Koningsdansdwingelandij
Vanmorgen een akkefietje met oudste zoon (10): morgen zijn de Koningsspelen en blijkbaar is groep 7 uitverkoren om op het podiumpje op het schoolplein de Koningsdans te doen. Nu is mijn zoon enorm easy going, niet verlegen, een blij kind en dat thuis altijd danst en zingt, maar op het podium dansen vindt hij ver-schrik-ke-lijk. Tot voor kort zou hij zich nog wel schikken, maar nu is hij zich bewuster van zijn lichaam en de blik van anderen. Hij wil daarom absoluut dat podium niet op, maar voorvoelt dat het moet van de (verder leuke en relaxte) meester. Daarbij heeft hij de pech wat kleiner en tengerder te zijn dan de anderen, en die kinderen worden ook nog eens naar voren gehaald is zijn ervaring.
Hij is hierover erg boos. Zijn standpunt: 'Ik wil het niet, ik doe het niet, de Koningsdans is stom en als het toch moet dan ga ik ervandoor.' Ik heb hem verteld dat weglopen geen oplossing is en hem geadviseerd op een rustig moment het gesprek aan te gaan met de meester, liefst vandaag al, en dan een eerlijke reactie vanuit zichzelf te geven. 'Meester, ik voel me er heel ongemakkelijk bij, ik wil niet op een podium dansen', zoiets. Maar hij verwacht weinig van zo'n gesprek en is de deur uitgegaan met de boodschap dat hij morgen naar huis fietst als hij toch moet.
We zullen zien - meestal wordt de soep niet zo heet gegeten bij hem. Maar ergens ben ik eigenlijk wel benieuwd naar wat er zou gebeuren als hij er inderdaad vandoor gaat. Ik kan me die dwingelandij rondom moeten dansen/toneelstukjes moeten spelen/moeten spelen met andere kinderen terwijl je liever leest nog helder voor de geest halen. Vooral podiumactiviteiten heb ik echt als een vernedering ervaren, voelde me totaal oncomfortabel in mijn lichaam. Als ik dit vertel krijg ik nog wel eens het argument dat kinderen moeten leren voor een groep te functioneren. Ik spreek nu voor mijn werk groepen toe als dat moet, heb zelfs wel eens in een talkshow op tv gezeten: gaat prima. Had ik die dansjes blijkbaar niet voor nodig.
Ik vind de Koningsdans overigens prima hoor, voor de kinderen die daar daadwerkelijk enthousiast van worden. Maar die dwingelandij vind ik maar niks! Zijn er nog meer kinderen die opstandig of onzeker worden van dat 'moeten', en hoe lossen die dat op? Ik wil mijn zoon liever niet de boodschap meegegeven dat je weg kunt lopen als je ergens geen zin in hebt (de rekenles zal namelijk gewoon moeten), maar dit voelt toch een beetje anders. Uiteraard houd ik er ook rekening mee dat de meester wel begripvol zal reageren, dat is afwachten.
Ik denk dat de meerwaarde van zoiets voor sommige kinderen juist is dat ze leren door te zetten als iets buiten de comfort zone ligt. Ik zou denk ik als leerkracht met zo’n kind afspreken dat het helemaal achteraan mag staan ofzo. Niet zo in het zicht. En ik zou benadrukken hoe tot het is als je je angsten overwint.
Patatflip schreef op 22-04-2022 om 08:40:
Ik denk dat de meerwaarde van zoiets voor sommige kinderen juist is dat ze leren door te zetten als iets buiten de comfort zone ligt. Ik zou denk ik als leerkracht met zo’n kind afspreken dat het helemaal achteraan mag staan ofzo. Niet zo in het zicht. En ik zou benadrukken hoe tot het is als je je angsten overwint.
Helemaal mee eens! Maar soms moet je als ouder laten zien dat jij wel opkomt voor je kind en zijn bezwaren serieus neemt. Als de juf/de sportrainer/ oma altijd maar zegt dat het moet, omdat het leuk/ lief/ aardig is een geen begrip hebt voor de angsten van het kind is het soms aan de ouders om te zeggen: Tot hier een niet verder!!
Ik meldde hier al eerder dat ik wel met mijn kinderen de strijd aanging over de spreekbeurt en boekbespreking, dat zijn vaardigheden waar je tijdens je hele schooltijd profijt van hebt. Die extra activiteiten zijn nou juist situaties waarin kinderen kunnen leren hun grenzen aan te geven iets dat ze later ook goed moeten kunnen. Altijd maar volgzaam en soms onder dwang doen wat volwassenen van je verwachten heeft ook negatieve gevolgen.
In een groep (van 25, zoiets?) op een podium een dansje doen vind ik nog heel wat anders dan in je eentje voor de hele school een gedicht moeten voordragen en dan ook nog op tv komen. Echt, totaal andere orde.
En wat mij betreft is er nog iets heel anders aan de hand: het is zo langzamerhand godsonmogelijk geworden om als school nog wat-dan-ook te organiseren als elke afzonderlijke ouder voor elk afzonderlijk kind nut en noodzaak op precies dat specifieke moment moet kunnen inzien. Sportdagen en koningsspelen en dergelijke gaan over het plezier in bewegen en het ontwikkelen van lichamelijke vaardigheden maar dat wil niet zeggen dat élk kind élke seconde van élk onderdeel plezier zal hebben.
School is een collectiviteit, geen individueel maatwerk. En soms zal een school zo'n activiteit eens even wat anders inrichten dan jij als ouder voor jouw kind ideaal acht. Pietje had liever helemaal geen dansje op het podium, Marietje zou de hele dag wel op het podium willen staan, en daarom is er van alles wat.
Maar als je daar een cafetariamodel van maakt (alleen eruit pikken wat je leuk vindt) krijg je weer heel andere organisatieproblemen.
Ginerva ik snap wat je zegt hoor. Wat ik dus heel erg gemist heb in die 2x 8 jaar basisschool was een leerkracht die luisterde naar de kinderen en daar iets mee deed. Dat het kleinste kindje uit de klas vraagt of het niet op de eerste rij hoeft te staan, omdat het zo spannend is en dat zo'n leerkracht maar blijft hameren op kleintjes vooraan en de lange jongens achteraan, dat is " leuker". Nee dat is niet leuk!!!! Dan moedigde ik eerst kind aan het nog eens te vragen en als het nog niet was opgelost 2 dagen voor de voorstelling dan ging ik toch maar even praten. Neem zo'n kind serieus, zoek samen naar een oplossing dan komen niet al die ouders op hun strepen staan.
Niet specifiek tegen jou hoor, geen idee hoe jij het oplost maar wel hoe ik het ervaren heb. En dus soms een streep van tot hier een niet verder getrokken heb onder aanmoediging van de ziekenhuis psycholoog die kind na ontslag uit het ziekenhuis nog even begeleidde vanwege angsten door die spoedopname.
Dus je kind had een spoedopname bij de ggz omdat ze op een podium moest staan met de hele klas, Bakblik?
Het klinkt nogal zwaar aangezet om je punt te maken
niet_rechts schreef op 22-04-2022 om 10:36:
Dus je kind had een spoedopname bij de ggz omdat ze op een podium moest staan met de hele klas, Bakblik?
Het klinkt nogal zwaar aangezet om je punt te maken
Ik zie dat het niet duidelijk is. Hij was kort voordat hij naar school ging met spoed opgenomen, was erg angstig dus de psycholoog van het ziekenhuis kwam erbij en na ontslag hadden wij nog contact om hem te begeleiden in zijn angsten.
Toen we dat vooraan staan met zo'n stom dansje niet naar tevredenheid konden oplossen raadde zij aan om dan maar ziek te melden. Tot hier en niet verder.
Wat een ophef.
Zet gewoon degenen die het spannend vinden achteraan en de rest ervoor. Zat kinderen die het wel leuk vinden, of in ieder geval niet erg vinden.
Dwang in de zin van "dit zijn de consequenties als je deze opdracht niet maakt" is prima.
Dwang in de zin dat de leerkracht geen consequenties communiceert (of zelfs niet eens voor ogen heeft) maar onbegrensd escaleert totdat de leerling meedoet of wegloopt, is nooit OK.
Gister kwam zoon stralend thuis: hij heeft het prima op kunnen lossen met de meester. Degenen die dansjes leuk vinden, gaan lekker los op het podium. Kinderen mogen ook naast het podium staan en hoeven niet vooraan. Dat is voor hem acceptabel en ik denk dat hij ervan geleerd heeft dat het nergens voor nodig is meteen zo hoog in te zetten (dreigen met wegfietsen).
Van dit topic leer ik dat sommigen vinden dat je per se buiten je comfort zone moet kunnen treden omdat het later ook moet. En daarmee ben ik het eens, als het om schoolse vaardigheden gaat: een spreekbeurt of boekbespreking. Niet verplicht entertainen op een podium. Ik werd daar ook bijzonder ongelukkig van net als vele anderen hier. En hoewel ik dus probeerde onder de dansjes uit te komen, red ik mij tegenwoordig prima in het sociale en werkende leven.
Neemt niet weg dat ik begrijp dat er een grijs gebied is: hoe zit het met sport en sportdagen bijvoorbeeld. Maar over het algemeen vind ik dat school er is voor schoolse vaardigheden. Leren lezen, schrijven, rekenen. Genoeg uitdaging op dat vlak, zeker omdat er schrikbarend veel kinderen van school komen die nauwelijks kunnen lezen of rekenen. School hoeft niet de volgende winnaar van 'So you think you can dance' af te leveren, of de beste sportman of -vrouw. Wil niet zeggen dat school alle pogingen tot lichamelijke opvoeding of lekker bewegen maar moet staken, maar wel graag zonder op te leggen dat dansjes 'leuk' zijn of het kind in een mal te stoppen waarin het niet past. Ik was ook regelrechte ramp met de cooper run test bijvoorbeeld. Dwang had dat niet veranderd, hoe fijn het ook is als iedereen in topconditie is. Er kan toch ook een open dialoog zijn: sport of expressie past niet bij iedereen. Heeft in mijn ogen niet veel te maken met cafetaria-model of helicopteren, als je een keer voor je kind opkomt.
Hoe dan ook: ik hoop dat iedereen fijne Koningsspelen heeft vandaag!
Millie91 schreef op 21-04-2022 om 18:01:
Mijn duit in het zakje:
Ik was een stuk ouder dan jouw zoon, namelijk 15. Ik was op een dag naar de tandarts geweest, waardoor ik een stuk later op school was aangekomen. Die dag was er toevallig een thema-les over Middeleeuwse poëzie en iedereen moest een gedicht schrijven. Zo'n 10 minuten voor de bel begon ik aan mijne, en schreef in mijn eigen ogen een belachelijk gedicht uit tijdnood. Groot was dan ook mijn verbazing (lees afschuw) toen ik te horen kreeg dat het geselecteerd was om voor te dragen op een schoolviering. Ik, alleen, op een podium voor de hele middelbare school, een idioot gedicht voordragend. Als klap op de vuurpijl werd duidelijk dat deze specifieke dag zou worden gefilmd voor een item op het jeugdjournaal.
De leraar Nederlands in kwestie gaf totaal geen gehoor aan mijn protesten. Ik gaf aan het niet te willen doen, en hij zei dat het 'moest'. Ik heb het toen ook nog bij een andere leraar geprobeerd aan te kaarten, maar deze reageerde ook met 'jammer maar het moet'. Ik heb toen, voor het eerst, huilend aan mijn vader gevraagd of hij me wilde helpen. Die heeft de leraar opgebeld en gezegd dat hij het niet nodig vond om mij tegen mijn wil op dat podium te zetten.
De leraar reageerde de volgende dag nog heel flauw dat ik de volgende keer 'niet huilend naar mijn papa hoefde te rennen', terwijl hij heel goed wist dat hij mijn eigen pogingen het op te lossen aan de kant had geveegd.
Het is tot de dag van vandaag één van de dingen waar ik met heel veel liefde aan mijn vader over terugdenk, dat hij zo voor me op kwam. Vandaag is hij 10 jaar geleden overleden ♥️
Wat een prachtige herinnering aan je vader, eentje om te koesteren!!!
Goed opgelost zo Levina, en verder ook met je eens. Niet elk kind hoeft in dezelfde mal te passen.
Levina123 schreef op 22-04-2022 om 12:13:
Gister kwam zoon stralend thuis: hij heeft het prima op kunnen lossen met de meester. Degenen die dansjes leuk vinden, gaan lekker los op het podium. Kinderen mogen ook naast het podium staan en hoeven niet vooraan. Dat is voor hem acceptabel en ik denk dat hij ervan geleerd heeft dat het nergens voor nodig is meteen zo hoog in te zetten (dreigen met wegfietsen).
Van dit topic leer ik dat sommigen vinden dat je per se buiten je comfort zone moet kunnen treden omdat het later ook moet. En daarmee ben ik het eens, als het om schoolse vaardigheden gaat: een spreekbeurt of boekbespreking. Niet verplicht entertainen op een podium. Ik werd daar ook bijzonder ongelukkig van net als vele anderen hier. En hoewel ik dus probeerde onder de dansjes uit te komen, red ik mij tegenwoordig prima in het sociale en werkende leven.
Neemt niet weg dat ik begrijp dat er een grijs gebied is: hoe zit het met sport en sportdagen bijvoorbeeld. Maar over het algemeen vind ik dat school er is voor schoolse vaardigheden. Leren lezen, schrijven, rekenen. Genoeg uitdaging op dat vlak, zeker omdat er schrikbarend veel kinderen van school komen die nauwelijks kunnen lezen of rekenen. School hoeft niet de volgende winnaar van 'So you think you can dance' af te leveren, of de beste sportman of -vrouw. Wil niet zeggen dat school alle pogingen tot lichamelijke opvoeding of lekker bewegen maar moet staken, maar wel graag zonder op te leggen dat dansjes 'leuk' zijn of het kind in een mal te stoppen waarin het niet past. Ik was ook regelrechte ramp met de cooper run test bijvoorbeeld. Dwang had dat niet veranderd, hoe fijn het ook is als iedereen in topconditie is. Er kan toch ook een open dialoog zijn: sport of expressie past niet bij iedereen. Heeft in mijn ogen niet veel te maken met cafetaria-model of helicopteren, als je een keer voor je kind opkomt.
Hoe dan ook: ik hoop dat iedereen fijne Koningsspelen heeft vandaag!
Je kan je natuurlijk ook prima in het werkende en sociale leven redden zonder natuurkundige kennis. Of zonder 1 letter literatuur gelezen te hebben.
Daarnaast houdt school ook gewoon tijd over voor ‘schoolse vaardigheden’ (waar iedereen wat anders onder verstaat) als er niet over ieder wissewasje wordt getut.
Gym (sport dus) heeft gewoon een examenprogramma btw.
Levina123 schreef op 22-04-2022 om 12:13:
Gister kwam zoon stralend thuis: hij heeft het prima op kunnen lossen met de meester. Degenen die dansjes leuk vinden, gaan lekker los op het podium. Kinderen mogen ook naast het podium staan en hoeven niet vooraan.
Fijn dat hij het op heeft kunnen lossen.
Ik maak hieruit op dat het met die dwingelandij dus eigenlijk ook best meevalt. De meester stond al bekend als relaxed, en het dansje wordt gedaan maar op zo'n manier dat je zoon er goed mee kan leven.
"leer ik dat sommigen vinden dat je per se buiten je comfort zone moet kunnen treden"
Jammer, je had er ook uit kunnen halen dat buiten je comfort zone treden niet altijd per se een drama hoeft te zijn, dat het ook met een klein dingetje (dansen naast het podium) kan.
"School hoeft niet de volgende winnaar van 'So you think you can dance' af te leveren"
Dat zegt toch ook niemand? Maak het niet zo groot. Je hebt het over dwingelandij, over dwang, je kind dreigt met wegfietsen, je vindt dat je voor je kind moet opkomen, en stelt het voor alsof de school ik weetnietwatvoor ambitie heeft...... en dat alles voor wat hupsen naast het podium. En de "open dialoog" die jij voorstelt moet als uitkomst hebben dat ook dat hupsen naast het podium niet hoeft, voor een kind dat er eigenlijk zelf prima mee kan leven?
Kortom: jij maakte van een mug een olifant, maar gelukkig is je zoon verstandiger dan dat en heeft hij het zelf prima weten af te handelen.
niet_rechts schreef op 22-04-2022 om 13:08:
Kortom: jij maakte van een mug een olifant, maar gelukkig is je zoon verstandiger dan dat en heeft hij het zelf prima weten af te handelen.
Maak jij je nooit druk om niks? Ik zou mezelf net zo kunnen lopen opfokken, terwijl er achteraf weinig aan de hand blijkt te zijn 😆
