ongehoorzaam/koppig kind
Hallo,
Ik ben intussen al 6 jaar pluspapa van een meid met een stevig karakter van 6.
Ze had al van jongsaf driftbuien en kon toen al serieus koppig zijn (we wisten toen al dit is een karakterke). Nu is de situatie aan het escaleren en is er steeds minder tijd om te genieten van elkaar (naast extreem koppig kan ze ook extreem lief zijn). Het gaat van moeilijk eten en moeten smeken van iets in haar mond te steken. (haar lievelingseten dat ze eerst zegt vies mag ik niet en een uur later gewoon helemaal op eet en bijvraagt). We scheppen niet te veel op en forceren haar niet van alles op te eten. (aardappelen vleesje en groentjes waarvan ze van alle drie minstens een hap moet eten en dat ze in totaliteit voldoende gegeten heeft voor een volle maag) Juist croque monsieurs en boterhamen met choco gaan er met zekerheid vlot in. tot driftbuien voor haar huiswerk te maken, haar klaar te moeten maken om ergens naartoe te gaan, gewoon zonder in mijn ogen echte reden. Het slapengaan is voor de moment ook geen succes (we hebben haar misschien om er makkelijk vanaf te zijn lang wijsgemaakt dat we allemaal samen gaan slapen en ja nu is die kleine meid natuurlijk ook al slimmer). Hoe we ermee omgaan is tussen mij en mijn vrouw hard verschillend. Ik heb een kort lontje en na 5-10 minuten het aanschouwd te hebben (dat ze me geslagen heeft , met deuren gezwierd te hebben) ben ik het grondig beu en wordt ik (weet ik van mezelf te boos (roepen, tieren schelden) vooral als er nog is tijdsdruk bijkomt voor ergens te geraken (op school). Op andere momenten lukt het mij soms al om gewoon in bed te gaan liggen en haar te negeren en het aan mijn vrouw over te laten. Mijn vrouw kan er rustig onder blijven/haar negeren/dit tot soms zelfs een uur en haar driftbui over is. (dochter slaagt tiert roept gooit met spullen slaagt met de deuren,..)
Maar met mijn vrouw haar manier en met de mijne blijven de driftbuien wel komen, of we er nu alleen mee zijn of samen. We zijn hiermee al naar een psycholoog geweest zonder in mijn ogen succes. driftbuien zijn erger geworden en ook lastig voor haar bij de psycholoog krijgen (opstand van haar) eens ze er is kan ze wel praten. Iemand tips of raad wat we eventueel kunnen proberen?
Due-scimmie schreef op 11-05-2022 om 17:15:
Over het aankleden. Moet ze meteen aankleden zodra ze wakker is of zou ze ook eerst kunnen ontbijten en dan aankleden? Zeker als ze in de avond weinig eet kan het zijn dat ze met honger wakker wordt dus zou ik eerder daar iets aan doen. Kleren zelf uit laten zoeken en niet laten kiezen uit 2 setjes want dat js geen echte autonomie. En ja misschien is het dan geel met.paars, maar kind moet het aan, jij niet.
Ik maak haar wakker samen even snoozen zoals gevraagd door haar en vraag haar wat willen we eten boterhammen of cornflakes en op basis van het antwoord zet ik het nodige klaar
Van mij mag ze kiezen uit al haar kleren voor de duidelijkheid,(ik zelf trek er mij geen bal van aan in welke combinatie ze rond loopt als zij er zichzelf goed invoelt maar hoe zorg je er praktisch voor dat niet alles overhoop ligt als zij alle kleren uit de kast mag gaan uitpakken
Laat haar alvast s avonds klaarleggen wat ze de dag erna aan wil.
Pfoe het lijkt me een heel karwei, elke dag zo vroeg in touw. Gaat ze naar voorschoolse opvang of begint de school zo vroeg? Ik weet niet hoe zoiets in Vlaanderen is georganiseerd maar hier ontbijten kinderen soms bij de opvang voordat de school begint.
Je goede humeur bewaren, je niet laten meenemen in haar buien, beetje humor erbij.
En op een goed moment een op een met haar praten over school, hoe ze het daar vindt, hoe het komt dat ze s ochtends zo’n tegenzin heeft.
Probeer het contact een op een te houden, niet voor niks luidt de zegswijze ‘ twee tegen één is gemeen’ - zo zou ze dat best eens kunnen beleven.
Zorg dat je een op een leuke momenten hebt. Frame haar niet als een lastig koppig kind. Haar gedrag laat zien dat ze zich niet gezien voelt...
Hier hielp dat goed, het ‘s avonds samen klaar leggen van de kleding voor dochter. Dat was ook echt leuk, in de ochtend was het echt niet leuk..
En structuur zoals iemand al zei. Een lijstje dat ze zelf kon afwerken en dat haar dus regie gaf (had dochter zeer veel behoefte aan) zorgde echt voor een enorme omslag.
En echt de tijd nemen voor slaapritueel. Hier een poos ook samen in een schriftje geschreven/getekend/geknutseld over de dag, deed ook wonderen.
Eten echt loslaten. Laten slapen met honger? Echt nooit gedaan. Zou ik alleen doen als ik zeker wist dat het zou helpen, anders zeker niet. Soms wel wat lastig, wilden laat nog vanalles maar ach soms weer even regels aanscherpen en dan liep het wel weer. Dat hapje in avond wilden ze ook als ze wel goed gegeten hadden dus maakte mi niks uit.
Niet meer gaan sleuren aan haar. Ze wordt ook echt te oud om haar bij kop en kont te pakken, daar moeten jullie echt wat anders op gaan verzinnen. Ik snap alles trouwens heel goed, had ook niet alle geduld in ochtend en ergens de onzinnige drang om op tijd te komen. Achteraf bezien: loslaten!
Dus: neem samen echt de tijd om een goed plan te maken. Met of zonder hulp. Neem die psycholoog niet al te serieus, er is veel kaf onder het koren. Ga op zoek naar goede hulp of lees idd een goed boek. (Weet niet meer of het explosieve kind al getipt is?
Zorg dat je een poos de focus en ruimte hebt om goede gewoontes te ontwikkelen voor ochtenden. Dus:ga echt even een uur eerder naar bed zodat je een half uur eerder op kunt staan. Het is het echt waard hoor en als het eenmaal goed gaat gaat het straks meer vanzelf en hoef je nog maar af en toe bij te sturen.
Maak vervolgens samen met dochter een plan van aanpak en zeg haar duidelijk dat jullie niet meer gaan sleuren. (Enz) dat ze daar nu te groot voor is en vraag haar wat ze nodig heeft.
Houd je daar dan ook aan, maak er heilige regels van. Zorg dat je even wat ruimte op je werk hebt om later te komen als het misgaat en laat schooltijden los. Haar gevoel van veiligheid is even veel belangrijker.
(Ik voelde me vaak idioot dat ik weer zo vroeg op school was na een hoop gejaag achter de kinderen aan en na mij kwamen nog een hoop ouders aan)
Probeer echt rust te vinden in dit soort dingen en er de tijd voor te nemen, daar pluk je straks de vruchten van.
Dit lijkt mij te ingewikkeld om via een forum op te lossen. Hebben ze in Vlaanderen iets van opvoedondersteuning? Wat heel goed werkt, is dat ze komen observeren in een situatie die jullie lastig vinden en dan concrete tips geven.
Wat me opvalt, is dat je schrijft dat ze zegt na vertrek bij de psycholoog dat ze het toch niet zo gaat doen. En dan? Hoe reageer je daar dan op?
Het valt me wel vaker op dat ouders de ‘wil’ van hun kinderen niet heel serieus lijken te nemen. Ik was laatst in een winkel en het kind gaf duidelijk aan een bepaalde beker te willen. En de ouder maar pushen en overreden met argumenten als “ik moet dit andere item toch ook afrekenen in deze winkel” en ik dacht alleen maar: wat maakt het joú nou uit welke drinkbeker voor school je kind kiest? Soms mag je kind toch ook wel eens iets willen. En dan moet je misschien terug naar die andere winkel, doe je dat toch, in plaats je kind van aan de hand meetrekken.
je lijkt een magisch knopje te willen. Na 1 tip van een psycholoog die toch niet direct opgepakt/uitgevoerd wordt, lijkt de moed weer in je schoenen te zakken. Je vraagt hier ook steeds wat je moet doen als concrete tips.
maar jullie hebben dit patroon in 6 jaar opgebouwd. Dat zit te diep voor een trucje.
Ik heb hier al eerder een link naar opvoedingsondersteuning geplakt. Zie je daar iets in?
Mijn zoon had vanaf 3 jaar ook elke dag meerdere keren een driftbui. Niet te hanteren gewoon.
Ik heb toen hulp gezocht. Daaruit kwam naar voren dat ik hem niet voldoende ruimte gaf. Hij moest alles doen op mijn manier en op mijn tijd. Dat was erg confronterend.
In samenwerking met de begeleiding hebben we toen gekeken waar ik het meer los kon gaan laten. Ja, we moeten op een bepaalde tijd weg, daar valt niet aan te tornen. Maar door een lijstje te maken van wat echt gedaan moest worden (aankleden, tandenpoetsen, ontbijten) en dan los te laten op welk moment wat precies en door te zorgen voor veeeeeeel complimenten en een gezellige sfeer, kreeg hij meer ruimte. De eerste dagen echt op mijn tandenbijten, omdat ik zag dat hij niet op tijd klaar zou zijn. Hij heeft een keer met zijn pyjama en kleding in de tuin gestaan. Toen bleek hij zich heel rap om te kunnen kleden.
Hij heeft een keer zijn boterham op de fiets zitten eten...ik liet het allemaal los.
En al heel snel sloeg de sfeer om, werd het weer gezellig in huis en konden we dingen weer in overleg doen.
Ik heb veel aan de begeleiding gehad. Ik kwam er voor mijn kind, maar het bleek aan mijn controledwang en angsten te liggen.
In de jaren erna was een driftbui voor mij een signaal om na te gaan waar ik weer te dwingend was en iedere keer weer bleek dat zo te zijn.
Ik lees veel onzekerheid, weinig structuur en veel niet consequent gedrag van deze TO. Hij twijfelt, wikt en weegt en doet waarschijnlijk in iedere situatie weer anders dan die keer daarvoor. Dat roept veel onveiligheid op bij deze kleuter die als het ware schreeuwt om veiligheid en duidelijke kaders. Haar gedrag beïnvloed veel te veel dat van de volwassenen om haar heen en het moet angstig voor haar zijn dat ze blijkbaar zoveel macht over haar ouders heeft zonder dat ze weet wat ze met die macht aanmoet. Erger nog, ook haar ouders weten niet wat ze met de macht van hun dochter aanmoeten. Het is veel te groot voor haar. Pak de regie eens terug TO ! Sta boven die buien van haar en laat je er niet door van de wijs brengen. Haal de emotie eruit bij jezelf. Doe desnoods gewoon alsof het je totaal niet raakt. Reageer zonder emotie naar haar. Want ik denk dat je teveel geraakt wordt door haar onvoorspelbare gedrag. Biedt haar kaders en consequente grenzen. Tegelijkertijd is ze misschien op zoek naar wat meer autonomie. De picto’s voor een dagindeling zijn al eerder genoemd en een lijstje met taken waar zij zelf over mag beslissen is ook een goede tip.
Fortuona schreef op 12-05-2022 om 08:00:
Mijn zoon had vanaf 3 jaar ook elke dag meerdere keren een driftbui. Niet te hanteren gewoon.
Ik heb toen hulp gezocht. Daaruit kwam naar voren dat ik hem niet voldoende ruimte gaf. Hij moest alles doen op mijn manier en op mijn tijd. Dat was erg confronterend.
In samenwerking met de begeleiding hebben we toen gekeken waar ik het meer los kon gaan laten. Ja, we moeten op een bepaalde tijd weg, daar valt niet aan te tornen. Maar door een lijstje te maken van wat echt gedaan moest worden (aankleden, tandenpoetsen, ontbijten) en dan los te laten op welk moment wat precies en door te zorgen voor veeeeeeel complimenten en een gezellige sfeer, kreeg hij meer ruimte. De eerste dagen echt op mijn tandenbijten, omdat ik zag dat hij niet op tijd klaar zou zijn. Hij heeft een keer met zijn pyjama en kleding in de tuin gestaan. Toen bleek hij zich heel rap om te kunnen kleden.
Hij heeft een keer zijn boterham op de fiets zitten eten...ik liet het allemaal los.
En al heel snel sloeg de sfeer om, werd het weer gezellig in huis en konden we dingen weer in overleg doen.
Ik heb veel aan de begeleiding gehad. Ik kwam er voor mijn kind, maar het bleek aan mijn controledwang en angsten te liggen.
In de jaren erna was een driftbui voor mij een signaal om na te gaan waar ik weer te dwingend was en iedere keer weer bleek dat zo te zijn.
Complimenten voor jou 
Ouderschap kan heel confronterend zijn. Wat fijn dat je het hebt kunnen bijsturen!
ikweethetnietmeer schreef op 11-05-2022 om 22:43:
[..]
Van mij mag ze kiezen uit al haar kleren voor de duidelijkheid,(ik zelf trek er mij geen bal van aan in welke combinatie ze rond loopt als zij er zichzelf goed invoelt maar hoe zorg je er praktisch voor dat niet alles overhoop ligt als zij alle kleren uit de kast mag gaan uitpakken
Dan leer je haar het daarna samen weer op te ruimen 
.
ToetieToover schreef op 12-05-2022 om 07:21:
Het valt me wel vaker op dat ouders de ‘wil’ van hun kinderen niet heel serieus lijken te nemen. Ik was laatst in een winkel en het kind gaf duidelijk aan een bepaalde beker te willen. En de ouder maar pushen en overreden met argumenten als “ik moet dit andere item toch ook afrekenen in deze winkel” en ik dacht alleen maar: wat maakt het joú nou uit welke drinkbeker voor school je kind kiest? Soms mag je kind toch ook wel eens iets willen. En dan moet je misschien terug naar die andere winkel, doe je dat toch, in plaats je kind van aan de hand meetrekken.
Je kunt ook weer niet alles aan kinderen van 6 over laten natuurlijk.
Pick your battles geldt eigenlijk voor alles. Eet ze niet, dan niet. Maar ook niks anders. Later nog honger? We hebben nog een restje, kan ze dat opwarmen.
Ik ben zelf nogal van 'gedrag heeft consequenties'. Dus als je je niet aankleedt, zit je in pyjama op school en lacht iedereen je uit. Jammer dan. Als je niet eet, heb je honger.
Het is vooral belangrijk om consequent te zijn. Zeg wat je doet en doe wat je zegt. Zorg dat voor haar duidelijk is wat de consequenties zijn van haar gedrag.
En geef autonomie waar dat kan.
Verder is schreeuwen een teken van onmacht. Plus het komt dan niet meer binnen bij een kind. Je vormt op dat moment een bedreiging en dan gaat een kind niet in de luisterstand maar in de overlevingsstand.
MamaE schreef op 12-05-2022 om 10:24:
Pick your battles geldt eigenlijk voor alles. Eet ze niet, dan niet. Maar ook niks anders. Later nog honger? We hebben nog een restje, kan ze dat opwarmen.
Ik ben zelf nogal van 'gedrag heeft consequenties'. Dus als je je niet aankleedt, zit je in pyjama op school en lacht iedereen je uit. Jammer dan. Als je niet eet, heb je honger.
Het is vooral belangrijk om consequent te zijn. Zeg wat je doet en doe wat je zegt. Zorg dat voor haar duidelijk is wat de consequenties zijn van haar gedrag.
En geef autonomie waar dat kan.
Verder is schreeuwen een teken van onmacht. Plus het komt dan niet meer binnen bij een kind. Je vormt op dat moment een bedreiging en dan gaat een kind niet in de luisterstand maar in de overlevingsstand.
En dan leer je kind dat het geen zak uitmaakt wat anderen vinden als zij in pyjama prima vindt dan is dat ook prima natuurlijk .
Fortuona schreef op 12-05-2022 om 08:00:
Mijn zoon had vanaf 3 jaar ook elke dag meerdere keren een driftbui. Niet te hanteren gewoon.
Ik heb toen hulp gezocht. Daaruit kwam naar voren dat ik hem niet voldoende ruimte gaf. Hij moest alles doen op mijn manier en op mijn tijd. Dat was erg confronterend.
In samenwerking met de begeleiding hebben we toen gekeken waar ik het meer los kon gaan laten. Ja, we moeten op een bepaalde tijd weg, daar valt niet aan te tornen. Maar door een lijstje te maken van wat echt gedaan moest worden (aankleden, tandenpoetsen, ontbijten) en dan los te laten op welk moment wat precies en door te zorgen voor veeeeeeel complimenten en een gezellige sfeer, kreeg hij meer ruimte. De eerste dagen echt op mijn tandenbijten, omdat ik zag dat hij niet op tijd klaar zou zijn. Hij heeft een keer met zijn pyjama en kleding in de tuin gestaan. Toen bleek hij zich heel rap om te kunnen kleden.
Hij heeft een keer zijn boterham op de fiets zitten eten...ik liet het allemaal los.
En al heel snel sloeg de sfeer om, werd het weer gezellig in huis en konden we dingen weer in overleg doen.
Ik heb veel aan de begeleiding gehad. Ik kwam er voor mijn kind, maar het bleek aan mijn controledwang en angsten te liggen.
In de jaren erna was een driftbui voor mij een signaal om na te gaan waar ik weer te dwingend was en iedere keer weer bleek dat zo te zijn.
Dit is precies wat ik bedoelde in mijn eerste post: ik voel bij ts veel controledwang en de overmacht willen hebben en het kind willen dwingen. Loslaten en vertrouwen zal veel goed doen. Geen maniertjes en tips om het kind in het gareel willen krijgen maar ruimte geven en niet bang zijn dat het dan helemaal los gaat. Ik denk dat het kind zich meer gezien gaat voelen en graag samen wil werken.
ToetieToover schreef op 12-05-2022 om 08:34:
[..]
Complimenten voor jou
Dank je. Hard werken, maar nu een geweldig leuke 18jarige in huis.
