Vanaf welke leeftijd een smartphone?
Hoi,
Vanaf welke leeftijd kregen jullie kinderen een smartphone/Iphone? Mijn zoon is nu 5, hij wordt 6 op de 31ste, ik en zijn moeder zijn niet samen maar hij facetimed me vaak met zijn moeders telefoon, nu heb ik genoeg oude (maar weinig of nooit) gebruikte telefoons liggen, ik wil hem daar een van geven zodat hij niet afhankelijk is van mama's telefoon maar zijn moeder vind dat niet goed, te jong volgens haar terwijl hij echt heel slim is en ook makkelijk iets nieuws leert. Maar is 6 jaar daar te jong voor? Ik word vast met pek en veren overgoten nu maar ik vind het wel van belang dat hij iig kan bellen, zijn moeder is een lieve vrouw maar zij weet geen maat te houden op het gebied van diverse zaken. Ze is geen slechte moeder verder maar ze heeft zo haar uitspattingen, buiten dat is ze een heerlijke lieve vrouw.
Ik vind het wel een goed idee dat je hem een telefoon geeft zodat hij jou altijd kan bereiken. Zo te lezen is de situatie bij zijn moeder niet altijd veilig en dan kan jij maar beter bereikbaar zijn. Daarnaast natuurlijk een goed idee om dit met zijn moeder te bespreken, of te regelen dat hij vaker bij jou is, misschien is de zorg wel te zwaar voor haar. Dit lijkt me sowieso een ongewenste situatie waar je wat mee moet.
Rosehip schreef op 09-07-2021 om 09:57:Als je zoon bij zijn moeder is, is zij verantwoordelijk, dus ook voor het contact met jou. En zo te lezen gaat dat prima.
misschien even verder lezen in deze draad? Zoon moet papa bellen als ma niet meer aanspreekbaar lijkt (tussen de regels lees ik: stoned/laveloos op bed ligt, maar dat is mijn invulling, misschien heeft ze migraine en kan ze daardoor soms niets...)
Giggly schreef op 09-07-2021 om 06:19:
[..]
dat zijn wij, die ouders waar jij kriebels van krijgt. Dank daarvoor.
Jij denkt dat wij elke stap van kind volgen? Zo is het niet.
Waar wij vroeger de afspraak hadden dat kind elke 15 minuten even zijn snoet liet zien, gaat kind nu verder weg spelen. Wel zo handig om contact te kunnen hebben als er iets is.
Daarnaast speelt kind veelal met vriendjes in uitgestrekt en onoverzichtelijk gebied.
Voor onze gemoedsrust is het echt heel erg fijn om enig idee te hebben waar precies. Vergelijk het met een tracker-app waarin veel ouders zich in verdiepen.
Wij controleren niet voortdurend, maar kunnen als we willen wel zien waar kind is. Ik kan het ouders aanraden. Overigens hoeft dat niet, in mijn omgeving doen velen het. Een promotour hoeven we dus niet te plannen.
Elke 15 minuten even naar huis komen vind ik ook niet nodig. Mijn dochter speelt ook buiten, wel in onze buurt. Als ze zegt dat ze naar de speeltuin gaat, dan verwachten we dat ze daar blijft. Gaat ze met iemand mee daar spelen, dan komt ze dat even melden. Als er iets is...dan komt kind ofwel zelf naar huis, ofwel een ander kind komt ons halen. Of er komt een andere volwassene bij. Als ik mijn kind het vertrouwen geef om zelfstandig dingen te doen, hoef ik dat niet te controleren. Ik bestel bijna nooit dingen online, maar als ik iets bestel volg ik het nooit via track en trace. Ik hoor de bel wel gaan als het er is.
En ja, technologie bestaat, maar dat betekent niet dat we onze kinderen moeten leren om afhankelijk te zijn van een telefoon. Dat dingen zelfstandig doen enkel veilig is als je een telefoon mee hebt en papa en mama kunnen volgen waar je bent. Als mijn ouders in mijn puberteit hadden kunnen volgen waar ik wanneer was, had ik liever geen telefoon gehad. Het is vaak gemoedsrust en gemakszucht van ouders die het fijn vinden als hun kind bereikbaar is en zichzelf met een schermpje kan vermaken.
Wij hebben helemaal geen tablet thuis. Een klasgenootje van mijn dochter vindt dat zielig en noemde het zelfs ooit kindermishandeling. Maar goed, daar thuis zit de hele familie het liefst heel de dag achter het scherm. Die hebben ons al de bijnaam 'the amish family' gegeven. Ik kan er wel mee lachen. Ik moet wel toegeven dat veel mensen in onze omgeving ons een beetje ouderwets en conservatief vinden.
Ik lees vooral veel aannames en veronderstellingen in je bericht MamaE.
Wellicht daar eens iets aan doen.
Overigens zou ik me zomaar kunnen voorstellen dat als VEEL mensen in jullie omgeving jullie ouderwets en conservatief vinden dat er ergens een kern van waarheid inzit. Maar wie ben ik? Ik heb niet de illusie de waarheid in pacht te hebben. Een van de redenen dat ik mij niet waag aan aannames en veronderstellingen.
TineWinkel schreef op 09-07-2021 om 10:17:
[..]
misschien even verder lezen in deze draad? Zoon moet papa bellen als ma niet meer aanspreekbaar lijkt (tussen de regels lees ik: stoned/laveloos op bed ligt, maar dat is mijn invulling, misschien heeft ze migraine en kan ze daardoor soms niets...)
Sorry, dat was me niet duidelijk, daarom vroeg ik juist wat het geen maat houden te maken had met de telefoon.
Als het werkelijk om een dergelijk probleem gaat, dan is dat niet op te lossen met een telefoon. Beter gezegd: zoon zou het helemaal niet moeten oplossen, zoon zou niet met zulke situaties geconfronteerd moeten worden. Hoog tijd om in te grijpen in plaats van een mobiel te geven.
Onze jongste kreeg er al eentje toen ze 5,5 was. Ik ging toen intern naar een opleiding, ter voorbereiding om op missie te gaan. Het idee was, dat ze dmv spraakberichtjes of smileys, wat dan ook, op haar eigen tijd en manier contact met mij kon houden. De opleiding was een mooi moment om te oefenen (ging uiteindelijk pas veel later op missie, toen was ze 7).
Ze kunnen hem alleen thuis met WiFi gebruiken en de eerste tijd stonden alleen mijn en mans nummers in de telefoon. Nu de opa's en oma's ook en oudste (inmiddels 11) heeft er nu ook drie vriendjes in staan met een eigen telefoon. Maar nog steeds kan hij hem aleen thuis met WiFi gebruiken.
Ik wil nog niet dat ze de telefoon overal mee naar toe nemen. Oudste is nu bijna zo ver dat hij alleen naar vriendjes gaat fietsen, misschien dat ik daar dan anders over ga denken, zodat hij kan laten weten dat hij gearriveerd is. Ik moet er niet aan denken dat ik ze met een app ga tracken. Dat deden mijn ouders vroeger ook niet bij ons en vroeger was heus niet alles beter, maar waarom zou dit stukje beter zijn over vroeger? Ik zie het voordeel niet, wordt er juist soms eng van hoe hard bewegingsruimte in de opvoeding van kinderen steeds meer beperkt wordt (niet alleen door telefoons trouwens, door van alles) en gun mijn kinderen zo veel mogelijk die ruimte.
Rosehip schreef op 09-07-2021 om 09:57:
Ik vind 6 jaar veel te jong. Groep 7/8 lijkt me vroeg genoeg voor een telefoon.
Als je zoon bij zijn moeder is, is zij verantwoordelijk, dus ook voor het contact met jou. En zo te lezen gaat dat prima.
Ik snap niet zo goed wat je bedoelt met "ze kan geen maat houden" en "ze heeft haar uitspattingen". Wat heeft dat met een mobiel voor jullie zoon te maken?
nou, dat hij kan bellen.als ze lam is.
dus ik snap het
Een kind tracken (ik heb het niet over op de voet volgen en op de voet bijhouden waar het is) is toch iets totaal anders dan het kind bewegingsvrijheid ontnemen?
Je hebt ons een beetje op het verkeerde been gezet Bluehart. In het normale lijkt 5 me erg jong voor een eigen telefoon. Maar zo te lezen, verkeren jullie niet in een normale situatie, dat een kind van vijf op een smartphone vooral wat speelt, social media verkent en filmpjes kijkt op youtube. De vraag had daarom misschien ook beter in relatieproblemen of echtscheiding en erna kunnen staan. Maar goed, de toelichting is er. Nu kunnen we ook ingaan op jullie situatie.
Ik denk dat je ook met je ex-vrouw niet in zijn algemeenheid moet bespreken of je kind een telefoon nodig heeft. Want natuurlijk is hij 'eigenlijk' te jong. Maar hij heeft jou op sommige momenten nodig en dat zijn júist de momenten dat hij het niet met zijn moeder kan regelen. Je ontkomt er dus niet aan te benoemen waarom je het belangrijk vindt dat je zoon jou moet kunnen bereiken. Het kan natuurlijk ook zijn dat ze het juist daaróm niet wil, omdat ze bang is dat hij dan allerlei dingen gaat vertellen die zij binnenshuis wil houden.
Als dat nog niet gebeurd is, zou ik het stilzwijgen hierover sowieso doorbreken. Dit is toch wel écht een onderwerp dat besproken zou moeten worden. Het is/voelt natuurlijk niet erg veilig voor je zoon als zijn moeder geregeld onaanspreekbaar op de bank ligt. Heb je de signalen die jouw zoon aan jou afgeeft, wel eens met haar gedeeld en besproken? Bestaat deze situatie, dat ze kennelijk geregeld in aanwezigheid van jullie zoon niet aanspreekbaar is, al lang en gebeurt het vaak? Het is een gevoelig onderwerp en je kunt je vrouw niet veranderen (wat het ook is, drank, drugs, migraine, depressie) maar je kunt haar in ieder geval een signaal afgeven dat er voor je zoon iets (anders) nodig is en dat jij deel wil uitmaken van de oplossing. Het zou kunnen dat dat haar wakker schudt. Soms lijken dingen 'normaal' zolang het verborgen blijft voor de buitenwereld. Dat kun jij misschien doorbreken door de werkelijkheid te benoemen. Jij beschrijft haar verder als een lieve, leuke moeder dus zo'n gesprek hoeft niet per se uit te lopen op een groot conflict. Dat is ook afhankelijk van het contact tussen jullie tweeen.
Ik zou kortom op twee sporen tegelijk opereren: moeder vragen naar en met haar bespreken wat er aan de hand is en kijken hoe daar voor je zoon verbetering in kan komen én jouw bereikbaarheid voor je kind regelen met een smartphone, ook al is hij pas vijf.
Ja is lang verhaal, komt er op neer dat zijn moeder en ik nooit een relatie hebben gehad, we waren fwb/festivalmaatjes en daar is hij uit voortgekomen, ook niet erkend, geen gezag. Ik weet niet eens zeker of hij wel van mij is. Maar om eerder genoemde redenen zag ik een relatie met haar niet zitten. Ik heb wel een omgangsregeling maar is allemaal onderling afgesproken. En ja ze is lieve meid maar ze weet geen maat te houden. Heb al een telefoon voor hem klaar liggen met alleen mijn nummer erin. Ik heb al zo vaak met zijn moeder gepraat dat ze het wat rustiger aan moet doen maar ze hoeft natuurlijk geen verantwoording aan mij af te leggen, ze functioneerd verder wel gewoon, heeft een baan enzo maar ze houdt gewoon teveel van feesten. Dus die telefoon krijgt ie gewoon zodat ie kan bellen.
Dan vind ik het alweer een heel ander verhaal! Misschien is het dan wel goed om de telefoon in te stellen dat er geen mobiele data kan worden aangezet en hij de telefoon dus alleen gebruikt om jou te bellen.
Wat belachelijk om een kind van 6 een telefoon te geven. Laat hem lekker buitenspelen. Als je zo doorgaat wordt het kind zeker een gameverslaafde en een last voor de samenleving.
Pejeka schreef op 09-07-2021 om 15:18:
Wat belachelijk om een kind van 6 een telefoon te geven. Laat hem lekker buitenspelen. Als je zo doorgaat wordt het kind zeker een gameverslaafde en een last voor de samenleving.
Zo werkt het gelukkig niet. Mijn kinderen hadden al vroeg een telefoon, een computer en later een smartphone en zijn beslist niet verslaafd. Ze fietsen, sporten en lezen boeken. En ja, ze zijn near native in Engels, vanwege het gamen, en internetgeletterd. Beiden zijn mijn 'helpdesk'. Ondanks hun beperking, het autisme, zijn ze zeker geen last voor de samenleving.
Pejeka schreef op 09-07-2021 om 15:18:
Wat belachelijk om een kind van 6 een telefoon te geven. Laat hem lekker buitenspelen. Als je zo doorgaat wordt het kind zeker een gameverslaafde en een last voor de samenleving.
Heeeeeeeeee, leuk om je te lezen!
AnneJ schreef op 09-07-2021 om 15:33:
[..]
Zo werkt het gelukkig niet. Mijn kinderen hadden al vroeg een telefoon, een computer en later een smartphone en zijn beslist niet verslaafd. Ze fietsen, sporten en lezen boeken. En ja, ze zijn near native in Engels, vanwege het gamen, en internetgeletterd. Beiden zijn mijn 'helpdesk'. Ondanks hun beperking, het autisme, zijn ze zeker geen last voor de samenleving.
Het werkt zeker wel zo. Ook uit jouw reactie blijkt maar weer dat ouders van tegenwoordig prinsjes en prinsesjes kweken. Autisme is ook zo'n diagnose die onopgevoede kinderen tegenwoordig masaal krijgen. Wanneer gaan we terug naar de goede oude tijd?
