Tante zeggen
Bij het draadje "u zeggen" tegen ouders wil ik een nieuw draadje opstarten over het noemen bij de voornaam als volwassene of als je oom of tante bent van kinderen.
Mijn vriendin vond dat kinderen in het algemeen haar met tante moesten aanspreken. Bij de voornaam aanspreken kan niet, want "ze heeft niet bij hen op school gezeten". Ik was het daarmee eens en mijn kinderen noemen "grote mensen" dan ook "oom" of "tante".
Inmiddels merk ik op dat de kinderen van mijn vriendin mij gewoon bij de voornaam noemen.. dat gebeurde toen zij ongeveer een jaar of 12 waren. Het viel mij wel op, maar ik maakte daar geen punt van. Monique is eenmaal mijn naam. Maar mijn kinderen noemde haar wel tante Marie en haar man ome Piet. Dat vind ik wel een vorm van ongelijkheid. Ook viel het mij laatst op dat de kinderen van mijn vriendin de broer van mijn vriendin wel "ome Jan" noemden i.p.v. "Jan".
De kinderen van mijn vriendin zijn nu 20 en 22 jaar.
Ook andere kinderen van vrienden noemden hen bij de voornaam. Toen ik dat merkte heb ik mijn kinderen gezegd dat ze geen "tante" of "oom" meer hoefden te zeggen. En dat is best wel lastig, want zij hadden dat altijd al gezegd..
Ook mijn neef (kind van mijn broer, inmiddels 24 jaar) vond tante zeggen niet nodig.. maar dat maakt niet uit, want mijn kinderen hoefden mijn broer geen oom te noemen. Zijn vrouw werd ook bij de voornaam genoemd.
Ook het kleinkind van mijn zus noemde mij van het begin af aan bij de voornaam. Uiteraard noemt zij mijn zus oma.
Op zich heb ik er niets op tegen dat kinderen mij bij de voornaam noemen. Zij hebben nog steeds respect voor mij.
Maar wat ik vragen wil: hoe noemen jullie neven of nichten of andere kinderen van vrienden? Noemen ze jullie tante of gewoon bij de voornaam?
Deborah
Tante + voornaam vind ik gewoon leuk klinken, ook omdat ik de enige tante ben. Maar neefje hoeft geen u te zeggen en we doen het ook helemaal niet om een soort van hiërarchie te creëren.
Monique D
Ja dat heeft zeker geholpen. De grote monden werden er stukken minder van en hij werd zelfs beleefd.
reden
En dat ligt alleen aan tante zeggen? 
MeisjeKlein en offtopic
(ik zag je smiley, maar toch even)
Dat kan inderdaad beginnen met heel kleine goede gewoontes waarbij even niets anders wordt geaccepteerd en dus die gezonde afstand wordt ingezet. Het is soms als een sneeuwbaleffect. Net zoals je soms even geen JAHAAAA accepteert maar het verbetert naar: ja mamma. Normale toon, even het mamma erbij.
Respect en gezonde afstand
En ik denk daarom dat de leerkrachten op het VO en MBO niet met hun voornamen aangesproken willen worden. De leerlingen kunnen makkelijk die leerkrachten uitdagen en als ze hen als gelijken zien door ze bij hun voornamen te noemen dan is het hek van de dam.
Het helpt dan wel als ze meneer Jansen of mevrouw Pietersen moeten zeggen i.p.v. Piet of Cora! Dan worden ze gezien als een van hun klasgenoten.
Maar dat is natuurlijk een andere situatie dan mijn neef en achternicht of vrienden van mijn kinderen die mij gewoon Monique noemen. Het respect is er al.
Anekdote
Een vriendin van mij was een keer bij mijn ouders. Mijn moeder was jarig. Ik ken haar al jaren en zie haar daarom als mijn zus. Mijn vriendin is 56 jaar, dus 4 jaar ouder dan ik. Zij noemt mijn moeder ook mams.
Op een dag was de zus van mijn moeder op bezoek. Het is een jongere zus van mijn moeder en zij is ongeveer 10 jaar ouder dan mijn vriendin. Mijn vriendin was in gesprek met haar en zij noemde haar bij haar voornaam. Dat was tegen het zere been van mijn moeders' zus. "Wat dacht zij wel! Ik ben voor jou Tante Rita!"
Dus vriendin spreekt haar nu aan met tante Rita..
Achteraf vinden wij dit wel komisch, want zij scheelt maar tien jaar met mijn vriendin en wil tante genoemd worden.. uiteraard is zij mijn tante, dus ik zeg altijd netjes tante Rita.
Ik denk dat zij dat vindt omdat vriendin mijn moeder mams noemt. En dat de zus van mijn moeder het daarom belachelijk vindt dat zij dan bij haar voornaam genoemd werd.
Of zij is op dat punt vreselijk ouderwets.
Er zijn mensen die heel veel waarde hechten aan het "tante-" of "oomschap".
deborah
Ik vind dat jij fout zit door te bepalen dat jouw kind tante of oom en u moet zeggen tegen anderen. Ik vind dat de ander bepaalt hoe hij of zij aangesproken wenst te worden!
Overigens is het op de middelbare van jongste heel streng: iedereen is meneer of mevr achternaam, alleen de concierge is Kees! Helaas slaat zijn mentor door naar ouders: bovenaan de mail blijft mevr Barvaux staan, ook nadat ik een keer beste voornaam schreef... (foute boel dus van mij haa). Zijn vrouwelijke mentor enbleerkrachten hebben dat minder sterk.
Overigens kan ik dat wel waarderen voor wat betreft de leerlingen. Ik vind alleen de voornaam geen succes op een middelbare school. U vind ik dan weer minder van belang.
Meisje Klein
Ja, daar lag het zeker aan. Daarmee kwam er wat meer afstand. Niet meer zijn gelijke en door het verschil in aanspreken tussen mij en bijv. zijn vriendjes op school is er toch een andere benadering.
Daarmee is het toch net even duidelijk dat dat wat hij tegen zijn vriendjes kan zeggen (die je met naam en jij aanspreekt) niet tegen mij kan zeggen (tante + u). Het was even nodig en heeft gewerkt. Ik heb het zelf waargenomen.
Met mijn zoon wil ik daarom het u zeggen ook handhaven.
draadjes
De draadjes gaan nu door elkaar lopen. En ik vind het prima dat jij doet waar je je goed bij voelt, alleen zullen sommige mensen dat vreemd vinden en niet passen bij een innige familieband. Het klinkt veel zakelijker.
Overigens zegt mijn zoontje geen u maar hij weet ook echt wel dat ik niet een klasgenootje ben en normaal tegen mij moet praten. Maar dat verwacht ik van hem tegenover iedereen eigenlijk. Ik wil ook niet dat klasgenoten brutaal worden aangesproken, maar gelukkig heb ik een braverik in huis wiens juf hem laatst een 'keurige jongen' noemde. Dus dat ligt niet in u zeggen maar in de opvoeding in z'n totaliteit.
En nogmaals tante + tutoyeren gebruiken wij ook, maar dan ook alleen voor echte tante's en ooms.
Deborah
Zou je antwoord willen geven op mijn reactie? Wie ben jij om te bepalen hoe jouw kind MIJ moet aanspreken?
Er zijn mensen die geen oma genoemd willen worden, jammer want er zijn maar weinig personen in de hele wereld die jou oma mogen noemen, maar in dat geval bepaalt de 'oma' dat zelf. Niet de moeder van het kleinkind. Zo ook alle andere benamingen: tante bepaalt zelf of ze een u is voor jouw zoon of een je.
(inderdaad niet handig dat de draadjes nu door elkaar heen lopen terwijl iemand, juist om dat te voorkomen een nieuw draadje is gestart).
Voornaam
Op mijn VO-school noemden we docenten gewoon bij hun voornaam, maar er was absoluut geen gebrek aan respect bij de leerlingen. Sterker nog: er was juist veel respect, omdat het verkleinen van de afstand zorgde voor een goede band met de leerkrachten. Het was allemaal wat meer tweerichtingsverkeer.
Mijn kinderen moeten op hun VO-school wel meneer Smit zeggen, maar onderling wordt dat gereduceerd tot Smit. Klinkt mij niet méér respectvol in de oren dan wanneer ze de voornaam zouden gebruiken, zoals op de basisschool nog wel mocht...
Wel grappig: leerkracht op school heet M Peters, en hij heeft de hele brugklas wijs kunnen maken dat z'n voornaam Meneer was, en dat ze hem best bij z'n voornaam mochten noemen. Ik heb mijn zoon echt moeten bewijzen dat de M stond voor Michiel en niet voor Meneer 
En om terug te komen op de OP: nee, mijn neven/nichten mogen mij geen tante noemen. Alleen de kleintjes doen het soms, vooral omdat mijn moeder mij tante Mikke noemt waar ze bij zijn *ril*.
Hier
Hier hoeft niemand tante tegen mij te zeggen en helemaal al geen kinderen van vrienden, ik ben tenslotte hun tante helemaal niet. Maar het mag wel.
Mijn kinderen hoeven dus ook geen tante of oom te zeggen. Niet tegen de echte, maar al helemaal niet tegen mijn vrienden. Maar het mag wel. Dochter van mijn vriendin noemt mij idd tante (hoeft ze niet vanuit haar ouders, want mijn man noemt ze gewoon bij zijn voornaam, maar ze heeft een koosnaam voor mij en daar staat tante leuk voor vind ze). Mijn kinderen overigens noemen de zus en man van mijn man wel oom en tante (uit zichzelf), maar mijn zus en man weer niet.
Voor eendags vriendjes van zoon ben ik de moeder van. Voor vriendjes die geregeld over de vloer komen gewoon mijn voornaam. Heb die tenslotte niet voor niets gekregen 
Barveaux
"Ik vind dat jij fout zit door te bepalen dat jouw kind tante of oom en u moet zeggen tegen anderen. Ik vind dat de ander bepaalt hoe hij of zij aangesproken wenst te worden!"
In eerste instantie is het goed om de kinderen aan te leren om volwassenen aan te spreken met meneer of mevrouw totdat ze zeggen: laat dat meneer of mevrouw maar weg, noem mij maar gewoon bij de voornaam.
Als je ze gelijk aan gaat spreken bij de voornaam dan kunnen ze zich beledigd voelen.
Mijn moeder heeft een vriendin. Zij heeft een hele jonge uitstraling. Toen ik haar voor de eerste keer zag noemde ik haar mevrouw. Ik was ongeveer een jaar of 20. Ze zei gelijk: "Noem mij maar gelijk bij de voornaam, ik heet Martha". Dus vanaf toen noemde ik haar bij de voornaam.
Mijn moeder was een keer bij haar vriendin thuis. Haar kleindochter, toen ongeveer een jaar of 6 noemde mijn moeder bij haar voornaam. Daar was zij niet van gediend. Ze zei gelijk, nee, voor jou ben ik mevrouw D*.
Wat ik hiermee wil zeggen is dat je eerst iemand die een stuk ouder is dan jij (of kind tegenover volwassene) mevrouw of meneer kan noemen, of bijvoorbeeld de moeder van XX totdat ze zegt dat het niet hoeft.
De een is ervan gediend en de andere niet.
De leerkrachten noemen mij in eerste instantie mevrouw met de achternaam van de vader van de kinderen. Zij weten niet dat ik niet met de vader van mijn kids woon. Omdat ik ze niet zo vaak zie en alleen bij oudergesprekken dan laat ik het zo. Wel stellen zij zich voor met hun voor- en achternaam en ik zeg dan ook automatisch "Monique D*. Maar tijdens het gesprek word ik mevrouw met achternaam van de kinderen genoemd.
Mocht de band om wat voor reden "close" worden, dan zeg ik: "noem mij alsjeblieft Monique".
Anekdote:
Ik had les van een Surinaamse saxofoonleraar. Surinamers zijn over het algemeen conservatiever wat betreft aanspreektitel van ouderen. Ik zou 50 jaar worden en met zijn band meespelen. Daarom nam ik wat liedjes met hem door. Hij was een paar jonger dan ik en bleef mij met "juffrouw" aanspreken. Daar bleef hij mee doorgaan, al zei ik: "zeg alsjeblieft Monique!" Hij kon dat niet laten. Zo was hij opgevoed, zei hij.
Nog een anekdote
Jaren geleden verbleef een nicht bij ons voor studie. Zij was de dochter van een broer van mijn vader.
Ze was toen een jaar of 18.
Op een dag was zij samen met mijn moeder in de winkel om kleding te passen. Zij vroeg elke keer aan mijn moeder: "Tante, staat dit mij wel? Tante, moet dit een maatje groter zijn?"
Mijn moeder werd er kregelig van dat een grote donkere vrouw haar in de volle winkel zo aansprak (mijn moeder was klein en licht van kleur) en zei gelijk: Noem mij alsjeblieft geen tante meer, maar bij mijn voornaam!!!
Uitzondering?
Vriendjes
Ik vind het bij vrienden van de kinderen lastig. Tijdens de basisschoolperiode had ik het thuis over "pietjes moeder" en zo. Ik werd door de meeste kinderen ook "x z'n moeder" genoemd. Dat vond ik prima. Maar bij één van de kinderen thuis werd er duidelijk over mij gepraat als Christel. Het jochie blèrde dan ook alsmaar Christeeeeeeeel, mag ik snoep? Christeeeeeeeel, mag ik een ijsje? Het vragen om van alles vond ik nog tot daar aan toe, maar dat Christel ergerde me zo. Als ik dan zei dat ik x z'n moeder was en geen Christel dan werd ik wat glazig aangekeken.
Nu, op de middelbare school, draaien ze er wat om heen. Dat vind ik prima, maar ik word liever niet met m'n voornaam door vrienden van mijn kinderen aangesproken. Is dat gek?
Altijd Sanne
Als mijn neefjes en nichtjes nu nog tante zouden zeggen, stond ik raar te kijken denk ik,
Sanne
Ik vind mama van altijd vervelend
Ik heb veel liever dat kinderen mijn naam gebruiken. Zeker kinderen die hier veel spelen. Ik ben meer dan moeder van....
Mijk
mama van
Ja, je bent veel meer dan "mama van". Alleen niet voor dat kind. Dus is het ook logisch dat hij / zij je zo aanspreekt. Of denk je dat hij door het zeggen van je voornaam opeens zich realiseert dat er achter die vrouw meer zit dan alleen de moeder van zijn vriendje. Dat deze vrouw ook werk heeft? Vriendinnen? Hobbies? Van bepaalde muziek houdt? etc. Nee hoor. Je bent de moeder van het vriendje voor zo'n kind.
Doktoren spreek je ook niet met dokter aan, want er zit meer achter zo iemand? En door de dokter Jan te noemen, laat je dat aan hem blijken?
Dus voor mij juist "mama van" en anders mevrouw (evt. met naam).
"Mama van"
"Mama van" is een tussenvorm. Mevrouw is veel te afstandelijk en een volwassene bij de voornaam noemen doe je niet als je zo opgevoed bent. Dus dan wordt het "mama van".
En inderdaad, voor een kind ben je de volwassene die hoort bij zijn vriendje, zij brengt de limonade en lekkere hapjes, brengt hen naar de kinderboerderij of park en stuurt even bij als er een kleine conflict tussen hen ontstaat. Je bent de volwassene op de achtergrond. Nog net geen "mevrouw", maar ook geen gelijke (voornaam). Dus dan kies je voor de tussenvorm "mama van ..".
Ik vind dit wel leuk bedacht. Vroeger noemden de vriendjes van mijn kinderen ook zo. Ze zijn inmiddels 18 en 20.
voor kinderen die hier maar zo af en toe komen
Vind ik het prima maar met de echt goede vrienden van mijn kinderen heb ik ook een eigen band en zeggen dus mijk..en dat vind ik dus prettiger.
Mijk
Deborah
Waarom geef je geen antwoord op mijn vraag (#41)?
Barvaux
Je vindt het kennelijk heel belangrijk dat ik reageer op jouw opmerking dat jij bepaalt hoe je wordt aangesproken. Dus bij deze dan maar.....
Op zich heb je wel gelijk dat iemand dat zelf mag bepalen. Aan de andere kant kan iemand ook respect opbrengen voor principes van een ander en zich daar bij neerleggen. Als voorbeeld als je met een groep vrienden uit eten gaat en er is er één vegetarier ga je ook niet naar een steakhouse, hoewel iedereen vrij is te eten wat hij wil, vind je dan toch samen een oplossing.
En je moet je wel realiseren dat het hierbij gaat om de opvoeding van een kind, die je normen en waarden bijbrengt die jij als ouder belangrijk vindt, en niet perse die een ANDER belangrijk vindt. En dan is het nogal wat om daar bewust tegen in te gaan omdat je "het vervelend (want meer is het natuurlijk niet)" vindt dat je met u wordt aangesproken. In diezelfde analogie: Als mijn kind bij jouw logeert en ik ben er tegen dat hij snoept krijgt (wat niet zo is - voordat dit hele forum over me heen valt - maar gewoon als voorbeeld), ga jij hem dan toch koekjes uitdelen om JIJ vindt dat een kind ook wat lekkers mag hebben, of hou je je dan aan het verzoek van de ouder om het niet te doen?
Deborah
Je kunt er allerlei voorbeelden bij halen (snoep en steakhouse) maar daar gaat het niet om. Jouw kind spreekt mij aan op de manier die IK wil, niet die jij wil. Zoals ik hier (of in het andere draadje) al zei heeft mijn oudste van 16 er wat moeite mee om sommige mensen te tutoyeren en dat vinden die niet leuk maar ze weten dat hij dat van mij niet hoeft te zeggen.
Leer je kind gewoon iedereen te vousvoyeren TOTDAT ze zeggen dat hij mag tutoyeren, lijkt me echt de beste regel. Het is echt heel ergerlijk als een kind mij aanspreekt op een manier die ik niet wil, alleen omdat de moeder dat wil. Als ik straks niet als oma wens te worden aangesproken (is toch echt een betere vergelijking dan de snoep) en ik ben jouw moeder, dan heb jij daar totaal niets over te zeggen.
En ja, het was een belangrijk punt voor mij en vooral ook in de discussie, je moet beseffen dat je wat dit betreft echt verkeerd zit want dan kun je het ook omdraaien: mijn jongste moet zijn leerkrachten op de middelbare met mevrouw achternaam en meneer achternaam aanspreken. Je kunt zien dat er genoeg mensen zijn in deze draadjes die het daar niet mee eens zijn maar als ZIJ gaan beslissen dat hun kind dat niet hoeft doen ze hetzelfde als jij: zeggen hoe een ander moet worden aangesproken door hun kind!
