Buurman schreeuwt tegen zijn kinderen.
Sinds een maand of twee hebben we nieuwe buren met drie kleine kinderen. We wonen in een rijtjes huis die niet eens zo gehorig zijn maar toch horen we hem regelmatig tegen de kinderen schreeuwen. Ik ben daar nogal van geschrokken. Ik neem aan dat het alleen bij verbaal geweld blijft maar toch zit het me niet lekker.
Wie heeft advies, zal ik er een keer over beginnen (al heb ik geen idee hoe) of zijn het gewoon mijn zaken niet?
'minder fraai' nogal eufemistisch?
Nouja, ik vind schreeuwen tegen kinderen en partner wel heel ver gaan. Dan moeten ze wel iets heel vreselijks gedaan hebben, voor ik dat doe. Ze moeten al de kluit belazerd hebben, er vreselijk met de pet naar gooien, iets expres kapot gemaakt hebben o.i.d.. Maar tot dusver heb ik nooit een reden gehad om tegen mijn dierbaren te schreeuwen, dus.
Je stem verheffen of schreeuwen, daar zit nogal wat tussen, in mijn beleving. Wat dat betreft ben ik het wel met Vesper en Paasei eens dat je nooit zou moeten schreeuwen tegen je kinderen, of je partner. Inderdaad een geval van intimidatie en afstomping en nog meer: ik belief het niet dat er tegen mij geschreeuwd wordt. Echt niet, net als schelden of vloeken, ook niet. Je hebt het echt verbruid bij mij als je je niet kunt beheersen. Dus doe ik dat ook niet naar een ander.
Maar blijkbaar geldt dat niet voor iedereen? Mijn jongste was laatst uit spelen geweest bij een, laten we zeggen, niet zo harmonieus gezin. De kinderen sloegen elkaar bijna letterlijk de hersens in, hadden een heel grote bek tegen moeder, toen ik kind daar kwam ophalen. Het was daar niet gezellig, is heel zacht uitgedrukt. Mijn kind had het er best moeilijk mee (moest thuis toch eventjes huilen), maar volgens de mensen in dat gezin was er 'niks aan de hand hoor'.
tja lieverdje
Volgens jouw naam ben jij een 'lieverdje' en je kindjes én je man ook. Kan. Fijn. Maar niet in elk gezin is iedereen even gemakkelijk.
"Je hebt het echt verbruid bij mij als je je niet kunt beheersen". Tjonge, da's makkelijk praten als jouw hele gezin uit lieverdjes bestaat..... Er zijn meer 'smaken' partners en kinderen. Heb je niet altijd voor het zeggen.
Lieverdje
Misschien moet je proberen te accepteren dat wat jij ideaal vindt klinken, namelijk een gezinsleven waarin nooit een onvertogen woord valt en harmonie hoogtij viert, niet voor iedereen het hoogste doel is en ook, je zult het niet geloven, een schaduwkant heeft. Zeker voor kinderen die intrinsiek niet zo harmonieus aangelegd zijn. Een vriendin van mij komt uit een dergelijk gezin en zij heeft daar veel last van gehad: zij ging als puber wel conflicten aan, maar voor een flinke ruzie was nooit ruimte. En zo zal een ander type kind weer meer last hebben van incidenteel schreeuwende ouders. Het een is in mijn beleving niet beter dan de ander, vandaar dat ik me getriggerd voelde door jouw uitspraak dat jullie gezinsleven zo ideaal klinkt, dat doet het voor mij namelijk niet. Voor mij was het denk ik niet goed geweest om in een dergelijke omgeving op te groeien, daarvoor vind ik harmonie niet belangrijk genoeg. En wat doe je met kinderen die zich afwijkend gedragen? Wij hebben werkelijk nog nooit een tik uitgedeeld, maar onze kinderen sloegen elkaar met enige regelmaat de hersens in. Heb ik nooit heel moeilijk over gedaan, het bleek achteraf ook maar een fase te zijn geweest. Wat ik me dan afvraag: is voor dergelijk gedrag in een "harmonieus" gezin ruimte?
tja...
Ik heb nog zo mijn best gedaan de nuance aan te brengen tussen "een keer uit je slof schieten" en "intimiderend schreeuwen"...
tja
Ik heb een buurvrouw die altijd even poeslief en aardig is. Alles wat ze tegen haar kind zegt, of het nu een compliment is of een terechtwijzing, gaat op exact dezelfde mierzoete toon. Nooit een 'onvertogen' woord, nooit een verschil in volume, nakkes.
Ik vind het een doodeng mens. Van plastic. Hoe kan dat kind nu leren dat er überhaupt verschillende emoties bestaan als ie zo op moet groeien?
Dus, om het jong een beetje te helpen schreeuw ik hier af en toe maar tegen de mijnen 
Nee maar nogmaals: zolang het allemaal niet in extremen is, is er volgens mij weinig aan de hand. Ook geen reden om elkaar over te veroordelen. Beide kanten op niet dus. Maar in extremen is het wel eng. Te veel/te vaak schreeuwen/boos worden of altijd maar harmonie: Ik geloof in beide nie(t)
Negeren
Als mijn moeder echt boos op me was zei ze niets tegen me. Ze negeerde me dan. Dat vond ik vreselijk. Maat alle keren dat ik boos tegen mijn kinderen heb geschreeuwd, ben ik ook niet trots op.
Nou
In het gezin waar ik ben opgegroeid werd nooit geschreeuwd, natuurlijk was er heus wel ruzie, maar dat kon op een fatsoenlijke manier worden uitgepraat. Hier in huis met opgroeiende pubers wordt er ook zelden geschreeuwd ondanks dat er wel vaak flinke discussies zijn. Van kleins af aan heb ik ze opgevoed met de regel dat als ze gaan schreeuwen ik niet naar ze luister, en omgekeerd geldt dat ondertussen ook. Dat houdt niet in dat wij emotieloos naar elkaar zijn, wat een rare aanname trouwens.
Ook vind ik het vreemd dat men vindt (ik weet even niet meer wie dat schreef)dat er kinderen zijn waar je wel de hele dag tegen moet schreeuwen omdat ze anders niet luisteren. Volgens mij gaat er dan toch ergens iets goed fout.
Maar al met al heb ik dus besloten om me niet met de buren te bemoeien, blijkbaar zijn wij de uitzondering.
Jip
Blijf gewoon een alerte buur. Stel dat het toch echt te ver gaat, dan kun je altijd weer bedenken of je ze aan moet spreken, of de wijkagent of iets dergelijks.
Toen mijn toenmalige zwager luid en duidelijk door het lint was gegaan, is een van de buurmannen naar hem toe gegaan om te vragen waar zwager mee bezig was. Het was toen ook wel erg, er was een tafel door de kamer gegaan. Dat gesprek heeft zeker zin gehad.
Schreeuwer
Een van mijn kinderen was een schreeuwer. Ik ben er erg blij mee dat we haar bijtijds hebben kunnen leren dat je ook op een andere manier met boosheid kunt omgaan. Het blijft een pittig ding, maar als je naar elkaar luistert hoeft er ook niemand te schreeuwen.
Maar goed, we gaan elkaar niet overtuigen.
Jippox
"Ik heb een buurvrouw die altijd even poeslief en aardig is. Alles wat ze tegen haar kind zegt, of het nu een compliment is of een terechtwijzing, gaat op exact dezelfde mierzoete toon. Nooit een 'onvertogen' woord, nooit een verschil in volume, nakkes.
Ik vind het een doodeng mens. Van plastic. Hoe kan dat kind nu leren dat er überhaupt verschillende emoties bestaan als ie zo op moet groeien?
Dus, om het jong een beetje te helpen schreeuw ik hier af en toe maar tegen de mijnen "
O, ik ken zo iemand! Verheft nooit haar stem. Ter compensatie zijn alle drie haar kinderen 'temperamentvol' en luid.
Hoe zou dat nou toch komen 
jip
"Ook vind ik het vreemd dat men vindt (ik weet even niet meer wie dat schreef)dat er kinderen zijn waar je wel de hele dag tegen moet schreeuwen omdat ze anders niet luisteren. Volgens mij gaat er dan toch ergens iets goed fout."
Ik weet niet of je mij bedoelt. Ik heb het wel gehad over kinderen (peuters) die je continue op de nek moet zitten (ik heb niet gezegd of gesuggereerd dat dat dan persé schreeuwen zou moeten zijn....), maar wél gereageerd op het feit dat sommigen vinden dat die kinderen dan gekooid worden (weet de gebruikte uitdrukking niet meer). Het ging over een kind van 3. Een peuter dus. Die zijn nog niet altijd voor reden vatbaar, of begrijpen überhaupt de reden niet.
M.a.w. het is makkelijk praten als je een peuter hebt die niet te pas en te onpas gevaarlijke dingen doet (ik had er zo 1), maar ik weet ook, in mijn directe omgeving, dat er ook peuters zijn die echt nergens, maar dan ook nergens gevaar in zien. En die ook op geen enkele manier te corrigeren zijn, of verboden oppikken of zich er aan houden. Die gewoon zich van het handje losrukken om in 1x de straat over te rennen, elke keer maar weer. Blijkbaar uit nieuwsgierigheid? Geen idee. Die alles maar dan ook alles in hun mond stoppen, of tóch kijken wat er gebeurt als je je haar boven de kaars houdt ondanks talloze waarschuwingen enz enz enz. Die kinderen zijn er . Echt. En dat ligt niet aan de ouders. En als die kinderen iets ouder en wijzer zijn, gaat dat meestal echt wel weer over. Maar op dat moment, in die periode, kan en moet je er bovenop zitten. T'is niet anders.
Gewoon
Over wat gewoon is valt duidelijk te twisten. Ik schreeuw nooit tegen mijn man of dochter. Ik wil ook niet dat er tegen mij geschreeuwd wordt.
Dat wil niet zeggen dat ik nooit boos word, nooit conflicten aan ga, weinig emoties heb of wat dan ook. Het wil vooral zeggen dat ik een hekel heb aan schreeuwen en dat ik mijn ongenoegen dus anders uit.
Verder vind ik dat er in schreeuwen gradaties zijn. Ik heb een vriendin die snel haar stem verheft, maar daar kijkt inmiddels niemand (ook haar kind niet) van op. Schreeuwen kan ook anders gaan, agressief, intimiderend; op een manier waarop niemand hier propageert je kinderen op te voeden denk ik.
Als ik naast een schreeuwer zou wonen zou ik wel iets alerter zijn, ook al onderschrijf ik voor 100% dat mishandeling en schreeuwen echt niet altijd samen gaan.
Je kunt Veilig Huis trouwens ook prima bellen zonder namen te niemen en gewoon om advies vragen. Als je - op welke gronden dan ook - een niet pluis gevoel hebt, waar moet je dan op letten?
Ik heb hele positieve ervaringen met Veilig Thuis trouwens. Ik weet dat anderen ook andere ervaringen hebben.
Wat wordt er geschreeuwd?
Ik vind schreeuwen ook vervelend, dus als ik verdedig dat iemand wel eens kan schreeuwen en dat dat niet meteen het ergste betekent, wil niet zeggen dat ik het allemaal maar geweldig vind, maar ik kan wel onderscheid maken in schreeuwen uit onmacht en schreeuwen uit agressie. De schreeuwer heeft het gevoel dat dat de boodschap niet overkomt zonder te schreeuwen, of de schreeuwer is aan het dreigen en schelden, zijn twee verschillende zaken. Dus als de buurman van Jip tegen een kind schreeuwt 'ruim nu éindelijk je kamer op!', vind ik toch anders dan 'Straks is je kamer opgeruimd, trut, anders schop ik je in elkaar'. Dat laatste kan écht niet en is meldenswaardig, het eerste begrijp ik.
Trouwens wat de woorden 'muts', 'trutje' en 'domme doos' betreft, vind ik muts en trutje in een bepaalde context helemaal niet zo'n ramp. Domme doos komt in mijn oren altijd verkeerd over.
Kaaskopje
Je hebt gelijk, schreeuwen kent vele vormen.
Maar ik wil een kleine correctie doen: ook schreeuwen uit onmacht kan zeer intimiderend zijn voor degene tegen wie geschreeuwd wordt. En dan haal ik die explosie wegens een omgevallen beker drinken maar weer aan.
Sally
Wat het laatste betreft ben ik het met je eens. Maar als iemand over iets praktisch schreeuwt vind ik wel minder kwetsend dan wanneer het over je karakter of intelligentie of iets dergelijks gaat. Dus 'ruim je kamer op', vind ik dan nog wel weg te boeken als 'eigenlijk heeft hij gelijk, maar dat hoeft ie niet te schreeuwen', maar 'wat ben je ongelofelijk dom!' of 'ben je nu zo stom dat je dat niet begrijpt!?' raakt je in de ziel en is niet zomaar vergeten.
