Hele gevoelige dochter- hoe mee om te gaan?
Ik heb een vraag waar ik erg mee worstel. Er rust een enorm taboe op maar ik wil graag veranderen maar ik weet niet hoe. Wellicht dat jullie tips en adviezen hebben. Ik zou het fijn vinden als een oordeel achterwege blijft, ik weet van mezelf dat het niet goed is en ik wil er dus echt aan werken en voel me er al heel slecht over.
Ik heb een dochter van 8. Ze is de oudste in het gezin. Ze is heel erg gevoelig. Als baby ging het allemaal goed maar toen ze een peuter werd veranderde ze. Ze gilde de hele dag om alles. Als er bijvoorbeeld bij het ontbijt een beetje yoghurt op haar vinger kwam ging ze een half uur gillen, als ze haar handen moest wassen en er kwamen wat druppels water op haar mouwen dan ging ze weer een half uur gillen. Resultaat was dat ze dus de hele dag om alles gilde en ook in de nacht werd ze elk uur gillend wakker. Uiteindelijk zijn ze we naar een kindercentrum doorverwezen. Na een aantal testen was hun conclusie dat ze autistisch was. De juf was het daar helemaal niet mee eens aangezien ze specifieke aspecten (niet kunnen inleven in een ander bijv) juist niet heeft. De juf had sterk het idee dat het hooggevoeligheid/sensitief kon zijn. Door Corona hebben we geen behandeltraject gehad maar door het vele thuiszijn bloeide ze weer op en ging het eigenlijk een aantal jaar weer goed.
Echter, sinds een jaar heeft ze weer heel veel buien. Ze gilt weer heel veel om alles. Als ze iets niet mag gaat ze gillen en wordt ze ongelofelijk boos. Als ze valt (en naar mijn idee het niet erg pijnlijk is) gaat ze een half uur huilen, etc. Daarnaast raakt ze enorm snel in paniek als iets haar niet lukt met als resultaat dat ze nooit iets nieuws wilt leren. En ook om (in mijn ogen) allerlei futiliteiten gaat ze gillen. Ze erg gefrustreerd en bozig elke dag de hele dag.
Het probleem is dat ik er totaal niet mee om kan gaan. Ik ben zelf helemaal niet zo dus ik vind het moeilijk haar te begrijpen. Toen ze als driejarige de hele dag aan het gillen was probeerde ik me de hele tijd in te houden maar op een gegeven moment brak ik en ging ik keihard terug gillen dat ze haar kop moest houden. En nu weer, ik kan soms zo boos worden op haar door haar gegil. Ik word er echt helemaal gek van. Ik ben ook geen geduldig persoon dus dat helpt ook niet. Ik weet dat dat echt niet goed is. Ik vind het heel moeilijk. Veel opvoedboeken zeggen dat je empatisch moet reageren dus alle emoties mogen er zijn etc. Dat vind ik soms lastig omdat ik denk dat ze ook moet leren dat de wereld niet vergaat als de pindakaas op is en ik bang ben dat ze met dit soort gedrag juist doelwit is voor pesterijen op school en ik haar weerbaar wil maken. Daarnaast is ze al 8 en (is mijn overtuiging) moet ze ook leren dat bepaalde dingen niet kunnen etc. Ze gedraagt zich nu heel erg als een opstandige peuter de hele dag.
Mijn vriendinnen hebben ook allemaal dochters van ongeveer dezelfde leeftijd en dat zijn allemaal hele relaxte en sociale meiden. Ik weet dat ik niet moet vergelijken maar soms (heel erg, ik weet het) ben ik dan teleurgesteld dat ik niet zo’n leuke relaxte dochter heb gekregen. Ik wil graag mijn dochter alle liefde geven en een goede band met haar opbouwen maar ik weet niet hoe. Ik baal enorm van mezelf en voel me een hele slechte moeder.
Ze heeft wel wat vriendinnetjes maar ze is sociaal best onhandig (herken ik ook niet van mezelf, heeft ze denk meer van mijn man). Ik zie dat ze soms wel beetje wordt buitengesloten in sociale situaties en dan realiseer ik me dat het zo belangrijk is dat ze in ieder geval thuis het gevoel moet hebben dat haar moeder onvoorwaardelijk van haar houdt.
Heeft iemand tips of adviezen? Of een aanrader voor een goed boek hierover? Dank alvast.
Ze heeft de diagnose autisme gekregen schrijf je. Hebben jullie hulp gekregen hierna? Ik vind het absurd dat een juf zich hiermee bemoeit. Het gedrag wat jij beschrijft is niet normaal en veel te ernstig om weg te zetten onder 'hooggevoelig'. Wellicht heeft ze een emotionele achterstand en gedraagt ze zich emotioneel als een kind van 3.
Bij vrouwen uit autisme zich heel anders dan bij mannen. Dus dat zij niet alle kenmerken heeft, wil niet zeggen dat ze geen autisme heeft.
Ik zou de diagnose serieus gaan nemen en zo snel mogelijk hulp inschakelen. Voor jullie dochter en voor jullie zelf. Via de stichting MEE kun je hulp krijgen bij het vinden van geschikte hulp in jullie regio. Als je haar beperkingen beter begrijpt, zul je er ook beter mee om kunnen gaan omdat er meer begrip ontstaat. Of hulp zoeken om erover te praten hoe het voor jullie als ouder is.
Veel sterkte!
kun je niet terug naar het Kindcentrum voor wel behandeling? Het klinkt alsof ze er zelf wel last van heeft namelijk. Ik geloof niet dat ze het zelf fijn vindt dat deze buien haar overkomen en ook van het buiten sluiten zal ze niet gelukkig worden (als ze dat zelf ook zo ervaart). En ook psycho-educatie voor jullie als ouder over hoe je hiermee om kunt gaan?
Dat is dubbel lastig, want je hebt last van haar gedrag en van jouw oordeel over jezelf omdat je haar gedrag heel moeilijk vindt. Je vindt jezelf een slechte moeder die niet onvoorwaardelijk van haar kind houdt. Ik heb nieuws voor je: je bent een fantastische moeder en je doet het supergoed. Je offert je goede humeur en makkelijke leven op om voor je dochter te zorgen. Dat IS liefde. Zij is gefrustreerd en jij ook en toch wil ik wedden dat ze prima verzorgd wordt door jou. Het is een enorme verantwoordelijkheid maar sommige dingen liggen niet op jouw opvoedbordje. Dat zie je zelf ook wel bij die andere meiden, die hebben ouders met een veel lichter bordje. Je moet er dus mee zien te dealen voor jezelf. Ik denk aan een noise cancelling koptelefoon en rustmomenten voor jezelf. Wat je dochter betreft, ik heb zelf tweelingdochters met ASS en voor één daarvan hebben we sensorische integratieterapie gevolgd. Als ik haar aantikte, voelde dat voor haar alsof ik haar sloeg. Heel schaamtevol ook, door de juf op het matje geroepen worden omdat je kind vertelt dat het thuis geslagen wordt. Heel eerlijk gezegd had ik daar ook best wel eens zin in en dan wist ik dat het tijd was om even de zorg aan een ander over te laten. Want het is een hele zorg.
Anyway twee tips dus: zorg voor jezelf (willen die vriendinnen niet eens helpen?) en Google eens op sensorische integratietherapie. En sterkte 
Volledig met Lena55 eens als ze door een erkend behandelaar de diagnose autisme heeft gekregen, mag de juf daar niet aan twijfelen. Veel meisjes en vrouwen met autisme (zoals ik) zijn heel empathisch. Wat jammer dat er toen niet gelijk goede hulp is gestart met autisme, ook in coronatijd mocht bv. het Leo Kannerhuis met aangepaste regels doorwerken. Verdiep je wie de beste aanbieder isin jouw regio en vraag een verwijzing. Want een kind dat hele dag gilt is zelf ook niet gelukkig. En waarschijnlijk raakt ze extra ontregeld omdat jij ook te weinig handvaten hebt gekregen er goed mee om te gaan.
Oja, een boekentip: geef me de vijf.
Lena55 schreef op 02-07-2023 om 07:54:
Ze heeft de diagnose autisme gekregen schrijf je. Hebben jullie hulp gekregen hierna? Ik vind het absurd dat een juf zich hiermee bemoeit. Het gedrag wat jij beschrijft is niet normaal en veel te ernstig om weg te zetten onder 'hooggevoelig'. Wellicht heeft ze een emotionele achterstand en gedraagt ze zich emotioneel als een kind van 3.
Bij vrouwen uit autisme zich heel anders dan bij mannen. Dus dat zij niet alle kenmerken heeft, wil niet zeggen dat ze geen autisme heeft.
Ik zou de diagnose serieus gaan nemen en zo snel mogelijk hulp inschakelen. Voor jullie dochter en voor jullie zelf. Via de stichting MEE kun je hulp krijgen bij het vinden van geschikte hulp in jullie regio. Als je haar beperkingen beter begrijpt, zul je er ook beter mee om kunnen gaan omdat er meer begrip ontstaat. Of hulp zoeken om erover te praten hoe het voor jullie als ouder is.
Veel sterkte!
Helemaal eens!
Bizar dat een juf zich met de diagnose bemoeit. Juffen gaan daar niet over. Blijkbaar is haar beeld van autisme verkeerd en daarmee heeft ze jullie op het verkeerde spoor gezet.
Mijn dochter heeft ook autisme en kan zich ook inleven in anderen en gedraagt zich (oppervlakkig) normaal. Maar kan ook bovenmatig gillen om dingen die voor 'normale' kinderen helemaal niet zo belangrijk zijn. En ja, dat heeft overlap met hooggevoeligheid, omdat het beide om prikkelverwerking gaat.
'Het is een hardnekkig vooroordeel dat kinderen met een Autisme Spectrumstoornis weinig tot geen empathische gevoelens hebben', aldus autisme.nl. Misschien kan de juf zich daar eens gaan inlezen? Ze lijkt vooral iets over ASS te weten op basis van klassiek autisme bij jongens.
Het is logisch dat het in de coronajaren beter ging. Minder prikkels, meer voorspelbaarheid. Het lijkt me goed voor haar en jou als jullie zsm een hulptraject opstarten. Manieren waarop jullie beiden ondersteuning krijgen zijn volgens mij meer dan welkom. De suggestie dat het alleen hoogsensitiviteit is, is gewoon enorm schadelijk. Als je het idee hebt dat de juf misschien gelijk.heeft, kan dit ook nog eens voor extra schuldgevoelens zorgen als je denkt dat er op de juiste manier mee omgaan kan helpen en dat je nu dus iets fout doet. Zoek hulp van een echte professional!
Je kunt bv via je huisarts doorverwezen worden voor diverse autisme begeleidings trajecten via de GGZ. Zo kan je dochter de begeleiding krijgen die zo nodig heeft en jullie begeleiding in het opvoeden en leven met een kind met autisme.
Boekentip; geef me de 5. Maar ik zou het niet enkel bij boeken lezen houden en zeker hulp zoeken.
Je verhaal raakt me, omdat ik vooral jouw gevoelens herken.
Onze dochter is ook acht en recent gediagnosticeerd met autisme. Die heftige reacties op alles wat onverwacht is of niet zoals zij in haar hoofd heeft zijn voor mij wel een signaal. Een juf gaat niet over diagnoses. Het is niet voor niks een spectrum, niet iedereen heeft dezelfde kenmerken. Je kan dus niet zeggen dat je op basis van één kenmerk niet hebben er geen sprake kan zijn van autisme. Das net zoiets als zeggen dat iemand niet depressief kan zijn als diegene ook wel eens lacht.
Hoewel ik zelf ook autisme heb, is acceptatie echt een struikelpunt en soms komen we in een hele giftige dynamiek terecht waarin we, zonder dat te willen, vanuit onmacht heel naar tegen elkaar doen vanuit onbegrip en miscommunicatie.
Nu zou ik het ook heel slecht trekken als mijn kind overal om zou gillen heel de dag door. Wij hebben haar altijd gezegd 'je kunt praten, dus je kan gewoon zeggen wat er is'. En ze mag best boos zijn, maar doseren is wel belangrijk. Gillen mag dochter alleen bij extreme pijn. Er is immers een verschil tussen bijvoorbeeld hete thee over je been krijgen en geen snoepje mogen of dat de pindakaas op is.
Kinderen staan niet 's ochtends op met de gedachte 'laat ik vandaag weer eens lekker mama gaan sarren en moeilijk doen over alles'. Kinderen die moeilijk doen, hebben het vaak ook moeilijk. Dat betekent niet dat je elke manier om dat te uiten ook oké moet vinden, verre van zelfs.
Probeer uit te vinden wat haar en jou kan helpen om een manier van samenleven te vinden die voor jullie beiden werkt. Dat is een hele zoektocht, maar daar mag je hulp bij vragen.
Ze doet dit niet om jou te klieren, maar uit onmacht. Ze ervaart dingen, maar kan het niet anders duiden. Tijd om dat wel te leren, want ze is immers al acht en andere kinderen begrijpen dit gedrag niet en vinden het ook vervelend. En ook voor haar zelf is het niet fijn om hele dagen boos te zijn over alles.
Ik zou met wat je hier schrijft naar de huisarts
Hulp voor je dochter maar ook voor jezelf
Echt, schakel hulp in op het gebied van autisme. Onze zoon van 7 is ook autistisch en ik herken heel veel in je verhaal. Door goede hulp en begeleiding (en inderdaad, veel geduld van ons) is het nu 99 procent van de tijd een heel gelukkig en relaxt jongetje. Sterkte, het klinkt pittig
Pfoeh, wat klinkt dit pittig zeg. Een dikke knuffel voor jou. Je bent geen slechte moeder. Als mijn dreumes zich zo gedraagt moet ik me al inhouden om niet terug te gillen, en jouw kind is 8. Ik was waarschijnlijk knettergek geworden.
Een hoogsensitief kind zet het over het algemeen niet op een gillen als de pindakaas op is. Ja het kan wel natuurlijk, maar dat heeft niet zoveel met HSP te maken. Ik sluit me aan bij de rest: de juf is niet bevoegd om diagnoses te stellen, ik zou professionele hulp zoeken.
Jouw reactie is normaal onder de omstandigheden. Het is niet mogelijk om steeds geduldig en empathisch te zijn als het heftige gedrag dag en nacht doorgaat. Zie jouw ‘ongewenste reacties’ dus niet als signaal dat jij iets verkeerd doet maar zie onder ogen dat de situatie uitzonderlijk moeilijk is, zowel voor jou als voor je dochter en dat de grens ruimschoots bereikt is wat je zelf kan opvangen. Ik snap best dat je af en toe jaloers bent op de moeders met de relaxte dochters. Je dochter verdient hulp maar jij zelf ook. Je bent geen ideale moeder uit een boekje. Je bent een mens. En dit is niet vol te houden.
Waarschijnlijk wordt jouw dochter enorm overvraagd.
Kinderen met autisme en een normale intelligentie kunnen heel veel problemen die ze ervaren camoufleren door hun intelligentie, maar dit kost ze echt wel heel veel energie.
Ook mijn advies zou zijn om de diagnose autisme serieus te nemen en hulp te zoeken.
Hulp voor je dochter, maar ook voor jou en de rest van het gezin.
Psychoeducatie over wat autisme inhoudt is ook heel belangrijk.
Ik leef met je mee, ook herkenning van mijn oudste. Ook als peuter begonnen met driftbuien. Afgelopen jaren ging aardig, is naar voltijds hoogbegaafde onderwijs gegaan, heeft coaching gehad en wellicht de corona tijd.
Dat is voorbij, de klas is drukker en een groot gedoe met haar vader, wat voor immens veel stress zorgt.
We staan op de wachtlijst voor therapie...
Ik herken je frustratie, altijd van slag als het anders gaat, als er teveel prikkels zijn, als ze het niet snapt, als iets zeer doet, roept de hele dag auwwwww, vraagt veeeeel aandacht op zijn tijd.
Ik vind het pittig. Dingen alleen met haar doen vindt ze erg fijn, dat is ook heel goed voor onze band. In vakanties vindt ik het altijd zoeken, vaak probeer ik eigen tijd op te eisen. Lukt niet altijd, maar bijvoorbeeld tussen 20.30 en 8.30 is het mijn tijd. Dan zijn de kinderen boven en als ik s ochtends slaap is mijn kamerdeur dicht. Of na de lunch.
Het is ook weer zoeken, want inmiddels is ze 11 en begon het laatst s avonds, tot 22 uur in de weer... Pfff
Ze is ook lief en gezellig, vrolijk, ontzettend creatief en de omstandigheden zijn ook echt niet ideaal, maar we hebben er maar mee te dealen...
