Is dit een redelijke verwachting?
Ik heb jullie mening nodig. Wat vinden jullie van de volgende situatie? De oudste dochter (12 jaar) van kennissen van ons is vaak bij ons. Zij kan het goed vinden met onze dochter. Nu vertelde dat meisje aan ons dat zij altijd om half 8 thuis moet zijn omdat anders haar 6 jaar jongere broertje niet gaat slapen. Ouders hebben een baan in de zorg en draaien veel avond- en nachtdiensten, zij slapen dus veel overdag en zijn in de avonden weg. Ze hebben een vaste oppas die oppast op de andere twee kinderen. De oppas gaat met jongste zoon rond 7 uur naar boven en blijft dan bij jongste op de kamer omdat hij anders niet slaapt. De middelste zoon is dan vaak alleen beneden, nu moet dochter dus op tijd naar huis zodat middelste broertje gaat slapen.
Naar mijn mening is half 8/8 uur een prima tijd voor een 12 jarig meisje om thuis te moeten zijn door de week. Maar dat is niet de reden. Eerder mocht ze tot half 9 hier blijven en dan ging ze naar huis en meteen naar bed. Maar wat mij stoort is dat de verantwoordelijkheid voor het slapen van haar broertje voor mijn gevoel bij haar neergelegd wordt. Hoe kijken jullie hier tegenaan?
Haaknaaldje schreef op 16-05-2022 om 23:15:
[..]
Mee eens wat Tsjor ook zegt. Ik ga er ook wel op letten dat ik iets meer afstand neem. Maar ouders vragen nu zelf ook meer hulp aan mij. Dingen waarop zij vastlopen etc. Dus het is lastig om daar een balans in te vinden.
En ik kan nooit tot in detail uitleggen hoe dit gaat bijvoorbeeld het kopen van kleding. Daar zit natuurlijk ook een bepaald contact/band achter en gaat wat minder zwart wit dan wat ik hier kan beschrijven.
Ik denk inderdaad dat je je niet teveel mee moet laten zuigen in deze dynamiek. Je kunt ook tegen die moeder zeggen dat als ze hulp nodig heeft, daar andere wegen voor zijn, dat jij niet bijna een tweede gezin kunt runnen omdat je een eigen gezin hebt dat jouw aandacht, tijd en liefde nodig heeft. Dus beter je eigen grenzen bewaken, en de verantwoordelijkheid terugleggen waar die hoort. Dat zal lastig balanceren zijn, maar ik denk wel dat je op tijd op de rem moet trappen om te voorkomen dat aan een van beide kanten de rek eruit gaat en het ontploft.
Wat betreft de cijfers, daar heeft school een verantwoordelijkheid. Die moet het gesprek aan gaan met de ouders. Dat zal ook zeker gebeuren, want ouders bepalen niet naar welk niveau hun kind gaat. De dochter kan ook zelf hierover aan de bel trekken bij leerkracht of als ze op de middelbare school zit bij een mentor of zelfs een zorgcoördinator. Ik zou ook zeker inzetten op het weerbaarder maken van de dochter. Zij mag meer voor zichzelf opkomen hoe lastig ook. En als het niet binnen het gezin lukt (want cultureel gezien begrijp ik dat dat niet heel erg gewaardeerd wordt) kan ze dat wel leren te doen in de rest van de wereld. Jij kunt haar daarin wel de weg wijzen. Haar ouders zijn zoals ze zijn, die kan jij niet veranderen, en de dochter waarschijnlijk ook niet. Daar zal ze toch haar weg in moeten vinden. En zoals Tsjor zegt zal ze later zelf haar opvoeding evalueren. En als ze zelf kinderen krijgt zal haar gevoel over haar ouders ook weer veranderen.
Fijn dat dat gezin jou/jullie heeft. Maar jullie zijn een toevoeging, niet de dragende structuur onder dat gezin. Hou die grens scherp in de gaten.
Battle-Royale schreef op 17-05-2022 om 10:11:
[..]
Ja ik ken iemand die ook wat bemoeizuchtige kennissen had en die is daar uiteindelijk alleen maar slechter op geworden, ook types die vonden dat zij het beter wisten dan de moeder zelf en zich tot in kleinste details bemoeiden en op de hoogte wilden zijn van alles wat er speelde.
Dat is een ander geval, je kunt die ervaring niet 1-op-1 op deze situatie plakken. Je framet alles wat TO schrijft ontzettend negatief en zuur, ik heb daar veel moeite mee merk ik. Ik vind het juist ontzettend mooi dat iemand zoveel voor een ander over heeft. Ook al zitten er best risico's aan en haken en ogen aan. Maar TO schrijft hier juist om risico's die jij beschrijft te voorkomen. Ik snap dan ook niet dat je zo giftig blijft schrijven.
Het is de toon die de muziek maakt. Jij blaast hier naar mijn idee voornamelijk valse noten. Zo komt je boodschap echt niet over, integendeel.
Gisteravond was er een programma op tv waarin Zihni Ozdil vertelde over zijn jeugd waarin zijn ouders ook hoge eisen stelden en hij moest en zou de beste van de klas zijn en naar het gymnasium. Nu was hij daar intelligent genoeg voor en zijn eerste rapport stond vol met negens en tienen en één zeven voor Frans en toen ging zijn vader op oudergesprek om te vragen wat er mis was met zijn zoon dat hij 'maar' een zeven haalde.
Nu was hij gelukkig intelligent genoeg voor het gymnasium en de universiteit maar veel kinderen zijn dat ook niet. Net als dit meisje.
Het is wel belangrijk dat iemand deze ouders duidelijk maakt dat hun eisen niet normaal, niet haalbaar, niet gezond en zelfs schadelijk zijn voor het kind.
Daarnaast vraag ik me nog af of de ouders niet zorg mijden uit angst dat er dingen uitkomen over hun thuissituatie.
MamaE schreef op 17-05-2022 om 10:48:
Daarnaast vraag ik me nog af of de ouders niet zorg mijden uit angst dat er dingen uitkomen over hun thuissituatie.
Het vervelende is dat deze angst niet per se onterecht is. Om het maar heel zwart-wit te zeggen: hulpverlening wordt vaak niet ervaren als hulp maar stelt juist vaak impliciet en expliciet hoge eisen aan ouders. Als ouders al zwaar overbelast zijn, is het de vraag of ze die extra belasting aankunnen. Je kunt dan zeggen: dat moet maar, want de huidige situatie is schadelijk voor het kind. Maar ouders die met moeite en maar nét hun huishouden bij elkaar houden een extra opdracht geven, is niet per se heilzaam voor de situatie. Ook hulp waar je zelf om vraagt, legt vaak veel druk op jou als ouder, terwijl je die juist hebt gevraagd om de druk te ontlasten.
Ik zeg niet dat het 'dus' goed is dat die ouders hulp weigeren. Maar ik begrijp ze wel. En ik zou niet zomaar durven zeggen dat het beter zou gaan, als ze hulp zouden vragen. Dat is echt geen uitgemaakte zaak.
Mija schreef op 17-05-2022 om 11:56:
[..]
Het vervelende is dat deze angst niet per se onterecht is. Om het maar heel zwart-wit te zeggen: hulpverlening wordt vaak niet ervaren als hulp maar stelt juist vaak impliciet en expliciet hoge eisen aan ouders. Als ouders al zwaar overbelast zijn, is het de vraag of ze die extra belasting aankunnen. Je kunt dan zeggen: dat moet maar, want de huidige situatie is schadelijk voor het kind. Maar ouders die met moeite en maar nét hun huishouden bij elkaar houden een extra opdracht geven, is niet per se heilzaam voor de situatie. Ook hulp waar je zelf om vraagt, legt vaak veel druk op jou als ouder, terwijl je die juist hebt gevraagd om de druk te ontlasten.
Ik zeg niet dat het 'dus' goed is dat die ouders hulp weigeren. Maar ik begrijp ze wel. En ik zou niet zomaar durven zeggen dat het beter zou gaan, als ze hulp zouden vragen. Dat is echt geen uitgemaakte zaak.
Ik begrijp die afweging en de balans. Toch is je kind noodzakelijke medische zorg ontzeggen niet goed. Hulp is ook niet per se bedoeld om jou allerlei dingen uit handen te nemen. De meeste mensen willen niet eens dat een ambulante hulpverlener met hun kind naar een arts gaat. En als er besluiten moeten worden genomen over behandeling mag iemand zonder gezag dat ook helemaal niet doen.
TS schreef ergens al dat ze met het meisje naar controles gaat bij de oogarts. Dat is ook een verantwoordelijkheid die de ouders elders hebben neergelegd. Maar wel beter dan niet gaan. Voor de huisarts vinden ze dat blijkbaar niet oké.
Ze hebben een oppas. Maar die kijkt alleen maar om naar het jongste kind blijkbaar. Waarom?
MamaE schreef op 17-05-2022 om 12:13:
[..]
Ik begrijp die afweging en de balans. Toch is je kind noodzakelijke medische zorg ontzeggen niet goed. Hulp is ook niet per se bedoeld om jou allerlei dingen uit handen te nemen. De meeste mensen willen niet eens dat een ambulante hulpverlener met hun kind naar een arts gaat. En als er besluiten moeten worden genomen over behandeling mag iemand zonder gezag dat ook helemaal niet doen.
TS schreef ergens al dat ze met het meisje naar controles gaat bij de oogarts. Dat is ook een verantwoordelijkheid die de ouders elders hebben neergelegd. Maar wel beter dan niet gaan. Voor de huisarts vinden ze dat blijkbaar niet oké.Ze hebben een oppas. Maar die kijkt alleen maar om naar het jongste kind blijkbaar. Waarom?
Dat met die huisarts is recent, schrijft TO. ( "het is nieuw en er is volgens ouders nog niet eerder zo geweest en niet eerder naar gekeken.") Huidklachten zijn voor mij ook twijfelgevallen; gaat het vanzelf over of niet? Vaak is dat zo, soms niet. Zo zijn er wel meer klachten waarbij het minder gek is om het een tijdje af te wachten. Ik ben zelf ook vaak geneigd om het wat langer aan te zien. Misschien in de ogen van anderen wel eens te lang. Het zal een curve zijn: sommige mensen zijn wat te snel, anderen precies op tijd, sommigen zijn wat te traag. Ik zit waarschijnlijk ook in de 'tragere' groep qua naar de huisarts gaan.
Dat verhaal over die oppas is toch heel specifiek rond bedtijd? De oppas is erg lang bezig het jongste kind in slaap te krijgen terwijl het middelste kind ook nog niet zelf in slaap valt. En je kunt nou eenmaal niet tegelijkertijd op dezelfde plaats zijn. Ik heb dit toen mijn kinderen jong waren overigens heel pragmatisch opgelost: slapen op dezelfde kamer en op dezelfde tijd naar bed. Ben je in één keer klaar.
Ik snap dat professionele hulp voor ons een bepaalde invulling kent en juist andere oplossingen niet biedt. Dat vinden wij 'de bedoeling'. Maar dat kan dus betekenen dat je als gezin eigenlijk heel dringend een schroevendraaier nodig hebt en dat de hulpverlening vervolgens met een hamer aan komt zetten. Want een schroevendraaier, nee dat doen wij niet, dat is niet de bedoeling. Dan wordt het probleem geforceerd, geherdefinieerd naar iets wat met een hamer bewerkt kan worden. En vervolgens gaan ze er met een hamer op slaan. Of dat het probleem ook gaat oplossen? Of wordt door niet goed passend gereedschap extra schade aangericht? Dat zal pas achteraf blijken.
Mija schreef op 17-05-2022 om 13:16:
[..]
Dat met die huisarts is recent, schrijft TO. ( "het is nieuw en er is volgens ouders nog niet eerder zo geweest en niet eerder naar gekeken.") Huidklachten zijn voor mij ook twijfelgevallen; gaat het vanzelf over of niet? Vaak is dat zo, soms niet. Zo zijn er wel meer klachten waarbij het minder gek is om het een tijdje af te wachten. Ik ben zelf ook vaak geneigd om het wat langer aan te zien. Misschien in de ogen van anderen wel eens te lang. Het zal een curve zijn: sommige mensen zijn wat te snel, anderen precies op tijd, sommigen zijn wat te traag. Ik zit waarschijnlijk ook in de 'tragere' groep qua naar de huisarts gaan.
Dat verhaal over die oppas is toch heel specifiek rond bedtijd? De oppas is erg lang bezig het jongste kind in slaap te krijgen terwijl het middelste kind ook nog niet zelf in slaap valt. En je kunt nou eenmaal niet tegelijkertijd op dezelfde plaats zijn. Ik heb dit toen mijn kinderen jong waren overigens heel pragmatisch opgelost: slapen op dezelfde kamer en op dezelfde tijd naar bed. Ben je in één keer klaar.
Ik snap dat professionele hulp voor ons een bepaalde invulling kent en juist andere oplossingen niet biedt. Dat vinden wij 'de bedoeling'. Maar dat kan dus betekenen dat je als gezin eigenlijk heel dringend een schroevendraaier nodig hebt en dat de hulpverlening vervolgens met een hamer aan komt zetten. Want een schroevendraaier, nee dat doen wij niet, dat is niet de bedoeling. Dan wordt het probleem geforceerd, geherdefinieerd naar iets wat met een hamer bewerkt kan worden. En vervolgens gaan ze er met een hamer op slaan. Of dat het probleem ook gaat oplossen? Of wordt door niet goed passend gereedschap extra schade aangericht? Dat zal pas achteraf blijken.
Ze schrijft dat ze de ouders al meerdere keren heeft gevraagd met kind naar de huisarts te gaan, maar het komt er maar niet van.
Ik ren zelf ook niet voor elke poep en scheet naar de huisarts, maar dit meisje heeft er wel last van.
Daarbij is de oppas niet alleen voor de avond maar ook voor naar school brengen en ophalen. Dus blijkbaar woont die oppas bij het gezin in of iets wat daar op lijkt. En TS schrijft dat het broertje van zes hele middagen alleen thuis zit omdat de oppas met de jongste op pad is. Welke oppas laat nu een kind van zes hele middagen alleen thuis?
Ik heb echt geen pasklare oplossing maar het leefritme van de ouders is niet verenigbaar met het hebben van een gezin. Waarom moeten ze allebei continu in het restaurant zijn? Kan dat niet afgewisseld worden?
Tja, wat kan ik nu nog hiervan voor waar aannemen. Ik lees zoveel vreemde praktijken; kind moet tot 4 uur ‘s nachts leren voor goed cijfer. Was dat eenmalig en was het wel tot 4 uur ‘s nachts of moet ze meerdere avonden tot heel laat leren? En wie begeleidt haar dan thuis tijdens die leeropdrachten (skula?), terwijl haar ouders werken.
Of broertje moet hele middagen alleen thuis zitten want oppas met jongste op pad. Hoeveel middagen en hoe lang is de oppas met Ukkie op pad. Zoveel vreemde praktijken dat ik dit draadje maar over ga slaan.
Ik heb nog wel de vragen en reacties van Battle-Royale gelezen. De toon viel m.i. mee; terechte en verhelderende vragen aan TO om een waar objectief beeld te kunnen krijgen naar gang van zaken. De wedervragen van TO vond ik eerder de toon die de muziek maakte. Maar dat is mijn mening.
Toch fijn dat TO ook inziet dat ze beter iets meer afstand kan nemen. De ouders zullen zo beseffen dat deze ‘surrogaat-stand in’ niet altijd klaar kan staan en dat ze zelf in actie moeten komen, willen ze van de leerkracht geen kritische vragen krijgen over het tot diep in de nacht leren of de jeuk op haar lijf. TO helpt het meisje, maar eigenlijk helpt ze haar niet want zo hoeven de ouders niet in actie te komen daar TO toch wel de brandjes blust.
En dat is wat bijna iedere forummer hier indirect schrijft, Ja het is mooi dat TO het meisje helpt, maar ze heeft wat stappen afstand te nemen, want het is nu een ongezonde vriendschap in wording.
Waarom heb je onze mening nodig? Wat doet het ertoe wat anderen 'normaal' vinden? Genoeg minder 'normale' gezinnen waar het er wat anders aan toe gaat dan bij jou. Soit.
Ik heb niet verder gelezen maar ik vermoed zomaar dat het verhaal steeds een stukje 'erger' wordt...
