Tips gevraagd bij speelafspraak

Ik snap Hannie wel

Ik vind de teneur (niet terugbellen) ook heel harteloos, en ook heel onbeleefd.

"Hoe iets zo beschaafd mogelijk afwikkelen...?"

De vraag alleen al.

Eens met Lisette

Je wilt je kind inderdaad aanleren dat het zijn eigen grenzen moet aangeven. Kind heeft er geen zin in, klaar. Dit zo netjes mogelijk meedelen aan de andere partij. Is dat sneu voor het andere kind? Misschien. Maar het is veel sneuer als je moeder je een jongetje opdringt als vriendje waar je geen zin in hebt. Als het nu nog een kind van bevriende ouders is dat af en toe over de vloer komt, dan is het iets anders, maar daar is hier totaal geen sprake van.
Hannie nodig jij ook regelmatig mensen bij jou thuis uit die je niet zo aardig vindt? Persoonlijk houd ik het dan liever bij een praatje in de supermarkt.

hou toch op

Vreselijk, dat dit kind nu helemaal in de hoek van 'zielig' wordt geduwd. Wie zegt dat het kind zielig is?
En kind van ts wordt ook al zielig gemaakt. Moeten spelen met een vervelend kind. Tssk.

Hannie

Beantwoord liever mijn vraag. Hoe vaak nodig jij thuis volwassenen uit die je niet aardig vindt?

Niet Hannie

Maar Goudvis, daar gaat het niet om. De vraag zou wel kunnen zijn: hoe vaak doe jij moeite voor iemand die sociaal niet zo vaardig is en een beetje alleen staat? Dat is wat anders dan samen thuis spelen. Dat doen grote mensen meestal niet meer. Wat moeite voor een ander doen zodat deze ook sociaal aangesloten blijft misschien wel. Niet zo gauw thuis, maar op mijn werk zeer zeker wel. Dat kan wel verschil maken voor iemands welbevinden.

Mirreke

Even oprechte interesse, voordat ik zelf ga invullen, wat bedoel je? Volgens mij heb ik meerdere malen aangegeven dat ik het ook niet netjes vind om niet terug te bellen. Dus wat is er volgens jou mis met mijn vraag 'om het zo beschaafd mogelijk af te handelen'?

thuis of elders

Wat is dan het verschil tussen een volwassene thuis uitnodigen (of langs gaan) en een speelafspraak? De activiteit is anders, de kern is hetzelfde. Niemand beweert hier dat je je niet sociaal hoeft op te stellen naar je medemens. Maar dat hoeft niet bij jou of die ander thuis te zijn. Dat doe je meestal pas als je een bepaalde verstandhouding hebt.

ginny=goudvis

Foutje bij invullen, sorry

Ginny

Ik kan je even niet volgen :-s

Ginny/Goudvis

Oh, nu snap ik m weer

Liset

Nou, dan heb ik je vraag verkeerd gelezen.
Ik was in de veronderstelling dat niet je kind maar jij moeite had met een nieuwe afspraak. Ik snap ook niet zo goed waar alle bijgevoegde info dan voor dient, als het er simpel om gaat dat je kind niet meer wil.
Toch blijft het beladen, kind wilde vorige keer wel, maar door de klap bij afscheid niet meer? Nogmaals, ik vind dat normaal kindergedrag in kinderrelaties (niet leuk wat je doet dus nu zijn we geen vriendjes meer) en als dat reden is voor opzeggen vd vriendschap waren er weinig vriendschappen.

Ik snap de vraag aan mij dan ook niet zo goed. De vraag zou moeten zijn hoe ik omga met minder leuke trekjes van vrienden of gebeurtenissen in vriendschap en niet of ik mensen uitnodig die ik niet leuk vind.

Overigens nodig ik best mensen uit die ik niet leuk vind, bijv familie. Omdat ik toch wel van ze hou. Ik kan me ook voorstellen dat ik inga op uitnodigingen van mensen die me niet direct liggen als ik het gevoel heb de ander daar een plezier mee te doen, waarom niet?

Liset, nee, in deze situatie zou je me niet op een prettige manier kunnen afschepen. Ik zou ook niet gek zijn en een koppeling maken, of me op z'n minst afvragen wat er veranderd is. En dan had ik dat eerlijk gezegd liever eerder geweten. Dat is fijner voor mijn kind, hoef ik die niet blij te maken met een dode mus.
Ik ken vriendje verder niet, maar voor zoon waren vriendschappen op die leeftijd ontzettend belangrijk. Ik zou mijn zoon het best kunnen steunen als je zo eerlijk mogelijk tegen me was, dan kon ik daar zelf wel weer een draai aan geven naar zoon toe.

Hannie

In het begin geef ik aan:
'De ouders en het kind had ik zelf niets mee, maar ik vond dat het niet om mij ging. Als mijn zoon met hem wilde spelen, dan stond ik dat toe, het initiatief kwam vaak vanuit het andere kind of zijn moeder.' en verder zeg ik: 'ik zie er nu eerlijk gezegd tegenop om ze eventueel weer af te laten spreken.' Dus ja, je kan terecht concluderen dat ik er moeite mee heb.

Uiteindelijk hebben we (conform 'draaiboek'van Mijntje) zoontjegevraagd of hij nog bij het andere kind wilde spelen. Om te voorkomen dat ik m (negatief) beïnvloed heeft man het gesprek gevoerd. Zoontje leest mij erg goed en ziet dat ik het eigenlijk niet wil, dus wilt hij het ook niet. Man is er gewoon veel beter in om een vraag neutraal te stellen, zodat er zo'n eerlijk mogelijk antwoord uitkomt. En het antwoord was ronduit nee. Andere kind is te druk, te wild, doet hem zeer, gilt te veel en hij vindt het daar niet fijn.

Moeder al proberen terug te bellen, maar ze was niet thuis.

Heel goed

Ik denk dat het juist heel belangrijk is om kinderen te leren dat ze nee mogen en zelfs moeten zeggen als ze iets niet willen. Op een nette manier. Ouders moeten daarin het voorbeeld geven, anders kunnen ze dat niet leren. Zelfde meegemaakt, opdringerig jongetje, opdringerige moeder. Zoon geleerd nee te zeggen tegen kind en moeder (ze bestookte hem waar ik niet bij was). Geen last meer van gehad. Mijn kind heeft wat geleerd, het jongetje heeft wat geleerd en hopelijk zijn moeder ook.

Kriebels

En ik krijg er trouwens de kriebels van als ouders afspraken gaan maken voor hun kinderen. In groep 1 kan dat nog net, maar ik liet ze zo vroeg mogelijk zelf vragen of bellen en als het andere kind wilde dan sprak ik de dag en tijd wel af met de ouders.