We worden lastig gevallen door 'vriend' van zoon (8)
Hallo allemaal,
Wij worden sinds 2 weken lastig gevallen door een oude vriend uit mijn zoons (8 jaar) klas. Mijn zoontje heeft veel vrienden en regelmatig komt er een vriendje op bezoek om hier thuis te spelen. Éen van die vrienden is een maandje geleden verhuisd en naar een andere school gegaan. Mijn zoon vond het al niet zo'n hele leuke vriend omdat hij steeds maar weer vroeg om bij ons te spelen. Steeds maar weer wou hij hier spelen, en elke keer probeerde mijn zoon weer een smoes te verzinnen omdat hij het anders zielig vond en hij wou gewoon geen nee zeggen. Nu die vriend verhuisd is, staat hij nog steeds elke dag voor de deur. Hij belt eerst aan totdat we opendoen, zodra we open hebben gedaan en nee zeggen blijft hij maar vragen 'maar waarom niet' en 'waarom mocht ... hier gisteren wel spelen en ikke niet'. En als hij eindelijk ophoudt met vragen en ik de deur dichtdoe, blijft hij maar aanbellen, soms wel 10 minuten lang. Ik wou naar zijn ouders gaan maar ik heb uberhaupt nooit contact gehad met die ouders, zijn ouders haalden hem ook nooit op uit school. En is hij dus verhuisd en ik weet niet waar hij woont, dus ik kan ook niet even naar zijn huis gaan om tegen zijn ouders te zeggen wat hun kind allemaal wel niet uitspookt. De 'vriend' staat inmiddels echt elke dag voor onze deur en belt ongeveer een kwartier aan elke keer. We hebben geen idee wat we kunnen doen, weet iemand raad?
Robbie001 schreef op 13-04-2021 om 09:09:
En wat mij vooral opvalt is dat moeder het oplost voor haar eigen kind. Het kind mag wel een vriendje maken. Maar als het dat vriendje niet leuk vindt, moet moeder dat kind afwimpelen. Dit is wat ik vooral vreemd vindt aan de situatie.
Het jongetje gaat uit contact in de communicatie met de volwassene en die is na twee weken soebatten niet in staat gebleken hem te begrenzen. Verwacht jij dat een wat timide achtjarige, die aardig probeert te zijn en de ander niet wil kwetsen daar wel doorheen komt? Het is niet alsof die qua sociale vaardigheden helemaal volgroeid is.
Maar goed, volgens mij kan TS inmiddels wel verder met de casus.
Even aanhaken op de auto met ski's erachter; wij hadden vroeger een man van 2 straten verderop die wel een uur lang rondjes reed door de besneeuwde straten, en iedere keer als hij langs kwam dan doken we achter zijn auto en hielden ons dan vast aan de bumper, op ons hurken en dan gleden we tot de hoek van de straat en daar lieten we weer los. Ik zou dit als ouder zijnde nu doodeng vinden (aan de andere kant, je kan niet onder de auto komen, want die rijdt voor je uit) alleen misschien wel de kans dat je met zijn vijven ineens een bumper in je handen had, dat had nog gekund met die oude auto's 
Ach ja echt gevaarlijk was het nu ook weer niet in zo'n rustig buurtje, die vader was dan ook wel de coolste vader van de buurt
1968, vast een populaire vader, maar doorgaans zien kinderen toch minder risico's van volwassenen en mijn doel als moeder is toch vooral om mijn kind zo op te voeden dat ze zichzelf kan redden en staande kan houden in de maatschappij als volwassene. Niet om 'cool' gevonden te worden door andere kinderen. Als een bepaalde vader of moeder altijd onbeperkt snoep, chips, koek en ijs ter beschikking stelt aan alle buurtkinderen is het vrij logisch dat die daar graag en vaak willen spelen en die ouder heel erg leuk, lief en cool vinden. Maar verstandig is het natuurlijk niet.
En ja, kinderen leren letterlijk door vallen en weer opstaan van ongelukjes, maar dat betekent niet dat je dan als ouder alles goed moet vinden of ze helemaal vrij moet laten. Zeker niet in het verkeer waar je de regels niet zelf bepaalt.
Hallo allemaal,
Het is inmiddels opgelost, we hebben geen vervelend jongetje meer aan de deurbel.
Ik kreeg het nummer van de vader van het jongetje via een ouder uit een andere klas. Die was overigens ook de enige die het nummer had. Toen ik het nummer had, heb ik meteen gebeld naar de vader en de moeder van het jongetje. Ik legde uit dat ik het heel vervelend vond en dat dit niet meer zo kan en dat ze op hun kind moeten letten. Waar ik echt heel erg van schrok was dat de ouders geen idee hadden van wat dat jongetje allemaal deed, ze zeiden dat hij thuis kwam alsof hij gewoon bij ons had gespeeld, zijn moeder zei dat hij zelfs soms leuke verhalen vertelt over wat hij die dag bij ons thuis heeft gedaan, bv met de lego spelen. Ik zei dat hij sinds hij is verhuist niet ons huis binnen is gekomen en zijn ouders schrokken ook wel, want wat heeft hij dan al die tijd gedaan nadat hij 10 minuten bij ons heeft aangebeld. De ouders riepen het jongetje erbij en we vroegen waarom hij dat allemaal heeft gedaan en gezegd, maar het jongetje had geen antwoord.
Zijn ouders zeiden dat ze hem voorlopig binnen houden en beter op hem zullen letten.
Ik ben blij dat ik ervan af ben maar toch voelt het apart. Zijn moeder zei ook dat hij nog steeds geen vrienden heeft gemaakt op zijn nieuwe school en dat ze dat sneu voor hem vindt. En ik vind het ook sneu, maar ik kan er niks aan doen.
Het voelt alsof ik iets moet doen voor het jongetje maar ik weet niet wat, is dit gevoel normaal, want ik voel me net een soort 2de moeder van het jongetje aangezien hij, toen hij nog op dezelfde school als mijn zoon zat, ongeveer 4 dagen per week hier was.
Wat goed dat je de ouders hebt gesproken. Ja het is wel tragisch. Ik denk dat je niet veel kunt doen. Het is voor het jongetje beter om onder ogen te zien hoe het zit. Het is te hopen dat nij snel nieuwe vriendjes maakt.
Nou, dat lijkt me best normaal, dat je ergens het gevoel hebt dat je wat voor dat joch zou willen doen. Ik vind het verhaal al diep zielig en ik ken dat hele kind niet.
Alleen: je kan niks doen. Jongetje wil met je kind spelen, jouw kind wil dat niet, en het claimerige gedrag van dit kind maakt ook dat je niet zo snel even een kort afspraakje arrangeert vanwege de zieligheid. Het is heel rot voor dit jochie, maar ik denk niet dat jij hem helpen kan.
Groeten,
Temet
Goed gehandeld. Heel sneu dat het jongetje geen vriendjes heeft op de nieuwe school, maar ik denk toch dat dat begint bij werken aan de sociale vaardigheden en het afleren van claimgedrag. Plus, als hij elke dag bij jullie in de buurt rondhangt, komt hij natuurlijk niet in zijn eigen buurt met die kindjes in contact.
Ik blijf het wel vreemd vinden dat die ouders geen idee hadden van wat hij uitspookte en dat ze zich blijkbaar ook nooit afvroegen bij wie hij was. Als mijn dochter elke dag bij een bepaald vriendinnetje zou willen spelen, zou ik dat kind ook regelmatig hier verwachten en sowieso de ouders willen kennen.
Ik krijg het gevoel dat dat jongetje die jullie lastig valt niet lekker in zn vel zit en misschien een hele vervelend thuis situatie heeft
vooral omdat hij zo blijf doordringen en lief gevonden wil worden en blijft vragen waarom niet
lijkt me een goed idee dat je volgende keer meteen open doet hetzelfde zegt en als hij vraagt waarom niet dat je hem ook eerlijk en netjes uitleg waarom niet
nogmaals ik krijg het gevoel dat dat jongetje het bij jullie een fijne veilige plek vind dit zie ik vaker achter het gedrag van doordringen en niet los willen laten en vooral als hij nog zo jong is em zo doet dat komt ergens vandaan
MamaE schreef op 17-04-2021 om 20:31:
Goed gehandeld. Heel sneu dat het jongetje geen vriendjes heeft op de nieuwe school, maar ik denk toch dat dat begint bij werken aan de sociale vaardigheden en het afleren van claimgedrag. Plus, als hij elke dag bij jullie in de buurt rondhangt, komt hij natuurlijk niet in zijn eigen buurt met die kindjes in contact.
Ik blijf het wel vreemd vinden dat die ouders geen idee hadden van wat hij uitspookte en dat ze zich blijkbaar ook nooit afvroegen bij wie hij was. Als mijn dochter elke dag bij een bepaald vriendinnetje zou willen spelen, zou ik dat kind ook regelmatig hier verwachten en sowieso de ouders willen kennen.
precies ik vind het ook vreemd dat die ouders zich niet eens druk maakte waar hij speelde
zoals ik dus ook in mijn vorige bericht zei krijg ik sterk het gevoel dat er meer aan de hand is bij dat jongetje en dat hij zich bij hun thuis veilig voelt
er moet toch iets zijn waardoor hij het niet los kan laten en blijft terug komen?
kinderen zijn niet dom en begrijpen heel goed wat nee is daarom geeft mijn onderbuik gevoel hier een naar gevoel bij
O haha ik zie nu pas het bericht dat het opgelost is 🤣🤣
gelukkig !!
Ja, het is opgelost. zo zie je maar weer hoe vervelend het is als je te snel gaat oordelen over de thuissituatie, zonder dat je daar iets van weet.
Ik vind het niet zo vreemd dat de ouders van niets wisten. Dit speelde pas twee weken! Twee weken waarin het kind hetzelfde heeft gezegd als daarvoor: ik heb gespeeld bij x en we hebben met de lego gespeeld. De ouders hebben dus wel degelijk iets gevraagd.
Contact met de ouders van speelkameraadjes opnemen, hmmm, dat heb ik ook niet altijd gedaan hoor. Het was een bekend adres waar de jongen eerder ook al altijd speelde, geen reden voor zorgen dus.
JuliaT, ik denk dat je nu al veel hebt gedaan voor de jongen. Je hebt aangekaart dat er problematisch gedrag is. De ouders wisten al dat het kind moeite had met nieuwe vriendjes maken. Wat ze nog niet wisten was, dat het tot problematisch gedrag leidde. Dat konden ze ook niet weten, als jij het hen niet verteld had. Het is nu in eerste instantie aan de ouders om daarover na te denken. Geen idee of je iets kunt doen om hen daarin te ondersteunen.
Tsjor
