zoon nog steeds last van pestverleden hoe nu verder
Ik heb al twee maal eerder een topic gestart over de situatie over onze zoon.
In het kort. Zoon is nu net 12 jaar, is sinds vorig jaar ( groep 7) geswitcht van school, is op de vorige school langdurig gepest, buitengesloten, stond vaak alleen. Leerkrachten hebben daar wel van alles aan proberen te doen maar dat hielp niet of maakte het erger.
Hij is mentaal helemaal onderuit gegaan. Zichzelf slaan, gillen dat hij dood moest.
Er kwam een diagnose PTSS, hij heeft EMDR gehad, wat goed heeft geholpen. Later kwam er een diagnose "licht autisme"
Is geswitcht naar een andere school en dat heeft gelukkig heel goed uitgepakt. De klas is een stuk kleiner, is heel sociaal.
Zoon kreeg een vriend ( die dat jaar ook op school was begonnen). Ik vond wel eens dat ze teveel aan elkaar vastklemden maar ja...maar zo gelaten.
Later gingen beiden ook veel meer contact maken met de anderen.
Zoon heeft nog een e-learning gevolgd over autisme en wat gesprekken gevoerd met de cognitief gedragtherapeute die ook de EMDR bij hem heeft gedaan.
Therapie is afgesloten ( al een aantal maanden).
We waren heel blij hiermee om na al die gesprekken, therapieën/ SOVA trainingen ons leven weer wat meer op de rit te krijgen. Ook in het gezin( met nog een dochter) was het pittig en alles overheersend.
Maar ( ja, daar is de "maar") we merken nu toch dat zoon er nog lang niet is. Misschien niet zo verwonderlijk. De therapeute zei eens dat ze geschrokken was wat zoon naar het hoofd heeft gekregen op oude school.
Het probleem is een heel heel laag zelfbeeld en toch nog sociale angsten. Hij is de enigste uit de klas die wat verder weg woont. Andere kinderen wonen allemaal binnen 10 minuten fietsafstand van school. Gaan vaak afspreken na school, dat gaat allemaal tussen neus en lippen door ( bij het naar huis fietsen "oh ja wie gaat er naar het veldje) zoon zit dan al op zijn fiets naar huis ( ruim 20/25 minuten fietsen) De jongen met wie hij veel optrok richt zich nu ook meer en meer op de klas ( geef hem eens ongelijk).Zoon voelt zich buitengesloten en krijgt weer flashbacks. We proberen onze zoon te versterken en zeggen hem "jij kan ook meedoen, vraag aan( vul maar in) of je even mee kan naar zijn huis om wat te drinken, ga mee naar het veldje en kom later naar huis. Hij durft dat niet! lukt hem echt niet. Hij is er verdrietig over dat zijn nieuwe vriend wat afstand neemt. Op zich wordt hij niet gepest, mag altijd mee doen en als ze iets afspreken in de vakantie (bijvoorbeeld met z'n allen zwemmen) gaat hij ook mee. Vriend is nog wel heel aardig maar komt veel minder vaak. Heeft ook een ander schooladvies gekregen, misschien speelt dat ook mee.
Toch maar even aan juf gevraagd hoe zij het ziet. Het gaat op zich goed ( is ook zo) maar ze ziet wel dat hij zich af en toe wat terugtrekt. Ook trekt hij zich veel dingen aan. ( hij zegt continue sorry ... dat merken we ook thuis) Nu krijgt hij twee gesprekjes met de klassen assistent/coach van school.
Vandaag had ik het er over met een collega. Haar dochter ( zelfde leeftijd) heeft ook EMDR gehad na vervelende dingen op school en in de buurt( dat laatste was seksueel misbruik dus heel heftig) Heeft EMDR gehad, maar ze zei "van EMDR" krijgen ze geen beter zelfbeeld.
Vaak gebeurd het dat na EMDR de situatie sterk verbeterd en dat er dan toch weer een terugval komt. Dat zien wij nu dus ook gebeuren.
Haar dochter heeft schrijftherapie gehad, waar zij buitengewoon goede ervaringen mee had.
Er komt nu van alles bij me naar boven: Moeten we nu weer therapie starten? Zijn we overbezorgde ouders, moeten we het nog even aankijken ( maar ja dat hebben we op de oude school te lang gedaan), hoe krijgen we het zelfbeeld verbeterd, gaat dat lukken zonder therapie. Als hij de puberteit in moet met dit zelfbeeld ... dan denk ik dat het beter is dat hij nu hulp krijgt.
Wie heeft ook ervaring met schrijftherapie
En verder... hij gaat naar de HAVO en komt zeker weten in een klas die wel 2x zo groot is dan waar hij nu in zit.
We hebben al een gesprek gehad met verschillende scholen. Hij is 'te goed" voor speciale traject klassen. Bij de GGZ instelling zeiden ze: "hij moet dit wel redden, heeft wat duwtjes en steun nodig" zijn autisme is niet erg. Maar ja als ik dan zie hoe hij nu toch nog wat angstig is met contact zoeken terwijl hij in een supersociale klas zit.
Ik wil ook niet steeds met hem erover beginnen, anders leg ik ook druk op hem.
Poeh.. ik vind het maar lastig. Maar goed, hij is jaren gepest dus ja dat gaat ook nog wel even duren voordat hij erover heen is.
Wat zouden jullie doen/adviseren
Ik zou eens kijken naar trainingen voor de brugklas. Daar zijn ook weerbaarheidstrainingen voor en met allerlei andere insteken.
https://www.yosoyheiloo.nl/posts/weerbaar-en-vol-vertrouwen-naar-de-brugklas-stevige-stap-training
Er zijn zelfs kampen bij: https://www.stichtingdester.nl/sterk-id/
Nu is hij verhuisd naar een school waar iedereen elkaar al jaren kent. Zo te lezen zijn ze wel gastvrij. Straks gaat hij naar het VO, kent hij een enkeling maar gaat hij vrienden ontmoeten, net als alle andere brugklassers. Dat is een heel andere start!
Mogelijk met klasgenoten waar hij wel mee kan opfietsen.
Ik zou voor het kijken naar het VO sowieso even informeren waar de kinderen van zijn oude klas zoal naartoe gaan en dat meenemen in de overweging welke school dan de beste keuze zou zijn. Dat van het eng vinden om aansluiting te vinden begrijp ik ook wel! Ik ben op de basisschool heel erg buitengesloten en gepest, op de middelbare zat ik ineens (terwijl ik dacht ik ben van ze af) met 7 kinderen van mijn oude school in de klas. Pas toen ik naar het vervolgonderwijs ging kwam ik bij een hele nieuwe groep studenten. Dat was raar hoor ineens wel aansluiting maar ook eng. Dus ik begrijp het
Dat soort dingen kunnen lang in je systeem blijven. Naast EMDR zijn er nog methoden als Access Bars, Nei en Body Code. Bloesemremedies kunnen het ook een beetje ondersteunen.
Decembermamma schreef op 22-03-2022 om 19:19:
Ik zou voor het kijken naar het VO sowieso even informeren waar de kinderen van zijn oude klas zoal naartoe gaan en dat meenemen in de overweging welke school dan de beste keuze zou zijn. Dat van het eng vinden om aansluiting te vinden begrijp ik ook wel! Ik ben op de basisschool heel erg buitengesloten en gepest, op de middelbare zat ik ineens (terwijl ik dacht ik ben van ze af) met 7 kinderen van mijn oude school in de klas. Pas toen ik naar het vervolgonderwijs ging kwam ik bij een hele nieuwe groep studenten. Dat was raar hoor ineens wel aansluiting maar ook eng. Dus ik begrijp het
Ja dat hebben we zeker gedaan. Hij gaat ook niet naar de school waar dochter op zit en we best tevreden over zijn omdat heel veel kinderen van zijn oude basisschool daar naar toe gaan.
We hebben voor een school gekozen waar ook kinderen van zijn nieuwe klas naar toe gaan. Het is wel dichter bij dan de basisschool. Voor zover we weten komt er alleen maar 1 meisje van de oude basisschool naar deze school en die zit op een ander niveau.
Heeft hij een hobby waar hij goede sociale contacten heeft? Vaak helpt een extra sociale context waar het wel goed loopt.
Ik heb een tijdje ook niet zo'n leuke tijd gehad op school maar doordat ik een andere context had waar het wel leuk was trok ik het me minder aan.
Ik wist dat het niet aan mij lag maar aan die groep. Ik had immers een andere groep waar men mij wel leuk vond.
Suusje. schreef op 22-03-2022 om 18:41:
Ik zou eens kijken naar trainingen voor de brugklas. Daar zijn ook weerbaarheidstrainingen voor en met allerlei andere insteken.
https://www.yosoyheiloo.nl/posts/weerbaar-en-vol-vertrouwen-naar-de-brugklas-stevige-stap-training
Er zijn zelfs kampen bij: https://www.stichtingdester.nl/sterk-id/
De school heeft een programma de laatste week voor de vakantie ( met plezier of school of zo) Helaas zijn daar maar 10 plaatsen voor, ze raadden ons aan om de mail in de gaten te houden en gelijk te reageren.
We hebben wel ons verhaal kunnen vertellen. Of beter gezegd het verhaal van onze zoon. Hij zal extra gesprekken krijgen in het begin met een IB-er.
We wachten maar af. Maar ik denk dat er wellicht meer nodig is... zijn zelfbeeld is echt heel slecht en dat krijg je niet weg met een weekje.
Natuurlijk zal het wel helpen als het lekker loopt in een klas en hij krijgt meer contacten. Maar het is ook heel moeilijk voor hem omdat hij nieuwe contacten best heel spannend vindt.
En ja ik hoop ook dat - omdat iedereen nieuw is- hij daar ook een nieuwe start kan maken.
Check je de middelbare school wel effe op dat die pestkoppen niet ook daarnaartoe gaan?
Als ze nog in de buurt wonen ... kan het zijn dat hij ze daar weer tegenkomt.
alhambra schreef op 22-03-2022 om 20:23:
Heeft hij een hobby waar hij goede sociale contacten heeft? Vaak helpt een extra sociale context waar het wel goed loopt.
Ik heb een tijdje ook niet zo'n leuke tijd gehad op school maar doordat ik een andere context had waar het wel leuk was trok ik het me minder aan.
Ik wist dat het niet aan mij lag maar aan die groep. Ik had immers een andere groep waar men mij wel leuk vond.
Scouting en dat vindt hij heel leuk. Hij heeft daar ook vrienden. Meer dan één. Maar er is zoveel mis gegaan op school dat op een gegeven moment dat allemaal niet meer hielp. En hij zit op een zwemclub, dat gaat ook maar is maar 45 minuten.
Pff.... nog regelmatig denk ik, had ik hem nu maar van school gehaald na groep 4 en na mijn intuïtie geluisterd. Hij is letterlijk dood gewenst door sommigen leerlingen. En de rest had het lef niet om daar wat van te zeggen. Soms zegt hij nog steeds dingen als; "als ik er niet zou zijn, zou de wereld er beter uit zien" 
Dat doet echt heel veel pijn als je je kind dat hoort zeggen. Gelukkig is dat nu veel minder, die gedachten maar het is niet helemaal weg. Op het moment zit hij weer in een dip of ik hoop dipJE.
Vandaar dat ik mij afvraag of we nog niet iets meer moeten doen.
Wat fijn van de scouting en de zwemclub!
Probeer in gesprekken met hem naar de toekomst te kijken en naar de positieve ervaringen.
Het verleden kun je niet meer veranderen.
Er zijn nare mensen/kinderen dat is een feit. Dit betekent niet dat het weer zal gebeuren.
Hij is nu ouder en hij en jullie als gezin hebben hiervan "geleerd".
Bij een eventuele herhaling - wat ik jullie echt niet gun- zullen hij en jullie hem eerder uit de situatie halen door een schoolwissel.
Je loopt nu het risico dat hij zelf onbewust herhaling gaat veroorzaken door zijn mindset. Probeer dit voor te zijn door veel met hem te praten en zijn aandacht op de positieve dingen te richten.
Jullie zoon is net zoveel waard als ieder ander!
Wat verdrietig zeg. Wordt hij door andere kinderen wel eens actief uitgenodigd om mee te spelen op het veldje of om af te spreken?
Ik herken mezelf deels in je zoon. En wat ik nu ga schrijven is niet alleen maar halleluja en een succesverhaal, maar met de nodige hobbels is het wel goed gekomen.
Gelukkig heb ik niet zo'n heftig verleden en ben ik niet echt gepest, maar wel vaker buitengesloten. In groep acht ging ik ook minder afspreken, want ik moest het negen van de tien keer zelf vragen ipv dat iemand mij vroeg. Als ik erbij wilde komen zitten op het klimrek werd er vaak gezegd dat dat niet paste, er werd letterlijk geen plek voor me gemaakt. Ik mocht wel beneden staan zodat anderen hun afval naar beneden gooide en dan kon ik het in de prullenbak doen.
Er werden ook steeds vaker 'geheimpjes' besproken en dan moest ik even weg. Want blijkbaar mocht bijna iedereen dat weten, behalve ik en één ander meisje.
Ook op de middelbare school heb ik een periode gehad (klas 2/3) dat ik eigenlijk niet echt vrienden had. Ik werd niet gepest, maar ik had ook niet echt mensen om mee om te gaan. Op een gegeven moment had ik voor mezelf besloten dat ik geen vrienden nodig had. Omdat ik niet meer de pijn wilde van de aansluiting toch niet kunnen vinden.
Niet lang daarna ging ik naar de bovenbouw en kwam ik mensen tegen waarmee het wel heel goed klikte en waarmee ik bevriend raakte en die mij accepteerden zoals ik was. Een beetje anders dan gemiddeld.
Op de basisschool heeft de IB'er toen ik een jaar of elf was tegen mij gezegd 'oh heb jij vrienden dan'. Opmerkingen over vriendloosheid hebben mij nog heel lang diep geraakt. Vooral ook omdat mijn zus het in haar puberteit nodig vond om minstens twintig keer per dag te zeggen dat ik dik en lelijk en vriendloos was. Ze negeerde me ook vaak en stoorde zich aan het feit dat ik altijd thuis was. Mijn ouders vonden dat alleen maar 'niet nodig om te zeggen', maar het heeft nooit enige consequentie gehad en het negeren vonden ze geen probleem, want dat was geen pesten. Ik ben op dat moment (ik was een jaar of 15) gestopt met op emotioneel gebied dingen te verwachten van mijn ouders. Omdat ik me zo ongezien, ongehoord en onbegrepen voelde dat ik die afwijzing nooit meer wilde voelen.
Pas toen tien jaar later op mijn bijbaantje mijn collega's me voor de grap even gingen negeren en ik met tranen in mijn ogen mijn spullen wilde pakken en naar huis wilde gaan om nooit meer terug te komen realiseerde ik me hoeveel pijn het destijds heeft gedaan. Ook van veel andere dingen zoals het buitensluiten op de basisschool heb ik me veel later pas gerealiseerd dat het niet oké was.
Ik heb zo rond mijn 22/23 een periode gehad dat het heel slecht ging mentaal en dat ik doodongelukkig was. Ik wilde twintig keer per dag dood en elke keer dat ik op de fiets stapte hoopte ik dat ik een ongeluk zou krijgen. Dat kwam vooral door andere dingen, maar ik heb in die tijd heel veel nagedacht over mezelf, mijn leven, hoe ik in elkaar zit, hoe ik functioneer(de), hoe mijn omgeving functioneert(de), dingen die mijn gevormd hebben en pas rond mijn 25 viel alles op zijn plek en kon ik oprecht vrede hebben met mezelf en mezelf omarmen zoals ik ben. Juist ook dat autonome, dat mijn eigen plan trekken ipv doen wat iedereen doet. Ik heb nog steeds moeite met het begrijpen van groepsdynamieken, maar ik functioneer toch wel heel behoorlijk in het leven.
Dingen uit je jeugd kunnen heel lang doorwerken, soms zelfs heel je leven. Zeker gezien de heftigheid van het verhaal van jouw zoon sluit ik dat niet uit. Het is wel belangrijk dat je zoon leert om daar goed mee om te gaan. Zijn nieuwe klasgenoten en ook die op de middelbare zijn andere mensen. Ze verdienen een eerlijke kans, zoals ook jouw zoon een eerlijke kans verdient. Stimuleer hem om bij een groepje te gaan zitten, te vragen om samen huiswerk te maken, mee te gaan met een klassenuitje. Zo'n laag zelfbeeld is heel lastig, want er zit een hele diepe geïnternaliseerde zelfafwijzing. Niemand vindt mij leuk, ik ben niet de moeite waard om uit te nodigen/mee te doen. Als je dat uitstraalt, zien/voelen andere mensen dat. Laat hem weten dat hij wel de moeite waard is en dat hij dat ook uit mag stralen. Hij heeft nog een lange weg te gaan, maar hij heeft wel een stabiel en liefdevol thuis en fijne vrienden op clubjes zo te lezen en dat is al heel veel waard. Hoe klote het ook was op school, er waren ook plekken waar hij wel geliefd was en geaccepteerd werd zoals hij was. Misschien ziet hij het nu nog niet, maar hij zal er later waarschijnlijk heel dankbaar voor zijn.
MamaE. Je verhaal raakt mij heel erg.
Hij wordt niet actief uitgenodigd om mee te gaan naar dat veldje. Ik denk dat de kinderen snel denken dat hij niet kan en te ver weg woont. Hij wordt in de pauzes wel gevraagd om mee te doen. Ik denk ook dat bepaalde dingen triggers losmaken. Precies wat jij beschrijft over het gebeuren tijdens je bijbaan.
Hij merkt dat zijn vriend aan wie hij heel veel houvast had het eerste jaar op de nieuwe school ( en dat vriendje aan hem, het was van beiden kanten) wat losser van hem komt te staan. Dat vindt hij lastig. Hij gamet ook minder met hem. En hij snapt niet waarom. Maar ik merk ook dat hij dingen te groot maakt. Uit niets blijkt dat deze jongen opeens heel veel met klasgenoten aan het gamen is. Hij gaat wel vaker mee na school met de anderen. Ook is het niet zo dat alle kinderen naar dat veldje komen. Er zijn er ook die daar niet vaak naar toe gaan. Dat weet ik van een moeder. In zijn hoofd is het nu: "Iedereen gaat daar naar toe en ik niet". En natuurlijk zeg ik dat tegen hem. Maar het komt niet altijd aan... Hij krijgt dan weer nare gevoelens en hoort als het ware in zijn hoofd dat hij raar en gek is. Hij wordt hier absoluut niet gepest. Ik merk ook dat hij gewoon normaal begroet wordt. Op de vorige school zei niemand iets tegen hem. Echt heel naar. Laatst deden ze een hele poos een spel tijdens de pauze. Omdat hij dat niet eerder gedaan had en ook niet zo heel snel liep werd hij vaak als laatste gekozen. Ook dat maakt weer triggers los. Twee kinderen benoemden dat tegen de juf, dat ze dat naar vonden voor hem. Daarop hebben ze een andere manier van kiezen voorgesteld. hoorde ik van de juf. Dus dat vind ik echt wel heel sociaal. Overigens zei de juf dat er ook nog andere kinderen zijn die vaak als laatste of een na laatste worden gekozen. Vandaar dat ze dat niet doen op gym.
Maar zoon denkt dat hij de enige is die niet wordt gezien. En ga zomaar door. En ja dat straal je natuurlijk ook uit. En dan maak je lastig vrienden en houdt ze ook lastig vast.
Het opvallende is dat hij dit niet heeft op scouting, in ieder geval veel minder. Hij heeft wel eens dat als iemand zit te klieren hij dat ook lastig vindt en zich dat dan aantrekt. Terwijl ik dan van mijn dochter hoor, die ook op scouting zit, dat dat joch gewoon in een pestbui was en bij meerdere kinderen zat te klieren. Maar hij voelt zich daar wel fijner.
Het hele school gebeuren brengt toch vaak triggers met zich mee.
De vraag is wel hoe wij hem het beste kunnen begeleiden. Hij wil niet altijd praten. Ik stel een soort goede dingen benoemen voor aan het einde van de dag maar dat wil hij niet altijd. Meestal niet. En verder is hij ook zwak in groepsdynamiek doorzien, net als.wat jij schrijft. Dat maakt het ook niet makkelijk. Als jij nu terug kijkt wat zou jou het meest hebben geholpen?
Ik denk zelf dat we het toch thuis gezellig moeten maken. Hij heeft de zwemclub en scouting. Volgend jaar ook af en toe jeugdclub van de kerk. En we zeggen hem ook dat vrienden maken zijn hele leven nog kan. Man en ik.hebben onze.beste vrienden pas tijdens de studie ontmoet. Hij kan nu blij zijn met een leukere klas en fijn dat hij de eerste periode zo goed met vriend heeft gehad. Bovendien gaat die vriend naar een ander niveau, dus vaak zie je dat het dan ook minder wordt. Maar het komt soms aan maar lang niet altijd.
Toch maar even mailen met de begeleider op school...
Ik ben dus veel dingen pas veel later gaan inzien en vooral hoe dat doorwerkt in de rest van je leven. En toen ik gisteravond dit allemaal opschreef raakte het me opnieuw.
Jouw zoon is echt ontzettend en deels ook onherstelbaar beschadigd. Zeg maar, mijn verhaal keer duizend. Ik ben nooit letterlijk doodgewenst en ik had ook wel een paar vriendinnetjes op de basisschool.
Ik heb tot op de dag van vandaag het talent om snel buiten groepen te vallen, te denken dat mensen vast niet op mij zitten te wachten en dingen als mode en rages volstrekt niet te begrijpen. Het lukt me nu vaak wel om die gedachten weg te stoppen en mezelf te stimuleren om dingen toch aan te gaan. Ik weet echt wel dat er meer dan genoeg mensen zijn die me wel waarderen zoals ik ben of zelfs juist daar om. Maar er is een verschil tussen voelen en weten. Trauma's kunnen heel diep zitten, zeker in het geval van je zoon die al heel jong heel ernstig beschadigd is. Dat lage zelfbeeld is niet heel verwonderlijk, maar wel heel hinderlijk in zijn verdere ontwikkeling en het maken van nieuwe contacten.
Ik heb rond mijn 20e al gezegd dat ik hoopte dat mijn kinderen wat dit betreft niet op mij zouden lijken. Mijn dochter lijkt inderdaad niet op mij wat dit betreft, ligt beter in groepen en daar ben ik heel dankbaar voor ondanks dat ik nu ik terugkijk ook ergens wel trots ben dat ik mijn eigen eigen keuzes durfde te maken. Ik liep erbij als een soort halve hippie met heel veel kleur maar het was wel mijn keuze.
Wat mij het meest zou hebben geholpen was een zus die liever voor me was geweest en als mijn ouders het gedrag van mijn zus (negeren, kleineren, beledigen) hadden afgekeurd en dat dat consequenties had gehad. Het bleef bij 'dat hoef je niet te zeggen' (wat 'maar het mag wel' impliceert) en 'doe niet zo flauw'. Mijn zus is gezegend met het talent dat iedereen haar altijd leuk vindt, ze is heel manipulatief en krijgt heel veel van mensen gedaan en komt overal mee weg. Ook bij mij trouwens. Ze heeft dingen gedaan bij mij en me er vervolgens van weten de overtuigen dat ik er zelf deels schuld aan had.
Maar zo te lezen zit dat bij jullie thuis wel goed. Inmiddels heb ik trouwens een goede band met mijn zus en ouders, behalve als het op praten over gevoelens aankomt.
Misschien wil je te snel...
Te snel een bevestiging dat het over is, dat hij alle vertrouwen heeft in vrienden en leerkrachten en als een gezellige sportieve zoon geniet van vriendschap, zoals alle kinderen.
Vind je zoon het eigenlijk wel prettig als je aan hem vraagt of het gezellig was op school? Goed mogelijk dat hij nog niet voldoende vertrouwen voelt om met hen af te spreken en zijn ouders niet wilt kwetsen met een antwoord dat hen alleen maar bezorgd maakt.
Toen onze zoon op basisschool zich niet welkom voelde, vertelde hij de psycholoog dat zijn ouders niet wisten dat hij het op school niet fijn vond. Hij durfde het ons niet te vertellen uit angst dat wij nog bezorgder zouden worden. Kinderen hebben veel moeite met hun ouders verdriet te doen. Ze zeggen liever niets en zoeken zelf een manier om er mee om te gaan. Maar dat kost tijd.
Het is lastig voor ouders als kinderen niet delen, maar die ruimte is vaak wel wat ze nodig hebben om het in hun tempo een plekje te geven. Wij hebben zoon niet meer lastig gevallen met gevoelige vragen. We hebben alleen gezegd dat hij altijd om hulp kan vragen en ondertussen zijn cijfers in de gaten gehouden.🤭
MamaE schreef op 23-03-2022 om 10:19:
Ik ben dus veel dingen pas veel later gaan inzien en vooral hoe dat doorwerkt in de rest van je leven. En toen ik gisteravond dit allemaal opschreef raakte het me opnieuw.
Jouw zoon is echt ontzettend en deels ook onherstelbaar beschadigd. Zeg maar, mijn verhaal keer duizend. Ik ben nooit letterlijk doodgewenst en ik had ook wel een paar vriendinnetjes op de basisschool.
Ik heb tot op de dag van vandaag het talent om snel buiten groepen te vallen, te denken dat mensen vast niet op mij zitten te wachten en dingen als mode en rages volstrekt niet te begrijpen. Het lukt me nu vaak wel om die gedachten weg te stoppen en mezelf te stimuleren om dingen toch aan te gaan. Ik weet echt wel dat er meer dan genoeg mensen zijn die me wel waarderen zoals ik ben of zelfs juist daar om. Maar er is een verschil tussen voelen en weten. Trauma's kunnen heel diep zitten, zeker in het geval van je zoon die al heel jong heel ernstig beschadigd is. Dat lage zelfbeeld is niet heel verwonderlijk, maar wel heel hinderlijk in zijn verdere ontwikkeling en het maken van nieuwe contacten.
Wat mij het meest zou hebben geholpen was een zus die liever voor me was geweest en als mijn ouders het gedrag van mijn zus (negeren, kleineren, beledigen) hadden afgekeurd en dat dat consequenties had gehad. Het bleef bij 'dat hoef je niet te zeggen' (wat 'maar het mag wel' impliceert) en 'doe niet zo flauw'. Mijn zus is gezegend met het talent dat iedereen haar altijd leuk vindt, ze is heel manipulatief en krijgt heel veel van mensen gedaan en komt overal mee weg. Ook bij mij trouwens. Ze heeft dingen gedaan bij mij en me er vervolgens van weten de overtuigen dat ik er zelf deels schuld aan had.
Maar zo te lezen zit dat bij jullie thuis wel goed. Inmiddels heb ik trouwens een goede band met mijn zus en ouders, behalve als het op praten over gevoelens aankomt.
Dat talent om buiten groepen te vallen, of in ieder geval dat zelf zo te voelen, heb ik ook. En voor zover ik me kan herinneren ben ik nooit gepest. Dus daar hoeft niet per se een oorzakelijk verband te zitten. Ik bedoel, buiten een groep vallen kan dus ook los van pesten gebeuren. Jij hebt volgens mij een lichte vorm van autisme, daar verdenk ik mezelf ook van. Pesten zal dat gevoel natuurlijk wel versterken, maar de kern ervan zit denk ik echt in je/mezelf. Ik herken wel ook het gedrag van mijn zus en broer, het was bij ons altijd 2 tegen 1. Ik ben ook nog eens de oudste, die de wijste moest zijn en bij afwezigheid van onze ouders de verantwoordelijkheid kreeg toebedeeld. Hielp uiteraard ook niet mee voor de relatie. Ik heb nu overigens een prima band met broer en zus, en we kunnen ook prima over onze gevoelens praten.
