Tics bij kinderen ervaring ?

Mijn dochter (inmiddels 9 jaar) heeft de afgelopen jaren ook periodes gehad met een tic. Vaak te relateren aan een drukke stressvolle periode en/of druk die ze zichzelf oplegt. We weten inmiddels dat we haar dan wat rust moeten geven. Soms is dat zelfs dwingend in de vorm van dingen verbieden, bijvoorbeeld het aantal activiteiten (incl. speelafspraakjes) buiten school om beperken. Na verloop van tijd gaat de tic dan vanzelf weg, dit kan wel weken en soms zelfs maanden duren. Belangrijk is ook om geen aandacht aan de tic te geven. Het herhaaldelijk zeggen van (bijvoorbeeld) 'je moet niet zo met je ogen knijpen' lijkt het erger te maken.

Heb je enig idee of er iets is dat de tic bij je zoontje triggert?

Een van mijn kinderen had dat vanaf de eerste schooldag. Dat heeft een hele tijd geduurd. Na 1.5 jaar van school gewisseld, dat scheelde een hele hoop. Ik zou uitzoeken of de school wel bij je zoontje past. Of andersom. 

Mijn zoon heeft ook een tijdje met zijn ogen geknepen, ik denk ook rond 4/5 jaar. Hij kneep altijd 1 oog dicht (afwisselend het ene en het andere oog). Ik heb van een hele periode ook alleen maar foto's waarop hij met 1 dichtgeknepen oog staat. Volgens mij heeft deze tic best lang geduurd, langer dan een jaar, en toch is het op een gegeven moment gestopt. Hij kreeg er ook geen andere tic voor in de plaats. Ik zou er dus nog maar even vertrouwen in hebben dat het vanzelf stopt. Overigens is mijn zoon en nooit mee gepest. Zijn zussen zeiden er wel eens iets van, van zijn vriendjes herinner ik me niet dat het hen überhaupt opviel,  laat staan dat ze er iets van vonden.

Mijn zoon heeft veel tics gehad in zijn basisschooltijd maar die zijn allemaal weg gegaan.

Tics negeren is een goede strategie. Je zoon kan het niet tegenhouden en ze gaan vanzelf weer over. Maar: mijn dochter had het ook als kind. Ze is eroverheen gegroeid, maar achteraf bleken de tics bij OCD te horen. Daar heeft ze nu veel last van. Had ik dat geweten, had ik in haar kindertijd al eerder bij huisarts of psycholoog aan de bel getrokken. In de gaten houden dus.

Hale20 schreef op 19-12-2024 om 17:06:

[..]

Hey dankjewel voor jou antwoord wat voor tics had uw kind? Mijn zoontje gaat niet graag naar school. Hij heeft geen zin in 🤷‍♀️

Schokken met schouders en zenuwtrekken in het gezicht 

Pippeltje schreef op 19-12-2024 om 17:40:

Mijn zoon heeft veel tics gehad in zijn basisschooltijd maar die zijn allemaal weg gegaan.

Idem

Zeker ervaring mee bij mezelf en een van mijn kinderen. Het bekende patroon is: tics starten zo rond de vier jaar, ze komen en gaan tot een kind een jaar of 12/13/14/15 is. Daarna nemen ze af en/of worden ze minder zichtbaar. Het schijnt iets neurologisch’ te zijn, en niet altijd met stress te maken te hebben (hoewel het dan wel kan verergeren). 
Bij mij is het eigenlijk nooit echt overgegaan, maar ik denk dat het (vrijwel) niet meer zichtbaar is voor de buitenwereld. Als ik de tics van dit moment ga tellen heb ik er misschien wel twintig. Dat klinkt heftig, maar ik lijk normaal en heb er ook niet zo veel last van. Ze zijn heel subtiel. 

Bij mijn kind waren ze soms heel zichtbaar. Hij is er nooit mee gepest en ik vroeger ook niet. Er is zelfs nauwelijks ooit iets van gezegd. Maar zelf werd ik soms wel nerveus van de tics van mijn kind hoor. 

Ik heb 2 zonen, ze zijn nu 17 en 14 jaar.

Oudste zoon heeft ze op jongere leeftijd (basisschool) gehad maar die waren niet heel opvallend of gevarieerd. Eigenlijk alleen vocaal. Ze gingen vanzelf weer over. Jaren geen tics gehad. Sinds een jaar heeft hij de diagnose ASS. School vraagt veel van hem qua prikkels en ik merk dat hij sinds ongeveer de diagnose zijn tics weer heeft.

Jongste zoon heeft sinds basisschool veel verschillende tics, vocaal en/of motorisch, afgewisseld met soms een korte periode even niks. Maar met stress heeft hij ze gelijk weer. Hij heeft diagnose hoogbegaafd, maar disharmonisch profiel. Dat houdt in dat hij op bepaalde vlakken hoog scoort, maar op andere vlakken heel gemiddeld of zelf onder gemiddeld. En dat geeft moeilijkheden op school. Dus vaak stress, spanning, noem maar op. En de bijbehorende tics.

Het is soms moeilijk om er niet op te reageren, bijvoorbeeld vingers en tenen knakken klinkt zo naar…aan het vocale ben ik wel gewend. Soms is een motorische tic ook heel vermoeiend en vervelend voor jongste.

Jongste is een keer op middelbare school gepest om de tics maar toen was er gelukkig een klasgenoot die zei dat hij er niets aan kan doen en dat het voor hem zelf ook heel vervelend is. Sindsdien is hij er niet meer mee gepest.

Ik ben nooit vanwege de tics naar een dokter of psycholoog geweest. Ben wel benieuwd of het er levenslang bij hoort of dat het nog eens over gaat of minder heftig wordt.

Zo te lezen (en om me heen te horen) zijn er best veel kinderen met tics.

Hey Hale20, 

Ik denk ook dat het op deze leeftijd onschuldig is. Maar ik weet ook dat veranderingen stressvol kunnen zijn. Jonge kinderen kunnen die symptomen in woorden niet duiden. Het ene kind uit dit misschien in een tic, het andere kind wordt heel snel heel boos, een ander kind huilt bijvoorbeeld veel sneller dan normaal. Heeft zich het afgelopen jaar een gebeurtenis voorgevallen met impact? Scheiding, ziekte, verlies van iemand etc? Het kan 'm ook in heel (voor ons volwassene) kleine en onschuldige dingen zitten die voor je kind wel degelijk impact hebben. 

Je zegt bijvoorbeeld dat hij niet graag naar school gaat. Mogelijk vind hij het nog heel spannend en heeft hij meer tijd nodig om te 'landen' in deze nieuwe wereld met veel nieuwe indrukken. 

Kijk of je kan vertragen. Misschien een keer in de week een dagje thuis houden of eerder ophalen. Beperk speelmomentjes of doe dit voorlopig even niet. Je kind kan hier op het oog heel goed op gaan maar hierdoor moet hij na school nog steeds 'aan' staan. Hij kan zelf geen grens aangeven en tegen jou als ouder zeggen van 'mama, doe maar even niet afspreken want ik ben best moet van een schooldag'. Jullie als ouders kunnen hem hierin beschermen. 

En als je er zo mee zit omdat jij het gevoel hebt dat er meer speelt, neem dan contact op met bijvoorbeeld de kinderarts van het CB. Zij kunnen je aanhoren en mogelijk nog tips en advies geven.

Ik snap wel dat je je zorgen maakt. Als ouder hoop je gewoon niet dat er iets met je kind aan de hand is. Ik denk dat het wel los loopt 😘

Het komt me voor dat dit opgebouwde spanning zou kunnen zijn die een uitweg zoekt via een bepaalde spier of spiergroep. Net zoiets als kaakklemmen. Of kauwgom kauwen. Zodra die spiergroep geactiveerd is blijft die dat om de afvoer van spanning door te laten gaan en kiest je lichaam telkens weer voor diezelfde uitweg. De spier wordt immers steeds getrainder en krachtiger dus kan hij veel spanning afvoeren.

Misschien kan hij zijn energie kwijt met leukere dingen zoals actief spelen (fietsen, steppen, rolschaatsen).