Kind wil niet bij ons zijn

dat is wel heel weinig informatie

Waarom wil hij niet bij jullie slapen? Wat zegt hij? Hoe uit hij dat? Wat zeggen de opa's en oma's? Wanneer is het begonnen? Hoe lang duurt het al? Is er iets gebeurd dat hij dat niet wil of heeft hij een sterk karakter? Broertjes en zusjes?

Wel fijn

Dat je zoon lieve grootouders heeft die zien wat hij nodig heeft en hem de kans geven om zorgeloos kind te zijn.

Focus

Je kunt beter focussen op wat een kind wel kan doen. Als zoon hier op zeer jonge leeftijd een chaos maakte in de kamer dan dreef ik hem in de hoek en liet hem rustig kiezen uit twee wel goede aktiviteiten. Bijvoorbeeld of hij in de zandbak wilde spelen of dat hij wilde tekenen aan tafel.
Ik ben wel eens met mijn dochter naar de huisarts geweest omdat ik haar menu ook zeer beperkt vond. Gelukkig was de huisarts hier ook luchtig over. En inmiddels eet mijn dochter bijna alles. Ik heb het overigens altijd bij aanbieden gehouden en voordoen en mee laten helpen. Ik ben zelf al niet van het straffen. Dat is een zwaktebod. Kinderen willen graag je aandacht en graag meedoen als ze maar weten hoe.
Overigens hebben mijn kinderen een vorm van autisme en dan is afwijzen en straffen juist tegendraads. Helpen hun activiteiten vorm te geven en uitleggen, kort en concreet en zonder emoties, controleren of ze je wel begrijpen, helpt wel.

Aan de andere kant

ik vind het nu een beetje klinken alsof hij feilloos doorheeft dat hij bij de opa's en oma's meer mag dan thuis, en dat hij daarom bij jullie boos wordt (in de hoop/verwachting dat hij dan naar opa en oma mag?).
Ik denk ook dat je het straffen los moet laten, maar je hoeft niet altijd maar toe te geven. Je zou ook met je ouders en schoonouders kunnen bespreken dat jullie graag meer een lijn zouden willen trekken, zodat jullie niet tegen elkaar uit gespeeld kunnen worden. Het contrast is misschien nu wel heel erg groot. Ik zou het zeker niet eens zijn met cola drinken, veel snoepen, altijd pannenkoeken eten en lang opblijven. Kom op zeg, hij is 5! En slaan, schoppen, spugen, daar kan nooit een excuus voor zijn, dus dat zou ik ook zeker niet accepteren.

Ik zou kijken of er vaste afspraken mogelijk zijn voor logeren bij de opa's en oma's, zodat je zoontje weet waar hij aan toe is. En opa en oma ook. Dan kun je hem zeggen dat hij nu gewoon bij jullie is, maar (vul maar een dag in) weer bij uit logeren mag. En dus met je (schoon)ouders minimale opvoedregels afspreken. Het is allemaal leuk en aardig dat bij hen alles mag en dat hij daardoor bij hen best te handhaven is, maar ze willen vast ook niet dat hij daardoor thuis zo volledig uit de bocht vliegt.

Ik herken het zeker hoor, dat je als ouder meer gestrest bent dan als grootouder, maar zowel mijn schoonmoeder als mijn eigen ouders waren en zijn ook altijd van de rust, reinheid, regelmaat, en ook daar werd en wordt gelet op goed eten. Er mag en kan meer, en het is wat relaxter, maar zeker niet alles kan en mag. Ook daar gelden regels waaraan de kinderen zich moeten houden.

Aan je taalgebruik denk ik af te kunnen lezen dat je niet in Nederland woont, en ik weet niet hoe in het buitenland hulp bij het opvoeden geregeld is, maar die is vast te krijgen. Via de huisarts of het consultatiebureau of zo, maar ik denk dat je als de dokter (wat voor dokter is dat trouwens?) denkt aan een hechtingsstoornis, je wel wat hulp kunt gebruiken.

Pijn doen

Hier hielp alleen maar om de kinderen uit elkaar te houden. Pas later drong het door dat pijn doen niet past. en ik heb van alles geprobeerd.
Vooral onder stress werd zoon chaotisch, druk en kon ook onbedoeld een kind pijn doen. Ik had daarover de afspraak dat school en opvang mij waarschuwde, dan sloopte ik cartoonnet van de tv voor de rest van de week.
Dat maakte wel indruk dat ik het serieus nam, maar zoon heeft dat toch nooit goed begrepen dat er een relatie was tussen een kind pijn doen en niet naar cartoonnet mogen kijken. Terwijl ik probeerde zo goed mogelijk uit te leggen dat als je in het echt iemand pijn doet dat niet leuk is en in die filmpjes wordt er hard om gelachen.
Maar zoon had vaak niet de opzet om iemand pijn te doen of was juist door een ander kind pijn gedaan, dat werd ook niet altijd goed gezien.
Daardoor legde hij het verband niet.

Grootouders

Mijn ouders gaven de kinderen snoep, daar was ik zelf niet zo van, maar dat was nou eenmaal hun gewoonte. Ik zou er toch echt ook geen gedoe met de grootouders van maken.
Op een lijn gaan zitten is denk ik een regelrechte vraag om irritatie en gedoe in de familie.
Mijn kinderen kregen thuis geen brood met choco, dat is pas later begonnen. Mijn kinderen kregen fruit en kaas en hartig beleg op brood thuis.
En ze aten ook gesneden fruit en groente, olijven, vooral als ik het avondeten aan het maken was en ze niet konden wachten.
Ze mochten later op zaterdag een snoepje kopen als ze zelf naar de winkel konden gaan.
Het gaat er om wat je zelf aanbiedt en wat ze van je overnemen omdat ze zien dat jij het ook lekker vind maar ook omdat de structuur ze bevalt of omdat ze zich daarna goed voelen. Misschien heeft je kind wel een allergie of wordt onwel van sommig voedsel en dan wil jij het toch opdringen, dat is nou eenmaal niet zo prettig.
Maar ik heb me zeker niet bemoeit met de afwijkende voedselgewoonten van mijn ouders.
Overigens als het bij een boterham met choco of een keer een pannekoek blijft. Grootouders eten ook vast wel andere dingen, groenten en aardappelen enzo en dat neemt je kind dan ook mee.

Vluchten

Ik herken het wel een beetje. Mijn exman heeft een vorm van autisme en over hem werd verteld dat hij vaak naar zijn (kinderloze) oom en tante vluchtte als het te moeilijk werd met zijn eigen ouders. Die er overigens ook alles aan gedaan hebben om hem verder goed op te voeden omdat ze zagen dat hij wel wat bijzonder was en daardoor moeilijk opvoedbaar.

regels

Voor nu zou ik regels van chocopasta op brood laten vallen.
Alles waar hij niet (grof gezegd) aan sterft hoef je niet per se een strijd van te maken.

Waarom begin je niet met het afbouwen van het logeren?
Dat moet je natuurlijk niet meteen volledig doen. Ik weet niet hoeveel nachten hij logeert?

Ik denk dat je langzaam de controle als ouders weer moet terugpakken. Daarbij moet je er niet vanuit gaan dat JIJ iets verkeerd doet, maar dat je weer opvoeder wordt.

Dus heel langzaam kleine veranderingen er inbrengen en de rest laat je voor nu wat het is. Dat komt dan vanzelf.

Kleine stapjes tegelijk en verder rust en regelmaat, voorspelbaar zijn, vaste gewoontes inbouwen, afleiden maar hem niet verstikken.

Straffen hoe ga je daarmee om

http://www.buro-bloei.nl/sites/default/files/straffen%20KR_0.pdf

Aardig artikel van orthopedagoge Marielle Beckers ook over de relatie met grootouders.

" Maar nogmaals, ik denk dat straffen bij onwenselijk
gedrag weinig zin heeft. Bij kleine kinderen werkt afleiden
het best. ‘Kijk eens wat een rare vis’, op het moment dat de
driejarige in de supermarkt dreint of ‘Wie kan er al tot tien
tellen’, om een ruzie tussen twee broertjes in de kiem te
smoren. En als er iemand goed is in deze aanpak, dan zijn
het wel de grootouders! Ze hebben vaak meer tijd en zijn
sterren in afleiden en leuke dingen doen met de kleinkinderen.
Opa en oma hoeven niet om kwart over acht op
het schoolplein te staan, hebben minder te maken met de
stressvolle situaties van alledag en hoeven geen gedrag
aan of af te leren, waar straffen bedoeld voor is. Maar
bovenal beschikken ze vaak over een immens geduld en
over de jaloersmakende gave de boel de boel te laten.”

Vorige keer

Heb je niets gehad aan onze tips vorige keer? Is er niets veranderd in die paar maanden?

Je klinkt mij afhankelijk in de oren. Neem je taak als ouder weer volledig op en wees niet meer een kind van je ouders, maar de opvoeder/begeleider van je kind. Jij bent weer de deskundige van je kind (of wordt dat binnen korte tijd weer).
Het stelt me wat teleur dat je vraag volstrekt niet verschilt met enkele maanden terug. Ik vond daar toen goede tips bijzitten (ik had trouwens ook wat geschreven

Wat heb je al gedaan?

Dacht ik ook

Nog niets verbeterd in de situatie zo te lezen? Ik zou echt professionele hulp zoeken hoor! En je zoontje een tijdje niet meer bij opa en oma laten logeren als dat kan.

Ik word niet gehinderd door een vorige keer

Ik weet het niet of niet meer.

Wat ik wel vaker zeg, is dat je prioriteiten moet stellen. Waar moet je boos om worden en waarover niet. Het broodje pasta is geen reden om boos te worden en een machtsstrijd over aan te gaan. Als zoon het jongere broertje knijpt is dat wél een reden om boos te worden. Maar hou het niet bij boos worden. Als jullie afgekoeld zijn, ga je erover door. Kun je uitleggen waarom je je broertje pijn wilt doen? Bij mijn dochter hielp het als ik net zolang met haar praatte tot ze zelf ook wel besefte dat ze het niet goed gedaan had. (Daar hoefde ik niet zo heel lang op te wachten hoor ) Dan moest ze huilen en kwam er zielig uit dat ze óók niet wist waarom ze zo deed. Afijn, dan zaten we dus samen met tranen in de ogen op de rand van haar bed, maar was een gesprek goed mogelijk.

Opa en oma lijken aantrekkelijk geworden te zijn voor je zoon, door wat hij daar allemaal wél mag. Het lijkt mij de hoogste tijd, dat opa en oma toch iets meer rekening houden met wat bij jullie thuis wel of niet mag. Natuurlijk mogen ze de kleinkinderen een beetje in de watten leggen, maar het mag natuurlijk nooit zo zijn, dat een kind mede daardoor liever bij hen gaat wonen. Ik vind daarom dat je met opa en oma moet gaan praten om meer op een lijn te komen. Stel, even een voorbeeld, dat jullie het écht niet goed vinden als zoon op woensdagavond chips eet, dat ook opa en oma hem dat niet voorschotelen.

Het lijkt mij verstandig om een deskundige naar je zoon te laten kijken. Vraag een verwijzing voor een kinderpsycholoog. Het is zoals ik het lees, te moeilijk voor jou en je man om hem te helpen met als er nog iets suddert uit de tijd van de geboorte en nasleep van zijn broertje. Dat geeft niks, anderen hebben er voor geleerd.

Tot slot: ga eens met je zoon op stap. Al is het maar naar een winkel. Even tijd met jou alleen.

3 gedachten

TO, bij lezing van jouw verhaal schieten mij 3 gedachten te binnen:

1. Kinderen willen aandacht. Negatieve aandacht is ook aandacht.
Misschien helpt het als je kind meer positieve aandacht geeft (complimenten en dingen samen doen), dat het minder behoefte krijgt aan negatieve aandacht?

2. Kritiek komt hard aan, bij iedereen, ook/zeker bij kinderen. Ik heb wel eens gelezen: tegenover 1 kritische opmerking moeten 5 (vijf!) complimenten staan, om dat weer een beetje te compenseren.

3. Maak onderscheid tussen de mens (het kind) als persoon en zijn/haar gedrag.
Dus: Jij bent lief, jij bent goed zoals je bent, alleen je gedrag was nu even niet zoals het zou moeten zijn. En dan nog beter: schets wat je WEL voor gedrag wilt zien en complimenteer kind als het dat doet.

Misschien heb je hier wat aan?

Vorige draadje

In je vorige draadje heb je heel veel nuttige tips gekregen. Nu stel je vrijwel dezelfde vraag. Wat heb je al geprobeerd? Heb je meer tijd en aandacht aan je oudste besteed? Ben je meer met hem alleen gaan doen? Ben je minder gaan straffen en meer gaan belonen? En wat heeft dat opgeleverd?

Hoe reageer jij?

Vorige keer schreef je dat hij niet wil vertrekken bij zijn grootouders. Hebben jullie het vertrekritueel nu aangepast? Hoe?

En hoe reageer jij concreet als hij je afwijst?

maar

is kleine broer ook mee bij de grootouders of is hij daar alleen? Dan kan ik me voorstellen dat daar bepaalde problemen niet spelen. Mijn kind is ook veel voorbeeldiger bij oma.

Waarom overweeg je niet om naar een kinderpsycholoog te gaan met dit probleem? Ik denk dat die jullie en hem zouden kunnen helpen.

Dorientje

Je zegt dat je weinig straft, maar boos worden kan ook als straf voelen.

Een troost, mijn oudste dochter en ik zaten vroeger ook in een verkeerd patroon. Ik werd over te veel boos. Ik had regelmatig het gevoel dat ze mij het bloed onder de nagels vandaan haalde, dus ondanks al mijn goede bedoelingen, ging het nog wel eens mis. Tijdens dat soort momenten kreeg ik nog wel eens krijsend 'ik háát jullie!' naar mijn hoofd. Ze is nu 25 jaar, zorgzaam als dat nodig is, attent als het nodig is en tja... niet alles kan perfect zijn, dat hoeft ook niet, maar ik weet wel dat ze van ons houdt, zonder dat ze het hoeft te zeggen.

Probeer de boze momenten te minderen, maak keuzes waarover je echt wel boos móet worden (dat zijn er niet veel), begin elke dag blanco, waardoor je niet de problemen van gister mee laat tellen in je houding naar je zoontje toe en nogmaals: ga naar een kinderpsycholoog.

Ik krijg

soms wel eens het idee dat als mensen het advies krijgen om complimenten te geven, geduldig te zijn enz., daar een beetje in doorslaan.
Je roept niet lieverd als hij zijn broertje/zusje met een baksteen het hoofd probeert in te slaan.
Ook niet als hij van je wegloopt en bij oma wil zijn.
Dan ben je gewoon duidelijk.
Met een duidelijke stem zeg je wat JIJ wilt en wat er NU gaat gebeuren.
Of hij dat nu leuk vindt of niet.
Hij hoeft niet het hele leven leuk te vinden, het leven is namelijk niet altijd leuk.
En dat kun je hem stapje voor stapje leren.
Ik denk dat niet eens je zoontje maar dat jullie er als ouders hulp bij nodig hebben.
Al eens bij een orthopedagoge geweest voor tips? Hoeft hij van bv 3 gesprekken maar 1 keertje mee.
Je hoeft niet bang te zijn voor tranen of geschreeuw, dat zal er altijd wel een beetje bijhoren en dat is echt niet altijd intens verdriet. Het is een onvermogen tot onder woorden brengen van gevoel. Dat kun jij voor hem doen.
Je mag best wat meebuigen, maar je hoeft niet om te buigen.
Dat doe je nu wel (van wat ik lees dan hoor, ik ben er niet bij) en ik denk dat je de controle weer terug moet pakken als ouders.

"We gaan nu eerst dat doen en dáárna mag jij.......doen."
En dan ook uitvoeren.

dus

Lees net je laatste posting: hij is nu continue bij opa en oma?

Nou in elk geval fijn dat er verder gezocht wordt. Sterkte

Broer - broertje

Ik lees uit jouw laatste posting dat na de komst van het kleine broertje grote broer regelmatig (meermalen per week) alleen naar op a en oma is gegaan terwijl kleine broertje thuis bleef.
Dat lijkt voor grote broer misschien wel erg veel op "ik moet weg en hij mag blijven"?

Een op een

https://www.geefmede5.nl/home
https://tistje.com/2013/09/21/vijf-vragen-aan-peter-vermeulen/

Zoon had hier ook een minder prettige ervaring bij de geboorte van zijn zusje. Toch was dat niet de reden van zijn andere gedrag.
Het maakte wel zijn omgeving onrustiger waardoor hij minder goed kon nadenken en puzzelen en sneller overprikkeld raakte. Het was voor mij ook moeilijker om een op een aandachtig met hem om te gaan omdat je nu je aandacht over 2 kinderen moet verdelen.
Ik had een dove collega en het viel me op dat mijn kinderen vaak op eenzelfde manier functioneren. Als er veel ruis in de omgeving is kunnen ze het niet meer volgen en je benadert ze het beste door recht voor ze te gaan staan en geduldig aan te spreken en daarbij goed te articuleren. Ook besef je dat ze niet makkelijk dingen horen en begrijpen die in de omgeving gezegd worden, zodat je dat controleert.
Ook werkt deze collega graag een op een want anders is het teveel schakelen of mensen praten door elkaar.
Dus dan is het begrijpelijk dat een kind bij de komst van een broertje of zusje meer problemen krijgt. Hoe die daar mee omgaat hangt van het karakter af, terugtrekken of juist drukker worden, boos worden omdat zaken niet meer lukken en het kind frustreert.
Mijn kinderen zijn ook gevoelig voor alles wat binnenkomt, geluid, geuren, kleuren, gebaren, temperaturen. Ze kunnen zich moeilijk afsluiten zodat ze snel 'vol' raken in de wirwar van indrukken. Dan is het belangrijk om de rust te bewaren, een kalm tempo, en er even bijblijven of het wel lukt.
Een kind snapt zelf ook niet waarom hem niet lukt wat een ander blijkbaar moeiteloos afgaat, waardoor het makkelijk negatieve reacties krijgt van de mensen om hem heen.
Belangrijk is om een indruk te krijgen wat er in je kind omgaat, wordt het overweldigd door onbegrijpelijke emoties, kan het zich nog niet uitdrukken, heeft het wel goede ervaringen dat het dingen wel voor elkaar krijgt.
Krijgt het rust genoeg om rustig te kunnen blijven is de omgeving wel stil genoeg zodat hij kan horen wat jij zegt. Niet roepen van een afstand maar even kalm voor hem gaan staan en op ooghoogte spreken.
In Belgie zitten wel de specialisten van Autisme Speciaal.
Hopelijk heeft de psychologe wel goede tips. Wij hadden voor zoon eerst een hele goede psychologe die mij echt aan het denken heeft gezet.
Niet elke therapeut kan gezinnen begeleiden met kinderen met autisme.
Ik zou me goed inlezen.
Geef me de vijf is een goed boek.

Grootouders

Ik denk dat de grootouders voor je kind een groot geluk zijn. Kinderen met autisme kunnen vaak moeilijk omgaan met leeftijdgenoten die voor hen te druk, te lawaaiig en te onvoorspelbaar zijn met uitvergrootte emoties. Dan kan een kind zich niet handhaven want raakt steeds uit zijn evenwicht. Grootouders zijn rustig en geduldig en voorspelbaar en kunnen een kind ook veel praktische zaken leren als je veters strikken, even rustig je broodje snijden, op een overzichtelijke manier gaan douchen. Even een kind kalmeren en over de drempel helpen om te doen wat nodig is.
Mijn kinderen hebben gelukkig ook veel tijd doorgebracht bij mijn ouders.
Mijn dochter was altijd bang maar mijn vader hielp haar geduldig en moedigde haar aan. Dan ging ze een tijd elke week mee naar volleybal tussen de andere bejaarden. Dat kon ze wel maar op school gymen met een klas vol lawaaiige pestkoppen jaagde haar angst aan.

Knuffelen en kussen

http://www.me-to-we.nl/als-knuffelen-met-je-kind-niet-vanzelfsprekend-is/
Hoe ze haar kinderen noemt kan me niet bekoren maar ze legt wel goed uit hoe gecompliceerd knuffelen en kussen kan zijn voor een kind.
En hoe afgewezen je als moeder kan voelen als je dat niet begrijpt.
Mogelijk dat je hier iets in herkent?
Door de stress, heel lichaampje strak gespannen, kon zoon een periode niet knuffelen met mij. Door haptotherapie was dat al na de eerste keer over. Toch knuffelt hij niet spontaan. Tot nu toe vragen we elkaar: kan ik een knuffel krijgen? Onverwachte aanraking is niet prettig. En soms kan het niet, dan komt het wel weer later. Zeggen is vaak makkelijker vooral bij het naar bed gaan. Weet je hoeveel ik van je houdt? Tot voorbij de maan en weer terug.

bloed?

Goed dat je hulp zoekt. Alleen snap ik niet waarom er eerst uitgebreid bloedonderzoek moet worden gedaan, dit is nou typisch iets wat je niet in het bloed kan vinden lijkt mij.
Ik denk dat je een heel gevoelig mannetje hebt en dat de impact van het zieke broertje op hem groot is. Hij hoeft geen stoornis te hebben, maar hij heeft nog wel eea te verwerken. En hij is nog wel op een leeftijd waarbij hij lastig kan uitleggen wat er nou precies scheelt.
Is het nog een idee om oma en opa mee te laten helpen dat het thuis beter gaat? Of zijn ze te veroordelend?
Ik hoop dat jullie een fijne psycholoog of psychiater leren kennen.

Lichamelijk onderzoek

Niet vreemd hoor om ook te kijken of er lichamelijk iets mankeert. Daar kan een kind ook behoorlijk sacherijnig en moeilijk van worden.
Ik zou in elk geval ook zijn gehoor en zicht goed laten testen. Als daar wat tekortschiet kun je ook niet goed meekomen.