Moeilijkheden met opvoeden 9 jarige zoon vriendin
Hallo,
Ben zelf een 42 jarige man en heb ongeveer 6 maanden geleden mijn vriendin ontmoet, eveneens 42 jaar.
Zelf heb ik geen kinderen en zij heeft uit een vorig huwelijk 2 kinderen:
- dochter van 12 jaar, hoogbegaafd en zit op het gymnasium
- zoon van 9 jaar, gemiddeld begaafd en zit nog op de lagere school
De omgang met de dochter gaat heel goed en is ook meer het type die zich graag aan bepaalde regels houdt en rationeel heel sterk is.
Ondanks dat ze 12 is, nog niet in de pubertijd zit, komt haar IQ overeen met iemand die veel ouder is.
De zoon is meer gemiddeld intelligent, behoorlijk druk, kan nooit lang stil kan zitten, snel afgeleid en kan zich moeilijk concentreren op dingen die hij wat moeilijker vindt.
Vaak heeft de zoon ruzie met de dochter en als hem iets niet zint, komt het regelmatig voor dat hij haar slaat. Soms zachtjes, maar laatst ook een soort karatetrap op haar zwakke enkels (hij weet precies wat haar zwakke plekken zijn). Ondanks veel praten, waarom dat niet goed is en waarom hij dat niet meer zou moeten doen, blijft het terugkeren.
Praat je lang met hem, dat blijft het altijd maar een korte tijd hangen en binnen de kortste keren is hij het vergeten. Komt er een ruzie voor met zijn zus, dan komt het dus keer op keer voor, dat hij het gesprek niet meer aankan, wordt dan altijd kwaad en vanuit een opwelling slaat hij haar weer.
Ook komt het vaak voor dat hij dingen stuk maakt, morst en als je dan kwaad wordt en zegt, maak schoon, dat gaat hij heel lastig doen en zeuren.
Zo was er een voorval gisteren toen we op weg waren naar een leuk uitje. Achterin stond nog een lege milkshake beker die hij om stootte en de bank was vuil. Vervolgens vroeg hij wel om een doekje om het schoon te maken, maar verzon zelf een verhaal dat hij er niets aan kon doen omdat we over een hobbel reden. Overigens geen hobbel te bekennen op de snelweg.
Ik was zelf een beetje pissig omdat de bank onderzat, overigens had mijn vriendin de beker van hem aangepakt en kreeg ondertussen ook vieze vingers van de milkshake.
Na ongeveer 10 minuten waren we aangekomen bij het uitje dus ik zei:
Hier heb je de beker, ga hem zelf maar weggooien.
Vervolgens minutenlang gezeur en geklaag en vervolgens heeft mijn vriendin de beker uit zijn handen gepakt en chagrijnig liep ze hard voor ons uit om uiteindelijk de beker weg te gooien.
Zo zijn de voorbeelden die ik kan geven heel groot.
Verder is de dochter altijd eerlijk is en de waarheid spreekt en eigenlijk nog nooit echt heeft gelogen, ook geen leugentjes om bestwil.
Verdere voorbeelden zijn:
- ineens speelt hij een filmpje af op de laptop, en tot 4x toe moet gezegd worden, mag het wat zachter.
- kleine huishoudelijke taken, doet hij eigenlijk bijna nooit uit zichzelf, altijd moet het meerdere keren worden gezegd.
- hok schoonmaken konijn, moet altijd 3x worden gecontroleerd of het goed is en het is nooit na de 1ste controle goed.
- als hij iets vergeten is met boodschappen doen, ah zit om de hoek, gebruikt hij smoesen om maar niet toe te geven dat hij iets is vergeten
- wc vergeten door te trekken, heeft hij het nooit gedaan, ik zweer het 1000x dat ik het niet heb gedaan.
- krijgt zijn zus iets, dan wil hij ook iets, ook al heeft hij gisteren al veel meer gekregen
- als hij sorry moet zeggen om iets, na een ruzie met zijn zus. Wil hij ook dat zij sorry zegt, ook al heeft ze niets fout gedaan
- kan moeilijk aan tafel blijven zitten, wanneer hij al klaar is en anderen nog zitten te eten
Zo kan ik nog wel ff doorgaan.
Probleem is wel, dat mijn geduld ook vaak op is, en discussies met mijn vriendin de laatste tijd ook eindigen is onenigheid. Zij is wel iemand die alle schuld naar zichzelf toetrekt en verder oneindig veel geduld heeft met haar zoon. Maar dankzij al haar inspanningen, zie ik nog bar weinig verbetering.
Het lijkt er net op, alsof hij continue sturing nodig heeft in het moment van nu. Straffen heeft zowiezo geen zin, want dan zit hij al zijn tijd op het strafbankje. Dat was toen hij nog 4 was.
Hoe kunnen we hier verbetering in brengen, ik zelf zie het somber in...
eigen behoeftes
Cat, ik begrijp zoiets echt niet: 'Ik zou echt afstand nemen en een stapje terug doen in de relatie als je eigen behoeftes nog zo op de voorgrond staan.' Ts geeft een heldere zelfreflectie die begint met 'als ik moe ben'. Moe zijn en dan rust willen is een tamelijk normale menselijke behoefte. Jij geeft aan dat hij een stapje terug moet doen uit de relatie om die eigen behoefte niet op de voorgrond te laten treden. Ik vind dat een onmogelijk advies, omdat het menselijk gezien niet uitvoerbaar is. Ik vind het ook geen goed advies, want kinderen mogen weten dat ouders menselijk zijn en dat er dus ook voor ouders grenzen zijn aan hun energie. En dat ouders dan anders reageren is heel normaal. Kinderen kunnen dat best leren en ze moeten dat ook leren, omdat ze moeten leren dat ouders geen robots zijn die altijd op elk gewenst moment dezelfde energie kunnen leveren.
de noodzaak om afstand te nemen van eigen behoeftes zie ik hier eerder bij de moeder, waar TS schrijft: 'Zij is dus als de dood, dat haar zoon op het verkeerde pad komt.' Moeder is nog bezig, misschien wel teveel bezig met het verwerken van haar vorige relatie en ze projecteert haar nare gevoelens daarover op haar kind. Dat is te zwaar voor een kind. Het kind is een nieuw leven. Nieuw leven, nieuwe kansen. Natuurlijk zijn er genetisch gezien verklaarbare gedragingen, en die kunnen ook zeer hardnekkig zijn en moeilijk te veranderen. De biologische vader begrijpt zijn zoon beter dan zijn dochter. Moeder en jij omgekeerd. Het kind zal zeker iets mee hebben gekregen van zijn biologische vader. Maar je kunt een kind wel kansen bieden om het anders te doen.
Ik vind juist dat TS een goede zoektocht uitvoert naar de beste manier (o.a. door hier zijn vraag neer te zetten) en goede inzichten heeft. Bijvoorbeeld het advies aan moeder: laat het hem over tien minuten herhalen. Dat helpt moeder ook om haar rust te bewaren en om de jongen te leren dat zijn behoeftes niet direkt zullen worden bevredigd. een wijze les en een goede manier. Zeker als je er na tie minuten zelf op terug komt (je wilde toch wat vragen...). Dan toon je dat je aandacht hebt voor je kind en de behoeftes van je kind wel serieus neemt. Alleen niet ter plekke vervult.
Natuurlijk gaat alles niet perfect. Bij wie wel? Het incident met de milkshake-beker laat goed zien waar het fout gaat: het is een vervelende situatie: milkshake over de autobekleding. een ongelukje. Je mag ervan uitgaan dat de jongen dat zelf ook vervelend vindt, al laat hij dat misschien niet direkt zien. Je mag ook gewoon je eigen reactie geven: boos worden, op laten vegen etc. en dat daar enig geharrewar bij komt kijken is normaal. TS gaat eens tap verder als hij van de jongen eist dat die de beker in de prullenbak gooit. Die eis komt als een extra straf over en niet gewoon als een verzoek om het op te ruimen. Op het moment dat die extra straf er komt gaat vriendin de jongen verdedigen en ontstaat er geharrewar tussen TS en vriendin. Die extra straf (in feit het derde nare gevolg van het ongelukje) was een stap te ver. Vriendin had gelijk dat ze haar zoon dan gaat verdedigen, want anders weet ze niet wanneer het straffen ophoudt. Maar met het vermogen van TS om reflectie en zelfreflectie toe te passen op dit soort situaties is niets mis en daarom is de kans heel groot dat dit soort incidenten in de toekomst minder zullen worden. Of dat er weer andere incidenten zullen komen, waarvan je ook weer kunt leren.
De uitspraken van AnneJ zijn leuk en geven ook een stukje van de waarheid aan. Alleen een jongen die zijn zus pijn doet moet wel duidelijke grenzen aangeboden krijgen. Dat gedrag is erger dan het gewone kindergedrag, dat soms toch al irritant kan zijn.
Tsjor
ik heb 2
tTwee van die jongens. En die dagen elkaar héél vaak uit.
'Vroeger'dacht ik dat ik wel zou zorgen dat míjn kinderen netjes opgevoed zouden worden. Haha! Twee van die jongens, die met elkaar de concurrentie aangaan, fysiek zijn ingesteld, regelmatig haantjes gedrag vertonen: netjes opvoeden? Het is écht werk!
Ik zag al veel bruikbare tips voorbij komen,
- de situatie voorkomen (kinderen niet naast elkaar in de auto laten zitten als je denkt dat het niet goed gaat)
- even mee lopen naar de prullenbak om de beker weg te gooien
- een wedstrijdje maken van het pyama-aantrekken maken.
Allemaal handige dingen (er waren er vast nog meer) die de boel een beetje leuk en luchtig houden. Want echt, je bent er nog niet! Hoe ouder ze worden hoe meer ze hun eigen koers willen varen.
Waar ik veel mee bezig ben geweest is het proberen te laten stoppen van het fysiek reageren op elkaar. Plagerijen konden uitlopen op duwen, trekken, schelden, stompen, bijna vechten.
Wat ik deed, en misschien heb je er iets aan, is dat op allerlei momenten, op allerlei manier aan de orde stellen (want 1 keer iets zeggen en verwachten dat je dan 'klaar' bent met dat punt, dat is écht níet het geval!):
na een (kleine) escalatie kwam ik er later op de dag of de volgende dag op terug, soms met beide kinderen tegelijk, vaak met elk kind apart. En ik stelde dan allerlei vragen: 'wat ging er gisteren eigenlijk fout', waar begon het gedoe', en de belangrijkste, ongeacht de schuldvraag: 'wat had jij kunnen doen waardoor het anders was gelopen?'
Ik leg uit dat het een domino-effect is, wat zich versterkt: jij pakt iets af, de ander geeft een tikje, jij mept, de ander trapt, ik (de moeder) word boos en een hele enkele keer mepte ik ook...
Maar... als 1 persoon iets nalaat of verandert, dan stopt het domino-effect. 'Hoe had jij (of ik?) daar voor kunnen zorgen?'
Het zou best kunnen als je dergelijk vragen 'open' stelt, dat je stiefzoon kan zeggen waarom hij bijvoorbeeld iets lelijks doet bij zijn zus. Jaloers op haar? Ze knijpt hem? Hij verveelt zich?
En vervolgens op zoek gaan naar ander manieren voor je stiefzoon om in het vervolg met een dergelijke situatie om te gaan. Die manieren komen vaak uit het antwoord 'wat had je anders kunnen doen'.
Belangrijk is dat je goed naar hem luistert en niet je eigen punt/gelijk door wilt drukken. Echt even luisteren: wat zegt hij nou precies?
En veel complimenten geven en het positieve gevolg benadrukken als het een volgende keer goed gaat! 'ik vond het zo'n ontspannen dag vandaag omdat jullie géén ruzie hebben gemaakt, nu heb ik energie over voor een spelletje; om een leuk schaaltje te maken met lekker dingetjes, enz.
Inmiddels ben ik een aantal jaren verder en gaan veel dingen veel soepeler!
Ik wens je veel succes en vooral ook zoveel mogelijk fijne momenten met elkaar!
Pick your battles!
ook heel belangrijk om de tijd samen goed door te komen!
Dus
Dus, ga na wat je echt vervelend of onacceptabel vindt, en laat de rest zo veel mogelijk gaan.
De zus
Ik zou ook even opletten wat de zus doet om deze jongen te triggeren. En met haar bespreken dat ze hem met rust laat en hoe ze zelf gedoe voorkomt. Deze jongen moet mogelijk heel veel moeite doen om zich te beheersen en dan wil je dat niet verstoren door gekissebis. Afgezien van het feit dat hij zich natuurlijk wel moet beheersen. Maar let daar eens op. Ook bij jezelf natuurlijk. Wat gebeurt er eigenlijk. Bespreek dat op een rustig moment met beiden apart. En houdt ze apart.
Tsjor
Ik heb het niet over een behoefte aan rust alleen. Ik heb het over allerlei behoeftes die door de reacties klinken; behoefte aan overzicht, controle.
Je hebt het ook over 'ouders'. Daar zit voor mij een groot verschil, de vraag is of to al een 'ouder' is. Dat kun je niet zomaar bepalen, daar is geen simpele rekensom voor. Maar voor mij zou het allemaal erg pril zijn nog en veel te vroeg om zo betrokken te zijn bij de opvoeding. Het lijkt me dan ook killing voor de relatie om in dit stadium moeder te gaan beoordelen, daar zou ik helemaal niet aan gaan beginnen. Hoogstens moeder positief bekrachtigen. Ik zou het opvoeden zoveel mogelijk aan haar over laten.
En tsja, dat kinderen moeten leren dat ouders ook behoeftes hebben; kan me niet voorstellen dat kinderen daar, zeker in deze situatie, niet al genoeg mee geconfronteerd worden. De vraag is op welke manier ze dat het beste en fijnste leren. Behoeftes van kinderen staan toch op de eerste plaats mag ik hopen. Dat lees ik in dit draadje echt onvoldoende; kind moet voldoen aan allerlei verwachtingen ipv dat zorgvuldig gekeken wordt naar wat hij nodig heeft.
(En als ik dan toch ook even meedoe aan beoordeling van jongetje; ik vind de geschetste voorbeelden echt peanuts. Zelfs mijn zeer brave kinderen zitten ook weleens aan elkaar en doen elkaar weleens pijn. Grenzen zeker maar een drama ervan maken helpt echt niet.)
Ik snap best dat het als buitenstaander enorm slopend kan zijn midden in een dynamisch gezin geplaatst te worden dat ingewikkeld in elkaar zit. (gebroken gezin, brave dochter versus druk jongetje) Vandaar mijn advies om afstand te nemen, iedereen blij.
Het begin
Cat: 'Ik heb het niet over een behoefte aan rust alleen. Ik heb het over allerlei behoeftes die door de reacties klinken; behoefte aan overzicht, controle.' Nee, jij hebt het niet over die behoefte aan rust, maar de dingen die je daarna noemde waren wel gekoppeld aan de eerste constatering van TS in zijn zelfreflectie. Nu kun jij dat gaan loskoppelen en vervolgens lekker doorgaan met redeneren, maar voor mij zijn dat dan slagen in de lucht, waar je vervolgens nogal zware conclusies aan verbindt.
'Daar zit voor mij een groot verschil, de vraag is of to al een 'ouder' is. Dat kun je niet zomaar bepalen, daar is geen simpele rekensom voor.' Nee, dus ook niet of hij dat niet is. Voor jou zijn die zes maanden een probleem, maar dat is verder geen norm die van belang is.
'En tsja, dat kinderen moeten leren dat ouders ook behoeftes hebben; kan me niet voorstellen dat kinderen daar, zeker in deze situatie, niet al genoeg mee geconfronteerd worden.' Nogmaals: die behoeftes van jou waren gekoppeld aan moe zijn. En dat ouders ook wel eens moe kunnen zijn en dan anders reageren zullen kinderen hun hele leven meemaken, dat kun je niet even in de ijskast zetten.
Daarentegen vindt ik de 'behoefte' van moeder iets structureler en bepalender, namelijk haar behoefte om afstand te nemen van haar ex, de vader van de kinderen, en alles wat ze daardoor projecteert o het kind. Dan doe je kinderen echt te kort. Niet als je in alle moeheid een keer verkeerd uit je slof schiet.
Tsjor
