Op zoek naar objectieve kijk
Hallo,
Ik zit met wat onzekerheden mbt mijn oudste kind. Voordat ik naar de huisarts ga, zou ik graag eens de meningen van andere ouders lezen.
Het zit zo; mijn dochter van 7 lijkt niet lekker in haar velletje ge zitten.
Ik kan de vinger er niet op leggen wat het is.
Het lijkt soms alsof ze geen aansluiting vind op school. Ze verteld ook af en toe dingen dat ik denk hm dat vind ik pest gedrag. Maar als ik haar vraag hoe ze het heeft op school dan zegt ze altijd 'leuk'. Ze speelt af en toe ook wel met een kindje thuis, maar niet zoveel als anderen en soms zegt ze ook dat ze er geen zin in heeft.
Een voorbeeld van wat ik pest gedrag vind, is dat iemand een rijmwoord had bedacht op haar naam en dat de gehele klas dat overnam. Toen de juf even de klas uit was, riep iedereen dus dat rijmwoord. Een niet zo leuk woord.
Haar lijkt het niet heel veel te doen. Ja ze vi vind het niet leuk, maar echt veel emotie zie ik er niet bij zeg maar.
Ik zal verder gaan met haar karakter omschrijven; het is een lief meisje. Behulpzaam, knuffelig. Ze heeft van die buien, al van kleins af aan dat ze nogal uhm ik noem dat tiepelzinnig is. Dan is niks goed en huilt ze overal om. Ze lijkt dan overprikkeld. Dit is meestal na school.
Maar af en toe ook in het weekend.
Voorbeeld: oma paste op en die had afgesproken dat ze buiten chipjes met haar ging eten. Oma paste dat aan want dochter was film aan het kijken dus ze kreeg de chipjes bij de film. Dat was een reden om te ontploffen. Normaal zou ze zich daaraan niet storen. Tijdens die buien is er dus niks goed. Ze lijkt dan erg moe en in haar koppie 'vol'.
Een voorbeeld van wat mij verder opvalt: ze kan zich prima zelf aankleden, maar ze vertikt dit gewoon. Ze blijft drammen en zeuren en huilen totdat ze geholpen wordt. Hier heb ik nu maar een beloning systeem voor bedacht met stickers. En dat lijkt redelijk te gaan. Dat is met meer dingen zo, ze is slecht te motiveren en heeft geen drive om zelf dingen te willen kunnen.
Ze is motorisch vanaf kleins af aan onhandig. Lopen deed ze later, klimmen in een klimrek kan ze sinds een half jaar, fietsen zonder zijwielen begint nu te komen etc
Ze heeft zusje. Die stapelgek op haar is. Dit zusje wil haar vaak knuffelen, ook als ze verdrietig is.
Met ons knuffelt ze als het aan haar ligt de hele dag, maar haar zusje zal ze zelden knuffelen. Ze zegt vaak 'ik wil alleen spelen, ik wil alleen zijn'.
Tegenwoordig spelen ze wel heel veel samen, maar ik merk dat de oudste vaak toch alleentijd op zoekt. Ze vraagt ook dingen zoals ' ik wil graag een keer zwemmen, alleen zonder zusje'.
We doen zeker dingen zonder zusje. Maar schijnbaar is het voor haar niet voldoende.
Ik zal nu afronden want het wordt anders wel erg lang.
Vragen beantwoord ik graag.
Misschien zie ik dingen die er niet zijn, maar ik wil niet iets over het hoofd zien, als zin eigenlijk niet lekker in haar vel zit.
Alvast bedankt.
Kipspies schreef op 15-12-2022 om 16:36:
waar ze ook vaak over klaagt is hoofdpijn. Ik ben er al eens voor bij de kinderarts geweest maar die vond geen alarmsymptomen en zei dat ze eventueel naar de orthopedagoog kon. Ik heb dat destijds afgewezen omdat we nog verhuist waren en ik dacht dat het dan daarvan kwam, die spanning. Maar in merk dat ze er toch weer vaker over klaagt
Ik bedoel dit echt niet vervelend, maar waarom onderneem je geen actie? Je komt met meer aanwijzingen dat je dochter gewoon slecht in haar vel zit. Dan kun je bij elk signaal een verklaring bedenken, maar daar is je dochter niet mee geholpen.
De afspraak bij de huisarts staat inmiddels hoor. Het is niet alsof ze elke dag huilend thuis zit hoor. Het is over het algemeen een vrolijk kind dat heel veel dingen leuk vindt. Omdat ik toevallig een opsomming maak, wil niet zeggen dat het dagelijks kommer en kwel is.
Daarnaast al zou ze een diagnose hebben, uiteindelijk zal ze samen met ons daar een weg in moeten vinden.
Drinken doet ze op zich voldoende. Ik denk dat het te maken heeft met overprikkeld zijn.
Kipspies schreef op 15-12-2022 om 20:15:
Daarnaast al zou ze een diagnose hebben, uiteindelijk zal ze samen met ons daar een weg in moeten vinden.
Het kan zoveel schelen om het te weten. Ik ben inmiddels meer dan 30 jaar ziek, ben afgekeurd, 20 jaar verkeerde behandeling achter de rug en nu in een diagnostisch traject i.v.m. autisme zegt mijn moeder: "Het zou me niet verbazen als je autisme hebt, want in je kindertijd [voorbeelden]."
Toen ik vroeg waarom ze dat niet had aangegeven, zei ze: "Ach, ik dacht dat ze daar wel achter zouden komen."
HOE DAN!!!
Kipspies schreef op 15-12-2022 om 20:15:
De afspraak bij de huisarts staat inmiddels hoor. Het is niet alsof ze elke dag huilend thuis zit hoor. Het is over het algemeen een vrolijk kind dat heel veel dingen leuk vindt. Omdat ik toevallig een opsomming maak, wil niet zeggen dat het dagelijks kommer en kwel is.
Daarnaast al zou ze een diagnose hebben, uiteindelijk zal ze samen met ons daar een weg in moeten vinden.
Drinken doet ze op zich voldoende. Ik denk dat het te maken heeft met overprikkeld zijn.
Ik zou dat andersom zeggen. Jullie moeten met haar een weg vinden op dit moment. Ze is te jong om haar daar verantwoordelijk voor te maken. En een diagnose zal vooral jullie helpen leren hoe je met haar om kan gaan.
Wandelvrouwtje schreef op 16-12-2022 om 11:11:
[..]
Ik zou dat andersom zeggen. Jullie moeten met haar een weg vinden op dit moment. Ze is te jong om haar daar verantwoordelijk voor te maken. En een diagnose zal vooral jullie helpen leren hoe je met haar om kan gaan.
Dat doen we al. Wij doen al veel dingen omdat zij daar beter op gaat.
De huisarts is van mening dat het gedrag wat ik omschrijf, normaal voor de leeftijd is. Hij wil het afwachten omdat school ook niks aangeeft mbt haar gedrag.
Huisartsen zijn niet gespecialiseerd in dit soort diagnostiek. Al helemaal niet waar het meisjes betreft.
Los daarvan: vandaag ben ik officieel gediagnosticeerd met ASS en trauma, na 20 jaar verkeerd behandeld te zijn.
FallAgain schreef op 22-12-2022 om 20:32:
Huisartsen zijn niet gespecialiseerd in dit soort diagnostiek. Al helemaal niet waar het meisjes betreft.
Los daarvan: vandaag ben ik officieel gediagnosticeerd met ASS en trauma, na 20 jaar verkeerd behandeld te zijn.
Ach, wat triest en tegelijkertijd ook fijn! Ik kan me voorstellen dat je hier heel dubbele gevoelens bij hebt. Eindelijk erkenning! Maar gaat het voor jou nog het verschil maken? Ik hoop dat dit in ieder geval een deur voor je opent naar de zorg die je nodig hebt. Dikke knuffel in ieder geval. Ik vind je een mooi mens 😘
Jonagold schreef op 22-12-2022 om 20:42:
[..]
Ach, wat triest en tegelijkertijd ook fijn! Ik kan me voorstellen dat je hier heel dubbele gevoelens bij hebt. Eindelijk erkenning! Maar gaat het voor jou nog het verschil maken? Ik hoop dat dit in ieder geval een deur voor je opent naar de zorg die je nodig hebt. Dikke knuffel in ieder geval. Ik vind je een mooi mens 😘
Wat lief om te horen.
Ik weet niet wat en hoe verder. Want deze diagnostiek was dus voor het Expertisecentrum Euthanasie. Vandaag had ik de laatste vragenlijsten; in een periode van 90 dagen heb ik heel wat vragen(lijsten) en testen gedaan. Alles moet nog officieel uitgeschreven worden, maar mij is alvast wel verteld dat er inderdaad sprake is van ASS en trauma. In het nieuwe jaar krijg ik het volledig teruggekoppeld en dan maar weer verder zien.
Mede vandaar ook dat ik niet zo onder de indruk ben van een huisarts of school die niets herkent. Sommige dingen kun je pas duiden na testen.
FallAgain schreef op 22-12-2022 om 20:52:
[..]
Wat lief om te horen.
Ik weet niet wat en hoe verder. Want deze diagnostiek was dus voor het Expertisecentrum Euthanasie. Vandaag had ik de laatste vragenlijsten; in een periode van 90 dagen heb ik heel wat vragen(lijsten) en testen gedaan. Alles moet nog officieel uitgeschreven worden, maar mij is alvast wel verteld dat er inderdaad sprake is van ASS en trauma. In het nieuwe jaar krijg ik het volledig teruggekoppeld en dan maar weer verder zien.
Mede vandaar ook dat ik niet zo onder de indruk ben van een huisarts of school die niets herkent. Sommige dingen kun je pas duiden na testen.
Zeker. Zelf begin dit jaar getest op ADD ivm vastlopen op sommige vlakken. Ik zit er dicht tegenaan, maar niet genoeg voor een diagnose. Maar het was wel een omslagpunt voor mij. Na jaren vooral tegen mezelf vechten, zelfhulptrajecten en met regelmaat therapieën heb ik eindelijk het idee los kunnen laten dat ik door maar aan mezelf te werken eindelijk blij met mezelf zou worden en rust zou vinden. Ik heb via de huisarts een lichte dosis AD voorgeschreven gekregen. En er ging (en gaat) een wereld voor me open! Met dat ene pilletje per dag is het leven ineens wél mooi, is de zware deken weg en is vooral de eeuwige kritiek op en twijfel aan mezelf verdwenen! Ik gun jou ook die rust. Voor mij is 52 jaar zelfkastijding eindelijk ten einde. Ik ben eindelijk wie ik altijd hoopte te zijn.
Klinkt allemaal een beetje erg halleluja, dat realiseer ik me, maar ik ben ook zó blij en opgelucht, na al die jaren!
Kipspies schreef op 22-12-2022 om 20:06:
De huisarts is van mening dat het gedrag wat ik omschrijf, normaal voor de leeftijd is. Hij wil het afwachten omdat school ook niks aangeeft mbt haar gedrag.
Lastig. Je schreef eerder dat ze bij een kinderarts is geweest voor hoofdpijn en dat die arts had aangeboden om door te verwijzen naar een orthopedagoog. Wellicht alsnog daar gebruik van maken. Evt een afspraak maken bij het centrum voor jeugd en gezin. De problemen die je dochter ondervindt spelen al best een tijdje en zijn normaal voor de leeftijd indien het een incident is niet als het al langer speelt. Persoonlijk zou ik haar laten testen als ik jou was, dan weet je het zeker of het niet iets anders is. Sterkte!!
Jonagold schreef op 22-12-2022 om 21:16:
[..]
Zeker. Zelf begin dit jaar getest op ADD ivm vastlopen op sommige vlakken. Ik zit er dicht tegenaan, maar niet genoeg voor een diagnose. Maar het was wel een omslagpunt voor mij. Na jaren vooral tegen mezelf vechten, zelfhulptrajecten en met regelmaat therapieën heb ik eindelijk het idee los kunnen laten dat ik door maar aan mezelf te werken eindelijk blij met mezelf zou worden en rust zou vinden. Ik heb via de huisarts een lichte dosis AD voorgeschreven gekregen. En er ging (en gaat) een wereld voor me open! Met dat ene pilletje per dag is het leven ineens wél mooi, is de zware deken weg en is vooral de eeuwige kritiek op en twijfel aan mezelf verdwenen! Ik gun jou ook die rust. Voor mij is 52 jaar zelfkastijding eindelijk ten einde. Ik ben eindelijk wie ik altijd hoopte te zijn.
Klinkt allemaal een beetje erg halleluja, dat realiseer ik me, maar ik ben ook zó blij en opgelucht, na al die jaren!
Inderdaad, je bent zo lang bezig om tegen de klippen op te vechten. En hoeveel verwijten ik wel niet heb gehad, ook in "hulp"verlening. Ik weet nu dat mijn hersenen af en toe kortsluiting maken (of nou ja... af en toe...) en dat ik rekening houden met dosering juist heel belangrijk is. Wat hebben diverse behandelingen averechts gewerkt, omdat je vooral niet mocht ontwijken en vermijden. Ik werd er nog veel gekker. Ik kan nu zeggen waarom, met recht.
Voor de rest moet ik maar zien straks wat ze precies omschrijven en of er nog iets geboden kan worden qua begeleiding, of niet.
Gingergirl schreef op 22-12-2022 om 22:28:
[..]
Lastig. Je schreef eerder dat ze bij een kinderarts is geweest voor hoofdpijn en dat die arts had aangeboden om door te verwijzen naar een orthopedagoog. Wellicht alsnog daar gebruik van maken. Evt een afspraak maken bij het centrum voor jeugd en gezin. De problemen die je dochter ondervindt spelen al best een tijdje en zijn normaal voor de leeftijd indien het een incident is niet als het al langer speelt. Persoonlijk zou ik haar laten testen als ik jou was, dan weet je het zeker of het niet iets anders is. Sterkte!!
Ik zou er ook gebruik van maken. Een orthopedagoog kan hier echt goed kijken wat en in welke mate misschien bij kind speelt. Daar kun je wat mee. Kleine dingetjes kun je dan ook rekening mee houden. En alles waar je zelf iets mee kunt ipv aan de omgeving te moeten vragen rekening te houden met kind dat iets heeft, heb je iets aan. Ook voor jezelf in relatie tot kind.
Kipspies schreef op 22-12-2022 om 20:06:
De huisarts is van mening dat het gedrag wat ik omschrijf, normaal voor de leeftijd is. Hij wil het afwachten omdat school ook niks aangeeft mbt haar gedrag.
Autisme spectrum wordt bij meisjes/vrouwen nog steeds ondergediagnostiseerd. Je huisarts is daarin de zwakste schakel omdat je er langs moet om in het diagnosetraject te komen.
Je dochter is te jong om zelf naar de ha te gaan en te zeggen "ik heb er last van, ik wil het onderzocht hebben' . Vriendin van mijn zoon had hetzelfde, pas nu op haar 17e is er een diagnose traject gestart omdat ze nu zelf kon zeggen 'IK heb er last van!' ipv haar ouders die zeiden "we denken dat er wat is".
Blijf die huisarts bestoken, of als er meerdere artsen in de praktijk zijn bij de andere arts of bij de poh een afspraak te maken en het weer te bespreken.
Jonagold schreef op 22-12-2022 om 21:16:
[..]
Zeker. Zelf begin dit jaar getest op ADD ivm vastlopen op sommige vlakken. Ik zit er dicht tegenaan, maar niet genoeg voor een diagnose. Maar het was wel een omslagpunt voor mij. Na jaren vooral tegen mezelf vechten, zelfhulptrajecten en met regelmaat therapieën heb ik eindelijk het idee los kunnen laten dat ik door maar aan mezelf te werken eindelijk blij met mezelf zou worden en rust zou vinden. Ik heb via de huisarts een lichte dosis AD voorgeschreven gekregen. En er ging (en gaat) een wereld voor me open! Met dat ene pilletje per dag is het leven ineens wél mooi, is de zware deken weg en is vooral de eeuwige kritiek op en twijfel aan mezelf verdwenen! Ik gun jou ook die rust. Voor mij is 52 jaar zelfkastijding eindelijk ten einde. Ik ben eindelijk wie ik altijd hoopte te zijn.
Klinkt allemaal een beetje erg halleluja, dat realiseer ik me, maar ik ben ook zó blij en opgelucht, na al die jaren!
Ik ben nog steeds erg blij met mijn toenmalige huisarts die mij zeer serieus nam nadat ik na een coachingstraject bij een add coach waarin we wat vastliepen bij hem zat met de vraag 'zou medicatie wat kunnen zijn, om te ondersteunen in het traject' . Waarop zijn antwoord was: "We kunnen het gewoon proberen, komen we er samen niet uit dan kan ik je altijd nog doorverwijzen". Dus zelfs zonder diagnose door een psychiater maar puur op mijn voorgeschiedenis zijn we gaan proberen met methylfenidaat. En wat jij hebt met AD, dat gevoel heb ik met mijn lage dosering methylfenidaat. Mijn werk komt af, het hoopt niet meer op, ik heb alles (nou ja op mijn werk dan) onder controle. Na 46 jaar was dat erg fijn. Ik ben 5 jaar verder en dit stukje erkenning en hulp heeft mij echt voor de langere termijn geholpen.
