Tante zeggen

Voornaam

Ik heb een voornaam, iedereen is welkom die te gebruiken...

tante zeggen

Alleen het zoontje van mijn zus (mijn enige echte neefje dus) noemt mij tante +voornaam. Kinderen van vrienden noemen mij bij mijn voornaam en als ze die niet weten dan zeggen ze 'mama van..'

Tante zeggen tegen mensen die je tante niet zijn heb ik altijd een heel raar gebruik gevonden.

Neven en nichten

Neven en nichten mogen mij noemen zoals ze willen, een paar zeggen tante Barvaux, anderen alleen Barvaux. Wat ik echt NIET wil is tante genoemd worden door kinderen die mijn neven en nichten niet zijn. Dat vind ik net zo'n belediging als dat mijn kinderen een ander mama gaan noemen.

Je bent tante of je bent geen tante. Neefjes en nichtjes van mijn kerkelijk schoonzus van mans kant noemden vroeger ook alle gemeenteleden van die kerk tante en oom en daar komt mijn aversie dan ook vandaan

Tante

Mijn neefjes en nichtjes zeggen allemaal tante. De kinderen van mijn vriendinnen zeggen of Nur of tante Nur. De kinderen van mijn beste vriendinnen zeggen eigenlijk allemaal tante Nur. Het drukt een soort band van nabijheid aan, van familie zijn ook al zijn we biologisch geen familie.
Ik vind het overigens ook prima als ze Nur zeggen. ik kan me voorstellen dat als ze volwassen zijn straks een deel van de neefjes en nichtjes Nur gaan zeggen.
Als kind zei ik tegen sommige vrienden van mijn ouders tante/oom, tegen anderen meneer/mevrouw en tegen weer anderen voornaam.
Nog steeds noem ik sommige vrienden van mijn ouders tante/oom. Ik sta er eigenlijk helemaal niet bij stil dat ze geen echte tante/oom zijn.

Hier

Hier zeggen alleen de echte neefjes en nichtjes tante of oom. Mijn man komt uit een gezin waar ook vrienden van de ouders tante of oom genoemd worden, maar ik heb dat net als Meisje Klein altijd een raar gebruik gevonden. Vrienden van ouders noem je bij ons gewoon bij de voornaam.

Vroeger en nu

Volgens mij is het nu redelijk normaal om volwassenen bij de voornaam te noemen. Onze kennissen, waarbij hun kinderen u moeten zeggen verwachten dit ook van mijn kinderen. Maar mijn kinderen mogen hen wel bij de voornaam noemen!

Vroeguh zei ik automatisch meneer of mevrouw of Tante of Oom/Ome tegen volwassenen. Je waagde het niet om ze bij de voornaam te noemen. Bij het clubhuis waar ik als kind heen ging waren volwassenen Ome of Tante. Nu noemen de kinderen in hetzelfde clubhuis de begeleiders bij de voornaam.
Zien jullie ook die verandering?

Ik kan mij nog herinneren dat wij onze buurvrouw met "tante Dien" moesten aanspreken. Ik mocht haar niet, dus ik noemde haar "mevrouw Bakker". Uiteindelijk kreeg haar dochter een bijnaam op het werk van mijn moeder. Prompt werd mijn moeder door haar bij de voornaam genoemd.

En inderdaad, tante of oom zeggen tegen mensen die niet eens familie van je zijn is vreemd. Dan kan je ook zeggen "meneer Jan" of "meneer De Vries".

Divers

Neven en nichten uit een wat formeler gezin noemen mij nog steeds tante en neven en nichten uit een wat informeler gezin, waar iedereen elkaar bij de voornaam noemt, noemen mij bij de voornaam.
Ik vind 'tante' wel leuk klinken, het geeft toch de familieband aan, maar ik reageer ook op mijn naam. Zelfs mijn zoon noemt mij tegenwoordig soms bij mijn naam. Ik zie dat hij dat aarzelend doet en even afwacht hoe ik daar op reageer.
Soms reageer ik dan express met 'mijnheer Achternaam' om even te kijken hoe hij daar dan weer op reageert.

Vrienden ouders oom of tante noemen

"Nog steeds noem ik sommige vrienden van mijn ouders tante/oom. Ik sta er eigenlijk helemaal niet bij stil dat ze geen echte tante/oom zijn."

Dat heb ik ook. Dat is "ingeheid". Je hebt altijd al oom of tante gezegd en dat zal je ook blijven doen.

Op het werk: geen mevrouw of meneer

Op het werk geldt leeftijd niet meer, alleen de functie die je beoefent. Bij mijn eerste baan noemde ik mijn oudere collega "mevrouw Truus". Daar werd heel hartelijk om gelachen! Ik mocht (moest) haar Truus noemen en dat vond ik erg moeilijk, want zij was net zo oud als mijn moeder.

Zie mijn voorbeeld over de dochter van onze buurvrouw die mijn moeder bij haar voornaam noemde toen ze bij haar een baantje had.

Mijn kinderen zeggen alleen oom en tante

tegen hun ooms en tantes en de onze (de oudooms en tantes dus) èn tegen mijn allerbeste vriendin. Die is tante. Punt. Mijn enige nichtjes hoeven van hun ouders geen tante te zeggen en eigenlijk vind ik dat best jammer. Ik vind het namelijk heel leuk om hun tante te zijn.

In mijn eigen jeugd had ik ook allemaal vrienden van mijn ouders die ik oom en tante noemde en de buurvrouw noemde ik ook zo. Ze ligt op sterven en ik heb haar net een kaartje gestuurd en ik moet zeggen toen ik lieve tante voornaam schreef schoot ik al vol. Ze was een groot onderdeel van mijn jeugd en dat zie je wel een beetje aan die eretitel. Haar man noemde ik buurman trouwens. De buren aan de andere kant waren gewoon mijnheer en mevrouw. En verder had ik nog een paar juffen. Die waren lief en juf en woonden in de straat...

Mijk

oom

Ik heb geen nichten en neven, maar mijn kinderen hebben wel ooms en ik noem die in hun bijzijn ook altijd oom Huppeldepup, ook al hoeft het voor die ooms zelf niet zo. De vriendinnen van mijn broer waren altijd tante Huppeldepup, ook al waren ze niet getrouwd, maar dit wisselde nogal eens
Ik vind een familieband bijzonder, het zijn geen (volwassen) vrienden. Zelf noemde ik mijn tantes en ooms vroeger ook altijd tante Huppeldepup enz. Op latere leeftijd hoefde dat voor hen niet meer zo, maar als ik een kaartje stuur vind ik dat toch leuk om erop te zetten Het is idd een eretitel!

Jonge ooms en tantes

Mijn moeder is de oudste van een heel groot gezin. De jongste scheelt maar 5 jaar met mij.

Van mijn oma zaliger, die heel erg ouderwets was moest ik hen oom of tante noemen. Maar toen ik ouder werd (ongeveer 16-17) noemde ik hen gewoon bij de voornaam. De oudere broers en zusters (15-20 jaar verschil) noem ik nog net oom en tante, maar diegenen die jonger zijn noem ik bij hun voornaam.

Vroeguh was het anders, mijn moeder heeft nog oudere halfbroers en zusters. Zij moest ze van haar moeder Zus Tina of Broer Ben noemen.. toen zij volwassen was deed ze dat niet meer.

Cultuurdingetje

Het is ook wel een cultuurdingetje, en het getuigt dan van respect om tante te zeggen, ook al ben je geen familie. Ik ben niet zo strikt dat je alleen tegen familie tante mag zeggen. Soms is mevrouw te afstandelijk en alleen de voornaam te familiar, en dan is tante een mooie tussenvorm.
Onze bejaarde buurvrouw werd door mijn kinderen altijd tante + voornaam genoemd, een mooie tussenvorm met respect voor leeftijdsverschil.

niet, vroeger wel

In mijn omgeving is er níemand die de kinderen oom of tante laat zeggen tegen volwassenen die geen familie zijn, dus het leek me raar om onze kinderen wel zo op te voeden. Vroeger zei ik wel oom en tante tegen vrienden van mijn ouders. Omdat ik het toch raar vond dat onze destijds 2-jarige zoon de (oudere) buren alleen bij de voornaam zou spreken (zoals verder alle buurtkinderen deden), heb ik een tussenvorm bedacht, Buurman X. en Buurvrouw Y., maar dat slijt er ook langzaam af.

Niet meer

Op mijn initiatief noemen de nichtjes en neefjes de tantes en ooms tante en oom, ik vind dat namelijk wel erg leuk klinken, tante Katniss. Van mijn eigen ooms en tantes noemde ik er vroeger maar eentje tante. Geen idee hoe dat komt, misschien zo gegroeid. Vanaf dat ik volwassen ben, ben ik er echter mee gestopt om haar tante Mien te noemen (alleen nog Mien). De oude buren van mijn ouders, die ik als kind ome Jan en tante Trudy noemde, noem ik ook al jaren bij hun voornaam. Het grappige is dat hun kinderen mijn ouders nog wel tante en oom noemen, ook al zijn ze dik in de 40.
Mijn vriend noemt zijn ooms en tantes wel met de aanspreektitel tante/oom. Ik noem die mensen gewoon bij hun voornaam, en dat vind volgens mij ook iedereen prima. Ik doe sowieso een beetje 'raar' in die familie omdat ik mijn schoonouders niet met 'pa en ma' wil aanspreken maar gewoon bij hun voornaam. Verder worden de schoonouders door alle volwassen kinderen wel zo genoemd (misschien ook regiogebonden?).

Tante

Ik heb twee nichtjes, en daar zal het ook wel bij blijven. De jongste praat nog niet, maar de driejarige noemt mij tante en dat vind ik hartstikke leuk. Mijn kinderen noemen mijn broer een schoonzus ook oom en tante, hoewel de oudste van 18 die aanspreektitels inmiddels vaak achterwege laat, zij scheelt ook maar 14 jaar met mijn schoonzus. Juist omdat wij een kleine directe familie hebben vind ik het wel leuk om de aanspreektitels te gebruiken, dat maakt het specialer.

Vroeger had ik drie tante Jannies. Dat de tante Jannie die onze overbuurvrouw was geen familie was wist ik wel, maar het heeft lang geduurd voordat ik wist dat tante Jannie uit Brabant een vriendin van mijn moeder was en haar dochters dus niet mijn nichtjes. Nu moen ik alleen mijn echte tante Jannie nog tante.

Skik

tantes

Ha wat een aardig draadje. Inderdaad was het vroeger heel gewoon allerlei volwassenen met oom en tante aan te spreken - ook (jonge) mensen die iets deden in kinderclubs en zo. Dat is helemaal weg.

wat de echte ooms en tantes betreft: inmiddels zijn mijn kinderen oom/tante Ze vinden die titel heel leuk, de ouders van de kindertjes spreken ook over hen als Oom P en tante H of tante M. Ik zal nog eens goed opletten of ze hen zo ook aanspreken, dat geloof ik eigenlijk niet. Maar ze praten wel over hen als Oom P en tante H.

Mijn kinderen - twintigers, dertigers- spreken hun eigen ooms/tantes ook zo aan. Grappig detail: de oom die ze sinds hun geboorte kennen als oom noemen ze ook zo, maar de tante die daar veel later bij ging horen wordt altijd bij haar voornaam genoemd.
Oneerlijk hoor

Zelf heb ik geen enkele oom of tante meer.

hier

Hier moest ik ook tante en oom zeggen tegen vrienden van mijn ouders.
Aangezien hun kinderen dat ook deden bij mijn ouders had ik daar minder moeite mee.

Ik vond het altijd wat vreemd, maar wist ook geen oplossing behalve "naam+ u-zeggen" en dat zat er gewoon niet in.

hier

Ikzelf noem mijn echte tantes en ooms tante en oom, ook altijd gedaan en dat doe ik nog steeds. Maar een van mijn ooms (inmiddels overleden) had een nieuwe vriendin, die ik geen tante noem maar gewoon bij haar voornaam. Zij kwam ook in de familie toen ik zelf al volwassen was.
Vrienden van mijn ouders noemde ik vroeger ook tante en oom, nu spreek ik die gewoon bij de voornaam aan.
En onze eigen kinderen spreken mijn broer en zus met hun voornaam aan, en de zus van man met tante. Zij wil gewoon heel graag tante genoemd worden, nou geen probleem. Haar kinderen spreken ons ook aan met oom en tante, hoeft van mij niet maar ik zie het ook niet als probleem .

Tijdsdingetje

Een tijdsdingetje ja... ik wist niet beter of onze buurvrouw, een goede vriendin van mijn moeder, heette 'Tante Koekoek'... Nee, niet haar naam, maar blijkbaar was me (toen ik heel klein was) de klok in haar huiskamer zo opgevallen.. Pas vele jaren later heb ik geleerd hoe ze echt heette.

Inderdaad, een ouder iemand tante of oom noemen werd in mijn jeugd gezien als een teken van respect. Dat voornaam-gebruik was nog niet zo. Heb er zelfs ook soms nog wel eens moeite mee; onze bejaarde overbuurvrouw werd door mijn kinderen (toen ze klein waren) aangesproken met Oma Voornaam.. 'mevrouw' is zo formeel voor iemand die we zo vaak zagen en alleen de voornaam vond ik niet 'kunnen'. Ik noemde haar zelf overigens ook zo. Vond ze leuk..

Ik ben een 'nakomertje' en en mijn brussen kregen al kinderen toen ik zelf nog een kind was. Het leeftijdverschil met mijn neefjes/nichtjes uit die tijd is dan ook dermate klein dat ze me gewoon bij mijn voornaam noemen. Het kind dat mijn broer kreeg toen ik zelf eenmaal volwassen was noemt me wel tante.

De buurman

Mijn kinderen noemen de buurman Buurman Henk, omdat ik hem binnenshuis altijd zo noem De andere buurtjes (hoogbejaard) noem ik wel meneer en mevrouw S., zij noemen mij bij mijn voornaam.

Vroeger en nu

Vroeger noemden wij in ieder geval de echte ooms en tantes (en hun partners) oom en tante voornaam. En daarnaast nog een paar speciale goede vrienden van mijn ouders, die werden ook oom en tante genoemd. Toen wij volwassen werden is dat langzaam overgegaan in alleen de voornamen, zonder oom en tante.
De buren niet, die noemden we gewoon Karel en Mieke etc.

Onze kinderen hebben toen ze nog echt jong waren de ooms en tantes wel oom en tante voornaam genoemd, inmiddels niet meer (zoons zijn 15 en 17). Onze jonge neefjes en nichtjes zeggen nog wel oom en tante, maar dat zal ook wel verdwijnen als ze wat ouder worden (nu tussen 6 en 12). Sommige buren noemen de kinderen buurman Cor, anderen buurman achternaam. Onze gastouder was altijd alleen 'voornaam' ook voor de kinderen, ook al was zij zeker 10 jaar ouder dan wijzelf.

Wel grappig

De beste vriend van mijn vader heette Peren en werd door ons (de kinderen) oom Peren genoemd. Zijn achternaam was Perenboom. En wij hebben hem jaren oom Peren genoemd, totdat ik rond mijn 20e(!) erachter kwam dat zijn voornaam helemaal geen Peren was! Zijn voornaam was Theo, maar zo werd hij nooit genoemd. Perenboom was zijn achternaam, maar iedereen noemde hem Peren, inclusief de kinderen die hem oom Peren noemden!~

Grappig, want ik heb hem nooit als Theo gekend... dat was helemaal nieuw voor mij.

hier wel

als jullie mijn draadje over u zeggen door mijn zoon hebben gelezen zal het jullie niet verbazen dat ik tante Deborah (en u) ben voor mijn neefje (heb er maar 1).
Toen hij een jonge tiener was heeft hij een jaartje bij mij ingewoond (ouders in het buitenland) en omdat hij toen ontzettend brutaal was heb ik hem toen verplicht mij met tante en u aan te spreken. Daarvoor was het meestal voornaam en zeker jij , want zo had hij dat van mijn zus geleerd.

Mijn eigen zoon moet van mij tante + voornaam en u zeggen tegen mijn zus. Sommige van mijn (goede) vriendinnen zijn voor hem ook tante, anderen mevrouw (+ voornaam). Aan alleen voornamen doen wij niet.

Vraagje

Heeft het tante en u zeggen geholpen tegen die brutaliteit?

Katniss

Ik lees in het andere draadje dat je absoluut niet moeder-van of zelfs nog "erger" mevrouw wil worden genoemd. Vind het wel opvallend dat dan op jouw initiatief je neefjes / nichtjes wel tante zeggen. Waarom stel je dat op prijs?

Aan de anderen die zich ook tante laten noemen: hoort daar dan "u" of "jij" bij?

Leerkrachten

Bij mijn kinderen op school worden de leerkrachten (VO en MBO) niet bij hun voornamen genoemd. Ook niet die maar een paar jaar ouder is dan die van mij. Het is meneer Jansen of mevrouw Pietersen.

Of het op de HBO ook zo is weet ik niet, dat moet ik even aan mijn zoon vragen.

Deborah

Natuurlijk zeggen ze jij, maar ik vind tante een mooie aanspreektitel, net als opa en oma, papa en mama. Mijn zusje vindt het een beetje onzin maar gaat er wel in mee

Leerkrachten

Op de basisschool heten de leerkrachten meester Koen en juf Katrien. Er is een oudere (gepensioneerde) leerkracht die meester Achternaam wordt genoemd, vziw wel in combinatie met jij. Op de school van mijn oudste noemen de leerlingen de docenten bij hun voornaam. Dat vond ik in het begin wel eigenaardig, zeker omdat oudste toen een mentor had die de ouders vousvoyeerde. Gelukkig heeft ze er nu een (niet zo'n piepjonge) die gewoon jij zegt. Van die jonge u-zeggers raakte ik zelf een beetje in verwarring, want verwachten ze dat dan terug?
In mijn werk doe ik dat overigens wel, omdat ik daarmee duidelijk wil maken dat ik ook zo aangesproken wens te worden. Maar het is wel gek als ik dan eens een contactpersoon van 23 heb, om die u te noemen