Geen afstand kunnen doen van dingen, hoever ga je daar in mee?
Onze zoon van 6 heeft moeite met dingen weg doen. Hij kan echt emotioneel worden als iets weg moet.
Dat heeft hij niet van een vreemde, mijn man hamstert ook graag. Ik vind het op zich niet zo erg, zolang het maar niet uit de hand loopt.
Maar nu is zoon heel erg toe aan een nieuw bed, met name het matras is vies en moet echt vervangen worden. Hij slaapt nog in een juniorbed.
Hij wil zelf nooit afstand doen van dit bed en hij wil er gewoon een nieuw matras in. Dat is een afwijkende maat die ik bij ikea moet gaan kopen. En het is een heel laag bed en daarbij ook nog eens heel oud.
Wat mij betreft komt er een ander bed die gewoon 90 bij 200 is en een normale hoogte heeft.
Ik wil dit er nu dus gewoon even doorduwen bij hem, in mijn beleving komt hij er vast wel overheen. Mijn man vraagt zich af of ik hem zo geen trauma aandoe
Wat denken jullie?
Cognitieve gedragstherapie
Ik zag in een van de reacties cognitieve gedragstherapie genoemd worden en in een reactie dat dit niet als een serieuze optie wordt gezien.
Ik wil toch graag de kanttekening plaatsen dat ik bij een buurjongen heb gezien dat deze therapie enorm heeft geholpen. We hebben het hier wel over een extreme vorm van "niet weg kunnen doen", dat lees ik niet uit jouw post. Met als voorbeeld: gaan wandelen en de schil van de meegenomen banaan mee naar huis willen nemen, omdat die nou eenmaal van hem was. Maar bij hem heeft een aantal keer therapie bij een kinderpsycholoog wonderen gedaan.
Vaak heeft dit niets weg kunnen doen te maken met een gevoel van veiligheid. Controle willen houden over de situatie. En daar is in principe niets mis mee toch? Het is pas een probleem als het je kind belemmert in zijn ontwikkeling.
Super oplossing trouwens uiteindelijk!
Oude bed als bankje
Kan je dat oude bed niet weer opklappen tot de kleinste maat, er een paar kussens ingooien en het als bankje gebruiken?
skik
theorie
Hier helpt de theorie me juist de praktijk beter te handelen. Doordat ik veel positiever aankijk tegen het gedrag is het makkelijker samenwerken.
Voorheen zag ik vooral het negatieve want ik hecht zelf totaal niet aan spullen en vind delen erg belangrijk.
Eerlijk is eerlijk; het helpt me positiever kijken omdat kind een kind is. Bij partner kan ik dat lastiger, en ga ik niet mee in oppot gedrag oid.
skik
Mijn zoon heeft vanmiddag besloten er een mooie plantenbak/tuintje voor buiten voor zichzelf te maken. Wat zaaigoed erin en dan is het aan het eind van de zomer vast wel weggerot
Dendy
Misschien moet je voortaan als hij iets krijgt meteen zeggen dat hij dan iets anders moet weggeven waarna jij wat voorbeelden noemt. Hij heeft nu een bed gekregen en in ruil daarvoor kan die peuterslee dus naar het buurmeisje (al denk ik dat voor er weer eens sneeuw ligt zij daar ook weer uitgegroeid is 
....).
Dendy
Je verkijkt je op dat wegrotten, hout rot lang niet zo snel weg als je zou denken, zeker niet als het behandeld is (en dat is dit naar ik aanneem). Het gaat ongetwijfeld rotten, maar voor het zover is dat de boel spontaan instort ben je wel een paar zomers verder vrees ik. Stel je daar maar vast op in .
Groeten,
Temet
Temet
Dan laat ik er in de loop van de herfst wel een keer iets zwaars op vallen.
Ik zou nog even wachten
Hij is pas 6..... Over een jaar of 2 is hij zelf wel klaar met dat bed lijkt mij. Desnoods leg je een extra molton over het matras als je dat matras niet fris meer vindt.
