zoon nog steeds last van pestverleden hoe nu verder
Ik heb al twee maal eerder een topic gestart over de situatie over onze zoon.
In het kort. Zoon is nu net 12 jaar, is sinds vorig jaar ( groep 7) geswitcht van school, is op de vorige school langdurig gepest, buitengesloten, stond vaak alleen. Leerkrachten hebben daar wel van alles aan proberen te doen maar dat hielp niet of maakte het erger.
Hij is mentaal helemaal onderuit gegaan. Zichzelf slaan, gillen dat hij dood moest.
Er kwam een diagnose PTSS, hij heeft EMDR gehad, wat goed heeft geholpen. Later kwam er een diagnose "licht autisme"
Is geswitcht naar een andere school en dat heeft gelukkig heel goed uitgepakt. De klas is een stuk kleiner, is heel sociaal.
Zoon kreeg een vriend ( die dat jaar ook op school was begonnen). Ik vond wel eens dat ze teveel aan elkaar vastklemden maar ja...maar zo gelaten.
Later gingen beiden ook veel meer contact maken met de anderen.
Zoon heeft nog een e-learning gevolgd over autisme en wat gesprekken gevoerd met de cognitief gedragtherapeute die ook de EMDR bij hem heeft gedaan.
Therapie is afgesloten ( al een aantal maanden).
We waren heel blij hiermee om na al die gesprekken, therapieën/ SOVA trainingen ons leven weer wat meer op de rit te krijgen. Ook in het gezin( met nog een dochter) was het pittig en alles overheersend.
Maar ( ja, daar is de "maar") we merken nu toch dat zoon er nog lang niet is. Misschien niet zo verwonderlijk. De therapeute zei eens dat ze geschrokken was wat zoon naar het hoofd heeft gekregen op oude school.
Het probleem is een heel heel laag zelfbeeld en toch nog sociale angsten. Hij is de enigste uit de klas die wat verder weg woont. Andere kinderen wonen allemaal binnen 10 minuten fietsafstand van school. Gaan vaak afspreken na school, dat gaat allemaal tussen neus en lippen door ( bij het naar huis fietsen "oh ja wie gaat er naar het veldje) zoon zit dan al op zijn fiets naar huis ( ruim 20/25 minuten fietsen) De jongen met wie hij veel optrok richt zich nu ook meer en meer op de klas ( geef hem eens ongelijk).Zoon voelt zich buitengesloten en krijgt weer flashbacks. We proberen onze zoon te versterken en zeggen hem "jij kan ook meedoen, vraag aan( vul maar in) of je even mee kan naar zijn huis om wat te drinken, ga mee naar het veldje en kom later naar huis. Hij durft dat niet! lukt hem echt niet. Hij is er verdrietig over dat zijn nieuwe vriend wat afstand neemt. Op zich wordt hij niet gepest, mag altijd mee doen en als ze iets afspreken in de vakantie (bijvoorbeeld met z'n allen zwemmen) gaat hij ook mee. Vriend is nog wel heel aardig maar komt veel minder vaak. Heeft ook een ander schooladvies gekregen, misschien speelt dat ook mee.
Toch maar even aan juf gevraagd hoe zij het ziet. Het gaat op zich goed ( is ook zo) maar ze ziet wel dat hij zich af en toe wat terugtrekt. Ook trekt hij zich veel dingen aan. ( hij zegt continue sorry ... dat merken we ook thuis) Nu krijgt hij twee gesprekjes met de klassen assistent/coach van school.
Vandaag had ik het er over met een collega. Haar dochter ( zelfde leeftijd) heeft ook EMDR gehad na vervelende dingen op school en in de buurt( dat laatste was seksueel misbruik dus heel heftig) Heeft EMDR gehad, maar ze zei "van EMDR" krijgen ze geen beter zelfbeeld.
Vaak gebeurd het dat na EMDR de situatie sterk verbeterd en dat er dan toch weer een terugval komt. Dat zien wij nu dus ook gebeuren.
Haar dochter heeft schrijftherapie gehad, waar zij buitengewoon goede ervaringen mee had.
Er komt nu van alles bij me naar boven: Moeten we nu weer therapie starten? Zijn we overbezorgde ouders, moeten we het nog even aankijken ( maar ja dat hebben we op de oude school te lang gedaan), hoe krijgen we het zelfbeeld verbeterd, gaat dat lukken zonder therapie. Als hij de puberteit in moet met dit zelfbeeld ... dan denk ik dat het beter is dat hij nu hulp krijgt.
Wie heeft ook ervaring met schrijftherapie
En verder... hij gaat naar de HAVO en komt zeker weten in een klas die wel 2x zo groot is dan waar hij nu in zit.
We hebben al een gesprek gehad met verschillende scholen. Hij is 'te goed" voor speciale traject klassen. Bij de GGZ instelling zeiden ze: "hij moet dit wel redden, heeft wat duwtjes en steun nodig" zijn autisme is niet erg. Maar ja als ik dan zie hoe hij nu toch nog wat angstig is met contact zoeken terwijl hij in een supersociale klas zit.
Ik wil ook niet steeds met hem erover beginnen, anders leg ik ook druk op hem.
Poeh.. ik vind het maar lastig. Maar goed, hij is jaren gepest dus ja dat gaat ook nog wel even duren voordat hij erover heen is.
Wat zouden jullie doen/adviseren
Leene schreef op 23-03-2022 om 00:48:
MamaE. Je verhaal raakt mij heel erg.
Hij wordt niet actief uitgenodigd om mee te gaan naar dat veldje. Ik denk dat de kinderen snel denken dat hij niet kan en te ver weg woont. Hij wordt in de pauzes wel gevraagd om mee te doen. Ik denk ook dat bepaalde dingen triggers losmaken. Precies wat jij beschrijft over het gebeuren tijdens je bijbaan.
Hij merkt dat zijn vriend aan wie hij heel veel houvast had het eerste jaar op de nieuwe school ( en dat vriendje aan hem, het was van beiden kanten) wat losser van hem komt te staan. Dat vindt hij lastig. Hij gamet ook minder met hem. En hij snapt niet waarom. Maar ik merk ook dat hij dingen te groot maakt. Uit niets blijkt dat deze jongen opeens heel veel met klasgenoten aan het gamen is. Hij gaat wel vaker mee na school met de anderen. Ook is het niet zo dat alle kinderen naar dat veldje komen. Er zijn er ook die daar niet vaak naar toe gaan. Dat weet ik van een moeder. In zijn hoofd is het nu: "Iedereen gaat daar naar toe en ik niet". En natuurlijk zeg ik dat tegen hem. Maar het komt niet altijd aan... Hij krijgt dan weer nare gevoelens en hoort als het ware in zijn hoofd dat hij raar en gek is. Hij wordt hier absoluut niet gepest. Ik merk ook dat hij gewoon normaal begroet wordt. Op de vorige school zei niemand iets tegen hem. Echt heel naar. Laatst deden ze een hele poos een spel tijdens de pauze. Omdat hij dat niet eerder gedaan had en ook niet zo heel snel liep werd hij vaak als laatste gekozen. Ook dat maakt weer triggers los. Twee kinderen benoemden dat tegen de juf, dat ze dat naar vonden voor hem. Daarop hebben ze een andere manier van kiezen voorgesteld. hoorde ik van de juf. Dus dat vind ik echt wel heel sociaal. Overigens zei de juf dat er ook nog andere kinderen zijn die vaak als laatste of een na laatste worden gekozen. Vandaar dat ze dat niet doen op gym.
Maar zoon denkt dat hij de enige is die niet wordt gezien. En ga zomaar door. En ja dat straal je natuurlijk ook uit. En dan maak je lastig vrienden en houdt ze ook lastig vast.
Het opvallende is dat hij dit niet heeft op scouting, in ieder geval veel minder. Hij heeft wel eens dat als iemand zit te klieren hij dat ook lastig vindt en zich dat dan aantrekt. Terwijl ik dan van mijn dochter hoor, die ook op scouting zit, dat dat joch gewoon in een pestbui was en bij meerdere kinderen zat te klieren. Maar hij voelt zich daar wel fijner.
Het hele school gebeuren brengt toch vaak triggers met zich mee.
De vraag is wel hoe wij hem het beste kunnen begeleiden. Hij wil niet altijd praten. Ik stel een soort goede dingen benoemen voor aan het einde van de dag maar dat wil hij niet altijd. Meestal niet. En verder is hij ook zwak in groepsdynamiek doorzien, net als.wat jij schrijft. Dat maakt het ook niet makkelijk. Als jij nu terug kijkt wat zou jou het meest hebben geholpen?
Ik denk zelf dat we het toch thuis gezellig moeten maken. Hij heeft de zwemclub en scouting. Volgend jaar ook af en toe jeugdclub van de kerk. En we zeggen hem ook dat vrienden maken zijn hele leven nog kan. Man en ik.hebben onze.beste vrienden pas tijdens de studie ontmoet. Hij kan nu blij zijn met een leukere klas en fijn dat hij de eerste periode zo goed met vriend heeft gehad. Bovendien gaat die vriend naar een ander niveau, dus vaak zie je dat het dan ook minder wordt. Maar het komt soms aan maar lang niet altijd.
Toch maar even mailen met de begeleider op school...
Je zoon zit in groep 7, toch? Dan kun je als ouder nog net een beetje stuwende kracht zijn achter speelafspraakjes denk ik. Sta je wel eens bij de schoolpoort, of is dat te regelen? Ik heb t/m groep 8 voor zoon af en toe het contact gelegd. Gewoon terloops kan dat heel prima. Een klasgenootje met dezelfde liefde voor Lego en K'Nex uitgenodigd als zoon iets nieuw had gekregen bijvoorbeeld. Maar ook ons aangeboden als opvang als ouders eens niet thuis zijn/kind niet naar de BSO wil. Moet natuurlijk maar net kunnen, als je allebei fulltime werkt wordt het lastiger.
En verder eens met Flanagan en MamaE. Het is natuurlijk niet allemaal meteen helemaal over. Hij heeft heel wat meegemaakt, dat zal hij zijn leven lang meedragen. En hoe hij zich voelt gaat met ups en downs. En misschien heeft hij zo af en toe weer even wat extra ondersteuning nodig, dat kan. Misschien kun je dan contact opnemen met een oud-behandelaar van je zoon, of de huisarts, om te kijken waar hij nu behoefte aan heeft.
Maar los daarvan, op deze leeftijd worden speelafspraakjes toch minder. En vanaf de middelbare al helemaal. Dan gaat het meer naar samen huiswerk maken, eens naar de Mac of andere snackbar. Wat hier goed werkte was af en toe een filmavond en/of slaapfeestje organiseren, of een barbecue of zo. We hebben hier ook voor beide kinderen een klassenfeest gehouden. Zoon was dan DJ, dan hoefde hij zelf niet te dansen 
. Met een beetje creativiteit kom je een heel eind. Maar leg er zelf ook wat minder nadruk op. Je hoeft niet elke dag af te spreken, mijn zoon moest na een schooldag ook gewoon weer opladen bijvoorbeeld want zo'n dag kostte hem ontzettend veel energie. Dat kan ook (mede) spelen bij je zoon.
Ik heb inderdaad een lichte vorm van autisme, net als de zoon van Leene.
En was ook de oudste thuis, maar het leeftijdsverschil was dermate klein, mijn zus was fysiek en verbaal sterker, dominanter en qua emotionele ontwikkeling liepen we gelijk op dus er was niet echt sprake van een oudste kind en verantwoordelijkheid en zo.
Maar dit soort dingen kosten tijd. Heel veel tijd. En zelfs dan komt het niet altijd helemaal goed. Je zoon is twaalf. De pestperiode is nu nog een substantieel deel van zijn leven. Hij heeft nog weinig positieve ervaringen op school om er tegenover te zetten. Het zou ook zomaar kunnen dat het concept 'school' een hele negatieve lading heeft voor hem waardoor hij daar alles automatisch al negatiever ziet, i.t.t. scouting of zwemmen. Het is wel belangrijk om hem te blijven stimuleren om contact te maken.
Vooral op de middelbare school, want dan kun je dat als ouders echt niet meer arrangeren.
En hij hoeft geen hordes vrienden te hebben. Niet iedereen heeft daar behoefte aan. Maar een paar vrienden waarmee het goed klikt, die een beetje uit hetzelfde hout gesneden zijn, dat zou heel fijn zijn.
Flanagan schreef op 23-03-2022 om 11:15:
Misschien wil je te snel...
Te snel een bevestiging dat het over is, dat hij alle vertrouwen heeft in vrienden en leerkrachten en als een gezellige sportieve zoon geniet van vriendschap, zoals alle kinderen.
Vind je zoon het eigenlijk wel prettig als je aan hem vraagt of het gezellig was op school? Goed mogelijk dat hij nog niet voldoende vertrouwen voelt om met hen af te spreken en zijn ouders niet wilt kwetsen met een antwoord dat hen alleen maar bezorgd maakt.
Toen onze zoon op basisschool zich niet welkom voelde, vertelde hij de psycholoog dat zijn ouders niet wisten dat hij het op school niet fijn vond. Hij durfde het ons niet te vertellen uit angst dat wij nog bezorgder zouden worden. Kinderen hebben veel moeite met hun ouders verdriet te doen. Ze zeggen liever niets en zoeken zelf een manier om er mee om te gaan. Maar dat kost tijd.
Het is lastig voor ouders als kinderen niet delen, maar die ruimte is vaak wel wat ze nodig hebben om het in hun tempo een plekje te geven. Wij hebben zoon niet meer lastig gevallen met gevoelige vragen. We hebben alleen gezegd dat hij altijd om hulp kan vragen en ondertussen zijn cijfers in de gaten gehouden.🤭
Ja ik zou het liefst zien dat hij zich makkelijker zou bewegen in het sociale verkeer. Of beter gezegd: ik zou het liefst zien dat hij zichzelf meer zou accepteren. En niet zo de gesel over zich zelf zou halen. Hij mag liever zijn voor zichzelf.
Op dit moment vind ik het echt een lastige in hoeverre je nu moet ingaan op zijn gevoelens, juist wel of juist niet.
Kijk hij hoeft van mij niet vaak met anderen te spelen als hij dat niet wil. Maar het probleem is dat hij dat wel wil maar door zijn verleden soms te angstig is om het te vragen. En dan snel denkt "zie je wel iedereen speelt met elkaar maar ik niet, ik heb weer niemand". Wij proberen hem dan echt te laten omdenken en hem niet in die negatieve mood te laten. Als hij weer zo in de put zakt zijn het grootste deel van zijn gedachten niet correct. Daar wil ik hem dan graag uithalen. Hij moet toch ook door.
En echt het gaat stukken beter, omdat hij in een super sociale klas zit. Maar helaas heeft hij nog steeds triggers en gaan zijn gedachten en gevoelens met hem op de loop. Juist vandaag speelt.hij weer eens met een klasgenoot. Dus klonk al veel monterder. Ik zou alleen zo graag zien dat hij niet zo afhankelijk zou zijn van dingen om hem.heen. Of iemand nu wel of niet hartelijk is, of chagrijnig etc. Dat kan hem zomaar van de kook brengen.
Maar goed ik snap dat dit een hele poos nodig heeft. Ik zal.toch maar even een berichtje sturen naar de klassen assistent die hij morgen ziet. Gezien zijn uitspraken dat hij er maar beter niet kan zijn want dan is hij niemand tot last. Dat was echt een poos geleden dat we dat hoorden.
Jonagold schreef op 23-03-2022 om 11:55:
[..]
Je zoon zit in groep 7, toch? Dan kun je als ouder nog net een beetje stuwende kracht zijn achter speelafspraakjes denk ik. Sta je wel eens bij de schoolpoort, of is dat te regelen? Ik heb t/m groep 8 voor zoon af en toe het contact gelegd. Gewoon terloops kan dat heel prima. Een klasgenootje met dezelfde liefde voor Lego en K'Nex uitgenodigd als zoon iets nieuw had gekregen bijvoorbeeld. Maar ook ons aangeboden als opvang als ouders eens niet thuis zijn/kind niet naar de BSO wil. Moet natuurlijk maar net kunnen, als je allebei fulltime werkt wordt het lastiger.
En verder eens met Flanagan en MamaE. Het is natuurlijk niet allemaal meteen helemaal over. Hij heeft heel wat meegemaakt, dat zal hij zijn leven lang meedragen. En hoe hij zich voelt gaat met ups en downs. En misschien heeft hij zo af en toe weer even wat extra ondersteuning nodig, dat kan. Misschien kun je dan contact opnemen met een oud-behandelaar van je zoon, of de huisarts, om te kijken waar hij nu behoefte aan heeft.
Maar los daarvan, op deze leeftijd worden speelafspraakjes toch minder. En vanaf de middelbare al helemaal. Dan gaat het meer naar samen huiswerk maken, eens naar de Mac of andere snackbar. Wat hier goed werkte was af en toe een filmavond en/of slaapfeestje organiseren, of een barbecue of zo. We hebben hier ook voor beide kinderen een klassenfeest gehouden. Zoon was dan DJ, dan hoefde hij zelf niet te dansen
Hij zit in groep 8 nu. En wil helemaal niet meer gebracht worden. Ja als het stort van de regen. Maar andere moeders zie ik niet. Want alle kinderen wonen super dicht bij school en komen op de fiets of lopend. Ik blijf af en toe over maar dan sta ik niet altijd met moeders van klasgenoten. Met een moeder heb ik wel iets meer contact. Haar zoon speelt vaker met zoon en haar zoon zit ook niet vanaf het begin op school. Er is wel een klasse app voor ouders. Daar worden ook dingen als feestjes op gezet en daar gaat hij ook altijd naar toe. Nu hebben alle kinderen een eigen telefoon en is er een klasse app. Zoon laat mij daarop meelezen. Toen ze begonnen over zwemmen in de vakantie heb ik hem aangespoord om gelijk terug te appen. Dat doet hij dan ook. Is ook makkelijk voor hem. Maar hij heeft wel moeite met op school afspraken maken. Dat gaat vaak snel zag ik.een keer toen ik hem kwam halen. O hé pietje zullen we straks naar veldje B gaan. Pietje zit al half op de fiets en roept oké en bijna tegelijkertijd naar Jantje kom jij ook? Dan zie ik hem afhaken...en ja dat is niet alleen zijn pest verleden maar ook het autisme. Dan is hij te langzaam, moet ie bedenken of hij nog even op school blijft en daar even naar de wc gaat en wat water drinkt of dat hij snel aan iemand moet vragen of hij met hem of haar mee kan en vandaar uit naar het gezamenlijke punt. Of dat hij toch eerst naar huis gaat en dan weer terug fietst. Maar ja dan is hij ruim een half uur aan het heen en weer fietsen.
En ik weet dat speelafspraken minder worden. Dat zie ik bij dochter. De Mac is favoriet 
ik denk nu na een nachtje te hebben geslapen toch maar dat ik een berichtje stuur naar de coach van school en vraag wat zij er van denkt.. en dan misschien nog maar even over leg met degene die hem heeft behandeld. Want soms is er nog een keer EMDR nodig of heeft hij net iets meer ondersteuning nodig om zijn zelfbeeld wat op te krikken.
bedankt voor jullie meedenken
Je zoon wilt niet gebracht worden. Wordt hij wel met de fiets gehaald?
Hier moest zoon ook een flink stuk fietsen. Ik fietste met hem mee (bijna tot aan school), maar hij fietste zelf naar huis. Hij had een mobiel en kon mij bellen als hij na schooltijd met klasgenoten afsprak.
Wilt je zoon niet afspreken omdat hij het vervelend vindt als jij dan voor niets gekomen bent?
Kinderen zijn in hun gevoelens heel loyaal naar hun ouders.
Dat 'te langzaam zijn' herken ik wel. Als er iets van groepjes of duo's gemaakt moesten worden had blijkbaar altijd iedereen dat al weken van tevoren afgesproken. Bijvoorbeeld naast wie je ging zitten in de bus op schoolreisje. Mijn ouders vonden dat wel belangrijk genoeg om te vragen naast wie ik zat en waarom het dan 'altijd' (eigenlijk; vaak) niemand was. Ik vond dat zelf niet zo belangrijk, maar er werd thuis wel nadruk op gelegd.
Ik zou je zoon wel meegeven dat het niet erg is als hij later naar het veldje gaat en bijvoorbeeld eerst nog op school naar de wc gaat en wat water drinkt. Een veldje is ook niet iets waar je alleen heen mag als dat afgesproken is. Ik snap dat dat spannend is, maar als hij dan ervaart dat hij wel mee mag doen en dat het leuk is, zijn dat weer positieve ervaringen en durft hij het een volgende keer misschien ook weer.
Zelfacceptatie en zelfliefde...ja, dat zou heel mooi zijn en ik zou het hem ontzettend gunnen. Maar dat kost echt heel veel tijd en daar gaat minstens de hele puberteit nog overheen en waarschijnlijk nog langer. Ik heb rond mijn 14/15/16 heel vaak gedacht 'was ik maar gewoon normaal'. Mijn zus vertelde me ook dagelijks dat ik 'gewoon normaal moest doen'. Ik wist alleen niet hoe dat dan moest. Tien jaar later zag ik pas in dat dat helemaal niet hoeft, dat ik er mag zijn zoals ik ben en hoorde ik ook van andere mensen dat ze het juist in mij waardeerden dat ik altijd 'zo ontzettend mezelf was' en dat ik mijn eigen plan trok, alleen op vakantie ging en dagjes weg en zo.
Flanagan schreef op 23-03-2022 om 14:53:
Je zoon wilt niet gebracht worden. Wordt hij wel met de fiets gehaald?
Hier moest zoon ook een flink stuk fietsen. Ik fietste met hem mee (bijna tot aan school), maar hij fietste zelf naar huis. Hij had een mobiel en kon mij bellen als hij na schooltijd met klasgenoten afsprak.
Wilt je zoon niet afspreken omdat hij het vervelend vindt als jij dan voor niets gekomen bent?
Kinderen zijn in hun gevoelens heel loyaal naar hun ouders.
Nee, hij gaat alleen heen en alleen terug. Hij heeft een mobiel mee. Hij vergeet hem wel eens. Maar alle ouders staan op de klasse app dus die kunnen mij dat ook laten weten. Juist vandaag had hij een onverwachte speelafspraak. Hij heeft mij gebeld en toen ik niet opnam geappt. Dat gaat allemaal goed. Hij vindt het ook niet erg om een stuk alleen te fietsen.
Het struikelblok is zijn gevoel en de angst voor sociale contacten en de angst om weer alleen te komen staan en gepest te worden. Die angst is echt nog heel sterk bij tijd en wijle.
Tsja het opgroeien is voor sommige kinderen niet makkelijk maar ik sprak het nog even met mijn man... We moeten ook laten merken dat wij vertrouwen in hem hebben en dat hij er echt wel gaat komen.
Leene schreef op 23-03-2022 om 16:23:
[..]
Nee, hij gaat alleen heen en alleen terug. Hij heeft een mobiel mee. Hij vergeet hem wel eens. Maar alle ouders staan op de klasse app dus die kunnen mij dat ook laten weten. Juist vandaag had hij een onverwachte speelafspraak. Hij heeft mij gebeld en toen ik niet opnam geappt. Dat gaat allemaal goed. Hij vindt het ook niet erg om een stuk alleen te fietsen.
Het struikelblok is zijn gevoel en de angst voor sociale contacten en de angst om weer alleen te komen staan en gepest te worden. Die angst is echt nog heel sterk bij tijd en wijle.
Tsja het opgroeien is voor sommige kinderen niet makkelijk maar ik sprak het nog even met mijn man... We moeten ook laten merken dat wij vertrouwen in hem hebben en dat hij er echt wel gaat komen.
Brengen en halen is op deze leeftijd ook niet nodig. Ik snap die angst heel goed, gezien het verleden. Maar het is op dit moment, in de huidige situatie, geen reële angst.
Als iemand niet kan afspreken betekent dat niet dat diegene je zoon niet leuk vindt maar bijvoorbeeld al met iemand anders heeft afgesproken, naar de tandarts moet, een jarige oma heeft of iets dergelijks. Dat is niet persoonlijk, maar agendatechnisch simpelweg niet passend.
Dat vertrouwen in hem uitstralen is inderdaad heel belangrijk. Opgroeien is niet altijd makkelijk. Dat geldt voor alle kinderen, maar voor sommige extra. De puberteit is een fase waarin iedereen onzeker is op een bepaalde manier. Pubers zoeken houvast bij elkaar, door een groep te zoeken om bij te horen.
Wij sluiten met onze dochter de dag altijd af door iets te benoemen wat leuk was die dag. Dat kan iets heel kleins zijn, maar zo leert om te zien dat er ondanks alles altijd ook nog wel fijne dingen in het leven zijn. En dan heeft mijn dochter over het algemeen nog een heel fijn en gelukkig leven. Iets positiefs benoemen kan ook over hemzelf gaan. Waar is hij trots op dat hij die dag gedaan heeft. Ook dat kunnen kleine dingen zijn, maar voor hem misschien juist hele grote dingen.
1pluspunt: doordat hij nu al in zijn eentje een flink stuk moet fietsen, is hij redelijk doorgewinterd voor de overgang naar VO. Zo bekeek ik het tenminste.
Al de klasgenoten van de oude basisschool die op 5 min van de basisschool woonden, werden pas in augustus geconfronteerd met die verandering. Een sprong naar meer zelfstandigheid, alleen een paar maanden eerder.
Zo te lezen, gaat het hem best goed af. Idd een kind vindt het fijn als hij/zij het gevoel heeft dat de ouders in hem/ haar geloven.
Mijn kind wilde een tijd geen mobiel want wij konden het vroeger toch ook zonder mobiel af. Als hij een lekke band had, wilde hij dat probleem zelf gaan oplossen ipv mama bellen.
Misschien moet hij aan die vriend eerst vragen wáár de veldjes zijn. Dan kan hij voortaan even nog op school naar de wc, geef hem voor de zekerheid altijd iets extra eten en drinken mee en dan kan hij er altijd nog heen fietsen. Misschien is hij dan de eerste omdat de rest nog even naar huis gaat. Kan hij daar wat eten en drinken.
