Kinderverjaardagen
hoi allemaal,
Mijn man en ik hebben twee kinderen (3 en 5) en hebben oprecht een gelukkig gezinsleven. Wat me toenemend bezig houdt is de rest van de familie en de band met onze kinderen. Die is er nauwelijks. We hebben beiden jongere broers die nog geen kinderen hebben (let wel: allen dertigers) en zij doen eigenlijk nooit iets met onze kinderen. De ouders van mijn man wonen welliswaar op ruim een uur rijden, maar laten zich ook zelden zien buiten feesten/feestdagen. De uitzondering is mijn moeder, die ook op de kinderen past. Zij spaart kosten noch moeite om de kinderen een leuke tijd te geven en ziet hen meerdere keren per week.
Nu begint het mij langzamerhand wat tegen te staan om met de kinderverjaardagen nog al deze familie uit te nodigen voor een feest. Mijn 5 jarige moest recent op school een stamboom maken en was één oom en tante zelfs in zijn geheel vergeten. Waarschijnlijk omdat hij ze alleen ziet met verjaardagen en kerst. Dit zegt wel wat voor mijn gevoel. Waarom moeten ze wel allemaal een stuk taart komen eten als de kinderen jarig zijn, als er de rest van het jaar totaal geen interesse in hen wordt getoond? We hebben bij de laatste verjaardag van mijn zoontje specifiek gevraagd hem een activiteit/uitje cadeau te doen in plaats van nog meer speelgoed voor op de berg. Dit is ruim een maand geleden en er is nog geen enkel initiatief getoond. Ik bemerk dat ik er zo dus weinig zin meer in heb en ik kan wel leukere dingen bedenken om de verjaardag van mijn kinderen in te vullen (dagje zwembad/pretpark, gewoon met het eigen gezin). Nu merk ik wel dat ik deels natuurlijk word gestuurd door teleurstelling en misschien wat wrokkigheid over het gebrek aan interesse gedurende de rest van het jaar, maar ik denk niet dat mijn kinderen dit 'feestje' zoals het nu ingevuld wordt zouden missen. Ik wil aan de andere kant ook weer niet passief agressief overkomen door de familie niet meer uit te nodigen. Ik ben benieuwd naar meningen, mensen die misschien een soortgelijke situatie meegemaakt hebben.
Bedankt.
A-F
Yumi schreef op 06-05-2023 om 15:57:
[..]
Zou het wel aangeven, zeggen dat het toch wel veel is ... je moet nog anderhalf jaar? Best lang als het eigenlijk te zwaar is.
Maar vanaf augustus is het nog maar 1 kind allebei de dagen. De oudste is dan tot kwart voor drie naar school. Dat maakt het een stuk minder intensief.
Ik ben er ook van overtuigd dat we later met plezier op deze periode zullen terugkijken. De band met de kleintjes is sterk. En het houdt ons jong
😉
Saga schreef op 06-05-2023 om 15:36:
[..]
Mijn ouders zijn er nooit aan begonnen omdat ze vonden dat als ze bij de oudste kinderen zouden oppassen, ze dit later niet konden maken om bij jongere kinderen dit niet meer te doen. Mijn ouders hebben uiteindelijk 8 kleinkinderen gekregen. Ik geef ze groot gelijk! Anderzijds staan ze altijd klaar in geval van nood. Daar zijn we super dankbaar voor.
Vind ook dat sommige mensen er maar gemakkelijk vanuit gaan dat familie altijd wel op hun kinderen willen passen.
Goed van je ouders om daar duidelijk in te zijn en je toch in geval van nood terecht kan.
Mijn ouders zijn jong overleden, maar ik heb nooit op de kinderen van broers en zussen gepast en andersom ook niet.
Ouders willen heel graag geloven dat oppassen het einde is voor grootouders. Je wilt niet weten hoe vaak mij in vertrouwen wordt verteld dat ze het heel zwaar vinden en lang niet altijd leuk.
Jammer is wel dat ze dat nooit tegen hun kinderen durven vertellen.
Het hangt ook van het kind af. Is het iemand die lekker in een boekje zit te kleuren, of is het een active kleuter, die je geen seconde uit het oog kan verliezen en steeds in beweging is.
Maar dan nog, opa's en oma's zijn zelf baas over hun tijd. En een deel vind het het einde, anderen doen liever andere dingen. Maar dat lijkt not done te zijn voor hun kinderen.
Vrijevlinder schreef op 06-05-2023 om 16:12:
Ouders willen heel graag geloven dat oppassen het einde is voor grootouders. Je wilt niet weten hoe vaak mij in vertrouwen wordt verteld dat ze het heel zwaar vinden en lang niet altijd leuk.
Jammer is wel dat ze dat nooit tegen hun kinderen durven vertellen.
Het hangt ook van het kind af. Is het iemand die lekker in een boekje zit te kleuren, of is het een active kleuter, die je geen seconde uit het oog kan verliezen en steeds in beweging is.Maar dan nog, opa's en oma's zijn zelf baas over hun tijd. En een deel vind het het einde, anderen doen liever andere dingen. Maar dat lijkt not done te zijn voor hun kinderen.
Klopt helemaal. Ik hoor dit soort dingen ook in mijn omgeving.
Rhonda schreef op 05-05-2023 om 22:49:
het zijn jullie kinderen, niet die van jullie broers. Die zijn als dertigers daar helemaal niet mee bezig. Je maakt de fout te denken dat iedereen jouw kinderen ook de leukste mensen op aarde vinden, maar dat zijn ze alleen voor jullie.
Minder verwachten, dan heb je ook minder teleurstelling.
En jullie broers dwingend vragen om met jullie kinderen een uitje te doen vind ik buitenproportioneel. Natuurlijk hebben ze geen zin om met een driejarige die ze amper kennen op pad te gaan.
een vijfjarige die een stamboom moet maken en dan iemand vergeet, ligt dat niet meer aan het kind? Hij is vijf, geen genealoog!
Helemaal eens met deze post!
Denk dat je je verwachtingen enigszins zal moeten bijstellen TO, want ik denk dat je je broers/zussen zelfs een groot plezier doet de verjaardagen wat vrijblijvender te houden.
Hoe was het ook al weer? Maak van jouw verwachting niet mijn verplichting???
Vrijevlinder schreef op 06-05-2023 om 10:28:
Kom je reageren of blijft het bij deze ene post?
Ik denk dat ze nu niet alleen boos is op haar familie maar ook op ons.
Evaluna schreef op 06-05-2023 om 17:07:
Hoe was het ook al weer? Maak van jouw verwachting niet mijn verplichting???
Dat is een mooie voor op een tegeltje. Ik kende het nog niet.
Vrijevlinder schreef op 06-05-2023 om 16:12:
Ouders willen heel graag geloven dat oppassen het einde is voor grootouders. Je wilt niet weten hoe vaak mij in vertrouwen wordt verteld dat ze het heel zwaar vinden en lang niet altijd leuk.
Jammer is wel dat ze dat nooit tegen hun kinderen durven vertellen.
Het hangt ook van het kind af. Is het iemand die lekker in een boekje zit te kleuren, of is het een active kleuter, die je geen seconde uit het oog kan verliezen en steeds in beweging is.Maar dan nog, opa's en oma's zijn zelf baas over hun tijd. En een deel vind het het einde, anderen doen liever andere dingen. Maar dat lijkt not done te zijn voor hun kinderen.
Ja waarom vertellen ze dit eigenlijk niet aan hun kinderen?
Ik ga ervan uit dat wanneer je structureel op je kleinkinderen past je eerst in gesprek gaat met je kinderen over bijvoorbeeld verwachtingen van beide kanten. Denk ook wel dat er grootouders zijn wie dat bij voorbaat al roepen. Dan schep je wel verwachtingen. Dus eerst kijken wat realistisch is.
Jane1403 schreef op 06-05-2023 om 17:28:
[..]
Ja waarom vertellen ze dit eigenlijk niet aan hun kinderen?
Ik ga ervan uit dat wanneer je structureel op je kleinkinderen past je eerst in gesprek gaat met je kinderen over bijvoorbeeld verwachtingen van beide kanten. Denk ook wel dat er grootouders zijn wie dat bij voorbaat al roepen. Dan schep je wel verwachtingen. Dus eerst kijken wat realistisch is.
Omdat veel ouders nogal lange tenen hebben als het op hun engeltjes aankomt. Dan kunnen ze weinig hebben. Dat wordt dan al snel opgevat alsof hun kinderen niet lief of leuk of goed genoeg zijn. Ouders kijken lang niet altijd even objectief naar hun kind. Grootouders overigens ook niet. Maar als de visie verschilt kan dat voor wrijving zorgen.
Op zich is het ook niet zo gek dat kleine kinderen druk kunnen doen en jongere mensen kunnen dat vaak beter hebben dan oudere mensen (in het algemeen dan hè, de natuur heeft niet voor niks een houdbaarheidsdatum op het maken van kinderen gezet).
Dus ja, verwachtingen moet je uitspreken en je moet het ook accepteren als een ander dan zegt daar niet aan te kunnen of willen voldoen. Je kan en mag dat jammer vinden, maar dat is dan zo.
MamaE schreef op 06-05-2023 om 17:44:
[..]
Omdat veel ouders nogal lange tenen hebben als het op hun engeltjes aankomt. Dan kunnen ze weinig hebben. Dat wordt dan al snel opgevat alsof hun kinderen niet lief of leuk of goed genoeg zijn. Ouders kijken lang niet altijd even objectief naar hun kind. Grootouders overigens ook niet. Maar als de visie verschilt kan dat voor wrijving zorgen.
Op zich is het ook niet zo gek dat kleine kinderen druk kunnen doen en jongere mensen kunnen dat vaak beter hebben dan oudere mensen (in het algemeen dan hè, de natuur heeft niet voor niks een houdbaarheidsdatum op het maken van kinderen gezet).
Dus ja, verwachtingen moet je uitspreken en je moet het ook accepteren als een ander dan zegt daar niet aan te kunnen of willen voldoen. Je kan en mag dat jammer vinden, maar dat is dan zo.
Idd meteen uitspreken en dan is dat opgelost. Contact wordt (ga ik vanuit) heus niet ineens verbroken omdat je mee zegt.
Jane1403 schreef op 06-05-2023 om 17:28:
[..]
Ja waarom vertellen ze dit eigenlijk niet aan hun kinderen?
Ik ga ervan uit dat wanneer je structureel op je kleinkinderen past je eerst in gesprek gaat met je kinderen over bijvoorbeeld verwachtingen van beide kanten. Denk ook wel dat er grootouders zijn wie dat bij voorbaat al roepen. Dan schep je wel verwachtingen. Dus eerst kijken wat realistisch is.
Wij hebben zelf aangeboden op te passen. En doen dat nog steeds, inmiddels bijna vier jaar. En inmiddels is er een tweede bijgekomen. Natuurlijk hebben we dingen afgesproken en er is dan ook nooit onenigheid over tussen ons en onze kinderen. Dat neemt niet weg dat in die vier jaar ook dingen gebeurd zijn. Ikzelf heb bijvoorbeeld een ernstige ziekte gekregen waarvoor ik geopereerd ben. Gelukkig goed nu, maar toch nemen je krachten en energie wat af. Het sluipt er een beetje in. Ook de kleintjes worden ouder, het middagslaapje gaat eraf bijvoorbeeld. Het wordt zachtjesaan steeds wat intensiever. Wij willen dus gewoon graag zelf nog even volhouden. Om onze kinderen te helpen, om de band met de kleintjes sterk te houden. Desalniettemin is het een fijn vooruitzicht dat het met groep 1 in aantocht, langzaam weer wat minder intensief zal worden. Wij worden ouder, maar zij ook 
Jane1403 schreef op 06-05-2023 om 18:00:
[..]
Idd meteen uitspreken en dan is dat opgelost. Contact wordt (ga ik vanuit) heus niet ineens verbroken omdat je mee zegt.
Dat niet maar je zal de jonge ouders toch niet de kost moeten geven die erg zuur of beledigd reageren op een weigering van oma/opa om op te passen hoor.
Herfstappeltaart schreef op 06-05-2023 om 18:23:
[..]
Wij hebben zelf aangeboden op te passen. En doen dat nog steeds, inmiddels bijna vier jaar. En inmiddels is er een tweede bijgekomen. Natuurlijk hebben we dingen afgesproken en er is dan ook nooit onenigheid over tussen ons en onze kinderen. Dat neemt niet weg dat in die vier jaar ook dingen gebeurd zijn. Ikzelf heb bijvoorbeeld een ernstige ziekte gekregen waarvoor ik geopereerd ben. Gelukkig goed nu, maar toch nemen je krachten en energie wat af. Het sluipt er een beetje in. Ook de kleintjes worden ouder, het middagslaapje gaat eraf bijvoorbeeld. Het wordt zachtjesaan steeds wat intensiever. Wij willen dus gewoon graag zelf nog even volhouden. Om onze kinderen te helpen, om de band met de kleintjes sterk te houden. Desalniettemin is het een fijn vooruitzicht dat het met groep 1 in aantocht, langzaam weer wat minder intensief zal worden. Wij worden ouder, maar zij ook
En dan hebben jullie er maar twee. Ik ken een opa en oma met 7 kleinkinderen, de oudste in de 20, de jongste net geboren. Ik kan me zo voorstellen dat je na 4 kleinkinderen wel klaar bent, maar zeg dat maar eens tegen het kind op wiens kinderen je niet wil passen.
MiniJCW schreef op 06-05-2023 om 19:25:
[..]
En dan hebben jullie er maar twee. Ik ken een opa en oma met 7 kleinkinderen, de oudste in de 20, de jongste net geboren. Ik kan me zo voorstellen dat je na 4 kleinkinderen wel klaar bent, maar zeg dat maar eens tegen het kind op wiens kinderen je niet wil passen.
Ja dat lijkt me lastig. Maar als de kinderen realistisch zijn moeten ze dat begrijpen.
