Zelf verantwoordelijkheid nemen (kind 9 jaar)

Hier 11

En op een kalender zetten volstaat nog niet, ik moet echt ook even in de middag zeggen 'heb je voor morgen ook huiswerk?'. Maar dat geklaag, dat wil ik niet. Dan is het van 'nou, dan doe je het toch niet, ga het morgen dan maar zelf tegen de juf zeggen'. Zij vergeet trouwens ook altijd zakgeld te vragen.

Met 12 ook nog

Hier met 12 ook nog, net zo als bij 9. En als ik eerlijk ben. Ik ben ook veel beter in onthouden dat ik naar een feestje mag dan in onthouden dat ik de administratie moet doen.

Dus op zivmch denk ik dat het vrij normaal gedag is. Al heb ik ook een 7 jarige die het wel kan.

De tip heb ik niet. Ik probeer zaken vooral klein te houden (geen weekplanning maar 1 of 2 dagen vooruit) en ze verder verantwoordelijk te makenemen voor zaken waar zij last van hebben als ze het vergeten maar ik niet.

Bieb boeken vergeten in te leveren? Kan je pas weer lenen als je de boete betaalt. Niet mijn probleem.

Zaken waar ik (mogelijk) last van heb help ik meer bij. Of ik zorg voor een plan B.

Surprise

Geen surprise maken kan natuurlijk niet. Dat is wel erg vervelend voor degene die hij heeft getrokken. Maar het lijkt me dat je dat met een 9-jarige samen doet. Hier wordt dat op school ook gevraagd: het is fijn als de ouders meehelpen. Zoon van 12 help ik nog steeds met een surprise, is zelf absoluut geen knutselaar en ik vind het wel leuk.
Verder vind ik het ook volkomen normaal gedrag. Huiswerk maken vindt geen enkel kind leuk. W.s. heeft hij nog niet zo lang huiswerk en krijgt hij al langer zakgeld. Dat eerste moet dus echt nog in zijn systeem komen. En dan nog, natuurlijk speelt hij liever dan dat hij huiswerk doet.
Gezeur over huiswerk wil ik ook niet. Als zoon hier het niet wil doen, zeg ik dat de juf hier wat van zal zeggen. Meestal doet hij het dan toch wel. En verder doe ik met zoon veel samen. Maar hij heeft dat nodig. Jouw zoon misschien niet.

ik vind dat je te veel van een 9-jarige verwacht. Ik spreek bij mijn kind van die leeftijd ook nog niet van verantwoordelijkheid nemen, vooral niet bij dingen waar ze een hekel aan heeft.

Tuurlijk kunnen kinderen van die leeftijd heel goed uit zichzelf de dingen doen die ze leuk vinden. Maar de dingen rondom school en therapie zijn op die leeftijd nog vooral mijn/onze verantwoordelijkheid.
Ik vind eigenlijk mijn kind van die leeftijd alleen nog maar zo'n beetje verantwoordelijk voor het eten en drinken van haar eigen huisdieren. Daar spreek ik haar ook op aan: jij wilde ze en ze zijn van jou afhankelijk. Zij kunnen niet hun eigen eten pakken. Maar ik houd wel in de gaten of het ook gebeurt. En ze doet dat gemiddeld genomen echt goed. Maar ik vind onszelf toch eindverantwoordelijk en heb ingecalculeerd dat ik het ook wel eens zal moeten oplossen.
Dat betekent overigens niet dat kind geen dingen hoeft te doen die ze vervelend vindt. Wat moet dat moet. Alleen ok verwacht niet dat ze het uit zichzelf doet. Overigens zeg ik bij verzet soms wel wat jij zegt: als je het niet doet, moet je het zelf gaan uitleggen aan ....

Aagje

hier ook

Onze oudste (11 jaar) is van het slag van jouw zoon: dingen die 'moeten' die hem niet uitkomen, vindt hij erg vervelend en gaan gepaard met veel gezucht en gesteun. Hij zal uit zichzelf ook niet snel huiswerk maken, zijn gymtas pakken e.d. Ik ben het met de andere reacties een dat 9 jaar nog vrij jong is, maar.... ik heb hier nog een kind van 7 rondlopen en die is veel flinker wat dat betreft! Onze jongste doet/regelt sommige dingen al zelf, terwijl de oudste veel afwachtender (en misschien ook wel een beetje lui) is. Het zal best wel een karaktertrekje zijn dus, waar je soms een beetje in moet meebewegen.

Mijn tip: bepaal voor je zoon nog een tijdje wat hij moet doen. Het komt wel, dat hij uit zichzelf vervelende dingen oppakt; gaat hier ook langzaam beter, maar bij de een sneller dan bij de ander.

Dus niet zeggen: "zou je niet eens huiswerk gaan maken", maar spreek af dat hij op maandagmiddag als hij uit school komt huiswerk moet maken, of op woensdag na de hockeytraining, ofzoiets. Hetzelfde met die surprise: Komende zondag, of woensdagmiddag of wanneer dan ook, ga je samen met hem dat ding maken. Spreek vandaag met hem door wat hij kan maken. Laat hem geen keus wanneer hij dat eventueel gaat doen, maar gewoon zeggen: "dán gaan we dat doen". Hoeft geen hoogstandje te zijn, zorg dat het iets is dat hij leuk vindt, dat hij zelf kan maken, waarbij jij hem maar een beetje hoeft te helpen. Misschien is een 'vieze' surprise wel zijn stijl, met het kadootje verpakt in een maizenapapje, of een drol van ontbijtkoek ofziets Als hij zonder surprise op school komt is dat sneu voor iemand anders, dus dat kan hij (jij) niet maken.

Hier ook 9

Mijn 9-jarige heeft absoluut geen zin om dingen te doen die niet in zijn straatje te pas komen. Dus instrument oefenen, spelling oefenen, vaatwasser leegruimen, alles gaat met een drama gepaard waar een topacteur een moord voor zou plegen.
En dat is gewoon heel erg vermoeiend, want iets waar hij in nog geen 3 minuten mee klaar zou zijn, daar is hij een kwartier moeilijk over aan het doen.
Dus ik zit er ook mee. Het gaat hier vooral om de klusjes en het oefenwerk, niet om alle activiteiten buiten de deur. Waar ik aan denk is een weekschema dat hij kan aftekenen. Dus op maandag moet je 10 minuten saxofoon oefenen en 10 minuten spelling. Op dinsdag moet je je script voor toneel doornemen, 10 minuten. Op woensdag je boekbespreking maken, een half uur. Zoiets. Ik vraag me alleen af of dit het gekreun en gesteun gaat verminderen. Ik zou wel blij zijn als hij nu al leert dat hij kleine verplichtingen heeft, anders vrees ik het ergste voor de middelbare school.

meer samen doen

Ik zou erachter willen komen wat erachter zit. Grote kans dat ie geen idee heeft hoe en wat en waar te beginnen met de suprise. En dat uit zich in weigering. Heb je meegeholpen met nadenken wat hij kan maken? heb je aangeboden samen spulletjes te kopen of moet hij dat ook allemaal zelf regelen? dan vind ik dat je teveel verwacht. Ik plan met mijn kind een middag of zoveel nodig is. Dan maken we het gezellig met koekjes en thee en vantevoren hebben we al bedacht wat we moeten kopen (kadootje, eventueel lijm etc). Uiteindelijk als ze op gang is gaat de rest vanzelf. Vanaf de zijlijn roepen: doe de suprise gaat hem echt niet worden. Idem met topo. Waarom niet samen?
Ik ben het eens met wat hierboven gezegd is: hij pakt wel verantwoordelijkheid maar jij wil dat hij het doet hoe het jou uitkomt. En dat werkt niet. Ik zou dus iets meer faciliteren. Want de sfeer wordt er zo ook niet beter op met loze dreigementen (de was niet doen e.d).
En nogmaals: vraag es wat je kind bezig houdt (heb je al nagedacht over de suprise? heb je op school al kunnen leren voor topo of heb je daarvoor nog iets nodig van mij?). Mijn kinderen kunnen dat heel goed aangeven: mam ik heb een hekel aan topo. Wil je me helpen/overhoren? Of: die boekenkring is een eitje. Hou daar maar over op dat komt goed (dan laat ik het ook los en ga niet controleren hoe het geworden is. Als dat resulteert in een onvoldoende dan is dat zo (is overigens nog nooit gebeurd). Of ik gan dan en dan beginnen aan de suprise wil jij dan dit en dat voor mij kopen.

Ja, soms heb je dat

Mijn 11-jarige is exact zoals je beschrijft. Doodvermoeiend is het! Bij mijn oudste ging alles altijd vanzelf, of in ieder geval voelde ze zichzelf verantwoordelijk voor haar zaken, dus ik denk dat ik gewoon verwend ben geweest.
Met kleine stapjes ga ik dus de strijd aan. Inmiddels doet ze haar reguliere huiswerk uit zichzelf (twee keer per week), en gymspullen e.d. deed ze al. Al heb ik het idee dag gezeur van de meester meer effect heeft dan dat van mij

Vesper

"Al heb ik het idee dag gezeur van de meester meer effect heeft dan dat van mij "

Vandaar dat er ook een spreekwoord is: vreemde ogen dwingen.

Groeten,

Temet

Duidelijk afspreken wanneer

Jongste van 11 heeft een eigen planbord. Elke maandag na het eten zet hij daar zelf de dingen op die moeten gebeuren (nu bv toets leren, huiswerk maken, voorbereidingen voor Sinterklaas). Hij knipt het zelf in stukjes (bv dinsdag gedicht maken, woensdag kadootjes inpakken) en schrijft op wanneer hij dat gaat doen. Hij doet dat steevast meteen na het avondeten, dat vindt hij zelf een fijne tijd. In het weekeinde vaak na de lunch. Dan hoeft hij niet los te komen van bv een game waar hij middenin zit. Omdat hij het zelf bepaalt op deze manier, houdt hij zich er altijd aan. Natuurlijk kom ik bij een vervelende klus even een appel of wat lekkers brengen. En zeg ik dat hij zo goed bezig is. Dat helpt ook enorm.

Met 9 jaar zou dit mijn zoon nog niet gelukt zijn, maar misschien kun je hem helpen met plannen.

Oeps

Ik denk dat ik mijn kinderen teveel verwen. Ik smeer hun brood, pak hun gymtas in etc etc. Eigenlijk doe ik dit omdat het mij rust geeft. Het staat klaar, het kan gepakt worden en eigenlijk vergeten ze nooit hun spullen. Ohja en ik heb er geen omkijken meer naar. Zijn er meer ouders die doen zoals ik?

kelly

Hoe oud zijn jouw kinderen en wanneer ga je daarmee stoppen denk je?

On topic; miin zoon van bijna 18 moppert ook als hij vrij is en dan de vaatwasser moet doen. Ik doe ook liever en geheel zonder mopperen iets waar ik blij van word ipv de wc schoonmaken kom op hij is maar negen! Moet hij echt alleen een surprise maken?

Kelly: ik

Ik smeer ook brood, veel makkelijker en vooral we lopen elkaar niet n de weg. En het scheelt ook enorm in het hagelslagverbruik.

Ze kan het prima zelf want op mijn vrije dag doet ze dat ook.
Die gymtas moet ze wel zelf doen.

Surprise

De meningen zijn een beetje verdeeld blijkbaar.

Even voor de duidelijkheid: uiteraard hoeft mijn 9-jarige zijn sinterklaassuprise niet zelf te maken. Sterker nog: Hij had een leuk plan, we hebben samen bedacht wat daarvoor nodig is, hebben dat samen aangeschaft en hij is enthousiast begonnen met hand- en spandiensten van mij. Maar zo'n ding is niet in 1x af en daar baalt hij dan van. Want hij heeft geen zin om er telkens mee bezig te zijn. Als het op zn kalender staat en het is de bedoeling dat we er samen aan werken heeft hij alsnog telkens geen zin als het zover is. Na een stevig gesprek hierover begrijpt hij inmiddels wel dat alleen een kadootje krijgen (zonder surprise) echt minder leuk is voor de klasgenoot in kwestie en dat hij dat dus niet kan maken. Die surprise moet dus af en zuchtend en steunend is hij er af en toe mee aan de gang. Maar in de praktijk komt het er op neer dat ik de voorwaarden creeer en ook eigenlijk de enige ben die er echt zn best voor doet

Pfff

Hoe vaker ik het woord surprise hoor, des te gestrester word ik. We hebben toch nog een week de tijd om dat ding te maken? Dochter is nu bij haar vader en ik had bedacht dat ik het cadeautje wel zou kopen als ze dan bij haar vader de surprise zou maken. Zal er eens een Whatsappje aan wagen.
In principe flans je in twee uurtjes dat ding in elkaar, als je alle spullen ervoor in huis hebt.

ha!

Niet de enige!
Hier moet ik zelf trouwens een surprise maken en nu wordt het wel tijd te beginnen...
(hier in familie zijn de volwassenen altijd het laatst hiermee)

ha Vesper

2 uur?
Dat is alleen al de droogtijd tussendoor.
Bouwtekening maken
spullen zoeken.
onderdelen maken
kadootje prepareren zodat het ook heel blijft
in elkaar zetten.

Wij zijn er zeker wel een middag of 3 mee bezig.

Dochter is dan ook altijd zeer teleurgesteld als er een inspiratieloze vereedelde doos haar surprise blijkt te zijn.
Dat zijn we dan ook niet gewend van de vorige school daar waren het creatieve pareltjes.
Wij gaan onze standaard niet verlagen maar hopen de standaard in deze klas wat op te hogen. ☺

Tja

Het is een jaarlijks terugkerende discussie. Ik vind een mooi uitziende surprise van het kaliber versierde doos prima. Dit jaar heeft ze weer een voetbaljongetje, maar voor de derde keer een groen beplakte doos met tippex voetbalveld en doeltjes van mandarijnennet vind ik dan wel weer te ver gaan

Ook altijd leuk

En geschikt voor kleine platte cadeautjes. Een dik boek van de kringloopwinkel, en dan in het midden van de pagina's een rechthoek uitsnijden zodat er een geheime bergplaats ontstaat. De bladzijden plak je dan met (veel) lijm aan de zijkant aan elkaar.
Noodoplossing die we nog nooit hebben toegepast omdat de kinderen dat te simpel vinden. Een oud knuffelbeest, in grote getale aanwezig in een doos op zolder, openmaken. Cadeau erin, en dan weer dichtnaaien. Ik meen dat we zelfs een hond in voetbaltenue hebben liggen, dus dat zouden we nog kunnen doen. Ziet er toch leuk uit?
Voor oudste heb ik wel eens een shirt gekocht bij Zeeman en er met textielstiften een rugnummer en naam op gemaakt. Dichtnaaien, en cadeau erin.
Toch frappant, dat we steeds in het thema voetbal terecht komen

Vespers lynd

Echt? Daar zou mijn kind toch echt teleurgesteld over zijn. Ons motto is toch echt dat je moet kunnen zien dat er aandacht aan besteed is. Dan wel door een origineel idee of een mooie uitwerking door kind. Het hoeft niet perfect. Een knuffel dichtnaaien vind ik wel heel makkelijk.....

Jeugdjournaal

net wat oud klasgenoten van dochter op tv met hun technische surprise.

Dat kaliber surprises dus. Dat vergt echt meer dan 2 uur.

Angel

Die knuffel hebben we nooit gedaan hoor. Dat zagen mijn kinderen niet zitten (misschien wel terecht).

tja

Daarom doe ik dus nooit iets wat een 'droogtijd' heeft. Ik gebruik dus dozen en karton en gekleurd papier en vooral veel plakband. Dat werkt prettig, is veel sneller klaar dan werken met een bouwtekening, papier-maché en ander spul. Je kunt er zo veel werk aan besteden omdat je vindt dat het hoort maar dan moet je niet vreemd opkijken als een ander die tijd niet genomen heeft.

Dat dichtgenaaide shirt zou ik prima vinden, die knuffel ook

Ik vind het een goed idee. Wij hanteren thuis de redenering dat je moet kunnen zien dat iemand er over nagedacht heeft. Creativiteit krijgt extra punten. Het gaat er bij ons niet om hoeveel tijd iemand erin gestopt heeft.
Een dichtgenaaid shirt met toepasselijk thema zou hier hoog scoren, de knuffel met inhoud ook.

Het gaat hier om basisschoolleerlingen. Dan moet je geen eisen stellen die daar ver voorbij gaan. Het houdt ergens op qua hulp van ouders.

niet voor de eeuwigheid

ik hou zelf heel erg van knutselen en ik kan een mooie surprise waar veel werk in zit echt wel waarderen! Maar ik verwacht toch echt niet dat mensen (kinderen) gaan papier-machéën, of anderszins dágen in een surprise gaan steken. Ze worden meestal toch niet voor de eeuwigheid gemaakt, toch?

Lang OT

Tjee zeg, ik zou het zoon hier niet aan moeten doen om hem een surprise te laten maken waar hij 3 middagen mee bezig is. Hij kan nog niet eens een uur met een surprise bezig zijn. Meestal is hij degene die het idee aandraagt en ik degene die het uitvoer, met wat hand en span diensten van hem (plakken, kadootje inpakken, knippen/snijden). Zal wel helemaal niet de bedoeling zijn, maar op een andere manier gaat het hem echt niet lukken om iets te maken. Hij is gewoon totaal niet creatief met dit soort dingen en ook niet handig.
Vorige week hebben we in een uurtje een hele mooie hockeystick gemaakt met een posterkoker, gekleurd tape, karton etc. Vandaag voor een familielid een nestkastje van een doos, ook weer gekleurd tape, een vogeltje uit de kerstversiering en een takje, dat zoon zelf gezocht heeft. Ben blij dat het klaar is. Ik vind het wel leuk werk, maar ik baal altijd dat zoon zo weinig bijdraagt. En nu moeten we nog gedichten.....en dat vindt hij ook heel moeilijk, dus zal ook wel weer mijn eigen dichtkunst worden.

Af

Dochter heeft haar surprise bij haar vader gemaakt. Makkelijk voor mij, dus eigenlijk mag ik geen kritiek leveren, maar ik vind hem erg generiek. Het gedicht moet dus wat persoonlijker worden, maar het is erg lastig om daar dan de surprise (een vuurpijl) op een logische manier in te verwerken. Dochter kan helemaal niet dichten, dus zij verzint de eerste zin en ik de rijmzin.

Pffff

Wij zijn ook de hele middag bezig geweest met de surprise. Nog niet af.... En als je dan ziet wat het wordt, daar doet een beetje knutselaar een half uurtje over. Zoon en ik doen het samen, maar hij is echt zo aandoenlijk onhandig. En langzaam. En ik kan er ook niets van, maar manlief helaas nog minder... Maar dat gedicht, dat gaat geweldig worden. Dat kunnen we dan weer wel! Ik hoop zo dat het de laatste keer is en dat volgend jaar niet de een of andere mentor in de brugklas toch Sinterklaas gaat vieren met suprises.