Spelen met ander kind, liever niet (en hoe zit 't met verantwoordelijkheden?)

je voelt je niet verheven maar wat een gemakzuchtige oppervlakkige kutouders zijn de andere schrijf je

Als de ouders van een kind niet aanwezig zijn, is degene waaraan dat kind is toevertrouwd verantwoordelijk voor het gedrag en de veiligheid van dat kind. Zéker als het een kleuter betreft. Dan stel je zelf grenzen en geef je zo'n kindje een hand als je over straat loopt. Mocht het kind onhandelbaar zijn geweest, dan kan je de ouders dat vertellen. Maar het enige dat zij kunnen doen, is achteraf uitleggen dat bepaald gedrag niet goed is. Dat heeft natuurlijk vrij weinig zin als degene die verantwoordelijkheid had op het moment dat het mis ging, niet de leiding heeft genomen. 

Dat van die dozen zit blijkbaar  in het type school, hier op het plattelandsschooltje is zoiets in no time bij elkaar gespaard hoor.

Het lijkt me simpel, een kind is geen volwassene dus een kind is lerend en maakt fouten (breekt je huis af bijvoorbeeld). 
Wat andere ouders wel of niet aan hun kinderen leren, heb je geen invloed op. 
Als een druk kind bij jou thuis komt, kun je aangeven wat bij jou thuis de regels zijn. Probeert het kind zich aan te passen (te leren) dan kun je overwegen of het vaker mag komen spelen. Luistert het kind helemaal niet, dan kun je overwegen geen speelafspraakjes meer te willen en zeg je dat tegen jouw kind.

Zo ook in het verkeer: jij hebt jouw veiligheidsregels. Wil een kind zich daaraan houden dan mag het met jou mee, wil/kan een kind dat niet, dan neem je het niet mee.

Zakdoek schreef op 06-04-2023 om 13:04:

Het lijkt me simpel, een kind is geen volwassene dus een kind is lerend en maakt fouten (breekt je huis af bijvoorbeeld).
Wat andere ouders wel of niet aan hun kinderen leren, heb je geen invloed op.
Als een druk kind bij jou thuis komt, kun je aangeven wat bij jou thuis de regels zijn. Probeert het kind zich aan te passen (te leren) dan kun je overwegen of het vaker mag komen spelen. Luistert het kind helemaal niet, dan kun je overwegen geen speelafspraakjes meer te willen en zeg je dat tegen jouw kind.

Zo ook in het verkeer: jij hebt jouw veiligheidsregels. Wil een kind zich daaraan houden dan mag het met jou mee, wil/kan een kind dat niet, dan neem je het niet mee.

En zo simpel is het inderdaad

Normaal wordt met zo een vraag om dozen bedoelt dat mensen bijvoorbeeld hun lege ontbijtgraandozen ed meenemen. Dus niet dat ondernemers hun magazijn gaan leeghalen. Een tot enkele dozen per kind is prima. Meestal bedoelt voor een specifiek knutselprojectje.  Grote kans dat het bijvoorbeeld ging om 'op 8 juni gaan wij een ... knutselen, geeft u uw kind wat lege dozen mee om te gebruiken?'. Die vraag wordt dan een aantal keren herhaald tot 8 juni, mogelijk zelfs een automatische mailing die enkele keren uit gaat. Ter herinnering. Dat wil dan dus niet zeggen dat alle ouders falen en dat er meer dan 50 dozen per kind nodig zijn. Het idee is dat dozen worden meegenomen die normaal bij het oud papier zouden belanden. Niet dat ondernemers hun verpakkingsmateriaal doneren. Dat verpakkingsmateriaal kost een ondernemer ook geld en heeft normaal gezien een doel binnen het bedrijf. Dus ik denk eerder dat jij het doel en de strekking van de vraag niet helemaal begrepen hebt. Ik kan me niet voorstellen dat school een jaarvoorraad karton wilde opslaan.

De gemiddelde leerkracht weet kinderen ook wel met minder dan 2-3 doosjes creatief aan het werk te zetten. Zijn dit nou echt het soort problemen waar jij je druk over maakt?

Henricus schreef op 06-04-2023 om 12:58:

[..]

Oke, n.a.v. het verzoek tot de dozen: vindt u het normaal dat het veel andere ouders blijkbaar geen moer interesseert of een kind wel of niet kan knutselen??

Onze papierbak zit iedere maand vol en toch denk ik dat ik max 1 doos per maand van het beschreven formaat kan leveren. Volgens mij komt alleen het kattenvoer in een papieren doos (als ik toevallig het juiste merk koop). Grote dozen (formaat televisie/kastje) gaan wel lukken maar kleine dozen, geen idee waar ik doe vandaan moet halen. 

Een kind van 4 kan zich gemiddeld 5-10 minuten concentreren, en dat is bij een gecontroleerde activiteit (voorlezen/knutselen/puzzelen). Een wandeling van 2km is langer dan dat, met kleuters ongeveer een half uur lopen schat ik in. Bovendien is het verkeer/buiten zijn enorm interessant, al die afwisseling en nieuwe input maakt het gevaarlijk maar ook afleidend van de opdracht. Mijn dochter rende laatst ook de straat op omdat ze aan de overkant een hond zag, en die heb ik echt wel geleerd om te stoppen bij de stoeprand maar soms vergeten ze dat in het moment. 

Mijn rij-instructeur gaf altijd aan dat je bij kinderen verderop opde stoep altijd extra moest opletten. In het theorie examen zou dat zelfs "gas los" of "remmen" zijn. 

Door akkoord te gaan met de afspraak neem jij de verantwoordelijkheid over de veiligheid van het kind. Als je dat niet wil of kan handelen dan moet je dat aangeven. "Ik wil de verantwoordelijkheid van jou kind in het verkeer niet dragen dus kan je hem/haar brengen" of "dus geen afspraak". Wees eerlijk en open dan kunnen andere ouders ook meedenken over een oplossing. 

Bso vind ik niet lui, ik moet gewoon een bepaald aantal uur werken om mijn geld te verdienen en opvang is een essentieel onderdeel in de organisatie van mijn huishouden. In mijn ogen is werken+bso niet meer/minder zwaar dan zelf op je kind letten. 

"van elkaar leren is prima, bijvoorbeeld iets bakken is leuk (als 't eindresultaat óók nog eens lekker is"

Ik haal deze quote even aan, omdat het zo mooi het verschil tussen ons aangeeft.  Je wil niet weten hoe vaak ik toen kleuter klein was een vies koekje of een half mislukte cupcake voor glitters, fondant, meer glitters, chocola en muffinstukjes heb opgegeten met de glimlach al uitbrengend "mmmhhh lekker joh".

Omdat het voor mij om het proces gaat ... je bent iets aan het leren.  Niet om het eindresultaat.  Niet elke kleuter wordt violist - sommige staan drie jaar lang alleen te krassen op dat ding.  Maar ook dat verdient aanmoediging. 

Als de drukke kleuter door jouw aanwijzingen volgende keer opeens wel oplet op de stoep - fantastisch toch ? Misschien zegt jouw kind wel bij de hoek "hier wachten, want er komen auto's en dat is gevaarlijk".  Nog beter - dan groeit jouw kind daar ook weer van.

Voor mij is het leven niet altijd zo zwart - wit.  De ene keer denk ik wel aan de dozen en gooi ik er ook een hoop uit mijn magazijn bij in.  De andere keer vergeet ik misschien de kerstballen voor het adventstukje en dan hoop ik dat een ander er wat extra meegeeft. 

Er zit een hoop drang naar perfectie achter je verwachtingspatroon en ik vraag me af waardoor dat komt ?

Henricus schreef op 06-04-2023 om 10:58:

[..]

Wat is de volgende stap? Stel, dat kind is straks 10 jaar, betreffende ouders doen niets met zwemles, kind komt bij ons spelen, wij gaan naar een (buiten)bad en het kind overlijdt omdat ze niet kan zwemmen dankzij haar ouders die er nooit iets mee gedaan hebben. Is dat kind, het gebrek aan zwemdiploma en overlijden dan ook onze verantwoordelijkheid? Hadden wij dat kind dan op zwemles moeten sturen i.p.v. de ouders? Omgekeerde wereld toch

Nou, ik neem in elk geval andermans kinderen zonder zwemdiploma niet mee naar een zwembad, zonder dat zijn of haar ouder(s) erbij zijn. 

Verder heb ik op het moment niet echt 'last' van kinderen die ik liever niet te spelen heb bij mijn kinderen. Er zijn er wel een paar geweest waar ik wat minder mee had (eentje was bijvoorbeeld erg dominant aanwezig en sneeuwde kind en jongere zusje totaal onder), maar de ene zit inmiddels in andere klas dan mijn kind en ze vragen nooit meer of ze samen kunnen spelen en de andere gaat toevallig net naar de bso op de dagen dat mijn kind kan afspreken en omgekeerd. Ik liet ze trouwens wel afspreken zolang mijn kinderen aangaven dat graag te willen, maar heb ook wel af en toe eens aangegeven dat het die dag helaas niet bij ons thuis kon ofzo.

 
Dit inzicht van een 4,5 jarige kan en mag je niet verwachten. Pas met de puberteit wordt het brein vaardig in het scannen van de horizon. Soms vroeg, soms laat. Dat heeft te maken met het scannen van de horizon naar een geschikte partner. De een is daar eerder aantoe dan de ander. Pas dan leren ze afstanden in te schatten. En dan nog, een puberbrein is hectisch en verzaakt nogal eens.
Tot die tijd, maar ook erna is het brein nog lang niet volgroeid en lenen volwassenen hun voorkwab uit aan kinderen.

Wat je doet is je neemt kinderen bij de hand, is het veilig laat je los en als er nog een (mogelijke) verkeerssituatie op weg ligt, kondig je die alvast aan en ruim op tijd herinner je kinderen eraan om jouw hand weer te pakken.

Hoe dan ook, jij bent verantwoordelijk. 

Maria87 schreef op 06-04-2023 om 10:18:

"Maar het kind (4.5 jaar) uit bovenstaand betoog liep vorige week ook met ons mee, prima.

Maar ook onderweg was het kind losgeslagen.

Van het voetpad ineens, al rennend, over het fietspad naar de berm
lopen, totaal niet uitkijken bij kruisingen (ook in nabijheid van
kruispunten rennen) etc. Alsof ze alleen op de wereld was. Ik stond er
werkelijk versteld van!

Nu ben ik er wel achter dat ze altijd met de auto gebracht wordt en
volgens mij zelden actief aan het verkeer deelneemt. Die fout ligt
uiteraard bij de ouders."

Poeh, ik vind je wel hoge verwachtingen hebben van een kleuter en ook een beetje grof spreken. Het gaat om een kind van 4,5 jaar jong. Zeker als je zegt, het was alsof ze alleen op de wereld was (uhm het is een kleuter...). En dan "Die fout ligt
uiteraard bij de ouders."
Die fout? Een kind van 4,5 jaar is aan het leren. "Ben ik, op het moment dat ze meeloopt, verantwoordelijk voor het feit dat dat kind blijkbaar geen moer van het verkeer weet??" Misschien niet handig als je het lastig vindt om geduldig met kleuters om te gaan om dan een speelafspraakje te maken.

Te hoge verwachtingen???? Hier liepen die kinderen gewoon mee naar huis op die leeftijd hoor. Wat een onzin.