dochter verklapt sintgeheim uit boosheid aan jonger broertje

Mijn dochter van bijna 8 weet sinds september hoe het zit met sinterklaas. Aanvankelijk reageerde ze hier heel goed op en snapt ze dat ze nu mede-bewaarder is van het grote geheim
Nu speelt er al een tijdje een ander probleem op de achtergrond. (Ze zit als jongste meisje in een klas met heel pittige kinderen. Ze is zelf al vanaf peutertijd bevriend met de queen-bee en dat levert haar als BFF veel gedoe op waar ze sociaal emotioneel nog niet tegen is opgewassen. Dat uit zich in onhandelbaar gedrag thuis)
Vanmorgen kwam ze onze kamer op met in haar hand de wekker van haar 6 jarige broertje. Stuk. Ik stuurde haar naar boven om het missende ook onderdeel te zoeken. Ik wad net wakker en nog heel "blanco" en relaxed
Daar had ze geen zin in en toen ik zei dat ik dat toch van haar verwachtte, werd ze boos en vertelde zo maar ineens tegen haar broer (mij aankijkend): oja, trouwens, sinterklaas bestaat niet. Ze herhaalde het nog een paar keer. Hij schrok en checkte meteen bij mij waarop ik hem vroeg wat hij zelf dacht. Hij geloofde haar niet waarop ik hem natuurlijk bevestigde in zijn eigen gevoel.
Ik kookte van binnen maar slaagde er toch in heel kalm te blijven. Heb haar wederom naar boven gestuurd.
Ik weet niet zo goed hoe hier op te reageren naar haar. Ik ben zo boos en teleurgesteld. Als dit nu al gebeurt zonder echte aanleiding. Ik vind het zo gemeen. Ze zoekt de hele tijd negatieve aandacht, en ook al negeer ik dat (wil positief opvoeden) dan zoekt ze net zo lang tot ze je weet te pakken op een waarde waar we als opvoeders niet aan willen tornen.
enerzijds heeft ze behoefte aan grenzen (die we altijd duidelijk aangeven) anderzijds heeft ze ook veel behoefte aan liefde en erkenning (ik grijp ook elke kans aan om haar hier in te geven wat ze nodig heeft)
Wat nu? Ik wil een passende maatregel, zonder dat ze het gevoel heeft dat ze "minder" is (speelt ook) maar ik wil ook dat ze voelt dat ze de grens ver, ver is overgegaan.

Moeilijk hoor, opvoeden