Onterecht boos geworden op kind
Zijn jullie wel eens onterecht enorm uitgevallen tegen je kind? En hoe hebben jullie dit weer hersteld toen?
Ik heb me zojuist namelijk behoorlijk misdragen tegen mijn dochter. Ik had enigszins haast vanwege afspraken en zei dat ze op moest schieten en sneller moest eten (wat ze niet kan want ze heeft amper kiezen). Vervolgens stootte dochter ook nog per ongeluk een glas melk om en toen ze dat ze dat netjes wilde opruimen viel ook nog het pak hagelslag om dat open stond. Dochter bood gelijk haar excuses aan en zei dat het echt per ongeluk ging. Op de een of andere manier knapte er iets in mij en ben ik gigantisch tegen dochter uitgevallen waarbij ik dingen heb gezegd die ik niet meen. Dat ze altijd vreselijk traag is, dat ze niks kan, dat ze er altijd een puinhoop van maakt en, het allerergste, dat ze misbruik maakt van haar oogafwijking als excuus om te kunnen knoeien. Ik schreeuwen, dochter in tranen. Mijn man was nog boven op de badkamer maar is onmiddellijk naar benden gekomen, heeft dochter meegenomen naar die afspraken en mij opgedragen de zooi op te ruimen en mijn zonden te overdenken.
Op dit moment kan ik alleen maar huilen. Ik begrijp echt niet wat me bezielde en waar dit vandaan kwam opeens. Ik weet wel dat ik mijn dochter ontzettend slecht heb behandeld en dat ze dit niet verdiende. Maar ik heb geen idee hoe ik dit goed moet maken. Ja, mijn excuses aanbieden natuurlijk, maar voor mijn gevoel is dat niet genoeg. Alsof je iedereen zo kan behandelen als je daarna maar sorry zegt. Ik schaam me enorm voor mijn eigen gedrag en ben bang dat ik bij dochter in haar vertrouwen in mij iets heel erg beschadigd heb.
dat is parenthood, je valt, je leert, je staat op, en doet het beter dan de vorige keer. Zo zijn er nog veel meer momenten. Hoort bij het leven. Vallen leren en opstaan.
Rachel. schreef op 16-08-2021 om 12:45:
Als het zich zou blijven herhalen dan zou het een probleem zijn ja.
Maar dit is een foutje van to geweest dit weet ze en wil daar zelf aan werken. Als je bij ieder foutje in het leven hulp bij de huisarts moet gaan zoeken dan bereik je niks zelf... iedereen maakt fouten het gaat erom hoe je ermee omgaat en dat je er van leert. We hoeven niet iedereen meteen aan de brandpaal te hangen.
Het is geen goed iets wat er gebeurd is, maar ook weer niet zo dat to een monster is die dit dagelijks doet en dus professionele hulp erbij nodig heeft.
Ik denk dat ze van deze ervaring heel goed zelf kan leren (net zoals iedereen dat doet, bij foutjes) en heel goed weet dat ze het de volgende keer anders moet aanpakken.
Ja toch, van fouten leer je.
Totaal oftopic maar is het niet Schandpaal ipv brandpaal?
BlueHeart schreef op 16-08-2021 om 12:47:
[..]
Ja toch, van fouten leer je.
Totaal oftopic maar is het niet Schandpaal ipv brandpaal?
Muahahja scherp! Ik wist eigenlijk niet eens hoe het echt heten.. je weet toch vroeger dat als iemand een fout maakte wat volgens anderen taboe was werd je meteen aan zo'n brand of schandpaal vast gebonden.😖
Ik vind dit veel verder gaan dan de andere voorbeelden die in het topic worden genoemd, maar dat kan aan mij liggen natuurlijk.
Post deels gewist door moderator ivm provoceren, maatregelen richting forummer getroffen.
Julali schreef op 16-08-2021 om 12:50:
Ik vind dit veel verder gaan dan de andere voorbeelden die in het topic worden genoemd, maar dat kan aan mij liggen natuurlijk.
Quote deels gewist door moderator ivm provoceren, maatregelen richting forummer getroffen.
Nee het is niet prima dat geeft iedereen toch aan hier? Maar om meteen na de huisarts te stappen? Dat zou ik doen en je zelf niet inziet dat het verkeerd is en er spijt van hebt... dat lees ik bij TO dat ze zich er niet prettig om voelt en dat ze weet dat dit fout is... geef haar de kans om te leren net zoals wij allemaal doen en het zelf op te pakken. Ik geloof dat ze zich echt rot erover voelt anders zou ze nooit zo open zijn geweest om dat hier met ons te delen.
Als iemand zijn fout niet inziet of het niet onder controle krijgt dan kun je over verdere hulp spreken.
Ze kan dit echt wel goed samen met kind oplossen en toegeven dat ze daarin fout zat. Ze weet heel goed dat dit niet oke was... als dat niet het geval was dat ze doorheeft dat dit niet de juiste manier is.. dan mag je je zorgen gaan maken.
Julali schreef op 16-08-2021 om 12:50:
Ik vind dit veel verder gaan dan de andere voorbeelden die in het topic worden genoemd, maar dat kan aan mij liggen natuurlijk.
Quote deels gewist door moderator ivm provoceren, maatregelen richting forummer getroffen.
Niemand zegt dat het normaal is hoor. Alleen het kan toch zijn dat iemand een fout maakt?
Julali schreef op 16-08-2021 om 12:50:
Quote gewist door moderator ivm provoceren, maatregelen richting forummer getroffen.
Dit is zuigen om het zuigen. Je bent misschien geen trol maar dit gedrag is wel trollengedrag.
Rachel had groot gelijk met haar post van 12.17, we werken er zelf aan mee dat topics na verloop van tijd vanzelf om Julali gaan draaien. Voor mij ga je eens een tijdje onder de negeerknop, kijken of dat helpt.
Nose schreef op 16-08-2021 om 12:54:
[..]
Niemand zegt dat het normaal is hoor. Alleen het kan toch zijn dat iemand een fout maakt?
Ja natuurlijk kan dat, alleen dan hoop ik dat iemand er alles aan doet om degelijk gedrag te voorkomen in de toekomst.
Ginevra schreef op 16-08-2021 om 12:57:
[..]
Dit is zuigen om het zuigen. Je bent misschien geen trol maar dit gedrag is wel trollengedrag.
Rachel had groot gelijk met haar post van 12.17, we werken er zelf aan mee dat topics na verloop van tijd vanzelf om Julali gaan draaien. Voor mij ga je eens een tijdje onder de negeerknop, kijken of dat helpt.
Ja kvind het ook zo rot dat het draadje na een lange discussie met jul altijd weer stil staat. Terwijl het veel fijner is om van veel verschillende mensen een mening of tips te horen ipv een draad vol discussie. Maargoed ik heb er ook een handje aan hoor. Tis soms lastig om het te negeren.
MamaE schreef op 16-08-2021 om 11:57:
Het is niet zo dat ik nooit eerder boos ben geweest op mijn kind hoor. Want het is een kind, dat dingen moet leren en is dus ook heus wel eens vervelend. En dan hoef ik echt niet aardig te doen.
Maar dan gaat het om gedrag waar ze zelf voor kiest en iets aan kan doen, niet om haar zijn en dingen waar ze niks aan kan doen. Lijkt me een wezenlijk verschil.
Mijn man vindt het voor nu nog te voorbarig om meteen professionele hulp in te schakelen. Mijn man kan heel goed luisteren en analyseren en ook vergeven als iemand laat zien oprecht berouw te hebben en werkt aan herstel.
Dat ik het laat voor wat het is, is zeker niet zo want ik ga echt wel met mezelf en de relatie met mijn dochter aan de slag.
Maar ik heb ook al eerder aangegeven dat zelfs om het 'zijn' wel eens irritaties kunnen ontstaan. Sterker nog, mensen worden in dit land gestraft voor hun 'zijn' waar ze misschien niks aan kunnen doen (extreem voorbeeld, maar een narcist wil ook niemand een relatie mee, ook al kan de persoon er zelf niks aan doen).
Daarmee wil ik aangeven dat 'zijn' niet automatisch betekent dat een ander er geen last van kan hebben en dus ook wel eens geïrriteerd door kan raken (lees houten poot).
Iemands handicap kan af en toe heel onhandig uitpakken. Is dat een vrijbrief voor ondermijnend gedrag? Nee, natuurlijk niet. Maar 1 x daarop uitvallen staat in geen enkele verhouding tot iemand daar bijna dagelijks afstraffend op aanspreken, verwijten maken, etc.
Dus to, je kent jezelf toch? Stop dan met het jezelf onnodig zwaar te maken. Je bent (terecht) geschrokken van je uitspraak, weet waar het vandaan kwam (stress), hebt excuses gemaakt en nu echt weer door met je leven hoor.
Pas je er ook vooral mee op om je kind niet te belasten met je schuldgevoel? Weet je dat een trauma (bewezen feit) vaak als traumatische wordt ervaren, als de hele omgeving dingen begint te roepen als oh wat erg, oh wat naar en gemeen, oh wat was ik slecht, oh wat zul je je kut voelen etc? Als je dus met zo'n insteek diep door het stof gaat voor een kind dat afhankelijk is vd veiligheid die haar ouders uitstralen, dan raakt je kind meer getraumatiseerd door de GROTE woorden en hoe erg het allemaal wel niet moet zijn, dan wanneer je simpelweg sorry zegt, had niet mogen gebeuren en weer verder.
Kinderen die ouders hebben die heel veel aandacht geven aan val en stootpartijen en beginnen te roepen hoe Auw iets wel niet doet, hebben vaak kinderen die hard en hysterisch huilen. Waarom? Omdat hun ouders aan alle kanten uitstralen dat het heeeel erg was.
De ouder die het kind opraapt van de grond en zegt, auw, kusje erop en weer door. Due kinderen herpakken zich vaak wonderwel. Leren ook om bepaalde dingen (duizend en een pijntjes) niet meer te voelen. En soms is dat ook goed. Om over dingen heen te kunnen stappen. Anders ben je in je leven wel vreselijk druk met futiliteiten en ben je nergens meer als er een keer écht wat aan de hand is.
En daar ergens tussenin zul je een modus moeten zien te vinden die bij je past, die bij je kind past, etc.
zolang je voor haar duidelijk maakt dat het niet waar was wat je zei en dat je dat ook niet had mogen zeggen en dat het je spijt. (Plus voor jezelf zorgt dat het niet meer gebeurd) dan is het goed. Blijf jezelf niet straffen hee. Enigste wat je nu kunt doen is zorgen dat het niet mee rgebeurd. Je kunt boos op jezelf blijven maar daar heeft niemand wat aan en dat draait de tijd niet meer terug. Je hebt alleen nog controle over wat komen gaat niet over wat al gebeurd is.
Julali schreef op 16-08-2021 om 12:37:
[..]
Waarom ben je hier zo fel op? Vind je het echt niks wat TO beschrijft?
Klopt. Ik vind dit in het kader hoe zij zichzelf en haar gezin beschrijft helemaal niks. Zie de uitleg pagina's terug die ze haar dochter had kunnen geven en weer verder.
Krasjes op je ziel horen bij het leven. Kinderen die onder dit soort omstandigheden opgroeien (in Nederland?) behoren tot de 10 % beste kwalificaties voor een fijn en gelukkige start vd rest van je leven. En jij struikelt dan echt over een detail.
Ik denk dat de overige 90% vd kinderen wereldwijd graag zouden ruilen met dit gezinsgeluk.
Diyer schreef op 16-08-2021 om 13:02:
[..]
Maar ik heb ook al eerder aangegeven dat zelfs om het 'zijn' wel eens irritaties kunnen ontstaan. Sterker nog, mensen worden in dit land gestraft voor hun 'zijn' waar ze misschien niks aan kunnen doen (extreem voorbeeld, maar een narcist wil ook niemand een relatie mee, ook al kan de persoon er zelf niks aan doen).
Daarmee wil ik aangeven dat 'zijn' niet automatisch betekent dat een ander er geen last van kan hebben en dus ook wel eens geïrriteerd door kan raken (lees houten poot).
Iemands handicap kan af en toe heel onhandig uitpakken. Is dat een vrijbrief voor ondermijnend gedrag? Nee, natuurlijk niet. Maar 1 x daarop uitvallen staat in geen enkele verhouding tot iemand daar bijna dagelijks afstraffend op aanspreken, verwijten maken, etc.
Dus to, je kent jezelf toch? Stop dan met het jezelf onnodig zwaar te maken. Je bent (terecht) geschrokken van je uitspraak, weet waar het vandaan kwam (stress), hebt excuses gemaakt en nu echt weer door met je leven hoor.
Pas je er ook vooral mee op om je kind niet te belasten met je schuldgevoel? Weet je dat een trauma (bewezen feit) vaak als traumatische wordt ervaren, als de hele omgeving dingen begint te roepen als oh wat erg, oh wat naar en gemeen, oh wat was ik slecht, oh wat zul je je kut voelen etc? Als je dus met zo'n insteek diep door het stof gaat voor een kind dat afhankelijk is vd veiligheid die haar ouders uitstralen, dan raakt je kind meer getraumatiseerd door de GROTE woorden en hoe erg het allemaal wel niet moet zijn, dan wanneer je simpelweg sorry zegt, had niet mogen gebeuren en weer verder.
Kinderen die ouders hebben die heel veel aandacht geven aan val en stootpartijen en beginnen te roepen hoe Auw iets wel niet doet, hebben vaak kinderen die hard en hysterisch huilen. Waarom? Omdat hun ouders aan alle kanten uitstralen dat het heeeel erg was.
De ouder die het kind opraapt van de grond en zegt, auw, kusje erop en weer door. Due kinderen herpakken zich vaak wonderwel. Leren ook om bepaalde dingen (duizend en een pijntjes) niet meer te voelen. En soms is dat ook goed. Om over dingen heen te kunnen stappen. Anders ben je in je leven wel vreselijk druk met futiliteiten en ben je nergens meer als er een keer écht wat aan de hand is.
En daar ergens tussenin zul je een modus moeten zien te vinden die bij je past, die bij je kind past, etc.
Sommige gebeurtenissen zijn traumatisch van zichzelf. Hoe de omgeving reageert is zeker van belang, maar geen aandacht geven is niet de oplossing. Veel mensen die iets traumatisch doormaken houden het voor zichzelf om er niemand mee lastig te vallen en proberen er direct overheen te stappen. Dit is niet de beste strategie, daar zijn we inmiddels wel achter. Zoiets komt altijd terug als je het niet hebt verwerkt.
Voor de rest kan TO prima aan zichzelf werken zonder haar dochter daarbij te betrekken. Dat meisje is pas 7, dus het lijkt me niet goed haar nog meer lastig te vallen met volwassen problematiek.
Julali schreef op 16-08-2021 om 09:48:
[..]
Lees de tweede zin. Psychische mishandeling bestaat uit een aantal dingen, waaronder het maken van denigrerende kwetsbare opmerkingen naar het kind zelf. Ik denk niet dat we er een discussie over hoeven te voeren dat dit is gebeurd.
Of het vaker gaat gebeuren weten we niet...
Lees je eigen tekst, daarvoor staat REGELMATIG. Het is nu dus géén kindermishandeling. Bied je excuses aan! Dan valt een huisartsadvies ook stukken beter.
Ginevra schreef op 16-08-2021 om 12:57:
[..]
Dit is zuigen om het zuigen. Je bent misschien geen trol maar dit gedrag is wel trollengedrag.
Rachel had groot gelijk met haar post van 12.17, we werken er zelf aan mee dat topics na verloop van tijd vanzelf om Julali gaan draaien. Voor mij ga je eens een tijdje onder de negeerknop, kijken of dat helpt.
Dat zouden we allemaal moeten doen....
