Huilen

ik lees mee

Hier een zoon die ook om het minste kan huilen. Ben ik eerlijk gezegd wel klaar mee. Hij is dan wel een stukje jonger (7) maar moet leren op een andere manier met teleurstellingen om te gaan. Verschil is dat hij het alleen thuis of bij oma doet en nooit op school.

Nagels in de handpalmen drukken

Dat helpt bij, enigszins... Heb de tranen ook nogal gauw hoog zitten.

euhm

Even denken wat ik kan bedenken:

Iedere keer als je het gevoel krijgt te huilen, beide voeten stevig op de grond zetten, heupen kantelen en een paar heel bewuste buikademhalingen doen? Dat kun je van te voren inoefenen.
Een helpend mantra/helpende gedachte bedenken, bijv: ik mag best huilen als ik echt verdrietig ben.
Een mooie steen in haar zak, waar ze in kan knijpen. Ik heb zelf een steen met 'wijsheid' van mijn vriendin gekregen. Dat is een fijn gevoel, om die vast te houden.

Hier uiteindelijk naar psycholoog....

Ik ben het met Rafelkap eens: ik denk dat er ook gekeken moet worden naar een achterliggende oorzaak. Ik heb ook een kind dat gauw huilt. Het was moeilijk om haar zelf te helpen, maar weerbaarheidstraining (wat de basisschool aanraadde) wilde ze ook absoluut niet. Als we daar over begonnen, was het weer huilen...Nu zit ze in de vierde klas van de middelbare school en eindelijk hebben we haar zo ver dat ze naar de psycholoog gaat. En het lijkt te helpen. Ze wordt nu 'gedwongen' om over allerlei situaties na te denken en dan ook onder woorden te brengen wat ze er van vindt. Het lijkt erop dat het huilen bij haar onmacht was om goed onder woorden te brengen wat ze voelt of denkt.

Nu is het waarschijnlijk voor jullie nog wel een stap te ver om naar een psycholoog te gaan, misschien hebben jullie genoeg aan de tips die hier al gegeven zijn. Maar bij ons kind helpt het.

onmacht

Onmacht was het bij mij vroeger ook. Ik was ook lang een huilebalk, maar had dan ook nogal een trauma te verwerken op mijn 8ste. Uiteindelijk ging het wel over, waarschijnlijk ook omdat ik eea meer kon plaatsen en verwoorden en met wat prettige uitlaatkleppen.
Is er iets bij jullie gebeurd in het gezin waardoor ze extra gevoelig is geworden?

Je kan het dus zoeken in een psycholoog en/of in uitlaatkleppen (muziek, veel lezen, toneel).
En vind het zelf vooral niet erg, het is voor haar al erg genoeg dat haar vriendinnen het stom vinden. Gevoelige kinderen hebben veel begrip nodig!

Ach ik huil nog steeds heel snel.....

Van de week zat ik naar een film te kijken "over het paard van Sinterklaas" weet even de naam niet meer zeker. Toen was er een oud paard overleden, dikke tranen rollen over mijn wangen. Reuze grappig voor de kids want mamma huilt bij een kinderfilm . Verder Brammetje Baas, ik moest in de bioscoop echt al mijn tranen stiekem wegvegen. Dit omdat mijn dochter van 6 erg lijkt op Brammetje Baas qua gedrag en ik weet hoeveel kritiek ze altijd krijgt omdat ze zo is als ze is. Gelukkig was het donker. Als iemand me verteld dat zijn moeder overleden is, denk ik nee he, hou het verdriet bij je want ik wil het niet voelen..... Vervelend vind ik het.... Als kind was ik al heel gevoelig, het is helaas nooit overgegaan. Als ik een kamer binnenkom en er zitten 2 mensen die een hekel aan elkaar hebben dan wil ik naar huis door die negatieve spanning die ik voel. Bah was ik maar wat minder gevoelig. Toen ik een jaar of 16 was ben ik bij een psychiater geweest omdat ik me somber voelde. Toch was het geen depressie omdat ik ook heel snel moet lachen om alles. Jantje lacht, jantje huilt. Ach ik heb me er bij neergelegd. Als er iemand overlijd dan zie ik heel erg tegen een begrafenis op. Ik voel dan zoveel, zie al die droevige gezichten en dan kan ik niet meer stoppen met huilen. Het is echt afschuwelijk om je zo te voelen dan. Dus misschien heb je gewoon een gevoelige dochter en moet je dat snel huilen toch accepteren?

psycholoog

Zelf heb ik de tranen ook vrij hoog zitten en moet snel huilen bij emotie maar dat is toch iets anders als wat Juline haar dochter heeft. Vroeger als kind had ik een buurmeisje van mijn leeftijd dat ook om het minst of geringste moest huilen. Dat meisje raakte toch geisoleerd want het is voor andere kinderen angstig, ikzelf was er angstig voor omdat ik mij er dan verantwoordelijk of schuldig over voelde. Ik zou er toch mee naar een kinderpsycholoog gaan. Hoeft niet zo zwaar te zijn, gewoon wat praktische handvatten.

Verschillende soorten van huilen

Huilen van de pijn, is acceptabel.
Huilen uit emphatie, ook acceptabel maar wordt soms niet begrepen.
Huilen om je zin door te drijven/drammen/uit frustratie daar is ze te oud voor, daar zal ze woorden voor moeten vinden.

Fijn

Al deze verschillende reacties. Psycholoog is voor mij en mijn gevoel nog een stap te ver. Voor zover ik weet is er niet iets wat als oorzaak aangewezen kan worden, het speelt ook al van jongs af aan, het wordt nu alleen minder geaccepteerd. Ik heb het er gisteren met dochter over gehad, ook om samen naar ideeën te zoeken. zij heeft met een vriendinnetje afgesproken dat ze bij haar even haar verhaal mag doen als er iets gebeurt waar dochter om moet huilen.
Ze mag uiteraard in bepaalde situaties zeker wel huilen, ik zou het fijn vinden als ze het niet meer als standaard reactie doet. Komt misschien wel vanuit mezelf, ik ben ook een snelle huiler. Ik kan me alleen niet herinneren dat het zo sterk speelde als bij dochter.
Fijn ook de praktische tips als ademhaling of een steen in de zak. Een soort steuntje in de buurt vind ik wel een mooi idee. Misschien kan ik eens op zoek naar een mooie steen voor haar.

Groetjes, Juline

Steen

Dan zou ik voor een Rozenkwarts kiezen

http://www.artsofbeing.nl/betekenis-en-werking-mineralen/rozenkwarts-betekenis-en-werking

Wel training

Mijn zoon heeft/had het ook. Hij heeft wel een training gevolgt (voornamelijk vanwege zijn onzekerheid en gebrek aan zelfvertrouwen). Het is heel erg verbeterd (niet helemaal over maar wel veel beter). Ik zelf had het ook, ik moest overal om huilen en kon slecht belangrijke gesprekken volgen. Ik heb zelf ook een cursus gevolgd. Het gaat met mij nu ook beter. Om films huil ik nog wel hoor. Dat mag wel vind ik, maar soms zijn tranen gewoon niet zo handig. Nu bereidt ik gesprekken beter voor, weet dat ik tijd mag nemen voor ik praat. Dus ik zal zeggen, laat je dochter toch een training volgen. Natuurlijk wil ze dat nu niet want het is eng maar ze zal die angst toch onder ogen moeten zien. Mijn zoon heeft verschillende trainingen gevolgd(competentietraining en Rots en Water) en zit nog steeds in een groep waar het lijkt alsof ze leuke spelletjes doen maar ondertussen leren ze heel veel. Hij is zoveel vrolijker geworden. Hij is nu 11 en ik had gewild dat ik over deze training had gehoord toen hij een jaar of 8 was. Dat was hem veel verdriet bespaard gebleven.