt hij dat ik altijd boos ben. Hij zei dat hij het echt niet meer leuk vindt bij mij en moest vreselijk huilen. De stemmingswisselingen zijn echt aanwezig en ik merk dat ik daar als moeder onzeker van word. Hij zegt dan dat ik hem toch niet begrijp maar hij wil het ook niks uitleggen. En er zijn ook positieve dagen dat het allemaal wel lekker gaat maar de laatste tijd overheersen de negatieve buien pfff als dit nog maar het begin is hoe komen we de puberteit door... 
Ach gossie, dat is vervelend. Sja, het zou het begin van de puberteit kunnen zijn inderdaad. Probeer niet onredelijk terug te doen en hou het een beetje in de gaten. Als het negatieve al teveel gaat overheersen zou er meer aan de hand kunnen zijn. Misschien is er wat voorgevallen op school of iets dergelijks? Hoe gaat het verder met hem, heeft hij vrienden, hoe zijn zijn schoolprestaties en dergelijke?
Lees het puberbrein.
En waarom raakt het je zo ?
Boek hierboven is top, daarnaast toch eens naar jouw manier van communiceren kijken?
Het is een grote verandering. Zelf zag ik bij mijn dochters dat ze veranderden na paar maanden brugklas. Meer wat vind ik van dingen. En wat wil ik anders.
Stel je open vragen die beginnen met Hoe? Of ben je aan het pushen? Goedbedoeld misschien. Let op, advies geven en sturen op ander gedrag van hem (ik wil dat je xxx of je moet xxx of je kan beter, xxx, waarom xxx is pushen. Dan haken pubers af.
Soms helpt puber aan het praten krijgen door iets actief te doen. Bijv wandeling. Of padellen. En dan vragen hoe gaat het met je. Hoe kan ik helpen etc ipv aan tafel serieus gesprek.
stop alsjeblieft per direct met het je persoonlijk aantrekken en ga je verdiepen in het puberbrein. Lees boeken, doe een cursus
denk aan toen jij puber was. Had je niet soms gewoon eens heel veel last van verwarrende gevoelens die je niet onder woorden kon brengen maar waardoor je niet lekker in je vel zit? Het gebeurt zo ontzettend veel in je lijf. Hij reageert dat af op jou. Want jij blijft toch wel zijn moeder. Dus dat is veilig.
Natuurlijk je mag je grenzen stellen maar verder lekker laten gaan. En echt alsjeblieft, niet persoonlijk nemen. Echt niet nodig.
Iets om daarnaast in de gaten te houden: in mijn ervaring zijn die brugpiepers ook gewoon erg moe van alle nieuwe dingen. Bij mijn beide kinderen gold dat ze pas na de kerst een beetje gewend waren. En van vermoeidheid worden de meeste mensen niet redelijker, dus puberen + vermoeidheid is helemaal een fijne mix.
Temet schreef op 25-11-2024 om 11:11:
Iets om daarnaast in de gaten te houden: in mijn ervaring zijn die brugpiepers ook gewoon erg moe van alle nieuwe dingen. Bij mijn beide kinderen gold dat ze pas na de kerst een beetje gewend waren. En van vermoeidheid worden de meeste mensen niet redelijker, dus puberen + vermoeidheid is helemaal een fijne mix.
Nou zeker, vooral als hij uit het niets gaat huilen zou dat zo maar kunnen. En vergeet niet dat hij het wel aan je vertelt en gaat huilen in je bijzijn. Dat is een heel stuk beter dan niks laten blijken en het betekent denk ik ook wel dat hij het heel jammer vindt dat hij het 'echt niet meer leuk vindt' bij jou. Misschien zit jij nog in de kindermodus en hij zit hij gevoelsmatig op de wip wat dat betreft. Groot worden is ook niet persé alleen maar leuk....
doodop van de brugklas lijkt mij. Beetje pamperen en niet teveel plannen voor de kerstvakantie, in januari is het vast weer heel anders.
Temet schreef op 25-11-2024 om 11:11:
Iets om daarnaast in de gaten te houden: in mijn ervaring zijn die brugpiepers ook gewoon erg moe van alle nieuwe dingen. Bij mijn beide kinderen gold dat ze pas na de kerst een beetje gewend waren. En van vermoeidheid worden de meeste mensen niet redelijker, dus puberen + vermoeidheid is helemaal een fijne mix.
En de meeste moeders raken ook in de overgang als de kinderen in de puberteit geraken. Is ook niet echt een goede combi, zou dat ook nog kunnen spelen?
"Niet meer leuk bij mij' Ben je gescheiden, is dit iets wat bij hem opspeelt?
Niet leuk! Ik begrijp wel dat je het je aantrekt als je je zoon van 13 vreselijk ziet huilen en je weet niet waarom. Laat hij zich wel troosten door jou? Op die momenten zou ik niet teveel vragen naar t waarom van zijn verdriet, want dat zal hij zelf wellicht niet eens weten.
Heb je al een eens gesproken met zijn mentor? Misschien eens peilen of t in de klas wel goed gaat.
Verder eens met praten terwijl je iets actief doet. Bij ons helpt een stukje rijden, muziekje aan niet teveel onder druk zetten, dan komt er soms wel iets (en soms niet).
Succes!
Roos57 schreef op 25-11-2024 om 09:22:
Lees het puberbrein.
En waarom raakt het je zo ?
Of het boek "Help ik heb een puber" van Kluun
En wat algemener "Komt goed" van Annemarie Geerts
Wat Anna Cara ook al zei, stel open vragen.
Neem niet zomaar dingen aan, omdat het daarvoor zo was.
Of dat je het wel weet en daarom niet een open gesprek aangaat.
Dat is 1 van de grote valkuilen, als je onzeker en gespannen en moe bent. Het is belangrijk om de tijd te nemen
