Op zoek naar objectieve kijk

een diagnose is zeker niet zaligmakend, want het gaat er om hoe je daar weer nee om gaat, maar geen diagnose ook niet. En door gebrek aan kennis een verkeerde benadering gebruiken nog minder.

Bij mij werden wel trekken van gezien door mijn omgeving, maar daar stopte het en dus werd er gewoon "normaal" gedrag verwacht van mij. Verwacht dat ik hetzelfde kon en deed als anderen. Waardoor ik 30 jaar op mijn tenen heb gelopen en altijd het gevoel had niet goed genoeg te zijn in de ogen van mijn ouders.

Zeker als ik een term lees als 'aardslui' dan schrik ik. Dat werd van mij ook gevonden. 'Want waarom deed ik bepaalde dingen niet gewoon?'. Dat heeft heel wat ruzies opgeleverd in mijn jeugd, want ik kon ook niet uitleggen waarom niet.

Zeker als het dus geen luiheid is, maar er een onderliggend mechanisme is dat speelt, is het goed dat te weten. Veel kinderen voelen namelijk dat ze niet voldoen aan wat ouders willen of dat ouders zo'n mening hebben. Niet neurotypische mensen, als dat het is, zijn daar namelijk heel gevoelig voor. Uiteraard betekent dat niet dat ze niks zou moeten doen, maar het vraagt wel een bepaalde benadering die juist bij dat type kinderen nodig is. En dus afstapprn van het idee dat het luiheid is.

Misschien is het ass, misschien adhd, misschien hb, misschien een combi, misschien niks van dit alles, maar dat weten kan heel veel invloed hebben op hoe je als ouders met bepaalde dingen om moet gaan. En dat op de juiste/passende manier doen, kan een heel groot verschil maken in de ontwikkeling en het gewaardeerd voelen van een kind.

Lollypopje schreef op 11-03-2022 om 07:32:

een diagnose is zeker niet zaligmakend, want het gaat er om hoe je daar weer nee om gaat, maar geen diagnose ook niet. En door gebrek aan kennis een verkeerde benadering gebruiken nog minder.

Bij mij werden wel trekken van gezien door mijn omgeving, maar daar stopte het en dus werd er gewoon "normaal" gedrag verwacht van mij. Verwacht dat ik hetzelfde kon en deed als anderen. Waardoor ik 30 jaar op mijn tenen heb gelopen en altijd het gevoel had niet goed genoeg te zijn in de ogen van mijn ouders.

Zeker als ik een term lees als 'aardslui' dan schrik ik. Dat werd van mij ook gevonden. 'Want waarom deed ik bepaalde dingen niet gewoon?'. Dat heeft heel wat ruzies opgeleverd in mijn jeugd, want ik kon ook niet uitleggen waarom niet.

Zeker als het dus geen luiheid is, maar er een onderliggend mechanisme is dat speelt, is het goed dat te weten. Veel kinderen voelen namelijk dat ze niet voldoen aan wat ouders willen of dat ouders zo'n mening hebben. Niet neurotypische mensen, als dat het is, zijn daar namelijk heel gevoelig voor. Uiteraard betekent dat niet dat ze niks zou moeten doen, maar het vraagt wel een bepaalde benadering die juist bij dat type kinderen nodig is. En dus afstapprn van het idee dat het luiheid is.

Misschien is het ass, misschien adhd, misschien hb, misschien een combi, misschien niks van dit alles, maar dat weten kan heel veel invloed hebben op hoe je als ouders met bepaalde dingen om moet gaan. En dat op de juiste/passende manier doen, kan een heel groot verschil maken in de ontwikkeling en het gewaardeerd voelen van een kind.

Ik wilde je niet beledigen of pijn doen. Ik schreef dat over mezelf als kind. Ik was ook echt lui. Als er pannenkoeken gebakken werden, stond mijn zus te helpen en ik kwam aankakken als het klaar was om het naar binnen te schuiven en dan ging ik weer.
Ik vond alles wat moest stom en wilde graag minimaal vijf kinderen zodat ik de hele dag op de bank kon liggen en die kinderen thuis alles kon laten doen. Mijn moeder zei dan altijd 'als ze op jou lijken, doen ze niks in huis'.
Als ik iets echt moest doen, deed ik het wel en viel het vaak best mee. 
En met het ouder worden werd het ook wel beter.
Ik denk achteraf dat het ook te maken had met overzicht. En met het feit dat als ik het niet deed, een ander het dan wel deed. Wel zo gemakkelijk.

Dat heeft mijn dochter ook. Sinds we weten dat het onvermogen is, of een copingmechanisme, kunnen we er anders mee om gaan, het scheelt een hoop ergernis van beide kanten.
Neemt niet weg dat we wel stimuleren en sommige dingen moeten gewoon, ze zal later toch op een of andere manier mee moeten gaan draaien in de maatschappij.

Lollypopje schreef op 11-03-2022 om 10:07:

[..]

Ik doelde op TO die haar dochter zo omschreef.

Bij jezelf doen vind ik anders, al was het ook bij jou zo te lezen niet zozeer luiheid, maar andere mechanismes die er voor zorgde dat je zo deed.

Bij mijzelf omschrijf ik het altijd als die auto. Er is een rem waar ik altijd doorheen moet, om te kunnen starten. Alsof ik eerst door een muur heen moet, om überhaupt op gang te komen. Zelfs bij leuke dingen kan ik dat hebben. En daarnaast wat jij schrijft dat iets soms te groot of te onoverzichtelijk is, waardoor ik vastloop en iets moeilijk gedaan krijg.

Zeker als je het hebt over je kinderen en zeker als er misschien iets onderliggends is, zou ik er dus heel erg mee oppassen dat soort termen te gebruiken.

Ik was wel degelijk echt lui hoor. Dat is ook een stukje karakter. 
Ik had altijd moeite met uit bed komen, maar als we wat leuks gingen doen niet.
Overzicht is wel waar alles mee staat of valt bij mij. Dat kost soms even tijd om dat te creëren maar uiteindelijk lukt het wel om mezelf over die drempeltjes te zetten.
Er zijn in mijn omgeving bijzonder weinig mensen die weten dat ik een vorm van ASS heb en als je het niet weet, zul je het niet snel merken. 

MamaE schreef op 11-03-2022 om 10:35:

[..]

Ik was wel degelijk echt lui hoor. Dat is ook een stukje karakter.
Ik had altijd moeite met uit bed komen, maar als we wat leuks gingen doen niet.
Overzicht is wel waar alles mee staat of valt bij mij. Dat kost soms even tijd om dat te creëren maar uiteindelijk lukt het wel om mezelf over die drempeltjes te zetten.
Er zijn in mijn omgeving bijzonder weinig mensen die weten dat ik een vorm van ASS heb en als je het niet weet, zul je het niet snel merken.

Dank voor je uitleg. ASS betekent inderdaad niet dat je niet ook nog gewoon lui kunt zijn. We zijn net mensen

Bij mij waren veel mensen verbaasd over mijn diagnose en de meesten merken het niet echt, maar ik ben er wel open over. Juist omdat ik er wel last van kan hebben, vooral mijn prikkelgevoeligheid, en ik heb gemerkt dat het dingen makkelijker maakt en ik minder maskeer. 

Kipspies schreef op 12-03-2022 om 08:36:

Ik heb trouwens ook nog een bonus zoon. . En heeft de diagnose autisme.
Ik zie bijna geen gelijkenissen, op een paar dingen na.
Hij doet bijvoorbeeld heel erg sorteren van dingen en heeft heel erg zijn eigen dwangmatige routine zeg maar.

Autisme is een spectrum.

Twee autisten kunnen net zoveel verschillen als een autist en een niet autist. Er zit overlap in de hoofdkenmerken, maar hoe die zich kunnen uiten en wat er op de voorgrond staat kan zo ontzettend verschillen.

Juist daarom wordt het bij meisjes vaak niet herkent. Het uit zich minder stereotype.

Lollypopje schreef op 12-03-2022 om 08:47:

[..]

Autisme is een spectrum.

Twee autisten kunnen net zoveel verschillen als een autist en een niet autist. Er zit overlap in de hoofdkenmerken, maar hoe die zich kunnen uiten en wat er op de voorgrond staat kan zo ontzettend verschillen.

Juist daarom wordt het bij meisjes vaak niet herkent. Het uit zich minder stereotype.

Dit. Mijn zoon vertoonde (hij is inmiddels volwassen en is niet minder autistisch, maar hij kan het in de meeste gevallen verbergen of in ieder geval meer reguleren) meer het “stereotype” autistiforme gedrag, zoals idd, sorteren, een heftige fascinatie voor een bepaald onderwerp en met geen mogelijkheid kunnen afwijken van een vaste routine.

Bij dochter geen van dat alles, of althans het uitte zich volkomen anders.

Als je het diagnosetraject in wil moet je een doorverwijzing hebben, als je tenminste de onderzoeken vergoed wil krijgen door de verzekering en die onderzoeken zijn dúúr. Dat ging bij ons in beide gevallen via de huisarts. In het geval van dochter zijn we 7 jaar bezig geweest om een doorverwijzing te krijgen, dat bewijst wel weer hoe onwetend men nog is over autisme bij meisjes. Pas toen we een andere huisarts kregen die het wél zag ging het balletje rollen. Doodzonde, want het had haar leven en dat van ons zoveel meer behapbaar gemaakt. De resultaten waren na de testen namelijk ondubbelzinnig.

Kipspies schreef op 02-04-2022 om 16:17:

hallo allemaal,

Inmiddels heb ik een gesprek gehad op school. Een routine gesprek, waar je dan ook met vragen kunt komen. Ik heb gevraagd naar hoe dochter op school is.
Er is klaarblijkelijk veel verschil met thuis.
Het gedrag wat ik hier zie en dan bedoel ik ook met name het 'glas half leeg' idee, vertoont ze daar dus niet.
Hier is ze gedurende de dag zo vaak boos over dingen waar geen controle op uitgeoefend kan worden. Bijvoorbeeld als ze een streepje buiten de lijntjes kleurt of voelt alles al snel als een aanval op haar als persoon. Als iemand haar per ongeluk zeer doet, bijvoorbeeld haar zusje of stiefzus.
De ene dag gaat dit meer op als de andere dag.
Conclusie is dat juf dit niet herkend van hoe ze op school is.
Dus ja ik denk dat zij daarom thuis juist zo dwars is? Omdat ze op school een masker draagt? Of zou ze dan juist thuis niet lekker in haar vel zitten?
Het gaat alleen maar goed zolang als alle aandacht op haar ligt zeg maar. Terwijl ze anderzijds ook heel lief en behulpzaam kan zijn.

Op school wordt er meer van haar verwacht dus het kan best zijn dat ze daar een masker opzet, vooral omdat de juf het gedrag wat jij benoemt niet herkent. En dat ze thuis meer op zichzelf wil zijn na een dag met klasgenootjes? Dat ze dan wel zichzelf durft te zijn?

Het komt best vaak voor dat kinderen thuis en op school ander gedrag laten zien. Thuis durft ze haar frustraties blijkbaar meer te uiten en misschien komen er ook wel opgestapelde frustraties van andere situatie bij. Dat betekent ergens ook dat ze zich thuis veilig voelt. 

Je hoeft als ouder ook niet in alles mee te gaan. Het is niet nodig om boos te worden omdat het regent of omdat ze per ongeluk buiten de lijntjes kleurt of omdat iemand haar per ongeluk aanstoot of iets dergelijks. Ze mag best leren accepteren dat dat soort dingen erbij horen in het leven en dat jij daar niks aan kan doen en het dus niet fair is om daar boos over te zijn. Als zij er wel even boos om wil zijn, kan ze dat op haar kamer doen of ergens anders waar anderen er geen last van hebben.

Ziek of moe zijn geldt voor wel meer kinderen als een omstandigheid waarin ze niet helemaal zichzelf zijn en moeilijk doen over alles. Dat zou ik even buiten beschouwing laten in de beschrijving van haar gedrag.