Zoon 12 extreem angstig in donker

geen idee maar

een kind van 12 jaar oud dat om 7 uur naar boven moet om pyjama aan te trekken en tanden te poetsen?!

Huh?

Ik was ook getriggerd door het zeer vroege tijdstip

maar dat maakt natuurlijk niets uit voor het probleem.

Tanden poetsen en pyjama aandoen kan ook beneden.

Maar hoe gaat het dan als hij echt naar bed moet? Gaan jullie dan ook mee? Blijven jullie erbij tot hij slaapt? Slaapt hij wel? Wat vindt hij er zelf van? Ziet hij zelf een oplossing?

Vroeg in pyama

Omdat hij door zijn angst anders op de bank in slaap valt. Dan was het steeds een drama om hem wakker te krijgen en in pyama te laten gaan. Hij is trouwens een slaapkop hoor, slaapt regelmatig al om 19.30.
Ik heb ook niet veel met stemmen maar als hij ze hoort, wil ik dat voor hem niet ontkennen. Zijn is angst is er wel.
Ik ben net ook weer met hem naar boven gegaan, hij ziet alles als een grote angst boven, hij weet zichzelf er ook geen raad mee. Hij valt snel in slaap en slaapt s nachts ook goed door. Hij wil er snel van af, baalt er ook van. Onze badkamer was tot december beneden, die is sinds kort boven. Hij heeft dus ook nooit alleen naar boven hoeven gaan.

Jipbox

Bedankt voor je antwoord.

hmmm

Misschien is het handiger om je iets meer in te leven in je zoon. Angst kan betekenen dat hij weinig greep ervaart op zijn leven en een levendige fantasie heeft die hij nog wat beter kan leren relatieveren.
Maar ik zou hem wel jou veiligheid bieden. Uiteindelijk is het een biologisch fenomeen dat mensen, zeker jonge kinderen, zich pas veilig voelen bij andere mensen in de buurt, vooral bij je alwetende en alleskunnende ouders. Er zal een aanleg zijn maar ook kan het dagelijks leven vol onzekerheden zitten, bijvoorbeeld de verandering van basisschool naar voortgezet onderwijs.
Maar bij angst zou ik hem toch jou aanwezigheid bieden en niet onthouden, dan wordt hij angstiger. Met jou aanwezigheid kan hij zekerheden leren opbouwen.
Je kunt boekjes met hem lezen over angst en hoe je dat relativeert, of samen een film kijken.
Maar zoals je het nu presenteert klinkt het als een wat extreem gevoelig kind met een wat extreem ongevoelige ouder.

Ik heb er ook zo mijn vraagtekens bij

Maar er zijn mensen die je huis kunnen 'reinigen van geesten'. Met salie en rituelen enzo. Wellicht helpt dat je zoon om zijn angsten te overwinnen? Of bedoel je dat met dat je huis gereinigd is?
En verder zou ik op de gang / overloop lichtschakelaar op bewegingsdetector overwegen.

LoL AnneJ

Als dit al een extreem ongevoelige ouder is, dan kun je minimaal 80% van de ouders wel zo wegzetten. Deze ouder doet erg haar best om mee te denken en stelt niet voor niets deze vraag.
Ik lees een invoelende ouder met veel aandacht voor haar zoon, met een vraag om hulp.

Extreem ongevoelig

Nou dat zijn we juist niet....
Ik weet het gewoon niet meer hoe we hem kunnen helpen.
Maar ik begrijp wel wat je bedoelt met mijn aanwezigheid aanbieden. Ik ben alleen zo bang dat we zijn angst voeden door steeds mee te lopen met hem. Boekjes erover lezen is ook een goede!

Idd, huis laten reinigen hebben met dat salie gebeuren gedaan.

Moni

Bedankt
Ik heb mijn tekst net terug gelezen en misschien komt het wat verwilderd over. Wij zijn juist betrokken ouders...

je moet net zo lang met 'm meegaan

totdat hij samen met jullie oplossingen heeft bedacht en een stappenplan om ervan af te komen. Als je 'm beloofd dat je hem serieus neemt en met 'm mee naar boven gaat, maar dat er wel voortgang tegenover moet staan, dan voelt hij zich misschien gestimuleerd om oplossingen te verzinnen en een stap naar voren te zetten.

Daarbij: ik zou zeker niet meegaan in zijn stemmen-horen etc. maar juist hem helpen zich realiseren dat het angst is, niet meer en niet minder, voor iets wat niet bestaat. Als jij je huis laat reinigen erken je daarmee in zijn ogen dat er dus een probleem is. Dat helpt niet bij het zoeken naar een oplossing.

Er zit iets tussen zijn oren en je wilt hem helpen daar vanaf te komen. Ik zou daar zeker ook hulp bij vragen van een psycholoog, gewoon een aantal sessies proberen te regelen bij een vrijgevestigd persoon die bekend is met dit soort angsten. Die persoon kan jullie dan ook helpen wat je het beste kan doen om je zoon te helpen.

gr Angela

The sixth sense

https://www.youtube.com/watch?v=nD5DIm3gUQU
Nou, eerlijk gezegd vind ik zo'n reiniging helemaal niet slecht. Het kan een ritueel zijn dat zaken af kan sluiten, symbolisch.
En je kind wil ook graag leren omgaan met angsten.
Deze film vond ik heel mooi en heb die met mijn angstige dochter bekeken.
Mijn dochter is jaren echt extreem angstig geweest en uiteindelijk met wat medicatie en speciaal onderwijs werd dat pas goed opgelost.
Ondertussen deed ik alles om haar aan te moedigen en tegen zichzelf te spreken en zichzelf over de drempel te helpen en lazen we boekjes en keken films en bespraken dat in dat kader.
Maar ik bleef wel bij haar. Alleen laten lijkt me niet fijn als je angstig bent. Juist jou vanzelfsprekende nabijheid kan uiteindelijk het vertrouwen geven dat het goed komt en dat je er voor ze bent als ze terugvallen. Dwingen om alleen de dingen aan te gaan zou mij te ver gaan. Ze moeten de hele dag al hun angsten alleen aangaan. Thuis mogen ze bijkomen en gesteund worden en opgefleurd.

mwoa

Dochter is bijna 12 en een zeer gezonde, evenwichtige dame waar het prima mee gaat. Toch is ze ook geregeld bang alleen in donker. Ik maak daar nooit een probleem van, als ze wil dat ik meega ga ik mee.
Het valt hier verder nooit zo op omdat ze niet enig kind is, en dus al zelden alleen boven, dat kient ze ook vaker uit. Maar soms is het wat minder denk ik. Ach, hoe panischer je ermee omgaat hoe groter het wordt denk ik.

als je er zelf niet ingelooft

(in reinigen omdat er iets is) dan moet je daar ook je kind niet een 'plezier' mee willen doen of mee tegemoet willen komen. Volgens mij voelt hij dan feilloos dat je het niet gelooft. Je kunt beter voorleven hoe je zelf met angsten om zou gaan en hem daarmee van dienst zijn en op weg helpen.
gr Angela

Hier

is manlief niet zo dol op donkere bossen. Die vind ik juist leuk. Ach, er zijn dingen die hij prima vindt en die ik weer eng vind, autorijden bijvoorbeeld. Iedereen heeft wel wat. Als het je dagelijks leven maar niet teveel in de weg zit (ik rij dus wèl). En een kind groeit over de meeste dingen uiteindelijk wel heen.

waar is hij precies bang voor

Hij is dus bang om (alleen) naar boven te gaan, maar is niet meer bang als hij in bed ligt? En wat als hij er 's nachts uitmoet? Of 's ochtends in de winter als het nog donker is? Is hij dan ook bang?

Kan hij benoemen wat het nu precies is waar hij bang voor is?

op een andere manier serieus nemen

Ik zie inderdaad dat jullie je inderdaad invoelend proberen op te stellen en willen helpen, maar dat jullie je ook afvragen of het allemaal niet een beetje gek is.

Probeer eens op een rustig moment met hem in gesprek te gaan. "Jullie snappen het toch niet", zegt hij. Dat is volgens mij een manier om te zeggen: "ik kan het nu niet uitleggen omdat mijn emoties te hoog oplopen"(of zoiets).

Ik denk dat je er op een ander moment over moet beginnen. En duidelijk moet maken dat je heel graag wilt snappen wat er gebeurt en dat je hem wilt helpen. Maar dat dat helpen wel inhoudt dat hij er uiteindelijk groter, sterker en zelfstandiger van moet worden, en niet kleiner en afhankelijker, gewoon omdat dat laatste niet goed voor hem is en vooral: omdat je er alle vertrouwen in hebt dat hij zelf de baas kan worden over zijn angsten.

Zet eens samen op een rij welke dingen hij niet eng vindt, wanneer hij zich goed voelt en welke dingen hij wel eng vindt. Als het goed is, is de eerste rij langer.
Kijk dan op welke manier hij zich in de enge situaties beter zou kunnen voelen. Breng het gewoon in kaart zonder er meteen praktisch naar te kijken. En kijk dan wat er makkelijk kan en wat tijdelijk met wat inspanning mogelijk is. Zo kun je er bijvoorbeeld op komen dat jullie voorlopig meegaan naar boven, maar dat je steeds minder lang mee gaat. Je kunt ook zoeken naar alternatieven, zoals muziek draaien ofzo.

Wat het stemmen horen betreft... een psychiater vertelde mij dat die stemmen de eigen gedachten zijn en dat de verbeeldingskracht van mensen soms enorm sterk is en dat zij zich daar niet altijd van bewust zijn. Volgens haar moest je niet teveel inzoomen op de stemmen en wat deze allemaal zeggen, maar zoveel mogelijk op de echte waarneming in het hier en nu. Mindfullness kan daar een goede training voor zijn, of leer hem tegen zichzelf te zeggen: "zo, ik ben hier helemaal alleen in de badkamer. Ik pak mijn tandenborstel, doe er tandpasta op.... etc." Gewoon zich richten op handelingen kan al heel veel helpen.

Mijn zoon van bijna twaalf heeft ook de meest vreselijke gedachten als hij alleen in bed ligt en dan komt hij zijn bed uit om te vertellen dat hij ervan wakker ligt. Ik zeg hem dat het zijn eigen gedachten zijn en dat hij daar de baas over is. Ik laat hem een paar leuke gedachten vertellen, of bedenk er zelf een paar. Volgens mij maakt het niet zo uit hoe het verder gaat, het gaat er vooral om dat je hem de baas maakt over hoe hij zich voelt.

Sterkte ermee!
Maw.

Duidelijk

Voorlopig loopt 1 van ons met hem mee. Ik zal me maar niet zo afvragen hoe het dan " later" moet, hij is immers nu bang. Misschien groeit hij er zo overheen. We hebben er net samen nog even rustig over gesproken, hij heeft DCD en kinderen die dat hebben kunnen ook gevoeliger zijn voor angst.
Het moet wel zo zijn dat hij zich veilig voelt in ons huis en ik zie nu dat ik hem de verkeerde kant opstuur ipv help!

Stemmen

Mijn dochter en ik moesten voor de intake voor psychologische hulp vragenlijsten invullen. Daarin stond ook een vraag over het horen van stemmen waarop ik een beetje lacherig vroeg of ze ook stemmen hoorde in haar hoofd. Dochter beaamde dat en zij dat iedereen dat toch wel had, en niet als grapje, ze was bloedserieus. Schijnbaar heeft ze die altijd gehad, maar ze wordt er niet angstig van (wel van allerlei andere dingen en gedachten, maar niet van de stemmen).

Zei

Zij = zei, ook onder een schuilnaam hoef je natuurlijk geen spelfouten te maken.

Jep!

"Ik zal me maar niet zo afvragen hoe het dan " later" moet, hij is immers nu bang."

Ja, dat vind ik altijd een mooie conclusie. De meeste problemen zijn tijdelijk en vooral bij kinderen wil het nog wel eens anders groeien. Ik denk dat het voor hem wel belangrijk is om te voelen dat jij het als een tijdelijk iets ziet en dat je er vertrouwen in hebt dat hij over een half jaar vast alweer veel meer aandurft dan nu. Dat is goed werkende self-fulfilling prophecy.

Succes! Maw.

nee!

Geen zorgen om later maken! Jee, ik was een heel angstig kind, ben nu heel stoer hoor!
Echt niet doen!
Wat goed dat jullie nu mee gaan.
Ik ga met de angst om zoals boven beschreven met de stemmen; ik geef er juist heel weinig aandacht aan. Het komt weleens ter sprake, en dan benadruk ik vooral dat het heel gewoon is om bang te zijn, dat ik dat ook was als kind enz. En dan luister ik vooral verder, dochter vertelt dan zelf haar trucjes hoe ermee om te gaan.
Maar in het dagdagelijke leven is er geen aandacht voor de angst. Als ze me vraagt om mee te gaan ga ik gewoon mee. Ik ben er niet mee bezig en ben er zeker niet mee bezig mijn dochter minder bang te maken. Dat kan ze nl prima zelf denk ik, heb daar alle vertrouwen in.
Maar ze mag daar best een paar jaar over doen, (ze is immers ook nog niet volwassen) in de tussentijd mag ze mij gebruiken als hulpmiddel.

Sarah

Mooi om je kind zelf aan het woord te laten over hoe hij / zij er zelf voor zorgt dat het goed gaat.

Groeten, Maw.

Laura 2002

Blijkbaar is mijn opmerking over de bedtijd wat verkeerd gevallen bij je. Sorry dan, het was niet rottig bedoeld in ieder geval. Het is tenslotte wel opmerkelijk dat een 12 jarige zo vroeg naar bed gaat. Je geeft ook aan dat hij vaak om 19:30 uur al slaapt of op de bank in slaap valt. Ik vraag me dan af: hoe komt hij zo moe?
Is hij wellicht 's ochtends erg vroeg wakker? En dan kom ik ook weer terug op mijn eerdere vraag: hoe gaat dat dan, is hij dan ook bang (bijvoorbeeld om alleen naar de wc te gaan) of speelt dat dan niet?
Hoe dan ook kan dat een aanknopingspunt zijn: is de angst verbonden aan een plek, een tijdstip, een handeling, bepaalde omstandigheden?

Hier

Een bijna 12 jarige die haar fiets niet uit de garage durft te pakken als het nog donker is. Ik doe het elke ochtend voor haar. Verder moet er boven een nachtlampje branden. Die doe ik uit als ze slaapt want dan slaapt ze langer. Zoon van 9 durft niet alleen naar boven als het donker is, ik loop elke avond mee naar boven. Het valt me op dat hij het soms vergeet dat hij bang is en toch even snel iets gaat pakken boven . Ik merk met angsten dat het negeren en er zijn het beste werkt. Natuurlijk wel er over praten maar niet te veel ermee bezig zijn. Hier werd de angst erger nadat ze een film hadden gezien die eigenlijk te spannend was voor hun leeftijd. Over een enge clown pop die levend werd. Ik vind angsten wel normaal, zeker als je gevoelige kinderen hebt. Oja mijn jongste was een tijdje doodsbang voor de autowasstraat. Zelf durfde ik als 7 jarige niet op een roltrap. Dwingen hielp niet, ik gilde het uit. Samen proberen heeft wel geholpen en op een gegeven moment groeide ik erover heen. Ik denk dat je zoon er ook overheen zal groeien. Geef het wat tijd.... Niet forceren.

hulp zoeken

volgens mij ben je wat laat met hulp zoeken, of niet? Een kind dat bang is in het donker, dat kan nog, maar iemand van 12 die om 19.30 in slaap valt op de bank omdat ie niet zelf naar boven durft, dat gaat nogal ver. Blijkbaar gaan jullie al een tijdje mee in zijn angst, omdat het bedritueel er al aan aangepast?

Daarbij sluit ik mij aan bij Jippox: is 19.30 niet wat erg vroeg voor een 12-jarige? Mijn 6-jarige is een enorme slaapkop maar die valt ook om die tijd in slaap op zijn bed. Is hij 's nachts misschien veel wakker (bang? last van stemmen?)

En stemmen horen -echt stemmen horen- lijkt mij sowieso aanleiding om hulp te zoeken. Het hoeft niet zoveel te betekenen, maar vooral als hij er last van heeft (hij wordt er bang van), dan moet je daar wel wat aan doen. Sommige stemmen zeggen ook heel vervelende dingen, geven opdracht om gevaarlijke dingen te doen etc, dus onschuldig is het niet. Ik ben zelf niet zo van het bovennatuurlijke (het huis reinigen zou niet mijn manier zijn), maar een therapeut zoeken die je zoon van zijn angst en de stemmen af helpt, want hoogstwaarschijnlijk zitten die in zijn hoofd. Ik ken iemand die stemmen had die erg gevaarlijke opdrachten gaven, en die persoon was erg geholpen met therapie en milde antipsychotica; wat ik ervan begreep was (in dat geval tenminste) stemmen horen een vorm van hallucinatie is.

Ook hier

Mijn zoon is ook 12 en ook nog steeds vrij bang in het donker en als hij alleen is. Als het kan, ga ik met hem mee naar boven. Meestal is er nog wel wat was op te ruimen of een ander klusje terwijl hij in de badkamer ernaast zijn tanden peotst. Zo ver zijn we nu wel al. Maar alleen naar boven en klaar maken voor bed, alleen douchen? Kleine zus doet dat zonder morren, maar hij raakt in paniek. Het is een gevoelig kind, en op een dag zal hij er beter mee om kunnen gaan. Daar ben ik van overtuigd. Het kost bij hem alleen wat meer tijd.
Hij gaat trouwens ook slapen met een lampje aan, ik doe dat uit als ik naar bed ga.

Emmawee

Een kind aan het woord laten over hoe hij er zelf mee omgaat. Weet je, ik vind dat als een kind zijn ouders vraagt mee te gaan naar boven dat dat net zo goed een adequate oplossing is. Kind zoekt dan net zo goed een manier om met zijn angst te dealen. Ik vind dat niet klein en afhankelijk. Ik vind dat juist sterk en oplossingsgericht.
Ik snap de weerstand niet zo goed tegen helpen in dit soort issues.
Ik zal altijd ingaan op wat dochter vraagt hierin. Ik heb helemaal niet het idee dat ik meega in angst, of deze bevestig. Ik laat me als hulpmiddel gebruiken in haar proces. Een proces dat ik zeer zeker niet als problematisch zie, maar als een volkomen normale ontwikkeling.(waarbij ik zeker niet wil beweren dat het bij betreffend kind van ts ook om een normale angst gaat, dat valt niet zo 123 te beoordelen)
Mijn idee van als ouder meegaan in angst is er veel mee bezig zijn en als ouder al anticiperen op de angst. Voor mij leeft de angst niet, die is van dochter. Ook al deelt ze die soms, hij blijft van haar. Ik ga niet uit voorzorg mee naar boven, maar als ik haar moeilijk zie kijken als ze nog even naar beneden moet in een stil en donker huis dan ga ik met haar mee, houd het luchtig en ontspannen. Het gaat om een mix denk ik van betrokkenheid en onverschilligheid, en bij ieder kind werkt het best een andere mix. Te invoelend werkt te beschermend, te afstandelijk kan ervoor zorgen dat kind zich rotter voelt over de angst waardoor deze juist groter wordt.
Nuja, voor mij is iig het doel dat dochter de kans krijgt op een zo prettig mogelijke manier zo goed mogelijk met angsten ed leert omgaan. Niet dat ze zo jong mogelijk alles alleen doet.
Daarbij is het volstrekt logisch biologisch gezien dat kinderen zich niet prettig voelen alleen als het niet veilig voelt. Sommige kinderen voelen beter aan dat ze vrij weerloos zijn.

hier ook hoor

Mijn zoon van 12 jaar vertoont precies hetzelfde gedrag. Hij snapt zelf ook wel dat het niet helemaal normaal is. We ondervangen dat met humor. Maken er rustig grapjes over, dat maakt het minder zwaar, minder een probleem. Ondertussen lopen we wel mee als hij het vraagt. Of we staan op de trap. soms is dat genoeg, soms niet. Ook bij hem is de angst er niet als er al iemand boven is.
Als zoon net iets engs heeft gezien of gehoord (of z'n grote zus het woord 'spin' heeft laten vallen) is de angst nog erger. En reëel in zijn ogen.
Ik ga ervanuit dat het ooit wel over gaat. Of dat er momenten komen dat hij zich moet vermannen, en dat dan ook doet.
mijn advies is dus: Hou het luchtig

Angst / stemmen

Voor de angst krijg je al tips. Waar ik op aansla (ik heb een familie waarin stemmen horen vrij veel voorkomt) is het horen van stemmen. Daar moet je echt even mee naar de huisarts. Ik heb dat zien ontaarden in gruwelijke psychoses. Daar hoeft het helemaal niet toe te leiden, maar het is een signaal dat je niet moet negeren.
Net zoiets als rare moedervlekken opeens geen huidkanker hoeft te zijn, maar je het niet moet negeren.
Je hebt niks te verliezen door te gaan, wel door niet te gaan.
Sanne