Zoontje onbedoeld pijn gedaan
Ik ben mamma van een 5 jarig zoontje. We hebben een goede, liefdevolle band. Ik gebruik in de opvoeding geen geweld. Ik betrap mezelf erop dat ik dreig met 'dan zwaait er wat' maar in de praktijk blijft het daarbij. Mijn zoontje kan soms heel vervelend zijn en ik pak hem dan wel stevig bij de arm en zet hem dan in de time out stoel waar hij dan steeds uit probeert te komen en ik hem er steeds weer in terug zet. Van t weekend was hij weer vervelend aan het doen (mij slaan, spullen vernielen terwijl ik aan de telefoon was) en toen heb ik hem stevig vastgepakt en in de time out stoel gezet op zijn kamer. Daar bleef hij uit komen waarna ik hem stevig vastgreep en met een zwaai terug in de stoel duwde, steviger dan de eerste keer, bedoeld om aan te geven dat er een grens was bereikt. Ben daarna de kamer uitgelopen, superboos en begonnen met opruimen van de schade in de woonkamer. Ik weet niet hoe of op welk moment het gebeurde maar op een gegeven moment kwam hij de woonkamer in met bloed bij zijn mond. Ik schrok ontzettend. Hij zei dat hij bij het zwaaien in de stoel met zijn knie hard tegen zijn mond aan was gekomen en daardoor zat er een tand los. Ik voelde me vreselijk, heb hem getroost, sorry gezegd en zag ook dat het tandje er losjes bijhing. Hij trok die er iets later zelf uit en vond het hele tandje verliezen superspannend en stoer, wil het ook aan iedereen laten zien. Maar ik ben al 2 dagen misselijk van schuldgevoel, ik kan er niet van slapen. Hoe kon ik niet doorhebben dat ik mn kind met teveel kracht en onvoorzichtigheid heb benaderd. Met als gevolg dat hij een tandje verloor. Dat was nooit mijn bedoeling, maar toch. Dat zegt de man die zijn vrouw slaat ook. En mn zoontje kon zich als kleintje niet verweren tegen de zwaai waarmee ik hem op die stoel zette. Ik vind het verschrikkelijk kan het maar geen plekje geven en heb wel 10 keer een soort detailreconstructie bij hem gevraagd (hoe is het gebeurd, op welk moment, was ik nog ik de kamer, zat je tandje al los, deed het pijn want hij huilde niet) omdat ik niet in de buurt van zn gezicht was gekomen en hij toch een tand was kwijtgeraakt. En heb ook bij hem benadrukt dat het door mij is gebeurd (per ongeluk, maar toch door mijn schuld) en dat ik er heel verdietig van ben en spijt heb. Maar toch het wordt er niet beter op ik voel me n soort Lil Kleine, of iemand die met alcohol achter het stuur kruipt en dan onbedoeld een ongeluk veroorzaakt. Kan het schuldgevoel niet van me afzetten. Ik vind het misdadig en ergens een mislukking in moeder zijn
Al deze dingen zijn een teken van onmacht. Je verliest je zelfbeheersing en je controle. Daarom is het belangrijk om na te gaan wat dit triggert. Hoe komt het dat je opeens geen controle meer hebt over jezelf? En nog belangrijker, wat kun je er aan doen om te voorkomen dat het nogmaals gebeurt?
Hoe vaak komt het eigenlijk voor? Is het een exces of gebeuren dit soort dingen met enige regelmaat?
zie dit als keerpunt. Als je merkt aan jezelf dat je hem nog 1 keer vastpakt, of dreigt met geweld (dan zwaait er wat) roep dan professionele hulpverlening in. Alsjeblieft
Wellicht heb je iets aan het boek 'How 2 talk 2 kids'. Dat gaat heel erg over communicatie met je kind en proberen gedrag te begrijpen. Als je meer vanuit je kind kunt denken, kun je ook vaak zachter reageren met ook nog eens veel beter resultaat.
Overigens zijn time-out stoeltjes echt volledig op hun retour. De boodschap die je jouw kind daarmee geeft is 'als jij je niet gedraagt zoals ik het wil, hoor je er niet bij'.
Als mijn dochter (bijna 4) uit een situatie gehaald moet worden omdat ze over grenzen gaat, geef ik haar een time-in. Dan moet ze even naast me komen zitten om te bedaren. Daarmee begrens je jouw kind maar wel in de veiligheid van jouw nabijheid.
MevrouwKrul schreef op 15-02-2022 om 19:21:
Wellicht heb je iets aan het boek 'How 2 talk 2 kids'. Dat gaat heel erg over communicatie met je kind en proberen gedrag te begrijpen. Als je meer vanuit je kind kunt denken, kun je ook vaak zachter reageren met ook nog eens veel beter resultaat.
Overigens zijn time-out stoeltjes echt volledig op hun retour. De boodschap die je jouw kind daarmee geeft is 'als jij je niet gedraagt zoals ik het wil, hoor je er niet bij'.
Als mijn dochter (bijna 4) uit een situatie gehaald moet worden omdat ze over grenzen gaat, geef ik haar een time-in. Dan moet ze even naast me komen zitten om te bedaren. Daarmee begrens je jouw kind maar wel in de veiligheid van jouw nabijheid.
En dan graag in deze situatie waar je kind jouw slaat en jouw spullen kapot maakt. Zeg je dan ook: Zoon je slaat mij nu zo hard, kom even lief heel dicht bij mij zitten? Je zegt dat je dat doet als je dochter UIT een situatie gehaald moet worden maar in dit geval is de moeder ZELF de situatie. Makkelijk praten zeg.
Sorry hoor maar dat sommige hier n.a.v. dit verhaal insinueren dat ze haar kind mishandeld slaat echt helemaal nergens op, doe eens even normaal zeg.
Brabeau schreef op 15-02-2022 om 19:31:
Sorry hoor maar dat sommige hier n.a.v. dit verhaal insinueren dat ze haar kind mishandeld slaat echt helemaal nergens op, doe eens even normaal zeg.
Helemaal mee eens, er word direct van het ergste van het ergste uitgegaan.
Thomass schreef op 15-02-2022 om 19:29:
[..]
En dan graag in deze situatie waar je kind jouw slaat en jouw spullen kapot maakt. Zeg je dan ook: Zoon je slaat mij nu zo hard, kom even lief heel dicht bij mij zitten? Je zegt dat je dat doet als je dochter UIT een situatie gehaald moet worden maar in dit geval is de moeder ZELF de situatie. Makkelijk praten zeg.
Ik zeg sowieso niet 'kom even heel lief bij mij zitten'. In dit geval zou ik zeggen: je slaat mij, je doet me pijn. Ga jij maar even hier op de bank zitten.' En nee, in dit geval werkt het misschien niet, maar een kind naar een stoeltje sleuren gaat de frustraties sowieso niet wegnemen.
Kinderen zijn vaak (niet altijd) een spiegel van hun omgeving. Hij heeft van iemand geleerd dat dit gedrag loont.
Negatieve aandacht is ook aandacht.
Als jij bijvoorbeeld aan de telefoon bent en je vraagt of hij stil wilt zijn en dat niet doet, dan is de beste manier jezelf om draaien en weg lopen. Ga ergens zitten waar je hem wel in de gaten kunt houden, maar hij niet bij je kan komen.
Kinderen komen helaas niet met een handleiding en iedereen die zegt nooit over de schreef te gaan bij z'n kind, moet Zichzelf eens goed in de spiegel aan kijken. Maar opvoeden blijft nu eenmaal een beetje proberen. Mijn ene dochter heeft weinig nodig, die kan ik of even naar een willekeurig nadenk plek sturen. Of als ze heel boos is (meestal op zichzelf) dan zeg ik dat ze maar even op haar kamertje moet uithuilen. Dat doet ze dan ook en gaat gerust een half uur non stop zielig zitten zijn. Om vervolgens even een knuffel te halen en dan weer verder te gaan met de dag.
Andere dochter blijft prikken en trekken om negatieve aandacht. Zal ook nooit op de aangegeven plek gaan zitten. Probeer er weinig aandacht aan te schenken, maar soms wordt ik dan wel echt boos.
De enige reactie als jij aan de telefoon bent en je kind sloopt (jouw) spullen is: 'ik bel je later terug'. En dan eerst eens -met alle liefde en geduld- goed gaan onderzoeken waarom jouw kind het nodig heeft op zo'n destructieve wijze aandacht te vragen...
Een goede boekentip (en al vaak op OO voorbij gekomen) is het explosieve kind van Greene. Echt een heel handzaam en zeer inzichtelijk boek.
Jippox schreef op 15-02-2022 om 21:45:
De enige reactie als jij aan de telefoon bent en je kind sloopt (jouw) spullen is: 'ik bel je later terug'. En dan eerst eens -met alle liefde en geduld- goed gaan onderzoeken waarom jouw kind het nodig heeft op zo'n destructieve wijze aandacht te vragen...
Nouja, het kind is 5. Dan vind ik het op zich niet zo’n heel gek gedrag. En er zit vast een oorzaak achter maar dat kunnen er zoveel zijn en kom daar maar eens achter. Je probeert weleens wat uit en soms schiet je raak en verder doet rijping zijn ding wel en kom je met wat laveren al weer een fase verder.
Maar strafstoeltjes en dat soort rare fratsen werkten bij mijn kinderen volkomen averechts. Ik zou er nooit meer aan beginnen.
Jippox schreef op 15-02-2022 om 21:45:
De enige reactie als jij aan de telefoon bent en je kind sloopt (jouw) spullen is: 'ik bel je later terug'. En dan eerst eens -met alle liefde en geduld- goed gaan onderzoeken waarom jouw kind het nodig heeft op zo'n destructieve wijze aandacht te vragen...
Nou dat lijkt me niet het beste plan. Als je altijd zo reageert is het eind zoek. Mama geeft mij aandacht als ik alles sloop en laat alles uit haar handen vallen.
Beter gewoon negeren, je gesprek afronden en dan uitleggen dat als mama aan de telefoon is, hij heel even stil moet zijn. Als mama klaar is dan is hij weer aan de beurt. Het moet dan ook geen kwartier meer duren, maar geduld moet soms aangeleerd worden.
Ik denk dat je in zo'n situatie heel goed kunt bepalen hoe accuut de aandacht voor kind nodig is.
Bijtje82 schreef op 15-02-2022 om 21:53:
[..]
Nou dat lijkt me niet het beste plan. Als je altijd zo reageert is het eind zoek. Mama geeft mij aandacht als ik alles sloop en laat alles uit haar handen vallen.
Beter gewoon negeren, je gesprek afronden en dan uitleggen dat als mama aan de telefoon is, hij heel even stil moet zijn. Als mama klaar is dan is hij weer aan de beurt. Het moet dan ook geen kwartier meer duren, maar geduld moet soms aangeleerd worden.
Ik denk dat je in zo'n situatie heel goed kunt bepalen hoe accuut de aandacht voor kind nodig is.
Om te weten hoe je het best kunt reageren, moet je je kind goed kennen. Het is heel makkelijk zeggen dat ze het toch moeten leren, maar bij kleuters werkt dat vaak nog niet zo goed. Mijn jongste was ook erg explosief. Daar moest ik direct reageren bij matig ongemak, omdat ze anders een bui kreeg die zijn weerga niet kende. Voor de buitenwereld ziet dat er misschien uit als ‘die moeder schiet gelijk in de houding voor haar kind’, maar ze vroeg zelf niet snel om hulp en had dan nog niet door dat ze van geïrriteerd naar woedend ging.
In dit kind van TO zie ik een roep om aandacht. Die kun je dan beter tijdig geven voordat er dingen stuk gaan. Dat doet dat kind niet om te pesten, kennelijk is er iets waardoor hij het gevoel heeft dat hij niet gezien wordt.
MMcGonagall schreef op 15-02-2022 om 22:03:
[..]
Om te weten hoe je het best kunt reageren, moet je je kind goed kennen. Het is heel makkelijk zeggen dat ze het toch moeten leren, maar bij kleuters werkt dat vaak nog niet zo goed. Mijn jongste was ook erg explosief. Daar moest ik direct reageren bij matig ongemak, omdat ze anders een bui kreeg die zijn weerga niet kende. Voor de buitenwereld ziet dat er misschien uit als ‘die moeder schiet gelijk in de houding voor haar kind’, maar ze vroeg zelf niet snel om hulp en had dan nog niet door dat ze van geïrriteerd naar woedend ging.
In dit kind van TO zie ik een roep om aandacht. Die kun je dan beter tijdig geven voordat er dingen stuk gaan. Dat doet dat kind niet om te pesten, kennelijk is er iets waardoor hij het gevoel heeft dat hij niet gezien wordt.
Ja, deels kan ik daarin mee. Maar je moet er wel voor waken dat het kind dit niet gaat misbruiken.
Zelfs baby's zijn al in staat tot manipulatie om te krijgen wat ze willen.
TO kent kind het beste, dus moet zelf kunnen inschatten wanneer accuut handelen nodig is. Net zoals jij bij jouw kind doet en ik bij de mijne.
Het lastige van advies geven via een forum, is dat je het kind in kwestie niet kent. Dus ieder advies kan juist zijn in zekere zin.
Bedankt voor jullie reacties. Ik vind het heel waardevol om te lezen hoe jullie hierover denken en de tips en suggesties. Bijvoorbeeld de time out stoel, ik had ergens de overtuiging dat dat de manier is om een grens te stellen bij wangedrag ( en dat het mij gewoon niet lukt). Over de oorzaak van zijn gedrag, ik heb wel een idee erbij. Meestal is het een superlief kindje, luistert niet altijd even goed maar dat vind ik horen bij zijn leeftijd en het gaat met luisteren ook steeds beter naarmate hij ouder wordt. Ik ben alleenstaand en we zijn eigenlijk altijd met zn tweetjes mijn tijd en aandacht gaat vooral in hem zitten. Het gedrag is begonnen bij de eerste lockdown. Ik voelde met superschuldig om thuis aan het werk te zijn met hem om mij heen en niet mijn aandacht op hem te kunnen richten, dat voelde en voelt nog steeds superonnatuurlijk en dat vind ik soms stressvol. En dat voelt hij ook haarfijn aan. Er mag meer, ik ben coulanter op veel vlakken, vind het snel zielig voor hem etc. Vanuit het idee dit is tijdelijk, even doorstaan, mag best compenseren etc. Maar dat tijdelijk duurt nu best lang. En er wel zijn maar niet beschikbaar zijn, is voor hem de trigger. We hebben aan het begin van de lockdown bijvoorbeeld afgesproken dat een knuffel/kus komen halen altijd mag, daar mag hij me voor onderbreken altijd. Maar bijvoorbeeld niet zeuren rn huilen om snoep/onderbreken of het huis verbouwen als ik in een vergadering zit. En toch wanneer ik echt niet onderbroken mag worden is dat het moment waarop het wangedrag begint. Zo ook van het weekend, ik was in gesprek met mijn arts. Van mijn omgeving krijg ik terug dat ik te vrij ben, eerder grenzen moet stellen etc. Maar zelf vind ik dat ik ook moet voorkomen dat hij teveel last heeft van de lockdown. Wat er van het weekend gebeurde is niet eerder voorgekomen en hij wordt ook niet regelmatig hard vastgepakt of geknepen of tegen geschreeuwd of wat dan ook. Dat neemt niet weg dat wat er gebeurd is ook wat mijzelf betreft een mishandeling is geweest. Door mijn gedrag is het gebeurd. Onbedoeld, maar toch, oorzaak/gevolg. We hebben verder een rustig huis waar hij zich ook prettig en veilig voelt. Voor mij is dit een luide alarmbel van dat dingen anders moeten. Daarom startte ik deze topic om input op te halen bij anderen, te leren van andere ervaringen en zeker ook kritiek te ontvangen. Het gaat mij er alleen om dat zoiets nooit meer gebeurt.
