16 jarige zoon keert ons de rug
Dag lieve ouders,
Ik beland langzaam maar zeker in een depressie. Al 8 jaar gaan we met onze zoon naar een psychiater omwille van allerlei zorgen (depressie, ADHD,...). Enkel van ADHD is een diagnose gesteld. Psychiater heeft vermoedens ASS maar wilt geen diagnose stellen omdat dit niet goed zou zijn voor het welbevinden van onze zoon. Onze zoon heeft altijd problemen gehad, waar hij ook kwam. Ruzies op school, ruzies op sportkampen, ruzies op familiefeesten en nooit was het zijn schuld, altijd kwam het door iemand anders. Sinds de leeftijd van 13 jaar is het erger en erger geworden met automutilatie, stelen van medicatie, dreigen met zelfmoord, stelen in winkels, drinken,... ik heb hem 5 maanden laten opnemen in een dagopname, psycholoog wekelijks, crisisteam aan huis gehad, maandelijks bezoek aan psychiater, thuisbegeleiding,... Daarnaast bleven wij met hem praten, maar hij wou niet. Ik bleef hem vertellen wat voor een geweldige jongen hij is, hoe speciaal hij is en hoeveel talent hij heeft, maar hij bleef ons wegduwen. Ook zijn er regelmatig politietussenkomsten geweest omdat hij niet naar huis kwam en dus vermist was. Uren hebben we gezocht naar hem in het donker 4x. Hij blijft schreeuwen thuis weg te willen , maar kan niet zeggen waarom. Hij spijbelt op school en houdt zich daar ook niet aan regels. Om tegemoet te komen aan zijn vraag om thuis weg te willen hebben we hem op internaat gezet. Dit vond hij fijn. Ook hier houdt hij zich niet aan regels, drinkt stiekem alcohol,... Nu is het zo erg geworden dat hij blijft schreeuwen niet meer naar huis te willen komen in de weekends. Hulpverlening heeft geen idee waarom. We zijn een gewoon gezin met nog andere kinderen. Hij zet zich af tegen de hele familie, ook grootouders. En nu heeft hij alles ingepakt en zegt nooit meer naar huis te komen, als hij naar huis moet komen gaat hij weglopen en zichzelf iets aandoen. Hij wilt vrijheid en liefst alleen wonen wat op deze leeftijd niet kan.
Ik ga hier kapot aan. Mijn man kan alles relativeren en zegt hij komt ooit wel terug, maar ik ga eraan onderdoor. Hij verwijt ons dat we er nooit voor hem waren!! Dat terwijl ik maanden brieven schreef naar hem, kaartjes, berichtjes, om te vertellen dat ik altijd voor hem klaar zou staan, van hem houdt,... en constant alle hulpverlening aansprak en mee ging in hun voorstellen. En nu...nu laat hij ons vallen als een baksteen. Hij heeft eerst geprobeerd om onze gezin tegen elkaar op te zetten. Dan sprak hij tegen mij slecht over mijn man, daarna tegen mijn man over mij. Dan sprak hij slecht tegen zijn 2 broers over ons en daarna begon hij zijn broers zwart te maken tegen ons. Hij vertelt de wildste verhalen tegen vrienden over wat wij zeggen tegen hem en hem verwijten , maar er is niks van waar! Hij gelooft echt zijn eigen fantasieën. Hoe moet ik hiermee omgaan? Ze gaan hem plaatsen in een leefgroep nu. Maar moet ik blijven moeite doen om contact te zoeken met hem? Of moet ik echt eens afstand nemen en hem laten voelen wat het inhoudt dat hij geen contact meer wilt met de familie?
Zelfs wanneer hij ons de huid vol schold, afdreigde, beloog,... stond ik steeds voor hem klaar.
ps : hij doet heel anders naar de hulpverleners dan naar ons. Waardoor de hulpverleners hem geloven. We hebben filmpjes maar niemand wilt ze niet. Want ze willen zoon zien zoals hij bij hen is en niet zoals hij thuis is. Iedereen gelooft onze zoon, maar niemand geloof ons.
Ik weet niet meer wat doen...
Allereerst, wat ongelooflijk naar en verschrikkelijk. Er is niets ergen dan dat het met je kind niet goed gaat. Dat is als een open zenuw in je lijf. Echt afgrijselijk.
Het klinkt alsof je alles hebt gedaan wat je kon. En meer dan dat kan je niet
Je man heeft gelijk. Je moet hem loslaten. Want je gaat er zelf aan onderdoor. En je andere kinderen zullen hier ongetwijfeld ook schade van oplopen. En die hebben jou ook nodig.
Zoek hulp voor jezelf!
Wat te doen? Geloven dat jij als moeder niet tekort bent geschoten. Je niet plaatsvervangend te schamen voor het gedrag van je zoon.
Dat hij in een leefgroep wordt geplaatst is wellicht het beste nu. Respecteer de afstand die hij wilt, dus geen weekenden thuis slapen. Als hij geen direct contact wil, dan laat je dat (voorlopig) via de begeleiding lopen. Respecteer dat en kom zelf tot rust. Grenzen van hem respecteren en ook je eigen grenzen weer gaan voelen.
Sta toe en geef ruimte aan de diverse gevoelens; niet alleen liefde en zorg voel je, maar ook boosheid, machteloosheid, verdriet.
Waarschijnlijk begrijpt hij zichzelf ook nog niet, hier zou de professionele hulpverlening (de psychiater of psycholoog) op in kunnen zetten.
Hoe geweldig hij is, speciaal en hoeveel talent, dat je van hem houdt..misschien dat temperen, wat is de boodschap daaronder? Het lukt hem niet, ook niet met dat talent. Misschien heeft hij ook door hoe erg hij lastig wordt gevonden en afsteekt bij de andere kinderen.
Je kan door andere dingen voor hem te doen (misschien financieel wat bijdragen of wat hij nodig heeft aan spullen, via de begeleiding) laten blijken dat hij nog altijd jouw zoon is. Gewoon je zoon, niet meer of minder.
Sterkte!!
ahhhh wat moet dit ontzettend moeilijk zijn. Soms is houden van ook loslaten. Hij kan op dit moment niet anders. Vaak hebben juist kinderen met zo'n beperking een harde breuk nodig om los te komen van hun ouders. Dat is voor een ouder verschrikkelijk. Ik zou wellicht nog wel bespreken/ brief schrijven dat je zijn wens respecteert maar dat je er voor hem bent, mocht hij ooit van gevoel veranderen. En misschien nog vragen welke vorm van contact wel werkt voor hem. Soms komen dat nog best verrassende dingen uit. Sterkte ermee want dit is echt een nachtmerrie.
Wat klinkt dit als een kutjong. En nog blijven complimenteren ook. Ik snap heel goed dat je op raakt. Wie niet horen wil, moet maar voelen idd. Verder wat absor zegt. Veel sterkte TO.
Twinski schreef op 15-10-2024 om 11:26:
Wat klinkt dit als een kutjong. En nog blijven complimenteren ook. Ik snap heel goed dat je op raakt. Wie niet horen wil, moet maar voelen idd. Verder wat absor zegt. Veel sterkte TO.
Kutjong? Doe eens even normaal joh.
Ik kan me voorstellen dat je in een storm van emoties zit: verdriet, angst, boosheid omdat hij jullie anders wegzet en dat jullie niet geloofd worden (onrechtvaardigheid) en schaamte.
Je liefde is onvoorwaardelijk maar niet grenzenloos. Dus je hoeft niet alles te pikken.
Veel sterkte!
Dweedledee schreef op 15-10-2024 om 11:46:
[..]
Kutjong? Doe eens even normaal joh.
'Klinkt als' =/ is.
Hij wilt om wat voor reden dan ook niet naar huis. En thuis is geen land meer met hem te bezeilen. Is het geen idee om samen, met hem en hulpverleners, te kijken naar een zelfstandig begeleid wonen project voor jongeren. Dat is mogelijk vanaf 16 jaar (weet ik uit mijn omgeving). Wellicht dat dat alle partijen wat rust en ruimte geeft.
Wat afschuwelijk voor jullie. Overlijden is niet de enige manier om een kind te verliezen. Ik denk dat jullie dit ook overkomt. En dat jullie zoon nog leeft maakt het verwerkingsproces vreselijk ingewikkeld. Ken je de term levend verlies? Deze term heb ik leren kennen in het verwerkingsproces die wij doorgingen/gaan omdat onze zoon zeer ernstig gehandicapt is. Maar deze term is op meer van toepassing. Iemand verliezen die nog leeft. Het is heel moeilijk.
Ik denk dat de enige optie is om hem los te laten. Los te laten in de hulpverlening en alleen de zakelijke dingen zo goed mogelijk voor hem regelen. Dit is het enige wat je nu voor hem kunt doen en ook enorm waardevol. Ookal ziet hij dit niet. Ik hoop van harte dat hij ooit terugkomt als hij volwassen is. Wat een zorgen.
Haptotherapie heeft mij erg geholpen bij het proces. Gewoon praten over mijn emoties en alle pijn eruit gooien.
Twinski schreef op 15-10-2024 om 12:12:
[..]
'Klinkt als' =/ is.
lekker blijven haten, dat helpt ts verder... niet
Ik vermoed dat we weer een nieuwe huistrol hebben. Stelselmatig negeren is misschien de beste optie.
MRI schreef op 15-10-2024 om 12:35:
[..]
lekker blijven haten, dat helpt ts verder... niet
Er is hier geen 'haat'. Niet naar TO en niet naar kind. Het is het verschil tussen wat er globaal omschreven staat en iets zijn. (ik lees politie, criminaliteit, manipuleren). Mijn vader noemde mij vaak 'dat teringjong'. En wat is eigenlijk normaal? Ben misschien geen suikerpopje, maar onomwonden frustraties benoemen is soms wel duidelijk.
Ik kan het nu afzwakken naar 'vervelend' of 'naar' maar TO mag ook wel eens weten dat zij alles eraan gedaan heeft, maar dat sommige kinderen je compleet uitputten. Je mag sommige kinderen tijdelijk niet leuk vinden hè. Dat bestaat ook.
Twinski schreef op 15-10-2024 om 11:26:
Wat klinkt dit als een kutjong. En nog blijven complimenteren ook. Ik snap heel goed dat je op raakt. Wie niet horen wil, moet maar voelen idd. Verder wat absor zegt. Veel sterkte TO.
hij leeft in een instelling. dat is niet omdat hij zweetvoeten heeft hé? ga eens ergens anders zo idioot zitten doen. dit is al het tweede topic waar ik je met zevenmijlslaarzen zie binnenstampen
Broadway schreef op 15-10-2024 om 14:15:
[..]
hij leeft in een instelling. dat is niet omdat hij zweetvoeten heeft hé? ga eens ergens anders zo idioot zitten doen. dit is al het tweede topic waar ik je met zevenmijlslaarzen zie binnenstampen
Ik heb inhoudelijk gereageerd en mijzelf verder proberen te verduidelijken. Een melding maken bij de moderatie voor grof taalgebruik is nog een optie. Jullie feedback zal ik meenemen, waarvoor dank.
beste Elliebeth, wat een nare en verdrietige situatie. Ik ben het helemaal eens met de reacties van absor en Labyrinth.
Ik wil daar nog aan toevoegen dat het voor een kind dat zo ontzettend worstelt niet ongebruikelijk is om juist tegen de ouders tekeer te gaan. Ondanks al jullie goede zorgen en liefde. Mijn zoon heeft ook een periode gehad waarin hij heel diep zat, en dat op ons als ouders afreageerde. En riep dat hij het huis uit wilde. Ik zie het als volgt: voor een kind dat zo worstelt zijn de ouders vaak de spiegel die laten zien wat het kind niet lukt. En dat terwijl het kind zich daar eigenlijk al van bewust zijn. Ouders kunnen met hun liefde en kalmte juist heel confronterend zijn, en dat voelt mogelijk alsof jullie hem pijn doen (want jullie zijn de spiegel). En hij kan niet aan jullie verwachtingen of hoop op een gelukkig kind voldoen. En voelt zich daardoor falen. Als je er met die ogen naar kijkt, kun je wellicht meer mededogen voor hem voelen én kan het misschien ook minder pijnlijk maken. Het is niet persoonlijk.
Dat gezegd hebbende , denk ik dat jouw man gelijk heeft. Het is nodig om hem op een bepaalde manier los te laten. Maar (!) dat betekent niet dat je hem volledig los hoeft te laten. Je mag nog steeds verbindende gebaren naar hem maken, zodat hij weet dat wanneer hij er klaar voor is, er weer ruimte is om nabijheid te zoeken.
Ik ben een fan van de methode Geweldloos verzet cq Nieuwe autoriteit cq Verbindend gezag (drie namen voor dezelfde methode). Ik kan mij voorstellen dat deze methode en je hier over inlezen ook voor jou heel nuttig kan zijn. Het gaat over omgaan met destructief gedrag.
Tot slot: Heb je hulp voor jezelf? Iemand met wie je hier goed over kan praten. Want het is niet niks.
Veel sterkte! 🫂
