Tips gevraagd bij speelafspraak

sowieso

Mensen die een voicemail achterlaten of ik ze even wil terugbellen zonder verder bericht, bel ik niet terug.

Als het belangrijk is belt ze nog wel een keer.

verwateren

ik zou niet terug bellen, dit ziet er uit als een eenzijdige vriendschap bij gebrek aan vriendjes van het andere jongetje.

Jullie wonen in een andere stad, tenzij jullie goede vrienden zijn met de ander ouders zou je deze vriendschap nog 10 jaar moeten faciliteren in vervoer etc. Zou ik niet doen als maar 1 van de kinderen vraagt.

Afkappen

Ik zou het niet laten verwateren, maar gewoon afkappen met de mededeling dat je zoon niet wil. Dan ben je er maar vanaf.

Niet verwateren

Ik zou gewoon bellen misschien wil ze het juist wel over dat voorval hebben. ALs ze begint over een nieuw speelafspraakje dan zou ik aangeven waarom ik het niet wil. Dus gewoon zeggen zoiets als "nou aan het einde van het vorige afspraakje gaf X mijn Y een klap en een knal in zijn gezicht, hij was er behoorlijk van overstuur en omdat jij X niet hebt gecorrigeerd heb ik het idee dat we verschillende ideeën over opvoeden hebben. Jij vindt het blijkbaar normaal dat je zoon andere kinderen in het gezicht mept en ik vind dat niet normaal. Mijn Y heeft nog nooit naar X gevraagd maar heeft wel een tijd lang aangegeven dat hij die klappen echt niet fijn vond. Naar mijn mening is een afspraak maken dan ook niet in het belang van mijn zoon."

dees

als ik zou denken dat moeder en kind er iets mee op zouden schieten als ik zoiets zou toelichten, zou ik dat zeker doen. Vraag is dus of TS dat denkt. En of ze bereid is in de toekomst te blijven investeren in de afspraken. Ik zie geen enkele toevoegde waarde behalve voor het 'slaande' jongetje, mits er verbetering op gaat treden en hij langzamerhand beter leert spelen. MAar is dat haalbaar met een 'vriendschap' (5.5 jaar oud!) op afstand? Dat jongetje zou er wel baat bij hebben om meer te spelen, inclusief begeleiding op het juiste moment maar dan wel frequenter dan alleen met zoontje van TS.
Dus ja, ik ben het principieel wel met je eens, maar praktisch gezien is dit niet de situatie ervoor denk ik.
gr Angela

niet terugbellen

ik zou ook niet terugbellen; het gaat om een vriendschap die van 1 kant komt en bij zulke kleine kinderen nog bovendien....lekker laten gaan. Als de moeder nog een keer belt kun je altijd nog uitleggen dat jouw zoon niet zo graag met haar zoontje speelt.

Hier hebben we ook van die tijdelijke vriendschappen gehad hoor, die zijn verwaterd. Op beide manieren; dat onze kinderen geen belangstelling meer hadden of dat het vriendje nooit uit zichzelf wat afsprak. Zo gaan die dingen.

hannie

maar de vraag is dan toch of je het met de moeder bespreekbaar maakt/wil maken. Je 'leent' je kind er niet voor om geslagen te worden, toch . Je wilt wel het gevoel hebben dat het voor beide partijen leuk genoeg is dus er moet wel wat gebeuren aan de andere zijde dat er verbetering mogelijk is.
Dus wat zou jij doen als het jouw zoontje was die sloeg en je stond er naast?
zou je dan wat zeggen, zou je achteraf contact opnemen?
gr Angela

invullen

Ze vroeg om terug te bellen en dan zou ik het ook doen. Je vult alvast in dat ze weer een speelafspraakje wil maken. Maar misschien is er wel wat anders?
En daarbij zou ik ook eerst nog een keer aan mijn kind vragen of die nog een keer met dat kind wil afspreken. Die mep is hij misschien alweer vergeten, kinderen zijn nu eenmaal wel eens wild en soms gaat het mis. Als je zoon niet wil afspreken, kan je dit zeggen. Spelen is geen verplichting.
Het is natuurlijk wel sneu voor dat jongetje dat zijn vriend kwijt is. Als jouw kind het wil kan je hem natuurlijk eens bij jullie uitnodigen.

Angela

Het gaat om jongetjes van 5, die moeten nog heel veel leren.
En ja, kan best dat moeder niet goed reageerde, we waren er niet bij. Kan zelfs dat moeder *nooit* goed reageert, maar ik vind het ongelofelijk sneu dat een kind aan te rekenen. Je kunt dat toch opvangen door kind vooral bij jou te laten komen? Ik heb zoveel lastige kinderen hier te spelen gehad, en zo veel onhandig en fysiek gedrag gezien. Zelfs ronduit gemeen en achterbaks gedrag (jij nooit dan?) en dat vaak van de leukste kinderen...

En nee, ik zou mijn zoontje niet laten slaan en dat zou hij ook nooit doen, maar zoon hier gaf me wel andere dilemma's. Je komt ook makkelijk in een spiraal terecht hoor. Het valt niet mee als je kind niet populair is. Ik weet nog wel dat ik me enorm opgelaten kon voelen door onhandig gedrag van zoon. Hij was niet destructief, maar dat doet er niet zoveel toe. Maar het opgelaten gevoel van mij versterkte zijn onhandig gedrag (want super gevoelig) etc etc...

In deze situatie gaat het om een vriendschap die abrubt is afgebroken. Voor veel kinderen is dat heel gewoon. De meeste kinderen leven op die leeftijd ook enorm in het nu. Maar er zijn ook kinderen die vast blijven houden. Al dan niet versterkt door feit dat ze al weinig contacten hebben om het ontstane gat te dichten.
Misschien houdt kind niet vast hoor, maar moeder, kan ook. (Maar help kind door moeder te helpen!!Echt!!)
Maar poeh, wat is een keertje afspreken nu? Helpt andere kind misschien beter afsluiten. Je kunt ook op zachtere manieren de boot enigzins afhouden, zonder botweg een bericht te negeren. De moeder is vast al overgevoelig daarin.

hannie

"Wél kun je kind en moeder een enorm plezier doen door gewoon enthousiast kind keertje uit te nodigen."

Ja maar, dat willen ze toch niet? Als je vriendje weer uitnodigt en doet alsof je dat leuk vindt, dan geef je het andere jongetje toch weer hoop? Het inderdaad sneu als je moet leuren met je kind, maar heb je dan van die onvrijwillige speelafspraakjes?

Ik was zelf altijd een lief kind dat een tijdje 'opgescheept' zat met zo'n moeilijk kind, omdat ik het zielig vond om altijd 'nee' te zeggen. Als ik geen speelafspraakje had en X. kreeg mij in het oog, was ik de pineut, zeg maar. Op een gegeven moment vond ik het echt niet leuk meer en toen is de bom een keer gebarsten en heb ik het kind ontzettend gedumpt. Dat is nog minder fijn (voor beide partijen) dan de boot afhouden kan ik je vertellen.

Lieverdje

Ik schreef al dat afwijzing vooral naar voelt bij 'vriendjes'.
Uit bericht ts klinkt niets van onvrijwilligheid in het contact. Er is alleen een voorval geweest dat moeder en kind niet leuk vonden.
Ik schreef ook al dat hier vooral speelde dat kind gedumpt werd door vriendjes (lees: moeders van) in moeilijke periode.
No way dat ik met mijn kind zou leuren bij kinderen die mijn kind niet leuk vinden!
Maar als moeder van kwetsbaar kind doe je wel net meer moeite in contacten die normaal gesproken wat meer vanzelf gaan, of waarvan de andere partij minder belang hecht aan de voortzetting ervan. Moet zeggen dat ik de inwisselbaarheid van vriendschappen tegenwoordig wel erg op de voorgrond vind staan.

En nogmaals; afhouden kan best! Maar kan ook minder bot. En in een geval van 'vriendschap' is enige uitleg wel op z'n plaats vind ik. Hoewel het in deze situatie nu weer niet echt moeilijk is het dood te laten bloeden.
En ja, juist zo'n enkel afspraakje, meer ter afsluiting, kan juist enorm veel vertrouwen geven. Genoeg vertrouwen weer voor ander kind om weer pijlen op anderen te richten. En mocht afspraakje een succes zijn (daar heb je als ouder natuurlijk veel invloed op) kun je toch ook regie nemen en kind gelijk weer voor iets leuks uitnodigen? Voor bijv in de zomervakantie, compromis tussen band aanhouden en laten weten afstand te willen.

Nee

Nee, jij was er niet bij, je hebt het uit de derde hand en het is drie maanden geleden. Dan moet je geen kritiek geven.
Je kan gewoon zeggen dat je kind niet wil (maar vraag dat eerst aan je kind).
En als je meer 'controle' wil nodig je dat kind bij jou uit.

Misschien belt ze wel voor heel wat anders, of wil ze je kind uitnodigen voor een verjaardag?

niet de taak van jouw zoontje

Ik denk niet dat het de taak is van jouw zoontje om het moeilijkere jongetje te vermaken omdat hij geen ander vriendje heeft.
Vriendschap moet vrijwillig zijn en van 2 kanten. Het andere jongetje heeft duidelijk nog veel te leren. Maar laat hij dat met zijn huidige klasgenoten doen.
Mijn zoontje is ook altijd degene die wordt gekoppeld aan de moeilijkere kinderen. Hij kan met vrijwel iedereen makkelijk omgaan. Maar dat betekent niet dat mijn kind er altijd zin in heeft. Het is voorgekomen dat een moeilijker jongetje naar het SO ging en hij bleef thuis maar zeggen dat hij mijn kind zo miste. Ik vind het wel lief van hem maar het was niet wederzijds. Soms staat hij hier nog voor de deur en dan voetballen ze samen een half uurtje. Meer dan dat zit er niet in. Gelukkig is mijn zoon duidelijk genoeg naar hem om te zeggen dat hij simpelweg geen zin meer heeft (en dan zegt ie er gelijk bij dat het andere kind te druk doet of weet ik het wat). Op school besteedt hij ook af en toe aandacht aan kinderen die er een beetje buitenvallen. Meer kan ik niet van hem verwachten, dat hij gewoon aardig doet en soms kinderen ergens bij betrekt of opkomt voor buitenbeentjes.
Als je die moeder aan de lijn krijgt, zeg dan dat je zoon nu nieuwe vriendjes heeft. Adviseer om haar kind op een clubje te doen, voetbal of scouting. Misschien kunnen ze elkaar daar zien, als jouw kind ook op een clubje zit.

Lisette.77

dat zou ik dan ook weer niet doen, als de moeder nog eens belt beginnen over het slaan. Of tenminste, je kunt wel zeggen dat je zoon liever niet afspreekt omdat het jongetje hem te druk/te wild is. Die moeder zal ook wel weten van voor vlees ze in de kuip heeft, als andere kindjes uit zijn klas allemaal niet met hem mogen afspreken? Wel heel zielig, maar het hoeft niet ten koste te gaan van jouw kind.

bellen

Ik zou zelf wel terug bellen. Vind het zelf nooit prettig als ik iemands voicemail heb ingesproken en ze bellen niet terug.
Verder zou ik de boot afhouden en als ze vraagt waarom dan vertelde ik wel dat zoon het de vorige keer niet leuk vond en dat hij niet meer wil.

hannie

“Jullie kinderen zijn vast niet genegeerd in het zoeken van contact, of hebben zo makkelijk contact dat een keertje negeren niet echt opvalt”
“Jullie hebben vast niet hoeven leuren met je kind. Dat je wakker ligt van zorgen over hoe je je kind kunt helpen toch maar contacten te krijgen, want je weet dat dat nodig en noodzakelijk is.”

Ik zou het prettig vinden wanneer je gewoon op de inhoud in zou gaan, en geen aannames doet over zaken waar je werkelijk niets van kunt weten. Wat mij betreft zit je er ruim naast.

Even op een rijtje gezet waar het nu over gaat.

De betreffende kinderen speelden “zo nu en dan” met elkaar
Het zoontje van TS wil nu niet meer met hem spelen
Ze wonen een eind uit elkaar
Ze zijn 5 jaar oud

Ik ben er groot voorstander van om kinderen die wat buiten de boot dreigen te vallen, wat meer erbij te betrekken. Ik moedig mijn kinderen van harte aan dat ook te doen. Ik had zeker ook voor één kind van mij gewild dat dat door anderen wat meer was gebeurd. In een vergelijkbare situatie had ik het prima gevonden wanneer ik gewoon niets meer hoorde. Ik interpreteer dat dan als “geen interesse”, anders bellen ze wel terug, toch? En nogmaals: in aanmerking genomen de bovenstaande punten. Als het gaat om vriendjes, of kinderen die elkaar nog steeds zullen tegenkomen, vind ik het al gauw heel anders liggen. Maar van “negeren van smeekbedes” lijkt hier niet bepaald sprake.

“Het blijft toch niet. Wél kun je kind en moeder een enorm plezier doen door gewoon enthousiast kind keertje uit te nodigen.”
Dat vind ik ronduit vals, aangezien je verder niet de bedoeling hebt het contact verder te faciliteren. Dit is valse verwachtingen scheppen. Dát lijkt me behoorlijk kwetsend voor een kind.
En van een afsluitend speelafspraakje verwacht ik al helemaal geen heil. Het wordt dan erg beladen allemaal. Nu kan moeder gewoon zeggen: "Nee, van Pimmetje heb ik niks meer gehoord, die heeft het ws druk / geen zin. Zullen we eens kijken of Jaapje binnenkort tijd heeft?" Het maakt ook nogal wat uit hoe je er als ouder op reageert.
Overigens zou ik na een rappel uiteraard terugbellen.

40er

dat kan ook komen door de welkomstboodschap in de voice mail
Ik zeg daarin dat ik alleen terugbel als IK het belangrijk vind, en dat vind ik niet zo vaak, zeker nietals er geen duidelijke boodschap wordt ingesproken. Alleen een verzoek om terug te bellen is onvoldoende.

Mijn ervaring is dat er erg slecht geluisterd wordt naar meldingsberichten.

misschien belt ze wel ergens anders voor

om je uit te nodigen voor een feestje, om te vertellen dat je oude buurvrouw is overleden, om tips te vragen over de stad waar je nu woont (want zij gaat ook verhuizen), om iets te vragen over school... er kunnen wel 101 redenen zijn waarom ze belt! Ik zou dan ook gewoon terugbellen en van tevoren bedenken wat je gaat zeggen als het inderdaad om een speelafspraak gaat.

Schrijven

Als TS een uitnodiging vreest, kan ze ook een briefje sturen. Dat biedt in deze een zekere afstand zodat ze niet alsnog toezegt in een kopje koffie of een speelafspraak.

anneque

Ja je hebt gelijk. Ik stimuleer ook alleen de contacten van mijn zoon met wie hij nog graag wil afspreken. Zo ziet hij ook nog steeds zijn vriendje van zijn oude school.
Maar ik weet wat het kind van TS zelf wil. Hij vindt dat jongetje wild maar vindt hij hem wel aardig? Misschien is dat ene voorval allang vergeten en vergeven (alleen niet door TS)
Er wordt vaak wel gesproken over dominante, onstuimige jongetjes en vergoeilijkt over de 'slachterofferachtige' goeie kinderen. Maar die moeten ook leren voor zichzelf op te komen denk ik dan. Ze zoeken elkaar kennelijk niet voor niets op

draaiboek

Dat bedoelde ik ja Praat eerst met je zoontje. Gewoon: vind je het leuk om weer een keer met Pietje te spelen?
Als het dan nee is of erg ontwijkend dan weet je genoeg, hij had het eerder ook aangegeven en hij hoeft het verder niet uit te leggen.

Dan bel je de moeder. Nodigt ze je uit voor een verjaardag of speelafspraak dan kan je de makkelijkste weg kiezen en jokken dat je niet kan. Maar beter is natuurlijk te oefenen in het niet pleasen , gewoon eerlijk zeggen: nou, Jantje wil even niet meer met Pietje spelen. Dat zei hij de vorige keer. Ik vind dat ook wel lullig om je te zeggen maarja, ik kan het natuurlijk niet afdwingen. Ik vind het wel sneu voor Pietje.
En dan zal die moeder ook wel zeggen dat ze dat maar niet moeten doen.
Ik vind het wel netter om eerlijk te zijn.

Misschien heeft iemand een beter draaiboek ? Dit is hypotetisch, ik heb dit nooit zo aan de hand gehad, vriendschappen die minder werden verdwenen vanzelf.

Anneque

Ja, zal vast dat ik wat emotioneel reageer. Ik vond de tenneur (nee, niet terugbellen, waarom zou je?) vrij harteloos.
En nee, ik vind een aflopend contact (afsluitend is weer anders) helemaal niet vals. Er zit heel veel tussen contact actief aanhouden en afhouden. In deze situatie zou ik me niet zo afvragen of ik contact wel wil aanhouden want het houdt toch niet stand. Tenzij je zelf ook actief gaat worden. Nou, geen probleem als dat niet zo is. Moeder zal dat vast ook op gaan pikken. Het voelt gewoon voor kind zo fijner, gelijdelijker, daar ben ik van overtuigd. (En wie weer, groeit er toch weer iets, dat wéét je toch niet??)

Maar goed, snap nu wel dat ik soms niet teruggebeld ben
En ja, tuurlijk zei ik opgewekt dan tegen kind; oke, truus zal vast geen zin hebben. (En mijn kind gaf me dan braaf gelijk, maar hij snapte er niks van!) Maar dat andere kind, dat had ik niet altijd in de aanbieding hoor! En zoals ik het lees geldt dat ook voor betreffend kind. Dus tsja..

Ik vind het gewoon nogal zwaar allemaal. De kinderen zijn nog piepjong. Ik was op die leeftijd echt niet aan het beoordelen of ik een vriendje geschikt achtte, later trouwens ook niet. Als ze elkaar opzoeken zullen ze iets bij elkaar zoeken. Vandaag dan, kan morgen weer anders zijn. Dus dat vooruitzien vind ik sowieso voorbarig op deze leeftijd. Op een uitnodiging ging ik altijd in, of mijn kind moest al echt niet willen.

hannie

dat laatste klopt dus in deze situatie (daarom snap ik jou wel, maar je projecteert te veel): kind van TS wil niet.
En moeder wil ook niet. dat komt er dan nog eens bij.
gr Angela

projecteren

Weet ik Angela
(nog veel te vers)

Maar mij is niet duidelijk dat kind niet wil.
En wat is niet willen, op deze leeftijd?
Mijn 'moeilijke' kind had problemen met een klasgenootje in groep 1, hij vond dat zij hem pestte, dat zag ik ook wel zo. Juf wilde niets doen, vond het maar onzin. Zoon had toen zelf een oplossing: ze moest maar op z'n feestje komen..Maar meisje zei nee, au! Moeder van meisje kwam erbij en zei tegen meisje dat ze zeker wel op feestje zou komen.
En weet je wat, ze hebben nog een jaar lang een ontzettend leuke vriendschap gehad. (Daarna helaas verwaterd door verschillende klassen)

En jee, super sociale dochter van me heeft zo vaak gezegd dat ze iets niet wil. Dat een vriendin bijv niet meer op een feestje mocht komen door een ruzie. Trok wel weer bij.
Met niet-willen bedoel ik wel écht niet willen. In dit voorbeeld zou ik zelf meer moeite doen, bijv enthousiast aankondigen dat pietje wil langskomen. Als ouder heb je echt wel veel invloed.