Stiefmoeder gedoe
Hallo allemaal,
Ik ben nieuw hier en hoop dat het topic in het goede subforum heb geplaatst.
Ik heb sinds ong 5 jaar een vriend met een 9 jarige stiefzoon (geef liever vanaf nu de voorkeur aan bonuszoon). Hij loopt qua intellectuele ontwikkeling een paar jaar voor op zijn leeftijdsgenootjes. Hier wil ik zeker niet mee te koop lopen, maar het maakt misschien voor jullie het e.e.a begrijpelijker.
Hij is samenvattend 50% van de week hier en andere 50% bij zijn moeder. Als hij thuis komt van school, dan duikt hij meteen achter de computer, vind ik geen probleem, even ontspannen, maar hij blijft er dan het liefst achter tot het avondeten (bij ons rond 18.00-18.30). Zelf initiatief nemen om de buurtkinderen vragen om buiten te spelen, gebeurd zelden. Nu zit hij op een school waar gezondheid en voldoende lichaamsbeweging voorop staan, dus over die lichaamsbeweging maak ik mij dan ook niet heel veel zorgen. Wat mij wel heel erg stoort, is dat hij heel veel speelgoed heeft, bergen lego, een scheikundepakket, complete politiespullen etc, maar er nooit iets mee doet, behalve een keer verplaatsen en dan mag ik het weer opruimen (maar dat doe ik dus echt niet). Sinterklaas komt er langzaam weer aan, maar daar kijk ik echt niet meer naar uit. Alles wat we geven qua speelgoed wordt in de kast gezet en hooguit 2 tot 3 keer meegespeeld, vaak ook met tegenzin omdat ik het graag wil. Ik kan dit gewoon niet begrijpen. Als ik cadeaus kreeg van de Sint, verjaardag of wat dan ook, dan wist ik niet hoe snel ik er mee wilde spelen, sommige cadeaus heeft bonuszoon nog niet eens aangeraakt. Vader vindt het niet erg dat hij alleen maar achter een computer zit (het liefst doet vader dat ook in zijn vrije tijd) en snapt dan ook niet mijn ergernissen. Tijden instellen van je mag er zolang achter heeft geen zin, daar ik de enige ben die zich daar druk over maakt. Moeder heeft ook al een keer met vader een gesprek gehad dat ik mij niet teveel moest bemoeien met de vrijetijd van de bonuszoon. Dat probeer ik te doen, maar is erg moeilijk. Als ik een dagje weg ben , dan hoop ik altijd dat ze samen (vader en bonuszoon)wat leuks doen met zijn speelgoed, maar als ik dan terugkom dan is het vaak dat ze samen vooral achter de computer hebben gezeten.Hij kijkt vooral vlogs van bekende youtubers of speelt strategische of motorische spelletjes. Bij zijn moeder idem dito. Het enige wat hij er naast doet, is een gezelschapsspel spelen, met de buren spelen(vaak met wat aandringen van mij) en zo nu en dan fietst hij graag.
Hoe kan ik dit allemaal loslaten. Ik ben stiefmoeder, dus kan maar tot een bepaalde hoogte mee opvoeden, maar ik kan wel iedere keer toekijken hoe hij zijn speelgoed laat liggen. Hoe gaan jullie hier mee om bij jullie eigen (bonus) kinderen?
Persoonlijk
Mijn kinderen hebben 2 stiefouders, en wat ik altijd tegen mijn vriend zeg is dat hij 'afwijzingen' niet persoonlijk moet opvatten. Zo te lezen heeft hij op jonge leeftijd al een hoop mee gemaakt, ouders uit elkaar en een nieuwe relatie(s), allemaal dingen waar hij niet om gevraagd heeft. Ik kan mij niet voorstellen dat een kind jou bewust afwijst om jou een 'sneer' te geven. Misschien weet hij gewoon niet zo goed hoe hij zich moet gedragen, mijn dochter kan juist ook lelijk doen na een leuke dag met mijn vriend omdat ze het lastig vind haar emoties te uiten. En het kan ook zijn dat hij (onbewust) kijkt hoe jij reageert, vind jij hem nog wel lief as hij zo doet?
Wat betreft de vraag wat je moet zeggen als hij vraagt over het samen spelen met de lego, wat dacht je van: Omdat ik het leuk vind om samen wat te doen!
Gamen heeft nou eenmaal blijkbaar zijn interesse en is zijn hobby, jij zou toch ook niet iets gaan doen wat jij niet leuk vind? Ik zou juist proberen daar interesse in te tonen, ipv hem proberen te veranderen. Zo laat je iig zien dat hij goed is zoals hij is zonder dat je (onbewust) laat doorschemeren dat je liever hebt dat hij anders is/andere dingen doet.
Succes!
Aandacht
Hij heeft ook 2 stiefouders. Op het begin is het vooral lastig geweest voor hem. Ouders hebben de nodige hulp moeten hebben om weer goed met elkaar te communiceren, dat gaat nu weer goed. Hij heeft de eerste paar jaar ook zijn best gedaan, om zijn vader en moeder weer bij elkaar te krijgen. Nu is hij de situatie wel gewend en doet hij dat niet meer. Het is ook (als we hem moeten geloven) dat wij veel meer met hem doen dan zijn moeder. Ik zeg eerlijk dat ik blij ben als hij hier niet is, even de rust en niet steeds een tetterend onderbrekend persoontje die door de gesprekken van vader en mij heen praat. Ook heb ik meer de behoefte om eens een keer samen met vader alleen bijv. Een weekendje weg te gaan, dan vader zelf. Die wil hem toch wel graag mee hebben. Maar ondanks dat probeer ik hem liefde te geven en zich hier welkom laten voelen. Ik zal ook eens mijn best doen, om mij te interesseren in zijn games, al doe ik dat op zijn tijd wel hoor😊.
Moeizaam
Op zichzelf snap ik je worsteling rond schermen, spelen en speelgoed heel goed. Maar ik vind jouw schaamte over hem en de afkeuring die je over hem uitstraalt wel pijnlijk. Hij is geen goed kind, zou anders moeten zijn, meer zoals jij was. En zijn ouders zijn dus eigenlijk ook niet goed. En aan het eind spreek je dan uit dat je graag wil dat hij van je houdt en affectie toont. Maar ik vind zijn terughoudendheid eigenlijk passend bij jouw teleurgesteld zijn in hem. Jij zegt: hij maakt gebruik van mijn onzekerheid. Daarmee maak je hem fout. En het kan bijna niet anders dan dat hij voelt dat hij niet aan jouw verwachtingen voldoet. Waarom zou hij zich openstellen? Dat is alleen maar pijnlijk. Dan voelt hij steeds jouw afkeuring.
Ik vind dat je bij jezelf te rade moet gaan om erachter te komen waarom je je moeite met het ontbreken van het ideale kinderplaatje zo persoonlijk opvat dat je mensen moet ontvolgen. Volgens mij heb je eigenlijk meer last van jezelf dan van hem.
Groet,
Jo Hanna
basis
euh misschien heb ik er over heen gelezen maar de basis is toch dat hij computer gedrag van zijn vader overneemt die het wel best vindt omdat hij zelf ook graag achter de computer zit? Moet daar niet eens iets aan veranderen dan? Hoe kan je een kind stimuleren als de volwassenen (en zeker zijn eigen vader) niet het goede voorbeeld geven? Het lijkt me ook erg lastig voor jou als stiefmoeder om dit beleid zelf om te buigen. Wil hier iets in veranderen dan zal vader actief mee moeten werken aan de ombuiging toch?
Hij gaat
al de hele dag naar school, vijf dagen per week van s ochtends tot s middags is hij daar aan het lezen, rekenen, topografie, allerlei leerzame projecten aan het volgen, Engels leren... op het plein spelen, rennen en voetballen en dan ook nog een paar keer per week gymen. Alles bij elkaar toch wel 6 uur per dag x 5 = 30 uur, minstens.
Mag hij dan in zijn vrije tijd lekker doen waar hij zin in heeft? Gamen is trouwens bewezen goed voor de ontwikkeling, voor het samenwerkend leren en het reactie- en probleemoplossend vermogen. Dat jij het niet leuk vindt, wil niet zeggen dat hij het niet leuk vindt. Je komt erg dwingend over.
Meer ontspannen
Dank voor jullie reacties. Ik heb besloten om er ontspannender mee om te gaan. Gisteren ook een goed gesprek met iemand die ooit in hetzelfde schuitje heeft gezeten, met haar kan ik daarom hier goed over praten. Ik zal denk nooit echt kunnen begrijpen waarom kinderen van nu vooral graag achter een beeldscherm zitten (wordt natuurlijk ook veel reclame voor gemaakt op tv), maar ja tijden veranderen. Mijn ouders zullen vast wel hun bedenkingen hebben gehad bij sommig speelgoed van mij hahaha. Hij zit inderdaad al lange dagen op school met continuerooster, dus ook tussen de middag geen tijd voor ontspanning thuis. Hij kijkt vooral naar youtubers, wel naar die die gewoon fatsoen hebben, dat houden we wel in de gaten. De games die hij doet, daar leer je inderdaad wel het e.e.a van.
