Dochter (6) piekeren en angstig
Onze dochter van 6 vindt veel dingen spannend/griezelig en piekert.
Ik wil haar graag helpen maar ik weet niet hoe. Een aantal voorbeelden:
Ze is bang om dood te gaan of dat wij dood gaan.
Ze piekert over dat ze later moet werken en op zichzelf moet gaan wonen. Baalt dat het niet altijd weekend is.
Na het zien van een film voor alle leeftijden kan ze inzitten over het gemene personage en de gevolgen voor andere personages.
Ze kijkt uit naar het komend schooljaar maar is bang dat ze niet aan de verwachtingen kan voldoen.
Ze weet al zeker dat ze geen kinderen wil maar is bang om ze toch te krijgen.
Wij hebben geen hekel aan werk dus het is geen gepapegaai. Ook zijn we zelf bang voor honden maar verder geen angsten die we hebben overgedragen
Ik vind haar erg "wijs" voor haar leeftijd. Ze realiseert zich van alles maar is nog te jong om het goed een plekje te geven.
Hoe kan ik haar helpen?
Ik herken het van mezelf van vroeger. In mijn jeugd speelden oa de 1e Golfoorlog en de Joegoslavië oorlog. Ik was toen een jaar of 7. Toen was ik ook bang om dood te gaan of dat een van mijn familieleden dood zou gaan. Ik droomde er over en bleef maar piekeren, allerlei scenarios speelden zich in mijn hoofd af. Mijn ouders keken expres geen nieuws waar ik bij was, maar toch ving ik her en der nog best veel op.
Bekende filmpjes kijken werd al genoemd. Dat werkte bij mij vroeger goed, we hadden een videoband met Tom en Jerry en Looney Tunes tekenfilms en die werd regelmatig opgezet. Ook legpuzzels maken of met lego spelen hielpen hier. Ik moest daar dan wel alleen mee bezig gaan, niet samen met iemand anders.
Of het bij jou past en bij je kind helpt weet ik niet, maar ik kan wel vertellen wat hier helpt (hoewel mijn kind 'milder' is dan wat je beschrijft, denkt ze wel veel na, krijgt ze veel mee en kan ze ook flink piekeren). Ik leg juist wel veel (rustig) uit. Dus bv. over doodgaan, hoe dat kan gaan, wat er dan met je gebeurt, wat ik wel weet vertel ik eerlijk met een rustige energie en wat ik niet weet zeg ik ook eerlijk. Dus ik heb wel eens rond bedtijd met mijn zesjarige een heel gesprek gehad over begraven/cremeren en hoe dat in z'n werk gaat.
We zijn gestart met elke avond voor het slapen gaan 5 dingen op te schrijven die fijn waren van de dag. Als allerlaatste, dus na het voorlezen nog. Dat helpt ook goed.
Fiorah schreef op 11-08-2023 om 11:49:
Of het bij jou past en bij je kind helpt weet ik niet, maar ik kan wel vertellen wat hier helpt (hoewel mijn kind 'milder' is dan wat je beschrijft, denkt ze wel veel na, krijgt ze veel mee en kan ze ook flink piekeren). Ik leg juist wel veel (rustig) uit. Dus bv. over doodgaan, hoe dat kan gaan, wat er dan met je gebeurt, wat ik wel weet vertel ik eerlijk met een rustige energie en wat ik niet weet zeg ik ook eerlijk. Dus ik heb wel eens rond bedtijd met mijn zesjarige een heel gesprek gehad over begraven/cremeren en hoe dat in z'n werk gaat.
We zijn gestart met elke avond voor het slapen gaan 5 dingen op te schrijven die fijn waren van de dag. Als allerlaatste, dus na het voorlezen nog. Dat helpt ook goed.
Dit doen wij ook en dat helpt voor dochter. Sowieso is samen er over praten helpend. Er was een periode toen ze 4,5 was dat ze echt heel bang was dat wij dood gingen. Ze vroeg zich af naar wie ze dan zou gaan, of ze wel met haar broertje kon samen blijven, waar alle spullen naartoe zouden gaan etc. We hebben er toen van alles over verteld aan de hand van haar vragen. Als we het niet eerlijk vertellen gaat ze malen wat het vaak nog erger maakt.
Nu lijkt ze geaccepteerd te hebben dat de dood iets is wat er kan gebeuren maar dat de kans klein is dat jonge mensen overlijden.
Het boekje "kletspraat" vond ze ook heel leuk en was een mooie aanleiding om tot een gesprek te komen. Inmiddels hebben we dat niet meer nodig.
Ja exact dat, Envelop! Ik vind het juist heel fijn dat ze praat en vraagt, en ze mag alles vragen wat ze wil en krijgt ook eerlijk antwoord, dat heb ik liever dan dat ze alles absorbeert en in haar eentje erover ligt te malen.
Mijn moeder is overleden toen ik nog jong was, daar hebben we het dus ook over gehad. Dat ik hoop nog heel lang gezond te blijven en te leven, maar dat je dat niet in de hand hebt. Dat dieren en mensen overlijden en dat dat bij het leven hoort, terwijl het ook heel verdrietig is.
alhambra schreef op 10-08-2023 om 23:27:
[..]
Ik zoek nog een manier van goed verwerken. Ze kijkt nu veel tv om tot rust te komen. Dat helpt maar ik zou liever willen dat ze minder keek.
Bedankt voor je tips.
Waarom wil je dat? Wat zit daar voor waardeoordeel achter? Kennelijk brengt het haar iets. Verhalen van anderen leiden je af van je eigen verhaal. Gaat het verder soort van oké met haar en heb je vertrouwen in haar beoordelingsvermogen?
Gedeeltelijk erg herkenbaar, al is onze dochter er meestal niet angstig voor. Wel kan ze huilen bij een zielig stukje in een film of bij het idee dat wij doodgaan.
Wat wij vaak doen is vragen naar haar denkproces. Hoe komt ze ergens bij of waar heeft ze iets gehoord en dan daarna dat verhaal aanvullen. Vaak is het een combinatie van informatie her en der gehoord hebben en daar dan een groter eigen verhaal van maken. Dat verhaal nuanceren we dan of vullen we aan. Ook hebben wij het dagelijks tijdens het eten over de dingen die ze allemaal leuk vond die dag, om te helpen vertrekken en focussen op het positieve.
Tv kijken vindt ze ook fijn, maar daar kan ze ook heel veel van meenemen in haar hoofd, dus dat mag beperkt. Luisterverhaaltjes gaan goed, eventueel in combinatie met tekenen.
Om het malen in bed tegen te gaan hebben we nu een soort projectorlamp op haar kamer, dan kan ze kijken naar hoe die langzaam beweegt, dan zit ze minder in haar hoofd.
Doemijdieglazenbol schreef op 11-08-2023 om 22:06:
[..]
Waarom wil je dat? Wat zit daar voor waardeoordeel achter? Kennelijk brengt het haar iets. Verhalen van anderen leiden je af van je eigen verhaal. Gaat het verder soort van oké met haar en heb je vertrouwen in haar beoordelingsvermogen?
Als ze te lang kijkt, wordt ze boos als je hem uitzet. Ik merk ook dat ze er lamlendig van wordt als ze te lang kijkt. Te lang bedoel ik >2 uur achter elkaar.
Het gaat op de angsten/het piekeren na goed met haar gelukkig.
Ik vind haar nog te jong om zelf haar kijkgedrag qua lengte te reguleren. Wat ze kijkt bepalen we in samenspraak.
Bananenbrood schreef op 12-08-2023 om 07:55:
Gedeeltelijk erg herkenbaar, al is onze dochter er meestal niet angstig voor. Wel kan ze huilen bij een zielig stukje in een film of bij het idee dat wij doodgaan.
Wat wij vaak doen is vragen naar haar denkproces. Hoe komt ze ergens bij of waar heeft ze iets gehoord en dan daarna dat verhaal aanvullen. Vaak is het een combinatie van informatie her en der gehoord hebben en daar dan een groter eigen verhaal van maken. Dat verhaal nuanceren we dan of vullen we aan. Ook hebben wij het dagelijks tijdens het eten over de dingen die ze allemaal leuk vond die dag, om te helpen vertrekken en focussen op het positieve.
Tv kijken vindt ze ook fijn, maar daar kan ze ook heel veel van meenemen in haar hoofd, dus dat mag beperkt. Luisterverhaaltjes gaan goed, eventueel in combinatie met tekenen.
Om het malen in bed tegen te gaan hebben we nu een soort projectorlamp op haar kamer, dan kan ze kijken naar hoe die langzaam beweegt, dan zit ze minder in haar hoofd.
Ook jij bedankt voor het delen van je ervaring.
Fer13 schreef op 10-08-2023 om 23:05:
Uit eigen ervaring hielp het mij heel erg dat mijn moeder zei: dat hoeft ook helemaal niet ( werken/studeren/kinderen) en dan voegde ze er aan toe: je mag altijd thuis blijven wonen.
En al wist ik best dat dat niet zou gebeuren, ze haalde zo voor mij de beladenheid en het moeten er af en daarmee de druk en de zorgen weg.
Wij hebben ook zo’n dochter en zeggen ook altijd dat ze maar lekker thuis blijft wonen bij ons en geen kinderen is helemaal prima. Dat haalt de druk eraf.
Toen ze een jaar of zes was begon ze al over haar angst om een rijbewijs te moeten halen. We zeiden dat school lopend en fietsend goed te doen was en later zou ze vast wel een baan krijgen waar ze ook naartoe kon fietsen, dus geen probleem.
Maar het gaat nog steeds met alles zo, dus we blijven alles relativeren en ook al weet ze wel dat ze ooit het huis uit gaat, dan nog hoort ze heel graag van ons dat ze voor altijd bij ons mag wonen. En wij worden uiteraard 100, dat is ook al zo zeker als wat.
