Dochter (6) wil niet meer eten na verslikken in snoepje
Bijna twee weken geleden heeft onze dochter zich verslikt op school in een Napoleon snoepje (harde bal). Deze schoot in haar keelgat en zat vast. Er moest met aardig wat paniek en Heimlich aan toe en nog een aantal klappen op haar ruggetje bij komen voordat hij er éindelijk uitschoot. Zij was in eerste instantie best geschrokken, wat logisch is maar toen wij gebeld werden door school wilde ze zelf graag op school blijven. De middag en de dagen erna at ze gewoon normaal en leek er niets aan de hand tot zondag, waar wij een kinderverjaardag hadden en zij beroerd werd (combinatie hete weer en ijs waarsch.) Zij moest spugen en raakte totaal in paniek. De maandagochtend erna begon ze heel raar met haar eten te doen en vanaf de dag erna wil ze dus niet meer eten. Ze eet met aardig wat overtuiging alleen yoghurt en fruitzakjes. Zodra er íets van een stukje in zit dan raakt ze zo in paniek dat ze bijna hyperventileert. Wij hebben al contact gehad met onze huisarts en ze is zelfs in het buitenland in het ziekenhuis geweest om te kijken waarom ze zo'n last had van haar keel. Kwam wat bloed mee met spugen dat bleek irritatie. Echter proberen wij haar ervan te overtuigen dat ze ècht normaal moet gaan proberen te eten maar ze is echt als de dood dat ze stikt. Ze geeft dit heel duidelijk aan. Wat kunnen wij verder ondernemen om het voor haar weer als vanzelfsprekend te vinden dat ze slikt (zelfs speeksel slikte ze de eersre dagen niet meer door) en eet. We hebben meerdere keren rustig uitgelegd hoe je lichaam werkt en je in principe niet kun stikken omdat je lichaam dit er vanzelf uitwerkt. We snappen dat haar angst er is maar willen dit heel graag ombuigen naar weer positiviteit voor voeding. Zij kampt al haar hele leven met een koemelkallergie waardoor zij dagelijks spuugde en dat heeft weer niet met haar angst te maken. Het is het daadwerkelijk doorslikken van eten. Tips zijn van harte welkom!
Schrik
"...... en je in principe niet kun stikken omdat je lichaam dit er vanzelf uitwerkt...."
Dat is nou net niet wat er toen bij je dochter gebeurde! Het is denk ik een natuurlijke reactie op iets dat heel gevaarlijk is geweest voor haar. Met feiten over spijsvertering is ze niet te overtuigen. Onderschat ook je eigen angst/gevoel niet over wat er is gebeurd.
Mijn eerste gedachte zou zijn: geef haar vloeibaar voedsel en bouw het langzaam op met steeds iets meer harde dingetjes erin. Ik weet niet zeker of dat verstandig is. Je zou dat aan een deskundige moeten vragen.
Lang voordat ik geboren werd is mijn zus bijna gestikt in een abrikozenpit. Mijn zus hoor je er nooit over, maar mijn ouders zijn de rest van hun leven zich rotgeschrokken bij iedere keer dat iemand zich verslikt. Dat heeft ook invloed gehad op mij: ik raak ook bijna in paniek als iemand zich verslikt in mijn buurt.
Er zijn vast wel manieren om er beter mee om te gaan dan wij hebben geleerd. Goed dat jullie al bij de huisarts zijn geweest, jammer dat die geen tips had. Is er niet ergens een polikliniek ofzo?
Ervaringsdeskundigen
AnneJ
Ja zoiets dus, en dan de onderste 
Geeft het de tijd
Geef het de tijd. Ik ben zelf ook ooit bijna gestikt (op volwassen leeftijd). Het heeft een hele tijd geduurd voordat ik durfde te lachen aan tafel tijdens het drinken. Maar inmiddels gaat dit weer goed, totdat ik me weer wat verslik dan word ik mij weer wat bewuster. En feitelijk is het zo dat het lichaam het eruit werkt maar dat was bij mij dus ook niet gebeurt en bij haar ook niet, dus dat is niet altijd waar. Ze moet weer vertrouwen krijgen dat het goed werkt en dat heeft denk ik tijd nodig. Natuurlijk is het voor een kind nog anders. Misschien niet teveel aandacht aangeven zodat ze de herinnering ook niet steeds terughaalt.
Als het echt problematisch wordt, EMDR therapie wellicht. Het kan namelijk best traumatisch zijn, was het bij mij in ieder geval wel. Of een keer met een logopediste spreken i.v.m. het slikken / verslikken.
Erkenning ook belangrijk en inleven.
