Zoon (8) moeite met vriendschappen
Hi allemaal,
Ik ben heel benieuwd naar jullie perspectief op de volgende situatie, wie weet maak ik me veel te druk.
Mijn zoon (9) zit in een grote klas met veel jongens. Hij ligt goed in de groep, gaat met plezier naar school, maar is nooit iemands eerste keuze. Als er na school druk afgesproken wordt om te spelen wordt hij vaak niet gevraagd. Hij gaat dan vaak zelf naar buiten en vriendjes ophalen, dan is hij altijd welkom. Maar de laatste tijd komt hij sip uit school en vermijdt het hele afspreken-gebeuren. Hij zegt dan dat hij geen zin heeft, maar laatst kwam er dan toch uit hem dat hij het zo moeilijk vindt op het moment en hij eigenlijk wel graag wil afspreken. Hij durft niemand te vragen omdat hij bang is dat ze ‘nee’ zeggen. Waarom kan hij niet uitleggen, hij heeft niet het idee dat ze niet met hem willen spelen.
Ik merk dat hij door deze houding eigenlijk steeds meer ‘vergeten’ wordt. Hij trekt zich terug en dan snap ik ook dat hij minder wordt gevraagd.
Hoe zouden jullie dit aanpakken? Ik vind het zo rot hem zo sip te zien!
Liefs
Nou dat klinkt wel goed hoor TO. Hij is in ieder geval niet écht eenzaam.
Het is allemaal ook wel erg ‘kindafhankelijk’. Ik heb nog een ander kind dat een tijd (jaren eigenlijk) ook nooit gevraagd werd, maar zijn karakter is zo dat hij zich niet liet ontmoedigen. Hij ging gewoon enthousiast door naar de volgende, en zo door. Het is echt meer dan eens gebeurd dat de tiende pas ja zei. Maar hij liet zich totaal niet raken door de eerste negen afwijkingen. Dat werd daardoor ook nooit een zielig verhaal (en ook deze kreeg hij na de basisschool wel een beste vriend en een hechte vriendengroep).
Maar het is wel pijnlijk voor een moeder als je ziet dat jouw kind er wel door geraakt wordt en het ook invloed heeft op zijn onbevangenheid.
