Moeilijkheden met opvoeden 9 jarige zoon vriendin
Hallo,
Ben zelf een 42 jarige man en heb ongeveer 6 maanden geleden mijn vriendin ontmoet, eveneens 42 jaar.
Zelf heb ik geen kinderen en zij heeft uit een vorig huwelijk 2 kinderen:
- dochter van 12 jaar, hoogbegaafd en zit op het gymnasium
- zoon van 9 jaar, gemiddeld begaafd en zit nog op de lagere school
De omgang met de dochter gaat heel goed en is ook meer het type die zich graag aan bepaalde regels houdt en rationeel heel sterk is.
Ondanks dat ze 12 is, nog niet in de pubertijd zit, komt haar IQ overeen met iemand die veel ouder is.
De zoon is meer gemiddeld intelligent, behoorlijk druk, kan nooit lang stil kan zitten, snel afgeleid en kan zich moeilijk concentreren op dingen die hij wat moeilijker vindt.
Vaak heeft de zoon ruzie met de dochter en als hem iets niet zint, komt het regelmatig voor dat hij haar slaat. Soms zachtjes, maar laatst ook een soort karatetrap op haar zwakke enkels (hij weet precies wat haar zwakke plekken zijn). Ondanks veel praten, waarom dat niet goed is en waarom hij dat niet meer zou moeten doen, blijft het terugkeren.
Praat je lang met hem, dat blijft het altijd maar een korte tijd hangen en binnen de kortste keren is hij het vergeten. Komt er een ruzie voor met zijn zus, dan komt het dus keer op keer voor, dat hij het gesprek niet meer aankan, wordt dan altijd kwaad en vanuit een opwelling slaat hij haar weer.
Ook komt het vaak voor dat hij dingen stuk maakt, morst en als je dan kwaad wordt en zegt, maak schoon, dat gaat hij heel lastig doen en zeuren.
Zo was er een voorval gisteren toen we op weg waren naar een leuk uitje. Achterin stond nog een lege milkshake beker die hij om stootte en de bank was vuil. Vervolgens vroeg hij wel om een doekje om het schoon te maken, maar verzon zelf een verhaal dat hij er niets aan kon doen omdat we over een hobbel reden. Overigens geen hobbel te bekennen op de snelweg.
Ik was zelf een beetje pissig omdat de bank onderzat, overigens had mijn vriendin de beker van hem aangepakt en kreeg ondertussen ook vieze vingers van de milkshake.
Na ongeveer 10 minuten waren we aangekomen bij het uitje dus ik zei:
Hier heb je de beker, ga hem zelf maar weggooien.
Vervolgens minutenlang gezeur en geklaag en vervolgens heeft mijn vriendin de beker uit zijn handen gepakt en chagrijnig liep ze hard voor ons uit om uiteindelijk de beker weg te gooien.
Zo zijn de voorbeelden die ik kan geven heel groot.
Verder is de dochter altijd eerlijk is en de waarheid spreekt en eigenlijk nog nooit echt heeft gelogen, ook geen leugentjes om bestwil.
Verdere voorbeelden zijn:
- ineens speelt hij een filmpje af op de laptop, en tot 4x toe moet gezegd worden, mag het wat zachter.
- kleine huishoudelijke taken, doet hij eigenlijk bijna nooit uit zichzelf, altijd moet het meerdere keren worden gezegd.
- hok schoonmaken konijn, moet altijd 3x worden gecontroleerd of het goed is en het is nooit na de 1ste controle goed.
- als hij iets vergeten is met boodschappen doen, ah zit om de hoek, gebruikt hij smoesen om maar niet toe te geven dat hij iets is vergeten
- wc vergeten door te trekken, heeft hij het nooit gedaan, ik zweer het 1000x dat ik het niet heb gedaan.
- krijgt zijn zus iets, dan wil hij ook iets, ook al heeft hij gisteren al veel meer gekregen
- als hij sorry moet zeggen om iets, na een ruzie met zijn zus. Wil hij ook dat zij sorry zegt, ook al heeft ze niets fout gedaan
- kan moeilijk aan tafel blijven zitten, wanneer hij al klaar is en anderen nog zitten te eten
Zo kan ik nog wel ff doorgaan.
Probleem is wel, dat mijn geduld ook vaak op is, en discussies met mijn vriendin de laatste tijd ook eindigen is onenigheid. Zij is wel iemand die alle schuld naar zichzelf toetrekt en verder oneindig veel geduld heeft met haar zoon. Maar dankzij al haar inspanningen, zie ik nog bar weinig verbetering.
Het lijkt er net op, alsof hij continue sturing nodig heeft in het moment van nu. Straffen heeft zowiezo geen zin, want dan zit hij al zijn tijd op het strafbankje. Dat was toen hij nog 4 was.
Hoe kunnen we hier verbetering in brengen, ik zelf zie het somber in...
Tja
Jij hebt daar niet zoveel van te vinden, zeker niet gezien het feit dat je pas 6 maanden met je vriendin bent. Het jongetje klinkt als een normale 9-jarige, dus misschien kun je je beter verdiepen in hoe kinderen zijn in plaats van hem steeds te vergelijken met zijn brave zus.
serieus?
Ik zou zeggen draai eens een dag met mij mee. Ik heb vier kinderen en allevier totaal verschillend.
Ik lees namelijk geen rare dingen. Je stiefzoon gedraagt zich zoals heel veel negenjarige kinderen. Ik denk dat je niets gewend bent. Je gaat ervan uit dat als je een keer iets zegt een kind dat dan doet en het blijft doen. Dat is niet zo. Het is een kind. Herhalen en het goede voorbeeld geven moet je blijven doen. Hopelijk beklijft er dan uiteindelijk een en ander en worden het later leuke volwassenen. Voor zeuren en straffen worden ze in ieder geval niet leuker.
Het is ook niet leuk voor die jongen om te merken hoe zijn zus opgehemeld wordt. Intelligenter, leuker, braver. Ik geloof er ook niets van. Wedden dat zuslief af en toe achter jullie rug om eens flink knijpt of iets onaardigs in zijn oor fluistert. Dat doen kinderen namelijk.
Wat zie je eigenlijk somber in. Je relatie met je vriendin?
ja,
hier een 9-jarige dochter, die wel hetzelfde gedrag heeft (ookal is ze hoogbegaafd). Dat hoort gewoon bij de leeftijd.
Wat goed van je vriendin dat ze zoveel geduld met hem heeft! Probeer om positief met hem om te gaan, dat helpt vast.
Zoals bij die beken, hem prijzen omdat hij zelf een doekje vraagt, samen langs de prullenbak lopen zodat hij het weg kan gooien. Werkt veel beter dan boos worden en mopperen.
Het lijkt me dat je nu in een negatieve spiraal zit en niets van hem meer goedkeurt.
reactie
Op zich zijn we best positief over de relatie, alleen zie ik ook dat het gedrag van haar zoon ook haar uitput. Zij heeft HSP en heeft heel vaak momenten voor haar zelf nodig. Dat was ook al voordat ik het gezin binnen kwam.
Verder zegt zij letterlijk: Wanneer de kinderen bij elkaar zijn, gaat 80% van de tijd en aandacht die ze aan de kinderen kan besteden, naar haar zoon. Hij eist alle aandacht op.
Wanneer de dochter nog op school zit, gaat het wel een stuk beter.
Toen ik voor de eerste keer opmerkte, hij is best wel heel druk. Toen kreeg ik te horen, een aantal jaren geleden was hij nog veel drukker.
Toen rende die wel 50 keren op en neer van de keuken naar de tuindeur achter elkaar om zijn energie maar kwijt te kunnen.
Mijn vriendin wil al jarenlang haar zoon laten testen op ADHD, maar krijgt geen toestemming van haar ex-man, omdat die vindt dat er niets aan de hand is.
Overigens zijn we het beiden het eens, dat hij toch afwijkend gedrag heeft tov leeftijdsgenootjes.
Reactie op Thursday Next :
@Thursday Next :
Je hebt zeker een punt, er zijn momenten dat we beiden in een positieve flow zitten en dan gaat alles veel makkelijker.
Maar.... positief blijven is soms best pittig.
Soms betrap ik mezelf erop, wanneer je in een negatieve flow zit, dat je eerder bevestigd wil zien wat fout gaat ipv het omgekeerde.
Door die negatieve flow maakt lange termijn denken plaats voor korte termijn. Het is gewoon iets wat automatisch soms lijkt te gebeuren wanneer je wilskracht is uitgeput.
afwijkend of niet
Op zich vind ik al de punten die jij noemt niet afwijkend, maar ik kan me voorstellen dat je het geheel soms toch als afwijkend gedrag ervaart. Soms zit het niet alleen in wat er gebeurt, maar ook in de frequentie en intensiteit er van.
Ik herken alle door jou aangehaalde punten naadloos in mijn beide eigen kinderen, 1 ervan heeft AHDH en 1 niet. Ook zowel kinderen met als kinderen waar niets mee aan de hand is kunnen dit gedrag vertonen.
Dat gezegd. Als je vermoedt dat de zoon van je vriendin last heeft van ADHD of vergelijkbare problematiek. Wat let je om daar (ook zonder diagnose) naar te gaan handelen?
De oplossing geef je volgens mij zelf al:
"Het lijkt er net op, alsof hij continue sturing nodig heeft in het moment van nu. Straffen heeft zowiezo geen zin."
Leun eens achteruit en bedenkt dat je kind het niet doet om jou te treiteren en dat het geen onwil maar onvermogen is. Dan heeft straffen inderdaad geen zin. En als je nu accepteert dat dit een kind is wat sturing nodig heeft. (Ondanks dat jij/de omgeving vindt dat dat met 9 jaar niet meer zo is) en die sturing ook gewoon geeft. Dus niet meer 'jij moet het konijnenhok schoonmaken' maar 'je moet straks het konijnenhok schoonmaken, dat betekent dat je nu x gaat doen. Als je klaar bent kom je vragen wat je daarna moet doen'. En dan vertellen wat de volgende stap is.
Dan wordt het hof verschoond, jij hoeft niet boos/geïrriteerd te worden en de sfeer verbetert. En heel misschien zal het kind op termijn ook leren dat een konijnenhok schoonmaken betekent dat je x, y en z moet doen.
Echte jongen
Je moet vaak dingen honderd keer of meer zeggen tot het kwartje valt. Kinderen zijn ook met zichzelf bezig en hebben de normale menselijke eigenschap dat als er iets fout gaat of er is een ongelukje om geirriteerd te raken en er vanaf te willen. Het is handig als je zelf het goede voorbeeld blijft geven en even uitlegt en vooral ook samen dingen opdroogt of soms inderdaad gewoon even overnemen.
Vooral het niet te groot maken.
En jongens hebben soms veel beweging nodig. Zoon had hier op die leeftijd een trampoline en ik stuurde hem vaak even naar buiten met een step -voor grotere kinderen zijn er ook leuke vehikels- of met zijn bal of ik ging even met hem mee naar de skatetube. Ook zat hij toen nog op judo.
Misschien is scouting iets voor hem?
Geirriteerde ouders is niet handig.
Er kan iets onhandigs in zitten. Ik ben hier nog steeds bezig hoe ze een deur met de klink rustig open kunnen doen en weer zachtjes sluiten.
Het gaat beter. Op de leeftijd van 9 jaar had ik op een gegeven moment overal scheve deuren van de onhandige mensen, ook ex en ook dochter, die uit onhandigheid maar ook uit boosheid deuren ruw behandelden.
Kan ik wel boos over worden maar dat had helemaal geen zin.
Kinderen zijn geen robotjes en het duurt echt wel even voor ze zich stees verfijnder kunnen gaan gedragen. En daar werk je aan mee, niet tegen.
Kinderen onderling
Als er dit soort lichamelijke aanvallen zijn dan zou ik de kinderen toch voorlopig uit elkaar houden. Denk even na hoe ze elkaar in huis kunnen ontlopen. Niet op hetzelfde moment naar de badkamer en op verschillende vaste plekken aan tafel of in de zithoek.
Even gaan voetballen samen buiten als je ziet dat zoon onrustig wordt en vervelend. Een kind dat zich niet verveelt is ook niet vervelend.
Een titel omdat het moet....
Ik begin het al weer een stukje positiever in te zien, bedankt voor jullie reacties zover.
Ik heb gewoon aan mezelf gemerkt, dat het me soms kan uitputten en ik merk dat ik het volgende gedrag ga vertonen wanneer ik door mijn wilskracht heen zit.
Gisteren voor het eerst dit jaar een hele dag (Lelystad Belevenissenbos) in het zonnetje gezeten en merkte dat ik heel erg moe was aan het einde van de dag. Daarna nog 40 minuten autorijden.
Ik merkte dan het volgende gedrag bij mezelf:
- strakkere grenzen stellen om mijn eigen rust te bewaren
- schuld niet naar mezelf toetrekken, maar bij anderen neerleggen
- ga eerder een discussie aan met als gevolg elkaar verwijten maken
- kan mezelf minder goed inleven
- ipv loslaten, word ik dan meer controle gericht
De dag gisteren begon al een beetje lastig, ik was allang klaar en zei tegen mijn vriendin. Over hoeveel minuten gaan we ?
30 minuten kreeg ik te horen en uiteindelijk is dat dan toch weer 60 minuten geworden.
Ik heb dan ook gewoon heel vaak nodig, wanneer gaan we uiterlijk weg, kan me daarop instellen. Maar vrijwel altijd loopt dat uit.
Maar andere dagen, vraag ik haar zoon wanneer die naar bed moet: Kun jij binnen een minuut je pyama aantrekken, en dan sprint die naar boven en komt die 30 seconden later terug met zijn pyama aan.
Loslaten
Met kinderen heb je soms veel geduld nodig. En soms helpt het door het veranderen van een routine om zaken anders te doen. Kinderen vragen echt wel je energie en je tijd.
Dan is het ook goed dat je er van kunt genieten als het je wel lukt om kalm te blijven en geduldig te zijn en het blijkt te werken.
Complimenten voor je zelfinzicht. Als je moe bent moet je nog meer je best doen om er wat van te maken.
ADHD of niet ?
Thanks, denk dat wanneer ik moe ben, niet moet gaan proberen om controle te krijgen maar misschien wel het tegenovergestelde. Gewoon maar ff loslaten en morgen is er weer een dag.
Hoe groot achten jullie de kans dat hij ADHD heeft ?
Het is voor mij moeilijk in te voelen, omdat ik zelf oneindig lang mezelf kan concentreren op iets. Bv. zoiets als super sand, denk ik al snel, ohhh dat kan ik voor veel minder zelf maken en ga dan zaken uitzoeken.
Vind het dan ook best lastig om met haar zoon om te gaan, te bedenken dat hij dat wel helemaal niet heeft. Sterker nog, hij wil iets heel graag, bv. tuin aanharken en als die dan uiteindelijk bezig is, stopt die na 10 seconden.
Samen doen en voordoen Ed
Best mogelijk, om dat te beoordelen is een psychiater nodig, en dat is nogal jammer dat dit kind die kans niet krijgt.
Hij heeft mogelijk een te sterke impulsiviteit, je kunt even observeren onder welke omstandigheden hij 'off the handle' gaat en dan proberen daar meer rust in te brengen. Het zijn vaak taferelen als een kind moe is, dus 's avonds rond het eten. En het beste voorbeeld van wel je impulsen beheersen ben je zelf. Laat je niet meeslepen in het impulsieve gedrag van een kind maar neem even afstand.
Karweitjes deed ik met mijn kinderen op die leeft eigenlijk altijd samen zodat ze jou voorbeeld kunnen volgen en je ze ondertussen even kunt aansturen wat ze moeten doen, een grote opdracht is te groot, soms moet je ze stap voor stap aan het werk zetten. En erbij blijven.
Dat blijven belangrijke zaken. Want ook als een kind ADHD blijkt te hebben zul je daar met extra kalmte en puzzelen mee uit moeten zien te komen.
En medicatie wordt meestal met name voorgeschreven voor de schoolse uren zodat je daar thuis ook niet veel mee kunt.
Je kunt bijdragen door uit te zoeken waar hij goed in is en waar hij zelfvertrouwen mee kan opbouwen.
En koop een trampoline
Als je plek hebt in de tuin, is een trampoline ideaal voor jongens met veel energie. Het liefst zo groot als past.
Jullie kunnen er dan een gewoonte van maken dat zoon gaat springen vóór het eten, slapen, uitstapje zodat hij zijn energie op tijd kwijt is en zich kan concentreren op andere dingen.
adhd
Nou, haar ex-man ontkent in alle toonaarden dat er iets mis zou zijn met hun zoon en weigert dus elk onderzoek. Overigens lijkt hun zoon sprekend in gedrag op haar ex-man en haar dochter heel erg op haar.
Haar dochter is heel erg hoogbegaafd en wilde naar het gymnasium en dat vond haar ex-man allemaal maar poeha gedoe. Was het er totaal mee oneens dat ze hoogbegaafd zou zijn.
Overigens heeft haar ex-man er financieel een rotzootje van gemaakt, hield informatie achter en zij kwam er op een bepaald moment achter dat ze een hypotheekachterstand had van maanden. Ook kocht haar maar spullen op afbetaling, zonder haar medeweten.
Zij is dus als de dood, dat haar zoon op het verkeerde pad komt.
Van haar ex-man mag hun zoon alles, ligt om 12 uur in bed en heeft dagen lang nodig om weer in het normale ritme te komen. Ook houdt haar ex-man zich niet aan de afspraken m.b.t. komen halen van de kinderen. Laatst zei die vanuit de auto wegrijdend, kom ze maandag om 17 uur maar ophalen ipv zondag om 17 uur. Mijn vriendin compleet overstuur.
Hij is verder zeer impulsief, het kwam weleens voor dat hij in de auto zijn zus sloeg. We gingen praten en toen heb ik hem gezegd: Als we nu een maand elkaar eens niet zouden slaan, dan gaan we misschien naar de Efteling. Iets wat we misschien toch al zouden doen.
Ongeveer 30 minuten later, sloeg hij wederom zijn zus.
Toen verloor ik mijn zelfbeheersing, werd gewoon zo intens kwaad, dat mijn lichaam tintelde en ik stond te beven van woede. Heb toen dingen gezegd als: Hoe haal je het in je hoofd, wat ben je voor kind ?
En soms kan die om bijna niets, extreem kwaad worden. Zijn zus verteld dan wat ze dat weekend bij hun vader hadden gedaan, en kon die extreem kwaad worden omdat hij dat wilde vertellen. Overigens komt er het dan bijna altijd op neer, dat hij later gaat huilen en alle aandacht van zijn moeder krijgt.
Overigens heeft hij al een trampoline, zo een grote van 3 meter doorsnede met vangnetten.
Voeder- en slaaptijden
Wat hier het meeste hielp, was goed op de voeder- en slaaptijden lette, zodat ze nooit echt moe en hongerig werden. Dan wordt alles net wat minder erg, voor hen maar ook voor jezelf.
jaloers
Ik denk dat hij stikjaloers is op zus,en alle positieve aandacht die ze krijgt en omdat hij ook aandacht wil neemt hij genoegen met negatieve. Hoe kom je erbij dat iemand iets wat hij al lange tijd gewend is opeens een maand niet zou doen voor 'misschien naar de efteling'. Stel eens korte doelen: we rijden naar x en ik wil niet dat je je zusje slaat. Wat neem je mee om te doen in de auto? Verder: ga eens per week iets doen met die jongen zonder zus bijvoorbeeld geocachen en prijs hem de hemel in!
Reactie
Het eten zou wel iets gezonder mogen, vrijwel altijd zit er wel snack zoals aardappelkroketten bij het eten (uit de luchtfrituur dan wel), welke met fritesaus gegeten wordt en op meer gezette tijden. Avondeten is altijd ergens tussen 18 en 19.30.
In zelfbedienings restaurants gaat de zoon vrijwel altijd voor snack en ijs en de dochter voor vis.
Achteraf gezien was het natuurlijk een beetje dom, om zo een lang doel te stellen.
Zijn inspanningskromme en geheugen is echt heel kort overigens. Ik had mijn vriendin wel eens gezegd, stel dat hij iets heel graag wil. Probeer die behoefte eens uit te stellen met 10 minuten. Zo gezegd zo gedaan, ze zei: Als je dat echt heel graag wilt, kom er dan over 10 minuten op terug. En na 10 minuten vroeg de moeder: Jij wilde toch iets heel graag ? En hij kon het zich helemaal niet meer herinneren...
Ik heb wel eens meegenomen om samen iets te gaan doen, en hem mee naar de mcdonalds genomen voor wat kleins te eten. Eerst proberen er wat bij te krijgen en alle andere keren dat ik hem meeneem, hoor ik wel 10 keren, gaan we naar de mcdonalds, gaan we naar de mcdonalds. Toen dacht ik echt, ohhhh, dat had ik echt nooit moeten doen. Die mcdonalds dan samen. Kunnen we beter met zijn allen doen.
Wat hij wel heel leuk vond, was een film bij mij thuis kijken in de thuisbioscoop, vond die helemaal geweldig. Hij heeft dan echt het gevoel dat je dat speciaal voor hem doet.
En hij vind de flipperkasten bij mij thuis helemaal het einde.
Jeetje
Wat een negativiteit ten aanzien van een 9 jarig mannetje. Je kan wel merken dat jij geen kinderen gewend bent. De zoon van jouw vriendin klinkt als een willekeurige 9 jarige. Als ik met mijn 9 jarige zoon ergens ga eten kiest hij ook patat en frikandel. Niks mis mee zolang je het niet elke dag eet, bovendien kies ik dan ook iets wat ik lekker vind en niet per se het allergezondste.
Ik denk dat je je minder met hem moet bemoeien en je vooral moet richten op het creëren van een band met hem. Doe leuke dingen samen en geef hem positieve aandacht. Liefst 1 op 1 omdat zijn omgeving zijn zusje kennelijk als veel beter/leuker/slimmer ervaart.
Zoals het nu gaat wordt het nooit leuk en dat gaat zich uiteindelijk tegen jou en je relatie keren, want moeder zal altijd voor zoon kiezen (hoop ik).
Jeetje
Wat een negativiteit ten aanzien van een 9 jarig mannetje. Je kan wel merken dat jij geen kinderen gewend bent. De zoon van jouw vriendin klinkt als een willekeurige 9 jarige. Als ik met mijn 9 jarige zoon ergens ga eten kiest hij ook patat en frikandel. Niks mis mee zolang je het niet elke dag eet, bovendien kies ik dan ook iets wat ik lekker vind en niet per se het allergezondste.
Ik denk dat je je minder met hem moet bemoeien en je vooral moet richten op het creëren van een band met hem. Doe leuke dingen samen en geef hem positieve aandacht. Liefst 1 op 1 omdat zijn omgeving zijn zusje kennelijk als veel beter/leuker/slimmer ervaart.
Zoals het nu gaat wordt het nooit leuk en dat gaat zich uiteindelijk tegen jou en je relatie keren, want moeder zal altijd voor zoon kiezen (hoop ik).
Een titel omdat het moet....
Uiteraard zal de moeder voor haar kinderen moeten kiezen.
Ik ga de komende dagen eens goed jullie tips overdenken en kijken hoe ik dit kan toepassen. Alles in het belang van het kind en vooral mezelf richten op het verkrijgen van een goede band.
ik heb ook
moeite met je toon.
Kind wordt onder vergrootglas gelegd en ook nog eens steeds vergeleken met zus. Het is niet jouw taak kind helemaal te analyseren.
Ik zou een pas op de plaats maken, rustig aan doen in de relatie. (Want er verandert voor het kind wel heel veel in heel korte tijd!)
Neem afstand, en richt je inderdaad op het opbouwen van een band. Wat heb jij te geven in dit contact, ipv hoe wil je de jongen zien.
en de zus kiest dan voor vis....
Dat doet mij al pijn... realiseer je eens dat de jongen heel normaal is en de zus misschien afwijkend van gemiddeld. Zie de zoon dus eens als normaal! Mijn kinderen verschillen nog meer in niveau en dat gaat vanaf deze leeftijd lastig worden. Stop meteen met vergelijken en kijk naar de jongen alsof hij geen zus heeft hij is zijn zus niet.
Die toon
Daar zit inderdaad iets.
Die jongen kan geen goed in je ogen doen, maar je vriendin kan volgens mij ook wel een bertje bijgeschaafd worden in jouw ogen. Lees ik zo tussen de regels door.
Wie denk jij wel dat je bent dat je binnen een half jaartje al meent te moeten vertellen hoe het allemaal anders moet. Man je komt pas net kijken!
projecteren
Het lijkt me dat je de negatieve gevoelens over de ex van je vrouw projecteert op die jongen, die zo op hem lijkt. Ik vind dit in en in triest. Hij is niet zijn vader en draagt geen enkele verantwoordelijkheid voor zijn vaders' daden.
Misschien vind je van niet, maar misschien voelt de jongen dat zo, en dat is even erg.
En misschien doet dat jochie JUIST vervelend, zodat hij daarna aandacht van zijn moeder krijgt. Beter negatieve aandacht dan geen aandacht. Hij moet zich voortdurend verschrikkelijk bewijzen tov zijn zus en dat is niet eerlijk.
Arm kind
Ik heb hier een 8 jarig knulletje ( hoogbegaafd met adhd), die zou veel hetzelfde doen. Maar ik zie dat veel van zijn vriendjes die niks hebben het ook doen.
Ten eerste vind ik dat jij je veel rechten toeeigend voor iemand die die kinderen pas een half jaar kent. Je hebt nog niet echt recht van spreken.
Verder, mocht dit kind adhd hebben is er niets wat jullie tegenhoudt om met dit kind om te gaan alsof hij adhd heeft. Jullie vewachtingen liggen veel te hoog.
Mijn zoon heeft ook een oudere zus, extreem intelligent en gaat komend jaar met 11 naar het gym. Ik kan ze niet vergelijken. Dat zou niet eerlijk zijn. Hij doet ondanks dat hij ook heel slim is dingen die zij nooit zou doen. Karakter dingetje.
Dat mac donalds ding. Als ik mijn zoon zeg straks mac donalds gaat hij ook de hele dag vragen hoe laat. Dus geef ik hem een gerichte tijd en zeg erbij dat ik een half uur speling heb naar beide kanten. Daar kan hij mee leven.
Als hij niet naast zijn zus kan zitten in de auto dan laat hem voor naast jou zitten, situatie vermeden.
Probeer hem eens een op een positieve aandacht te geven. Geef hem de kans dat te vertellen en niet altijd de leuke oudere zus. Het is niet niks om altijd te moeten opboksen tegen het perfecte voorbeeld.
Verder, jullie zeggen heel gemakkelijk dat hij maar gemiddeld intelligent is. Denk daar nog eens over na! Vaak ligt de intelligentie van broertjes en zusjes niet heel ver uit elkaar. En adhd kan een hele grote invloed hebben op het beeld wat je van iemand zijn intelligentie hebt. Ik ken voorbeelden in mijn omgeving van kinderen met een enorm hoog IQ maar die door de adhd als laag gemiddeld overkwamen.
bekijk het eens anders....
Als zijn zus hoogbegaafd is dan zou ik toch nog eens kijken of broertje ook niet hoogbegaafd is. Laat hem testen door iemand die ervaring heeft met het testen van onderpresterende hoogbegaafde kinderen. Bij een gewone psycholoog zal er gemiddeld uitkomen. Die herkennen niet de onderpresteerders! Jouw zoon lijkt in zijn gedrag precies op mijn zoon van 10. Hoogbegaafde kinderen beleven alles intenser en worden heel opstandig als iets niet eerlijk is. Als zijn zus als de slimme wordt gezien en hij die erkenning niet krijgt maar wel hoogbegaafd is. Dan verwacht ik vele problemen in de toekomst. Geef deze jongen een kans! Bij alledrie mijn kids werd er aan Adhd gedacht. Dit blijken ze niet te hebben. Alledrie zijn ze hoogbegaafd. Als je heel snelle hersentjes hebt die alles waarnemen en opzuigen dan wordt je soms overprikkeld. Heel normaal dat dit dan een beetje Add achtige hersentjes zijn. Soms zie je niks aan een kind dat hij slim zou kunnen zijn. Zeker niet als er een oudere zus is die alles sowieso beter en sneller kan. Zelfs op school kunnen ze onder gemiddeld presteren door geen motivatie en saai vinden van school. Kijk verder! De jongen komt op mij over als jongen waar niets mis mee is! Hoogbegaafde jongens gaan vaak vervelend doen als ze niet genoeg uitdaging krijgen op school of niet gezien worden op school. Meisjes passen zich vaker aan. Als je geluk hebt laat je kind zien wat hij kan en is het duidelijk dat een kind hb is. Dit is eerder een uitzondering.... Was het maar zo simpel.
Wat jij schetst
Is een kind dat volgens jou alles goed doet en een kind dat alles fout doet.
Het tweede kind gedraagt zich soms onaangenaam jegens het eerste kind.
Goh.
Verder schets jij, net een half jaar in beeld nota bene, allerlei situaties die vrij gewoon zijn voor een negenjarige jongen en wil dat die jongen daarmee op houdt. Je wilt een negenjarige die handig is, fatsoenlijk, gezonde keuzes maakt, en niet veel aandacht, tijd en energie vraagt.
Dat gaat niet gebeuren.
En hij wordt ook niet zijn zus.
En des te minder liefhebbend, geduldig en humorvol jij bent, des te minder coörperatief zal hij worden.
Ik zou vooral aan mijn eigen verwachtingen werken als ik jou was.
Competitie en uitdaging
Dit vond ik een mooi stukje: 'Maar andere dagen, vraag ik haar zoon wanneer die naar bed moet: Kun jij binnen een minuut je pyama aantrekken, en dan sprint die naar boven en komt die 30 seconden later terug met zijn pyama aan.'. Dat is precies iets, waarvan 'men' zegt dat vaderfiguren toevoegen aan het leven van jongens: competitie, uitdagen om prestaties neer te zetten.
De intellectuele prestaties van zus worden door jou en je vriendin hoog gewaardeerd. Gelukkig maar, ik ervaar zelf dat het ook wel eens heel negatief geïnterpreteerd kan worden. Die hoge waardering komt waarschijnlijk omdat je jezelf er een beetje in herkent.
De nare ervaringen van je vriendin met haar ex-man komen nu bijna geheel te liggen op de schouders van het zoontje: moeder (en jij?) zijn bang dat hij zich in de toekomst ook zo zal gaan ontwikkelen en impulsief geld gaat uitgeven etc. Jullie vrezen die toekomstige negatieve scenario's en vragen je af wat je nu moet doen om dat te voorkomen. Ga ervan uit, dat je vriendin en jij anders opvoeden dan de ouders van de ex (mocht dat al enige invloed hebben) en dat zoon dus vanzelf al andere input krijgt en andere kansen.
Ondertussen is er wel storend gedrag op dit moment, er zijn al een hoop goede suggesties voorbij gekomen om daar anders mee om te gaan. Je hebt zelf ook al goede ideeën daarover, bijvoorbeeld het uitstel van tien minuten en dan opnieuw vragen.
Over het slaan van zus kun je altijd heel duidelijk blijven, niet acceptabel. Als het verder gaat dan 'klieren', dus als het eerder richting agressie gaat zou ik daar toch één passende korte-termijn-maatregel voor afspreken, bijvoorbeeld dat hij dan een kwartier naar zijn eigen kamer moet gaan. en dan elke keer dezelfde maatregel, niet steeds iets anders proberen. Hij is oud genoeg om met hem daarover op een rustig moment afspraken te maken. Mocht hij zijn kamer dan de vernieling in helpen, dan zal hij zelf moeten uitzoeken hoe hij dat zelf oplost.
Maar verder heb je al een belangrijke sleutel gevonden: uitdagingen geven en als het kan samen aangaan. Liefst op het gebied van beweging. Dat kan van alles zijn. Zoek iets wat jou en hem ligt en probeer daarvan te genieten.
Complimenten overigens voor je zelfinzicht en de conclusies die je daaraan verbindt (als ik moe ben kan ik beter loslaten in plaats van meer gaan controleren). Het zal dan wel even een grotere puinhoop worden, maar die kun je weer beter aan als je zelf wat ontspannender bent. Eigenlijk hetzelfde als wat jij bij je zoon doet: vraag het nog eens over tien minuten wordt dan: daar ga ik over een uur wel naar kijken.
Tsjor
herkennen
Volgens mij vind je juist meer herkenning bij de zoon, dan bij de dochter. Juist jij weet wat het is je zelfbeheersing te verliezen en je hebt zelf nood aan overzicht en structuur.
Maar het kwetsen van de zoon (wat ben je voor kind) is het laatste dat hij nodig heeft. Ik zou echt afstand nemen en een stapje terug doen in de relatie als je eigen behoeftes nog zo op de voorgrond staan. Ik denk dat het meer een probleem is dat een gezinsleven voor jou te veel stress en te weinig overzicht oplevert. Een gezin met jonge kinderen is zeer dynamisch en vereist een hoop flexibiliteit en creativiteit.
Bij een gebroken gezin wordt er nog veel meer gevraagd om de kinderen fijn op te laten groeien. Het moeilijkste eraan is misschien nog wel respect opbrengen voor de andere ouderpartij en die positief ondersteunen. Een kind heeft dat echter wel nodig. Het is zijn vader waar het om gaat. Vraag me ook af hoe het met dochter gaat; wordt zij wel gezien in het gezin, of heeft ze een rol die iedereen makkelijk uitkomt.
Het gezin
Mijn vader zei dan: een gezin is leuk, maar ja die kinderen.
https://www.heinpragt.com/spreuken/opvoedspreuken.php
"Het opvoeden van kinderen bestaat voor minstens de helft uit het opvoeden van jezelf" - P.W.J. van Hengel
"kinderen zijn een grote troost voor de oude dag en zorgen er ook voor dat u die eerder bereikt" - Lionel Kaufman
"Het opvoeden van kinderen is een beroep waarin we moeten leren om tijd te verkwisten om tijd te besparen" - Jean Jacques Rousseau
En de hatelijkste:
"I Like children
If they are properly cooked". W.C. Fields
