Kind van 4.5 wil niet fietsen en is bang

step

Ik zou van het idee van een fiets afstappen en een ouderwetse step voor je dochter kopen. Daar kan ze ook de kracht in haar benen en haar evenwichtsgevoel mee oefenen.

Tja

Sommige kinderen zijn wat angstiger aangelegd dan anderen. Mijn oudste wilde ook echt niet oefenen zonder zijwieltjes, dus daar hebben we wel wat zachte dwang toegepast. Zorg in ieder geval voor een klein fietsje zodat ze goed met platte voeten bij de grond kan. Verder gewoon lekker laten aanrommelen, zodat ze zich op haar gemak gaat voelen op de fiets. En als het mondjesmaat vooruit gaat, met af en toe twee keer trappen, is dat ook prima. Er zijn zat kinderen die met 5 nog niet kunnen fietsen. Mijn neefje van bijna 5 fietst sinds een maand met zijwieltjes, maar heel voorzichtig.

Pas je aan bij haar

Als ze langzaam gaat op het loopfietsje, laat haar dan langzaam gaan. Ga niet op een moment dat je het geduld eigenlijk niet kunt opbrengen.

In vind eigenlijk ook dat oma en tante zich er niet mee moeten bemoeien. Goed bedoeld, maar zo drijf je de stress voor het dochtertje van je vriend alleen maar op. Als vader, moeder en jij en eventuele aanhang van moeder zich ermee bezighoudt zijn dat genoeg mensen.

stabiliteit

Ik zou inderdaad overwegen een skelter voor haar aan te schaffen. Dat geeft haar meer stabiliteit en dat beweegt prettiger waardoor het haar aanmoedigt in plaats van afremt, zeker als ze motorisch al ondersteuning heeft kan dat een reden zijn om (te) voorzichtig te zijn.
Je kunt ook een driewielfiets overwegen, een ligfiets of gewoon rechtop. Met een leuk mandje voorop of zo. Zo stabiel zijn die zijwieltjes nou ook niet.
Kan best dat ze later overstapt op een 'zweeffiets' maar dan kan ze dat oefenen op een positieve manier meemaken.

Fietsen

Mijn vier kinderen konden allevier pas los fietsen toen ze in groep 2 zaten. Ze waren allevier al dik vijf jaar. Eerder oefenen
Leuk fietsen met zijwieltjes daar begonnen ze niet aan. Ze vonden het gewoon niet leuk.
Pas toen ze het zelf wilden, konden ze het ook. En nu fietsen ze net als alle andere kinderen overal naar toe.

Met 7

Dochter wilde niet, vond het eng of had geen zin. Ik heb het gelaten. Op een gegeven moment kwam er een moment dat ze met vriendjes en vriendinnetjes wilde fietsen. Ze heeft toen heel leren fietsen.

Mijn advies zou dus zijn: "laat het los" Het komt echt. Ze moet zelf namelijk het ook willen leren. Zonder die motivatie gaat het niet lukken en wordt het alleen maar een gevecht.

Kleutergym

Is kleutergym niet iets voor haar? Gewoon om lekker met bewegen bezig te zijn met andere kinderen erbij. Heel laagdrempelig en gezellig.
Ik zie sommige kinderen van gym vooruit gaan!

ach

Mijn 7-jarige wil ook niet fietsen. Hij kan het wel. Hij was misschien 5 of 6 toen hij het kon, maar hij is er nooit comfortabel mee geraakt en daarom wil hij het niet. Nou ja, dan niet. Het duurt nog even tot groep 7 en het verkeersexamen.
Oma verplichtte hem ook een keer te fietsen, want die vond het onzin van hem, en daar heeft hij een flinke tik aan overgehouden. Hij was op het niveau van op de stoep fietsen en van haar moest hij mee op straat. Dom. Hij hoorde ook wel dat zij het onzin vond dat hij dat eng vond.
Maar nu krijg ik hem dus helemaal niet meer op zijn fiets.

Há

Beide mijn dochters waren zo.
Nr. 1 kroop niet. Moest echt hoor van de arts dus fysio gedaan en ze verduveld het. Met 12 maanden liep ze.
Fietsen vond ze niets aan, wilde ik soms dat ze viel gilde ze! Met 6 jaar zei ze: ik wil geen zijwielen, vandaag leer ik fietsen. Ze stapte op, reed tegen onze auto aan en fietste erna weg.
Zo ook met skaten en schaatsen.
Jongste had het met zwemmen. Met 9 jaar haar eerste diploma, daarvoor weigerde ze, anders verdronk ze, zo zei ze.

Gewoon laten gaan, er zijn nog genoeg mensen die pas op volwassen leeftijd leren fietsen of zwemmen.

papa verrasen

Wat hier ook nog hielp was papa verrassen.
We gingen dan s' avonds aan papa laten zien wat hij al kon.
Het klinkt overigens dat je al behoorlijk op de goede weg zit.

goed bezig

Ja, ik herken dat wel. Mijn zoon, nu 7, is altijd al een kleine 'bangerik' geweest. Als peuter van 2 lag hij soms bijna 10 minuten onder de bank (ja echt waar!) als opa en oma (die hij goed kende en hij graag mocht), hij moest dan gewoon even wennen dat ze er waren. Nou prima. lekker laten gaan. NIeuwe situaties, idem dito. Bij ons was de sleutel accepteren dat hij is zoals hij is, maar tegelijkertijd hem ook wel helpen om nieuwe grenzen over te gaan. Fietsen was inderdaad ook zo'n ding. De loopfiets was bij hem geen probleem, dat vond hij leuk en ging prima, maar het los fietsen (de zijwielfase hebben we soort van overgeslagen) ging moeizaam. Waar mijn buurmeisje met 3 al los fietste, hebben mijn kinderen (allebei trouwens) pas relatief laat fietsen geleerd, met 5 jaar ongeveer, waarbij dochter pas met 6 fietswaardig voor de straat was (toen moest ze wel zelf naar school fietsen omdat zoon achterop ging). Bij zoon ging het ook om de angst om te vallen. De truc die bij het los leren fietsen hielp was deze, misschien helpt dat tegen de tijd dat ze er aan toe is. Ik sjeesde namelijk elke keer er achteraan, maar omdat zoon zo bang was om te vallen, durfde hij niet. Een buurman zei op een gegeven moment dat ik een sjaal om hem heen moest doen en hem daaraan vast moest houden. Dat gaf hem de mogelijkheid om toch de zekerheid te voelen dat ik hem vasthield en op kon vangen, maar dat hij wel zelf kon laten zien dat hij kon fietsen. Binnen 2 rondjes fietste hij zelf. Moet er wel bij zeggen dat hij de loopfiets goed gewend was en die stap zijn jullie nog mee bezig.

Onze zoon is ook snel bang dat hij iets niet kan, faalangstig. DAt is bij hem de grondslag geweest voor al die dingen. BAng voor het onbekende, bang dat hij een fout maakt, dat hij valt. Ik weet niet wat het bij jouw stiefdochter is, daar kun je proberen achter te komen, maar dat kost tijd. Ik vind het een mooie manier hoe je het positief gebracht hebt naar haar. Plezier er in opbouwen en zorgen dat ze een positieve ervaring op doet. Misschien moet je wel een keer een boodschap doen in de winkel, of kan je een stukje gaan lopen en zij met haar fiets mee.

(en voor wat het waard is: onze zoon is nu 7 en hoewel hij nog steeds erg bang is om fouten te maken en soms ook voor nieuwe dingen, gaat het steeds beter en is het gewoon iets wat een beetje bij hem hoort, en dat mag ook).

Veel succes, en ga zo door!

Rosalie

Open deur

Echt een open deur want ik kan me niet voorstellen dat het gemist is maar zijn haar ogen de laatste tijd nog eens gecontroleerd?
Wat misschien ook een optie is, naar buiten. Over zand, bosgrond, een geploegd akker, gras laten lopen, liefst op blote voeten. Laat haar over omgevallen bomen lopen en op dingen klimmen. Ze moet voelen en ervaren wat haar lichaam kan zodat ze er meer vertrouwen in krijgt. Gym is prima maar de natuur in is van grote toegevoegde waarde vanwege de extra prikkels en totaal andere uitdagingen.

Fysio

Misschien ook gewoon de fysio eens vragen wat hij/zij adviseert t.a.v. het fietsen. Al lijkt het dat jullie nu wel op de goede weg zijn.
Wat fijn dat jullie naar zo'n bosrijke omgeving verhuizen. In die grote tuin kan je misschien een trampoline zetten, dat is ook goed voor de motoriek.
Zoon hier was ook een angstig kind w.b. bewegen. Hij heeft daar ook fysio voor gehad en dit heeft goed geholpen. Wel kan hij nog steeds angstig zijn met klimmen en bijv. skaten doet hij ook niet. Vind ik niet zo'n probleem. Fietsen leerde hij wel redelijk snel los, inderdaad ook d.m.v. een loopfiets, waar hij dus wel flink snel op vooruit ging. Maar ieder kind is natuurlijk anders. Ik zou me met een kind van 4.5 dat nog niet (los) fietst helemaal nog geen zorgen maken. Ze gaat het heus leren, in haar eigen tempo. Je schrijft zelf dat ze motorisch achter loopt dus dan is het toch logisch dat dit ook later komt. En ook ik heb kinderen in groep 3 gezien die nog met zijwielen reden, dus dat kan allemaal hoor.

Faalangstig

Ik ben zelf altijd vrij faalangstig geweest. Nog steeds. Ik denk dat het verstandig is om niet in de val te trappen, om van alles en nog wat over te nemen en ook niet om dingen door te duwen als het echt te eng is. Probeer het dan op een rustig moment nog eens, zonder pottenkijkers. Zo min mogelijk stress, want daar kun je door blokkeren.

Mijn oudste dochter heeft nog een hele tijd met één zijwieltje gefietst. Heel onlogisch naar mijn gevoel, want daardoor hing ze vaak naar een kant en dus minder stabiel, maar het mocht er niet af. Nou dan niet. Ze was toen 'al' 6 jaar. Ik heb met 9 jaar een fiets gekregen en durfde daar niet goed op te fietsen, tot we in een rustige omgeving gingen wonen en toen fietste ik zo weg.

Beperking

Ik denk dat het ook niet erg prettig is om in geval er een beperking is een kind maar te blijven afmeten aan de prestaties van een gemiddeld kind en dan maar te blijven streven dat ook te behalen.
Dat kan juist de angst versterken. Misschien heeft ze wel hele goede talenten op een ander vlak die haar meer zelfvertrouwen geven zodat ze op het gebied van haar beperking, de motorische achterstand (alsof er iets in te halen valt, terwijl ze er mogelijk gewoon lichamelijk niet rijp voor is of misschien wel altijd in beperkt zal blijven) daar ook wat gemakkelijker mee kan leren omgaan en daar wat meer risico in gaat durven nemen omdat het met de rest gewoon prima gaat. Op haar tijd.

Even denken...

Want is alweer een tijd geleden dat zoon fysio had. Hij was denk ik 5 toen en is nu 12. Het was wel bij een echte kinderfysiotherapeute. Loopt dochter van jouw vriend daar ook? Hij kreeg vooral heel veel motorische oefeningen om zijn balans te leren houden, op zo'n wiebelding staan en dan een bal gooien en ook klimmen in een soort klimschommel. Hij heeft er zeker een jaar gelopen. Daarna ook nog een periode voor de fijne motoriek. Wat scheelde was dat hij daar dingen deed die hij thuis niet gauw zou doen. Vreemde ogen dwingen, zeg maar. Overigens ging hij er wel graag naar toe hoor. Het was ook een heel lieve vrouw, dat hielp zeker.
Ik zou het dus inderdaad goed bespreken. Heeft de fysio ook getest bij dochter van jouw vriend? Bij ons deed ze dat aan het begin van de behandeling en daarna later ook weer om te kijken hoe zoon vooruit was gegaan. De movement ABC volgens mij. Verder ging ze ook af op wat wij vroegen. Dus ik zou zeker jullie probleem met haar bespreken.

Gymnastiek

Ons kind heeft bij de fysiotherapeut op kleurergymanastiek gezeten voor onhandige kinderen, de officiële naam weet ik niet meer.
Het was een kleine groep en ze werden begeleid door een fysiotherapeut en een stagiair.
Als iemand iets niet kon of durfde werd dat met dat kind extra geoefend.
Ons kind vond het leuk omdat het oefeningen waren, die hij zeker niet allemaal kon maar toch niet te hoog gegrepen zoals bij e gymles op school. Hij heeft er veel aan gehad.

Ouder-kindtandem

Misschien is een ouder-kindtandem een leuk idee. Kind zit voorop en kan naar believen wel of niet meetrappen. De ouder zit achter en stuurt en remt.
Voor een voorbeeld:
https://www.marktplaats.nl/a/fietsen-en-brommers/fietsen-tandems/m1158691465-hjd-duo-tandem-ouder-kind-tandem.html?c=dc19031229f6638c93974e145c5889d4&previousPage=lr&pos=5&lr_snippet=horizontalRichSnippet

Waarom die haast?

Hier een kind dat motorisch achterliep. Was 9 toen ze kon fietsen. Nog steeds heel blij met de fysio in het ziekenhuis (type erger gezien en nuchter): ze loopt voor ze naar de basisschool gaat en ze fietst voor ze naar de middelbare gaat, wel stimuleren, niet duwen of afdwingen. Ze hebben echt geen grote last van later zijn, gewoon een beetje geduld.

Beloning

Zelf geloof ik niet zo in certificaten of zo. Wat hier het beste hielp om drempels te overwinnen is er zelf op een vertrouwde manier bijblijven. Samendoen. En niet onverhoeds loslaten of zo, maar het eigen initiatief van de kinderen ondersteunen en aanmoedigen en benoemen wat het precies is dat ze goed doen.
Mijn kinderen hebben een vorm van autisme en waren (en zijn) motorisch wat onhandiger dan gemiddeld en het duurde ook langer voor ze diverse praktische vaardigheden onder de knie hadden. Samen doen, mijn aanwezigheid, de gezelligheid in het samen doen was hier de beste stimulans en beloning. En regelmatig heel veel geduld.

Haast

Ik snap die haast ook niet. Het meisje heeft een motorische achterstand. Logische als ze onzeker is.
Schakel de fysio in. Mogelijk dat ze veel vertrouwen heeft in zijn deskundigheid omdat hij er voor haar is.
. Wie weet voelt ze zich veiliger met een helm op of elleboogbeschermers. Neem die spullen en die fiets en die loopfiets mee zodat de fysio haar over die drempel heen kan krijgen. Ze heeft zelfvertrouwen nodig, geen haastige ouders. Desnoods wacht je een half jaar totdat ze de fiets zelf pakt.

waar gaat het over?!

Het ene kind kan al fietsen als het net 3 is, de ander pas 3 of 4 jaar later.... allemaal binnen het normale. Hoe oud is het meisje nu helemaal? Is het zo belangrijk dat ze al kan fietsen voor haar 5e jaar? Het kind zit al op fysiotherapie, en dan geef je haar misschien ook nog het gevoel dat ze niet deugt op lichamelijk gebied omdat ze nog niet wil/kan fietsen.

Hier 2 verschillende kinderen; nummer 1 was zoals jouw (stief)dochter, laat met alle motorische dingen en ook klein voor z'n leeftijd. Ging pas kruipen toen hij 1 was, liep pas met 20 maanden.... Kroop toen hij al 5 was pas een keer vrijwillig op de loopfiets, en kon uiteindelijk vlak voor zijn 6e jaar fietsen. Het kwam vanzelf goed, echt

Nummer 2 was juist tamelijk vroeg met al die dingen, en ging toch 'pas' fietsen toen hij al ruim 4,5 was. Dat was nadat het buurmeisje dat een jaar jonger was voorbij kwam fietsen zonder zijwieltjes, en toen kon hij niet achterblijven. Hij wilde het ook persé kunnen.... en daar ging hij

Loopfiets

Een van mijn kinderen is moeilijk gestart. Na een lange ziekenhuisopname, eindelijk thuis met veel fysiotherapie, tot op vandaag (10 jr). Het fietsen ging in het begin ook niet vanzelf vanwege een verstoord evenwichtsgevoel. Heb je daar al eens naar gevraagd bij de fysio? Onze fysio was ook SI-getraind (Sensorische Intergratie) en dat is heel belangrijk gebleken bij het leren van de juiste motoriek. Vraag aan je fysio of er op dat vlak niet iets kan spelen.

Op aanraden van onze fysiotherapeut hebben we een loopfietsje rond laten slingeren en daar weinig aandacht aan besteed. De gewone fiets hebben we weg gezet. En bewust geen zijwieltjes op laten plaatsen. Die zijwieltjes zorgen dat je kind het evenwichtsgevoel nog minder gaat vertrouwen. En dat evenwicht leren ze juist heel goed op de loopfiets (en ons kind met extra aandacht van de fysio). En leren fietsen op twee fietsen lijkt mij verwarrend.

En als ze het zelf oppakt, probeer te negeren. Van onze fysio hoorden wij dat kinderen het gevoel kunnen krijgen dat iets heel eigenlijk heel moeilijk is, als je als ouder aanmoedigt. Daar had ik nooit bij stilgestaan. Of kunnen kinderen voelen dat zij falen omdat het iets is dat je hoort te kunnen, alleen zij niet. Als de spanning er af is en het lukt kinderen zelf, krijgen ze daar een enorm zelfvertrouwen van.

Ohja, en nodig eens een kindje uit dat wel al kan fietsen op een loopfietsje, waar zij de kunst van af kan kijken.