Onhandelbaar gedrag
Beste allemaal,
Ik zit er helemaal doorheen.. onze zoon van 8 is sinds zijn 4e levensjaar echt onhandelbaar. Hij luistert niet naar ons, op welke manier we hem ook benaderen. Streng zijn, correct zijn, lief zijn, positieve benadering niks maar dan ook niks helpt. Alle opvoedmethodes hebben we geprobeerd.
Naar school gaan is altijd een probleem geweest, het was altijd letterlijk een fysiek gevecht om hem op school te krijgen. Sinds 3 weken gaat hij helemaal niet meer naar school. Wanneer hij namelijk op school was liep hij weg en waren de leerkrachten hem soms 1 tot 2 uur kwijt. Doordat hij niet meer naar school gaat is er voor ons nog een grote schep qua belasting bovenop gekomen. Wij kunnen nu namelijk niet meer normaal gaan werken omdat er geen opvang/oppas voor hem is.
Ik vind dit vreselijk om te zeggen maar omdat hij ons al 4 jaar helemaal totaal leegzuigt heb ik een afkeer gekregen voor mijn eigen kind.
Ik kan er niet meer tegen, alles maar dan ook alles is een strijdt. Hij daagt ons de hele dag uit en gaat continu over alle grenzen heen.
We zijn al bij meerdere hulpverleners onder behandeling geweest maar niks helpt.
Ik ben zo ver dat ik denk dat het het beste is voor iedereen om hem uit huis te laten plaatsen.
Zijn vader en ik hebben beide een burnout door zijn gedrag en zijn jongere broertje heeft hierdoor geen fijne thuis situatie. Ik kan niks anders meer dan mezelf volledig voor hem afsluiten om nog enigszins overeind te blijven voor mijn andere zoon. Ik heb de hele dag last van hartkloppingen door de stress en ik ben bang dat het niet lang meer duurt voordat we hem fysiek pijn zullen doen uit pure onmacht.
Het kost me teveel om alles uit te leggen maar ik wil benadrukken dat ik alles, maar dan ook alles heb gedaan voor hem wat ik kon. Ik heb gevochten voor hulp, gevochten om onze band te behouden en gevochten voor een goede situatie voor het hele gezin. Niks heeft gewerkt en de situatie word met de dag erger.
Het enige houvast wat we nu hebben is dat hij op de wachtlijst staat voor diagnostiek. Ik hoop dat er iets uitkomt wat de situatie met medicatie zou kunnen verbeteren. Ook hoop ik dat hij zijn plekje zal gaan vinden op speciaal onderwijs, nu hij niet meer naar het reguliere onderwijs kan.
Maar de wachtlijsten waar we steeds maar weer tegen aan lopen en de hulpverleners die hun afspraken niet nakomen breken me op. Ik weet niet meer waar ik aan de bel kan brengen en daardoor ben ik hier beland.. opzoek naar herkenning en tips rondom crisis hulp en evt uit huisplaatsing..
Alle tips zijn welkom maar tips rondom opvoedmanieren liever niet want dat stadium zijn we echt al heel erg lang voorbij.
Ik kan niet meer , ik ben leeg. Ik probeer niet eens meer om hem te corrigeren want het loopt toch uit op niks. Ik word glashard uitgelachen of uitgescholden voor de meest erge dingen.
PB!
Ach mama098, wat vreselijk voor jullie allemaal dat je zoon zo ontregeld en uit verbinding is. Ik heb geen tips maar wil je wel laten weten dat ik je noodkreet gelezen heb en dat ik van harte hoop dat jullie op korte termijn goede hulp krijgen. Voel je niet schuldig. Het is al erg genoeg 🥲. 
Wat vreselijk verdrietig allemaal. Ik denk dat het voor nu het belangrijkste is dat er iets van respijtzorg komt om jullie te ontlasten. En niet over een paar weken maar nu. Zeker als je aangeeft dat je bang bent hem pijn te doen. Dat zou ik ook eerlijk aangeven bij hulpverlening of huisarts. Dat je niet meer in kan staan voor zijn veiligheid. Ik vind het echt verschrikkelijk om je noodkreet te lezen. De wanhoop spat er letterlijk vanaf. Ik hoop dat je snel hulp krijgt en je zoon natuurlijk ook!
ik ken iemand waarbij de uithuisplaatsing te laat plaatsvond en ernstig traumatiserend was voor kind. Situatie leek op de jouwe maar verschil dat de ouders zichzelf niet meer in de hand konden houden
Het is enorm pijnlijk en verdrietig om te realiseren dat het echt niet gaat, maar uithuisplaatsing en plek bij professionele zorgverleners kan de beste keuze uit liefde voor je kind, en zijn broertje, zijn.
Ik zou zeker de hulpverleners die je hebt of anders de huisarts opbellen en eerlijk zeggen dat het echt niet meer gaat en er nu wat moet gebeuren
Wat vreselijk TO. Ik herken je wanhoop en machteloosheid. Het is een hele nare, verdrietige situatie die je raakt tot in het diepst van je ziel. Het lijkt ook zo uitzichtloos omdat het niet een probleem is van korte duur en omdat er nauwelijks momenten zijn waarop je even op adem kunt komen. Je staat 24/7 aan. Extreem stressvol en niet vol te houden. Het is belangrijk om te proberen momenten om op adem te komen te creëren anders ga je er aan onderdoor.
Wat hier heeft geholpen is zorgen dat anderen (familie, buren, vrijwilliger) de zorg minstens 1 keer per week, maar liever een paar keer per week, een paar uur overnemen. Liefst zoon een paar uur meenemen naar hun eigen huis of een andere plek, als het maar niet thuis is. Zodat je iets leuks voor jezelf of met je andere kind kunt doen om op te laden en weer wat positieve energie te krijgen of tijd kunt nemen om te rusten/slapen. Dit naast professionele hulp.
Staat hij al op een wachtlijst voor een zorgboerderij waar hij eens in de maand (of vaker) een weekend kan logeren bijvoorbeeld ? Heb je contact met stichting MEE of het CJG in jullie gemeente ?
Ik wil je nog even een hart onder de riem steken. Je doet het goed. Je knokt voor je kind en je doet alles wat in je macht ligt terwijl je worstelt met je eigen gevoelens. Petje af voor jouw kracht! Ik wens je heel veel sterkte.
Ik lees vooral heel veel wanhoop. Wat ik me wel afvraag is waarom diagnostiek nu pas gestart gaat worden. Als een kind al jarenlang zó onhandelbaar is zowel thuis als op school en er al zoveel hulpverleners bij betrokken zijn geweest, waarom is er dan niet eerder uitgezocht wat er aan de hand is (er moet wel íets zijn, want een kind waar niks mee aan de hand is, loopt niet op zulke jonge leeftijd al zó ontzettend vast als de gezinsomstandigheden normaal zijn). Ik snap dat jullie en jullie andere kind er aan onderdoor gaan en dat je dan soms hele moeilijke keuzes moet maken. Ik hoop vooral dat er snel een passende plek voor hem wordt gevonden en dat het weer de goede kant op gaat.
Ik zou nu vooral naar je netwerk kijken. Je krijgt niet zomaar een uithuisplaatsing, weekendpleegzorg of id. Bovendien kijken 'ze' (de hulpverlening) altijd eerst naar het netwerk. Zijn er familieleden waar hij af en toe naar toe kan? Één of een paar nachtjes logeren? Hebben jullie vrienden die hem goed aankunnen waar hij, desnoods na school een paar uurtjes, heen kan? Kijk of je op deze manier iets wat ruimte creëert. Zeker als je zoon buiten de deur zich goed weet te gedragen heb je kans dat anderen hem een leuk kind vinden en best wel kunnen hebben.
krulliebollie schreef op 25-10-2023 om 08:11:
Ik zou nu vooral naar je netwerk kijken. Je krijgt niet zomaar een uithuisplaatsing, weekendpleegzorg of id. Bovendien kijken 'ze' (de hulpverlening) altijd eerst naar het netwerk. Zijn er familieleden waar hij af en toe naar toe kan? Één of een paar nachtjes logeren? Hebben jullie vrienden die hem goed aankunnen waar hij, desnoods na school een paar uurtjes, heen kan? Kijk of je op deze manier iets wat ruimte creëert. Zeker als je zoon buiten de deur zich goed weet te gedragen heb je kans dat anderen hem een leuk kind vinden en best wel kunnen hebben.
Na school opvangen? Kind gaat niet meer naar school.
En tav die laatste zin: op school liep hij weg en was niet langer te handhaven. Ik denk niet dat het hier gaat om een kind dat thuis wat opstandig is en buitenshuis een schatje.
Dat van school heb je gelijk in. Niet goed gelezen.. Maar soms kunnen kinderen echt wel anders zijn bij anderen. Daar heb ik niets over gelezen. En als je dat probeert en het blijkt niet te kunnen is dat iets wat de hulpverlening dus ook niet nog eens hoeft te proberen en dat kan in het traject weer tijd schelen.
Heeft school niet een zorgplicht waardoor ze een andere plek/school voor hem moeten zoeken? En doen ze dat dan ook of sturen ze hem naar huis en dat was het dan?
op steeds meer plekken zijn ' buurtgezinnen' . Mogelijk zou dat iets zijn voor je andere zoon, zodat hij even uit de situatie weg is. Het helpt jou en je oudste kind niet meteen maar voor broertje moet dit ook heel zwaar zijn
Sterkte ..
krulliebollie schreef op 25-10-2023 om 08:34:
Dat van school heb je gelijk in. Niet goed gelezen.. Maar soms kunnen kinderen echt wel anders zijn bij anderen. Daar heb ik niets over gelezen. En als je dat probeert en het blijkt niet te kunnen is dat iets wat de hulpverlening dus ook niet nog eens hoeft te proberen en dat kan in het traject weer tijd schelen.
Proberen zodat je aan hulpverlening kunt aangeven dat het niet werkt is idd wel een idee. In het kader van 'we hebben alles geprobeerd'.
Waarom is hij nog nooit opgenomen geweest in de kinderpsychiatrie
Desnoods met jullie hele gezin .
Bedankt voor alle reacties!
Ik zal proberen wat meer info te geven.
Hij is langere tijd onder behandeling geweest bij de kinderpsycholoog. Daar kwam toen uit dat hij hoog gevoelig was. Op dat moment konden we ons daar ook in vinden, echter nu zijn gedrag steeds erger word denk ik niet meer dat dat het is.
We hebben een jaar lang op de wachtlijst gestaan voor diagnostiek. We waren toen aan de beurt maar toen lagen zijn vader en ik net in scheiding. En ik weet dat dit een hele domme beslissing was maar ik heb er toen voor gekozen diagnostiek even on hold te zetten. Vooral omdat ik het zelf even niet trok om dat traject aan te gaan.
Inmiddels staan we wel weer op de wachtlijst als heraanmelding.
Jeugdzorg is hier ook in huis geweest met video home training en begeleidende gesprekken. Dit heeft eigenlijk allemaal niks geholpen.
Ons netwerk is niet zo heel groot. Althans ik heb meestal het gevoel dat mensen zeggen; laat me maar weten als ik iets kan doen.
En wanneer ik dan app of bel en er doorheen zit word het toch als te heftig ervaren. Een paar jaar terug liet hij nog wel gewenst gedrag zijn bij andere, inmiddels is het voor oma ook een hele opgave om hem te passen. En zij was altijd een enige waar hij zich fijn bij voelde.
Het contact met school is wel prettig. Zij hebben al die jaren actief met ons meegedacht en doen dat nog. Ik had alleen gehoopt dat nu hij echt is uitgevallen er wat sneller stappen gezet zouden worden.
Het liefst bel ik vandaag rond na aanleiding van jullie tips. Maar mijn zoon is nu dus 24/7 thuis dus erg onhandig.
