Zelfbeeld kind verbeteren
Hoi, hopelijk zijn er hier enkelen met tips voor een kind met een laag zelfbeeld, dan hoor ik ze graag.
Huidige situatie: stiefzoon is negen, zit al twee jaar in het speciaal onderwijs vanwege autisme, geen verstandelijke beperking, co-ouderschap sinds geboorte week om week.
Incident gisteren: ik ging met hem een stukje wandelen, hij wou met de fiets. Band stond plat, zei dat ik hem zou maken als we terugkwamen, zijn reactie: waarom moet dat altijd bij mij gebeuren, iedereen is tegen mij, de hele wereld is tegen mij, God is tegen mij, en tranen.
Zie hetzelfde gebeuren bij huiswerk en "taakjes". Vanaf dat iets niet vlot gaat, zegt hij dat het te moeilijk is om uit te monden met de uitspraak dat hij niets kan en tranen.
Hoe kunnen we dit verbeteren?
Zelf bewandelen we ondertussen twee pistes. Enerzijds proberen we ervoor te zorgen dat hij meer zelfvertrouwen krijgt en dat hij meer succesmomenten ondervindt. Zo waren we enkele jaren geleden gestart met judo (geen succes), gaat hij nu om de week paardrijden en de dieren verzorgen, heeft hij bij ons een liefdevol huis waarin geluisterd wordt naar zijn stem.
Anderzijds probeer ik hem zoveel mogelijk zelfstandigheid bij te brengen, zodat hij steeds beter weet hoe hij iets moet oplossen. Altijd stap per stap en ik overvraag hem zeker niet, want het laatste wat ik hem leerde was een makkelijke manier om zijn haren te kammen.
Zou het kunnen dat ik hem toch overvraag? Of is er de kans dat we het hem juist te makkelijk maken? We hebben amper zicht op hoe het bij de vaders gaat, maar één van de dingen die we wel weten is dat hij daar nog steeds 's nachts een luier draagt; terwijl bij ons het bedplassen misschien eenmaal per maand voorkomt.
Hier ging zoon ook eerst op judo. Zoon was sterk en we wilde dat hij zijn energie in een sport kon steken. Maar judo is eigenlijk niet zo’n leuke sport; of te grote tegenstanders die al een paar banden verder zijn en dit graag laten weten of weer te lichte tegenstanders. Lol ging er snel vanaf.
Zoon is daarna gaan BMXen. Eigen tempo maar toch ook chillen met groepje leeftijdsgenoten en proberen jezelf te verbeteren; groeien in eigen tempo, omringd door leeftijdsgenoten.
Hij houdt blijkbaar van dieren; wel eens een hond overwogen?
je zelfbeeld verbeteren,daar doen sommige hun hele leven over. Dus wees realistisch naar hem én jezelf.
Vanuit het autisme bekeken, zou ik hem woorden leren geven aan zijn gevoel.
Je bent teleurgesteld, je wordt onzeker etc
En dan benoemen dat huilen mag, het reguleert de spanning.
En jij als stiefouder, troost hem en laat zelf zien hoe je dit soort dingen oplost.
Vermoedelijk doe je dit al, dan doe je denk ik precies het goede. En is het aan je stiefzoon om het op te pakken
Is een zorgboerderij iets voor hem? Daar wordt ook vaak gewerkt aan zelfvertrouwen en sociale vaardigheden.
Ik herken het ook bij mijn eigen zoon van 12, ook met autisme. Die kan als iets niet lukt ook echt gaan huilen en dingen roepen van “Ik kan niks, iedereen is tegen mij, ik kan niks goed doen, waarom heb ik dát nou weer, alles gaat altijd fout!”
Door zijn beperkte aandacht is het ook lastig om ergens voor te gaan. Een typecursus was hier een drama. Want hij wou het heel graag goed doen, en in het begin gaat het juist fout, dat is normaal => iets wat je moet leren. Maar hij raakte echt gefrustreerd en “zie je wel ik kan niks”. Uiteindelijk heb ik dat dan maar opgegeven.
Soms blijft bij mijn zoon ook een beetje de plaat hangen, moet ik eerlijk zeggen. Dan blijf ik wel herhalen van “nee, je bent juist heel mooi en je bent heel grappig” (of iets wat van toepassing is) maar soms geef ik het dan ook maar weer op. En heb ik het idee dat hij daarna ook redelijk gauw wel weer bijtrekt.
verder succeservaringen; samen een taart bakken en iedereen vindt het lekker en gezellig, en zo mooi versierd! Dat soort dingen. Nieuwe dingen leren; iets zagen, lekkere tosti’s bedenken met zoon en opeten. Dat soort dingen.
stiefzoon rijdt paard, dat is heel goed voor hem. De controle over zo’n groot dier. Vooral blijven doen, zolang hij er lol in heeft.
En ik geef hem ook vaak gelijk. Beetje zoals in het boek “How to talk to kids”.
Prachtwacht schreef op 27-01-2022 om 21:24:
Is een zorgboerderij iets voor hem? Daar wordt ook vaak gewerkt aan zelfvertrouwen en sociale vaardigheden.
Ik herken het ook bij mijn eigen zoon van 12, ook met autisme. Die kan als iets niet lukt ook echt gaan huilen en dingen roepen van “Ik kan niks, iedereen is tegen mij, ik kan niks goed doen, waarom heb ik dát nou weer, alles gaat altijd fout!”
Dit is het dus exact.
Blijf het vreemd vinden want dit kan dus ook gebeuren als een sandwich smeren niet lukt, terwijl het op andere dagen vlot gaat.
De minste weerstand is al goed voor drama, daarom dat we hem ook naar judo hadden gestuurd, de hoop dat hij zou leren om weerstand te doorbreken.
Soms vraag ik me af of we dat niet opnieuw moeten proberen, hij is ondertussen toch enkele jaren ouder.
@Tatemae:
Stiefzoon ziet inderdaad ook dat niet alles bij ons lukt, of dat er momenten zijn dat we lomp zijn; dan lachen we en beginnen we opnieuw. Zou echt fijn zijn als hij dat ook oppikt.
Prachtwacht schreef op 27-01-2022 om 21:26:
En ik geef hem ook vaak gelijk. Beetje zoals in het boek “How to talk to kids”.
Wij geven hem ook vaak gelijk of lachen een beetje als hij de werkelijkheid verdraait naar een fantasieverhaaltje.
Weet eigenlijk niet of het goed is om daar strikter op te zijn.
Ik denk dat jullie al goed bezig zijn. Als hij roept dat hij niks kan en iedereen tegen hem is, bevestig dat nooit. Ik herken het enigszins van mezelf als kind. Ik riep ook vrij snel dat ik dingen niet kon. Ik vond alles wat nieuw was ook altijd spannend en had een zetje nodig om toch dingen te gaan doen.
Probeer zelf nuchter te blijven. Erken zijn gevoel maar ga er niet in mee. Bijvoorbeeld met de platte band: Wat vervelend, net nu je zin had om te fietsen. Maar goed, kan gebeuren en straks ga ik je band plakken zodat je morgen weer kan fietsen.
Wat er bij mijn als kind gebeurde (en die woorden kon ik er toen ook niet aan geven hoor, was het maar zo, dat had mijn leven ontzettend veel makkelijker gemaakt op die leeftijd) was dat ik het overzicht verloor en daardoor de controle verloor. Puur onmacht en paniek. Ik zou hem dus vooral helpen in het opnieuw overzichtelijk maken van situaties. Stapje voor stapje. Teveel informatie (=prikkels) in één keer kan hij waarschijnlijk niet verwerken. Je hoofd werkt als een soort trechter. Als je er teveel zand in één keer in kiepert, valt de helft er naast en raakt hij verstopt. Als je het zand er rustig beetje bij beetje in gooit, stroomt het lekker door.
Succeservaring is heel belangrijk. Benoem ook wat er wél goed gaat en waarin hij dingen heeft geleerd. Laat hem ook vooral doorgaan met paardrijden en dieren verzorgen. Dat kan een gevoel van controle geven en dieren accepteren je zoals je bent.
Verder denk ik niet dat je hem overvraagd met iets als haren kammen. Weet je ook waarom hij bij vader nog een luier draagt in bed? Als hij zindelijk is, zou hij dat daar ook moeten zijn. Vertelt hij nooit iets over wat hij bij zijn vader heeft gedaan?
@MamaE:
Hij vertelt sowieso weinig uit zichzelf, je moet er echt naar vragen.
Ik denk dat hij nog luiers draagt bij de vader omdat zij het te lastig vinden om telkens zijn lakens te wassen; bij ons zijn de luiers verdwenen zodra hij naar de kleuterklas ging. En ik schreef het al eerder, bij ons is bedplassen misschien eenmaal per maand en we maken er geen drama van.
We zijn zeker van plan om hem in de toekomst met dieren te laten omgaan, zoals het paardrijden en het verzorgen, omdat hij dit ook leuk vindt. We hebben zelf ook katten en kippen en twijfelen nu om nog een hond aan te schaffen.
Valdemar schreef op 27-01-2022 om 22:02:
@MamaE:
Hij vertelt sowieso weinig uit zichzelf, je moet er echt naar vragen.
Ik denk dat hij nog luiers draagt bij de vader omdat zij het te lastig vinden om telkens zijn lakens te wassen; bij ons zijn de luiers verdwenen zodra hij naar de kleuterklas ging. En ik schreef het al eerder, bij ons is bedplassen misschien eenmaal per maand en we maken er geen drama van.
We zijn zeker van plan om hem in de toekomst met dieren te laten omgaan, zoals het paardrijden en het verzorgen, omdat hij dit ook leuk vindt. We hebben zelf ook katten en kippen en twijfelen nu om nog een hond aan te schaffen.
Dan denk ik dat vader hem eerder ondervraagt. Je kind een luier laten dragen uit gemakszucht ondermijnt het zelfvertrouwen naar mijn idee. Zeker als hij bij jullie al vijf jaar zindelijk is en hij daar nog steeds niet het vertrouwen krijgt dat hij best zonder kan. Kan hij niet zelf eens bij vader aangeven dat hij best zonder luier kan?
Een hond kan een goed idee zijn. Daar komt ook verantwoordelijkheid bij kijken. Dat kan natuurlijk nog niet volledig bij hem liggen. Maar een hond dingen leren kan ook voor hem leerzaam zijn. Het zal vast soms lastig zijn, maar je ziet ook successen als iets wel lukt.
Pff, ik wil gewoon zo graag die gedachte uit hem krijgen dat hij niets kan en dat heel de wereld tegen hem is.
Wanneer je voor een hond kiest, informeer dan naar een getrainde hond een socio-hond.
Ja maar…dat is nu net zijn autisme.
Klinkt heel paradoxaal maar dat nu juist erkennen en ‘accepteren’ kan (op de lange duur!!) juist helpend zijn.
Ja, de wereld vergaat voor hem. Zo voelt hij zich. Of misschien ook niet, kan ook, maar weet hij zijn gevoel moeilijk te omschrijven.
Dat gevoel van hem willen ‘fixen’ (want het is voor jou als ouder natuurlijk pijnlijk om te horen, je wenst hem meer) kan juist ook voor (te) veel stress en druk zorgen.
Het kan helpen om een beetje mee te bewegen: goh, het lijkt wel alsof alles je tegen zit hè? Dat kan hem helpen zijn gevoelens goed te leren omschrijven. Neutraal proberen weer te geven wat er in hem omgaat. En regie geven kan helpen. Na het bevestigen van zijn gevoel samen met hem overleggen/ puzzelen wat hem weer een beter gevoel zou kunnen geven op dat moment. En een plannetje maken om samen de fiets te plakken.
Hij is negen, heeft twee thuizen en autisme.
Ik zou even helemaal niks met hem. Behalve als hij erom vraagt. Zeg dat ook: we doen zes weken niks en daarna bepalen we of dat een goed idee is. Dus geen clubjes of fietstochten meer omdat jullie dat willen. Neem hem hooguit mee als je boodschappen gaat doen en het niet anders kan. Geef hem een paar uur wifi en verder 'zijn lot'.
