Spelen met ander kind, liever niet (en hoe zit 't met verantwoordelijkheden?)

Philou schreef op 06-04-2023 om 23:38:

[..]

[..]

Hmm, ik denk dat het verhaal over de kleuter die komt spelen laat zien dat er weinig verantwoordelijkheidsgevoel is, weinig inlevingsvermogen en verklaring daarvoor wordt vakkundig bij de ander gelegd als zijnde een gebrek, mankement van de ander. Dat is best slim en handig. Daarmee leidt je de aandacht van eigen onvermogen af.. wat volgt is een ‘aparte’ discussie, een soort dansje om de hete brij heen. Dit inlevingsvermogen komt vanaf het derde jaar tot ontwikkeling (als je het hebt).

100% precies dit

ToetieToover schreef op 07-04-2023 om 05:32:

[..]

Het was inderdaad een verwijzing naar wat hij zelf doet: de verantwoordelijkheid bij de ouders leggen. Echter, sommige kinderen (en volwassenen) hebben een bepaald onvermogen en/of zijn daar niet of moeilijker leerbaar in. Wie weet heben de ouders van TO hun best gedaan. Dan is het verstandig dat hij geen speelkameraadjes meer onder zijn hoede neemt. Ikzou het als ouder van zo’n ongeleid projectiel in ieder geval niet fijn vinden als mij kind niet veilig zou zijn.

TO ziet dit volgens mij ook, vandaar dit topic. Hij/zij (?) zegt alleen de verantwoordelijkheid niet te willen nemen ipv dat het niet lukt om dat te doen. De uitkomst blijft gelukkig hetzelfde. TO's kind kan ook volgens TO thuis niet met vriendjes spelen die gecorrigeerd moeten worden. 

In mijn optiek een goede uitkomst. Alleen een beetje jammer voor de kinderen. Maar makkelijk vriendjes uitnodigen, is voor veel kinderen sowieso geen vanzelfsprekendheid. Om welke reden dan ook. 

Het is verder aan TO om te bepalen of hij/zij zelf iets kan en/of wil veranderen om dergelijke speelafspraken op een veilige en leuke manier mogelijk te maken. 

Als je een bepaalde verantwoordelijkheid niet kan en/of wil nemen, is het beter om die dan ook niet aan te gaan. En dat kan prima bij jezelf liggen. Beter dat dan een kind wel meenemen maar de benodigde verantwoordelijkheid niet aangaan. 

En ga alsjeblieft niet het hele fenomeen speelafspraakjes afschaffen vanwege één mindere ervaring. Dan doe je je kinderen echt tekort. Echt niet alle kinderen zijn zoals het kind dat je hier beschrijft. Er zijn vast ook kinderen die beter bij jouw dochter passen en waarmee het wel klikt. Dat is op kleuterleeftijd soms ook gewoon even zoeken en door schade en schande wijs worden.

Henricus schreef op 06-04-2023 om 17:29:

[..]

Dank,

Maar iets minder normatief in het leven staan, zou ik dat niet doen dan ben ik volgens mij niets anders dan veel van de andere ouders.
Tenminste, als ik zie hoe de jeugd tegenwoordig is...gemakkelijk, schijt aan alles, grote bek, geen fatsoen, crimineel (of goed op weg naar de criminaliteit), messen, rondhangen op straat, leren is al teveel werk enz.

Er is absoluut niks mis met wat normen en waarden!

Je weet dat de term 'de jeugd van tegenwoordig' afkomstig is van Socrates? Toen al vond hij de jeugd losgeslagen en losbandig, sindsdien wordt er altijd zo over de jeugd geklaagd. Opmerkelijk....Als volwassenen zouden we vaker in de spiegel moeten kijken. 

felija schreef op 07-04-2023 om 11:18:

[..]

Je weet dat de term 'de jeugd van tegenwoordig' afkomstig is van Socrates? Toen al vond hij de jeugd losgeslagen en losbandig, sindsdien wordt er altijd zo over de jeugd geklaagd. Opmerkelijk....Als volwassenen zouden we vaker in de spiegel moeten kijken.

Dit ja, geklaag over de jeugd is van alle tijden. De meeste jongeren zijn best prima te hebben en vaak braver dan hun ouders. Wel is het zo dat criminaliteit zwaarder wordt, dat ze er vaak jonger mee beginnen (de problemen met drugshandel zijn echt niet niks), maar dat is denk ik ook een maatschappelijk probleem. En daar liggen allerlei maatschappelijke en sociologische tendensen aan ten grondslag. Dat kun je niet bij een individu neerleggen, laat staan bij een kleuter van vier.

Als mijn moeder vroeger zei 'ach deed ik vroeger ook' dan zei ik altijd 'oh dus alles wat jij deed was een goed idee, ik zal het onthouden, ga ik ook roken als ik dertien ben'.

We hebben zelf ongetwijfeld ook stomme dingen gedaan en waren niet altijd even lief, beleefd, beschaafd en genuanceerd in onze uitingen. Gelukkig zijn we doorgaans opgedroogd tot volwassenen die best te hebben zijn. Dat is een proces van opvoeding en opgroeien. Dat doet iedereen op een andere manier en iedereen heeft andere speerpunten daarin en enkel een oordeel is vaak niet bepaald helpend daar in. 

Als je een oprechte vraag hebt of ergens mee zit, dan durf ik uit ervaring te zeggen dat de mensen op dit forum echt wel behulpzaam zijn. Zeker als je laat zien daar ook iets mee te willen doen. 

MamaE schreef op 07-04-2023 om 10:58:

Als je een bepaalde verantwoordelijkheid niet kan en/of wil nemen, is het beter om die dan ook niet aan te gaan. En dat kan prima bij jezelf liggen. Beter dat dan een kind wel meenemen maar de benodigde verantwoordelijkheid niet aangaan.

En ga alsjeblieft niet het hele fenomeen speelafspraakjes afschaffen vanwege één mindere ervaring. Dan doe je je kinderen echt tekort. Echt niet alle kinderen zijn zoals het kind dat je hier beschrijft. Er zijn vast ook kinderen die beter bij jouw dochter passen en waarmee het wel klikt. Dat is op kleuterleeftijd soms ook gewoon even zoeken en door schade en schande wijs worden.

Is het niet mogelijk om juist speelafspraakjes met andere kinderen te stimuleren? Niet elk kind is zo dat ze bij anderen kasten open trekken en het zou inderdaad jammer zijn als er niet meer gespeeld wordt buiten schooltijd om door 1 slechte ervaring. 

BritgetJones007 schreef op 07-04-2023 om 11:55:

[..]

Dat is ook een aanname. Dat hij het niet kan. Ik merk vooral dat hij sommige reacties niet beantwoord die niet in zijn straatje past of vakkundig lijkt te omzeilen. Dan doe je er ook geen moeite voor. En lijkt de wil te ontbreken.

Maar nogmaals dat zwemvoorbeeld vind ik een duidelijke grens waartegen anderen beschermd moeten worden. Dat kan echt niet.

Ik mag toch aannemen dat ouders hun kind zonder zwemdiploma niet met anderen mee laten gaan naar een zwembad, meer of wat dan ook waar gezwommen kan worden. Dat ze die verantwoordelijkheid niet bij andere ouders willen leggen, bedoel ik dus. En nogmaals, als je er zelf van op de hoogte bent dat bepaalde kinderen geen zwemdiploma hebben, dan kies je ervoor ze niet mee te vragen voor dit soort uitjes. 

BritgetJones007 schreef op 07-04-2023 om 11:55:

[..]

Dat is ook een aanname. Dat hij het niet kan. Ik merk vooral dat hij sommige reacties niet beantwoord die niet in zijn straatje past of vakkundig lijkt te omzeilen. Dan doe je er ook geen moeite voor. En lijkt de wil te ontbreken.

Maar nogmaals dat zwemvoorbeeld vind ik een duidelijke grens waartegen anderen beschermd moeten worden. Dat kan echt niet.

Wil je niet of kan je niet? Interessant. Als je niet wil, besef je dat je ook moet zorgen dat als er iets gebeurt, je daar iets voor moet doen. Dan besef je dat de problemen die kunnen ontstaan, veel groter zijn dan zeggen dat je niet gaat zwemmen. Heb je dat niet, maw kan je het niet, dan ontbreekt ook dàt zeggen. 

TS zegt het zelf, 2x (zwemvoorbeeld en kleuter en verkeer). Jij vindt het zwemvoorbeeld het duidelijkst: denk je dat dit dan een geïsoleerde, one of a kind, voorbeeld is? Zo iemand begrijpt alleen niet hoe het zit met zwemmen? Of is zwemmen een voorbeeld en inwisselbaar met andere dingen? 

BritgetJones007 schreef op 07-04-2023 om 10:31:

[..]

Ik denk persoonlijk dat zijn vrouw geen weet heeft van zijn schrijven en dat hij dat niet laat lezen.

Dan zou zijn vrouw namelijk gesterkt zijn in haar gevoel dat er thuis steeds wat 'mis' gaat, maar er de vinger niet op kan leggen. Het is moeilijk, als haar partner zo overtuigd is van zijn 'zienswijze' en daarbij ook denigrerend spreekt over anderen en volgens mij een groot ego heeft, om niet aan jezelf te twijfelen.

En psychologie van de koude grond is een aanname.

Ik lees veel topics hier, maar ook op viva.nl, waarin vrouwen overduidelijk bijvoorbeeld met een narcist samenleven of geleefd hebben of last hebben van de nasleep van die relatie, waarin reageerders reageren met; och jee, ja hoor, daar komt weer een diagnose uit de koude grond'. En 'laat dat maar aan de professionals over om dat vast te stellen'...

En dat maakt dat vrouwen er vaak niet mee naar buiten treden. Gebrek aan 'support', schaamtegevoel en eigenlijk als persoon gebroken zijn.

Echt dames, wees een 'support' voor die vrouwen, hoor ze aan, neem ze serieus, sla een arm om ze heen....doe niet mee aan 'victem blaming'.

Maar goed...beetje off topic.

Hoe weet jij nu wat zijn vrouw voelt en denkt?

Je kunt mensen ook steunen zonder hun (ex)partner op basis van forumberichten een diagnose toe te kennen. Een diagnose die door professionals alleen gesteld kan worden na uitgebreid onderzoek. Je kunt ook zonder diagnose erkennen dat iemand iets naars meemaakt. Meteen een ongeneeslijke aandoening op iemand plakken lijkt me eerder remmend om naar buiten te treden, eerder een gevoel van schaamte geven dan gewoon zeggen 'joh,  wat rot voor je'.

Geen diagnose stellen is geen victim blaming.

Verder denk ik niet dat het TO ontbreekt aan verantwoordelijkheidsgevoel. Ik denk eerder dat hij er (soms) in doorschiet of niet herkent waar verantwoordelijkheid begint en eindigt. Hij denkt niet; als een kind niet kan zwemmen neem ik het niet mee, doe ik het bandjes om, mag het alleen samen met mij in het water oid. Nee, hij komt met; moet ik het gaan leren zwemmen? Hij houdt een drukke kleuter niet het handje vast bij naar huis lopen, maar wil verkeerslessen gaan geven. En dan ontstaat weerstand, want die gevoelde verantwoordelijkheid is veel te groot voor een kind dat je maar incidenteel ziet. Eigenlijk heel zwart wit; je moet alles oplossen (verkeersles, zwemles) of helemaal niks (als het verdrinkt is het niet mijn schuld). Dat komt ook wel naar voren bij de doosjes; er gaan niet een paar stuks oud papier mee, nee er gaan 65 dozen mee. De ergernis is dan nog begrijpelijk, het lijkt alsof hem een gigantische verantwoordelijkheid wordt toebedeeld door het forum; voedt die kleuter op. Terwijl de forummers het helemaal niet zo groot bedoelen.

Meesje schreef op 07-04-2023 om 13:00:

Verder denk ik niet dat het TO ontbreekt aan verantwoordelijkheidsgevoel. Ik denk eerder dat hij er (soms) in doorschiet of niet herkent waar verantwoordelijkheid begint en eindigt. Hij denkt niet; als een kind niet kan zwemmen neem ik het niet mee, doe ik het bandjes om, mag het alleen samen met mij in het water oid. Nee, hij komt met; moet ik het gaan leren zwemmen? Hij houdt een drukke kleuter niet het handje vast bij naar huis lopen, maar wil verkeerslessen gaan geven. En dan ontstaat weerstand, want die gevoelde verantwoordelijkheid is veel te groot voor een kind dat je maar incidenteel ziet. Eigenlijk heel zwart wit; je moet alles oplossen (verkeersles, zwemles) of helemaal niks (als het verdrinkt is het niet mijn schuld). Dat komt ook wel naar voren bij de doosjes; er gaan niet een paar stuks oud papier mee, nee er gaan 65 dozen mee. De ergernis is dan nog begrijpelijk, het lijkt alsof hem een gigantische verantwoordelijkheid wordt toebedeeld door het forum; voedt die kleuter op. Terwijl de forummers het helemaal niet zo groot bedoelen.

Ja, precies, TO legt de verantwoording over de veiligheid van een kind volledig buiten zich om er een groteske stelling van te maken (waar iedereen wel het antwoord op weet). 

Als je vindt dat je niet verantwoordelijk bent voor de veiligheid van een kind, neem je geen kind mee omdat je weet dat als er iets gebeurt, de ouders en eventueel ook de politie bij je op de stoep staan. Omdat je weet dat jouw opvatting geen resonantie heeft in het overgrote deel van de maatschappij. Als een kind dat niet kan zwemmen meegaat naar het zwembad en daar (bijna) verdrinkt dan komt dat naar buiten via de ouders van kind op school, in de buurt, bij de leerkrachten, tijdens gesprekken van leerkrachten bij de directeur. Dan vragen steeds meer mensen zich af hoe het kan dat een allang volwassene dit heeft laten gebeuren en vervolgens zonder schaamte een hele rare discussie voert over de verantwoording over kunnen zwemmen bij een 4 jarige. Eigenlijk hoop je dat die 4 jarige zo kien is om te zeggen dat het niet kan zwemmen zodra het door heeft dat er gezwommen wordt. Maar iedereen weet ook dat je dat niet kan en mag verwachten van een 4 jarige. Maar als er geen inlevingsvermogen is, is er geen inzicht, is het moeilijk om te kunnen schalen in wat iemand nodig heeft, dan is het alles of niets. 
Het inlevingsvermogen rijpt en ontwikkelt zich vanaf het derde jaar, als je het hebt. Wat je niet hebt kan je niet ontwikkelen. Als je het niet hebt, ben je emotioneel 3, max, en moet je een drie jarige in het lijf van een volwassene de regie laten voeren over twee kleuters? Ik zou zeggen nee, doe jezelf een lol en doet dat niet.

' wat moet je met zo'n losgeslagen type' - en dan gaat het om een kleuter van nog geen 5 jaar   
Vriendelijk en duidelijk benaderen. Voor vertrek richting huis helder melden wat de bedoeling is. En als luisteren lastig blijkt, hand geven. 
Mooi dat je rijschoolleraar was, maar ja, dan krijg je mensen vanaf een jaar of 17 in de auto. Volop ruimte voor ontwikkeling dus, met de kameraadjes van je kind.