Buurman schreeuwt tegen zijn kinderen.

Mijn verhaal

Kon mijn verhaal zijn, alleen wonen de buren hier al een jaar nu. Hier wordt aangeraden om niet naar Veilig Thuis oid te bellen omdat dat veel ellende voor het gezin kan veroorzaken.
Ik heb mijn buurman er op aangesproken maar hij wimpelde het af en vond dat iedereen het op zijn eigen manier doet.
Dan ben je ook een beetje uitverteld. Al heb ik wel het idee dat het iets is vermindert. Hij weet nu in ieder geval dat ik er iets van vind.
Nadeel daarvan is dat ik nu echt nooit Veilig Thuis oid kan bellen want dan weet hij meteen dat het van mij komt.
Het is lastig. Maar voor nu ben ik blij dat ik er over begonnen ben. Heb ik in ieder geval iets gedaan voor die kinderen.
Sterkte ermee.

schreeuwen

Is het schreeuwen in de zin van schelden, of stem verheffen?

Hier een kind met een gehoorhandicap in huis, dus we zijn (helaas) gewend om veel hard te praten en roepen, anders wordt het niet gehoord. Zullen de buren vast ook wel wat van horen. Maar het heeft hier niets met "verbaal geweld" te maken.

Sowieso zijn sommige mensen gewend om hard te praten en uitgelaten te zijn. Dit kan ook per bevolkingsgroep of taal verschillen. Als je dan de taal niet kent, kan het lijken of die mensen altijd boos zijn en ruzie maken.

Gemene dingen zeggen kan trouwens ook heel goed zacht.

Je moet dus zorgvuldig zijn: gaat het om het stemvolume of om de inhoud of vorm van wat er gezegd wordt?

schreeuwen

Om eerlijk te zijn trek ik ook regelmatig mijn mond fors open als mijn kinderen bij de 5e keer vragen nog weigeren mee te werken (redelijke, normale huiselijke zaken die ik vraag). Dan zeggen ze dat ik te vaak schreeuw (en ik zeg dat ik na 5 keer vragen kwaad word). Mijn tekst is :"EN NU DOE JE WAT IK ZEG!".
Ik heb het er wel eens met de buren over maar "die weten hoe het is". Hebben ook moeilijke pubers gehad...
Wat je kunt doen is de boel in de gaten houden, is het echt alleen schreeuwen? Dan kun je buurman vertellen dat jij het woordelijk kunt verstaan. En of je hem af en toe ergens mee kunt helpen, misschien heeft hij moeite met de drukte van kinderen na een lange werkdag?
Denk je dat er meer aan de hand is? Dan kun je ook je hulp aanbieden? Hoe jong zijn die kinderen?

Gezellig

DeSchreeuw, vind je dat normaal om je kinderen zo te benaderen? Zou je dat ook tegen je partner doen als hij niet luistert?

nee Vesper

Dat vind ik helemaal niet gezellig. De jouwe doen altijd wat je zegt, mag ik aannemen? Of als ze het niet doen dek jij de tafel en leer jij het huiswerk?

schreeuwen

Er zijn wel meer ouders die hun stem verheffen tegen hun kinderen. Tot aan intimiderend schreeuwen. Het gaat erom hoe je mensen mogelijk zover krijgt om dat in te tomen. Laten merken dat het een zwaktebod is en dat je je kunt aanwennen om dat anders te doen.
En dan is het een lastige zaak. Waar Veilig Thuis de zaak alleen maar erger kan maken. Zij hebben daar ook geen oplossing voor maar dragen bij aan de stress waardoor de ouders zich onveiliger gaan voelen en nog meer neiging krijgen om te schreeuwen.
Nog daargelaten wat je daar verder allemaal mee over je heen haalt. En waar kinderen nogal last van kunnen krijgen.
Denk je soms dat pleeggezinnen nooit schreeuwen? of erger? Het risico op slecht gedrag tegen kinderen is daar nog groter dan thuis. Liever een schreeuwende ouder dan een escalerend circus.
En als je een foldertje kunt vinden over mindfullness of iets anders dat je gepast lijkt, stop je dat eens in de bus.

Buurvrouw

Ik heb ooit van een buurvrouw gehoord dat ze zich zorgen maakte en zelfs overwogen had de politie te bellen omdat ze mijn man hoorde schreeuwen. Dat schreeuwen is een punt van discussie, ik vind het heel vervelend. Man geeft aan dat het onmacht is, frustratie, ja ook boosheid e.d.. Dezelfde oorzaken waardoor ik ga huilen. Maar man zal geen vlieg kwaad doen. Vragen als "kan ik iets doen?" zou hier echt nergens op slaan, de politie bellen nog minder. Er gebeurt niets. Ja... de buren kunnen meegenieten. Dat is gênant, maar niet gevaarlijk.

Ik vind het idee dat je zou kunnen zeggen dat de muren dun zijn en dat je wel eens wat meekrijgt van zijn stemverheffing eigenlijk een prima idee. Geen oordeel aan hangen, gewoon melden.

DeSchreeuw

Die van mij doen inderdaad niet altijd wat ik wil. Dat zou de ideale wereld zijn, waarin iedereen doet wat ik wil Ik ga echter niet schreeuwen, net als dat ik niet tegen volwassenen schreeuw. Waarom zou je kinderen slechter mogen behandelen dan je zelf behandeld wilt worden?
Er is genoeg tegen mij geschreeuwd om te weten dat dat heel onplezierig, intimiderend en beangstigend is. Bovendien is het zo ordinair, dan kun je beter op de markt gaan staan.

schreeuwen

Is natuurlijk niet 'goed'. Maar doodzwijgen ook niet..... (en dat hoor je niet). Net als op niet schreeuwende manier intimiderende of kwetsende dingen zeggen of doen. Geen enkele buur die het hoort.......
Dus ja, ondanks dat schreeuwen niet direct een optie is, je weet a: niet wat de aanleiding is en b: je hebt geen énkel idee hoe het in het andere buurhuis gaat, waar je geen geschreeuw hoort.

en wat voor soort?

Ik schreeuw ook wel eens van de zolder af naar beneden. "Ik hoor je niet! Wacht nou even tot ik hier klaar ben! Nee! Ik hoor je niet!" Kan even duren voor dat kwartje beneden is gevallen.

Geen idee hoe dat voor de buren klinkt.

ordinair

Wel Vesper, ik vind jouw veroordelende gedrag vrij ordinair...
Ik praat schreeuwen niet goed, ik zeg wel dat het gewoon af en toe gebeurt. Kennelijk ben jij er toe in staat om dat te onderdrukken, wel, ik zit jammer genoeg minder perfect in elkaar. Maar wel minder veroordelend.

Bieb

Wij hebben hier een huishouden waarbij alles er af en toe uit knalt, en dan is het inderdaad ook over. Ik ken wel wat voorbeelden van die verzwijgingen die jij bedoelt. Of zogenaamd nette mensen die zich nooit eens uiten. Dat levert ook een hoop frustratie op...
Maar goed, het gaat hier over schreeuwen. Niemand beweert dat dat de beste manier is, maar het gebeurt wel (bij enkele mensen kennelijk nooit).

Nou

Hij schreeuwt omdat hij zijn kinderen wil corrigeren, tenminste zo klinkt het. Minstens één of twee keer per dag. En dat lijkt me niet de manier.
De kinderen zijn tussen de 4 en 7, en ik vraag me werkelijk af hoe dat later moet als de kinderen gaan puberen.
Mijn man en ik hebben waarschijnlijk wel eens onze stem verheft tegen onze kinderen maar nooit op deze manier. Ik vind dit namelijk een zwaktebod en bovendien ordinair.
Wat te doen weet ik nog steeds niet. Inderdaad misschien een keertje opperen dat je hebt gehoord dat het een en ander niet altijd even soepel loopt.

Veroordelend

Ja, zo was het denk ik wel bedoeld. Slaan en schreeuwen keur ik niet goed, dus dat kun je wel veroordelend noemen. Maar het is toch niet ordinair om een waardeoordeel te geven aan overduidelijk negatief gedrag? Van een volwassene.
Kun je niet zeggen 'het is fout, en dat gedrag wil ik niet meer vertonen?' Ik heb me in het verleden wel (meer dan eens) laten verleiden tot ruzies met mijn kind. Op beschaafde toon, want bulderen zit niet in me. Desondanks getuigt dat niet van volwassen gedrag, en het had bovendien weinig effect afgezien van een verziekte sfeer en gestreste moeder. Dat wilde ik niet meer, dus verzin je wat anders. Luisteren naar wat ze eigenlijk wilde was de sleutel.

Perfecte aanpak vesper

Maar wat weet je dan verder van die buren? Of andere buren, die je niet hoort en zeer beschaafd lijken? Wellucht zijn die laatsten wel vreselijke ouders......... ordinair is geen synoniem voor slecht. Net als ' beschaafd' geen synoniem is vooe een liefdevolle ouder.......
of denk jij van wel? In dat geval ben je errug naief.

Huh?

Liefdevol schreeuwen bestaat in ieder geval niet. Voor het overige leg je heel bijzondere verbanden, waar ik verder geen zinnig woord over kan zeggen.

wat is "stem verheffen"

Maar Vesper Lynd, wat is dan "stem verheffen"? Wat is een normaal volume, wat is schreeuwen? Sommige mensen praten altijd harder dan andere. Hangt ook van de omstandigheden af. En van de cultuur.

Ja, hier met een kind met een gehoorshandicap, ben ik als basis een stuk harder gaan spreken. En verhef ik regelmatig mijn stem, om me verstaanbaar te maken of om door te dringen. Ik probeer het zoveel mogelijk te vermijden, naar mijn kind toe te lopen, zijn arm aan te tikken om aandacht te trekken – maar dat kan niet altijd. Ik probeer de huisgenoten te leren dat je naar elkaar toe moet lopen als je elkaar iets wilt zeggen, en niet van beneden naar boven moet roepen – maar natuurlijk komt het niet altijd uit om de hele tijd heen en weer te lopen.

Mensen die plezier hebben, kunnen ook behoorlijk luidruchtig worden.
In gezelschap gaat men tegen elkaar op "schreeuwen".

De ene stem is sowieso standaard harder of zachter dan de andere.

Ook spreken mensen die minder goed horen, vaak hard.

Te zacht spreken (ten opzichte van de omgeving) kan ook intimiderend zijn, arrogant of asociaal. Je gesprekspartner moet dan veel moeite doen om je te verstaan en durft niet steeds "wat zeg je" te zeggen.

Niet elk stem verheffen is intimiderend.

Het is fout...

Kun je niet zeggen 'het is fout, en dat gedrag wil ik niet meer vertonen?- aldus Vesper Lynd.

Heb je het nu tegen een kind of tegen een volwassene Vesper?

Beatrijs

http://www.beatrijs.com/schreeuwen-is-het-nieuwe-slaan/

"Beschaamde moeders betuigen in internetdiscussies hun schuld over hun geschreeuw als hun kinderen dwarsliggen. Maar soms kunnen ze het niet opbrengen om ‘Je maakt de verkeerde keus, schatje’ tegen hun kind te zeggen, als dat weigert om z’n tanden te poetsen.

Nogal wiedes is schreeuwen niet goed. Net zo min als sarcasme, vernederen of negeren, gedrag dat totnutoe aan de aandacht van de wetgever is ontsnapt. Maar het altijd maar weer herhaalde argument om iets níet te doen (uit je vel springen, tieren als een viswijf) tegen je kinderen omdat je dat met collega’s, buren of vrienden ook niet doet, bevalt mij uiteindelijk niet. Met je kinderen heb je een andere verhouding dan met collega’s. Van een collega ruim je de kots niet op, je stopt hem niet in bad en je doet ook zijn was niet.
De ideale ouder volgens de ‘stop het schreeuwen’-pedagogen heeft nog het meest weg van een beleefde bureaucraat, die zich volmaakt inleeft in de behoeften van de klant en te allen tijde rationeel en zachtzinnig blijft, ook als de klant (het kind) zich onverhoopt niet aan de regels houdt. Ambtenaren achter loketten moeten zich inderdaad zo gedragen, maar in de verhouding ouders-kinderen is het emotionele speelveld toch wel wat groter, mag je hopen.
Normale, liefdevolle ouders getroosten zich veel moeite voor hun kinderen. Een groot deel van de tijd zien ze af van eigen pleziertjes om ervoor te zorgen dat hun kinderen het naar hun zin hebben. Welke ouder doet niet liever waar die zelf zin in heeft dan eindeloze middagen doorbrengen in speeltuin of kinderboerderij? Ouders kiezen zelf voor kinderen, dus ze hoeven geen complimenten voor hun opoffering. Maar opvoeden betekent niet dat ze zich als rare automaten moeten gedragen uit angst hun kind te traumatiseren. In de huiselijke kring mogen ze uiting geven aan het hele scala van emoties, inclusief bij tijd en wijle de minder aangename. Dat hoort bij het leven.

Kinderen kunnen schrikken en geïntimideerd raken van woedende ouders. Meestal helpt schreeuwen trouwens niet, net zo min als een klap. Het is dan ook geen opvoeding maar expressie. Het is niet fijn als Mama boos is. Maar een moeder die als onverstoorbaar toonbeeld van redelijkheid nooit een krimp geeft is ook geen pretje voor een kind."

Kaaskopje

Dat was tegen de Schreeuw. Kinderen moeten het natuurlijk ook leren, maar vaak gaat daar wel wat tijd overheen. Temperament speelt ook mee. En naar boven roepen dat we gaan eten, alsook het 'jahaa zoohoo' als antwoord is weer heel anders.

Dora

Treffend. Vooral het laatste deel. Bij mijn jongste moet ik inderdaad wat meer expressie en intonatie aanbrengen (bewust) omdat ze anders niet snapt wat ik bedoel.

Schreeuwen

De meeste ouders die ik ken schreeuwen wel eens tegen de kinderen. De één meer dan de ander, afhankelijk van hun eigen temperament en het temperament van de kinderen. Ik schreeuw zelden tegen de kinderen of tegen wie dan ook want dat zit gewoon niet zo in me. Maar ook mij overkomt het wel. Mijn man schreeuwt vaker.
Ik verhef wel regelmatig mijn stem maar dat vind ik dan weer geen schreeuwen
Een van mijn beste vriendinnen is een super lieve moeder maar zij schreeuwt zeer regelmatig tegen haar kinderen, is gewoon haar temperament. Ach natuurlijk hoort het allemaal niet maar er zijn maar zeer weinig ouders die altijd pedagogisch fantastisch reageren.
Ik zie in mijn omgeving, ver en nabij, toch vooral veel ouders die wel eens hun goede humeur verliezen, boos worden, wel eens schreeuwen, wel eens een tik uitdelen, inconsequent zijn, de ene minuut nee zeggen tegen een ijsje en 5 minuten later opeens ja...
Het is best lastig om altijd 24/7 perfect te reageren.

En wel/niet schreeuwen zit ook in je karakter en hoe makkelijk je zaken uit en hoe je in het algemeen reageert. Een ander negeer (heb ook een vriendin die daar heel goed in is), trekt zich terug (doe ik regelmatig) of steekt een lange preek af. Je hebt mensen die heel primair reageren en die zullen dus eerder schreeuwen (maar aan de andere kant ook luider en makkelijker hun vreugde uiten). Ik reageer gemiddeld wat meer secondair waardoor ik minder vaak schreeuw maar ook mijn complimenten en dergelijke zijn een stuk minder uitbundig.

Je hebt schreeuwen en schreeuwen

Tussen een keer uit je slof schieten omdat je geduld op is, en regelmatig intimiderend schreeuwen zit een wereld van verschil. Mijn kinderen en ik zullen nooit het intimiderende gebrul van mijn ex, hun vader, vergeven. De buitenproportionele reactie als een peuter een melkbeker omgooide. Die adem in je gezicht, de geur ervan, als je in zijn ogen een vergissing had begaan. De eeuwige dreiging van leven in een mijnenveld.

Het lijkt me heel lastig om als buur het verschil te merken tussen intimiderend buitenproportioneel gebrul of af en toe uit je slof schieten (niet netjes, maar ook geen trauma denk ik, zeker als je daar later op terug kunt komen en je excuses kunt aanbieden).

Toch bekenden mijn buren later dat ze het verschil wel merkten en dat ze zich machteloos voelden. Ik gaf ze als advies: als je ooit weer in zo'n situatie terecht komt, probeer dan het vertrouwen van de kinderen en de niet-brullende ouder te winnen. Je hoeft niet meteen de therapeut of mediator uit te hangen, maar als er echt meer aan de hand is dan alleen iemand met een binnen bepaalde grenzen ontvlambaar temperament, is er vaak sprake van meer problemen. En er komt misschien een dag dat iemand zijn hart wil luchten.

Dat er dan een buur is die naar je luistert (en dan hoef je echt niet meteen advies te geven of aan bellen te trekken. Alleen maar luisteren) kan van onbeschrijflijke waarde zijn.

Maar ik kan uit het bericht niet opmaken wat voor soort schreeuwen hier speelt.

schreeuwen

Aangezien ik in een land met een 'schreeuwcultuur' woon ben ik inmiddels heel wat gewend. Dat heeft lang geduurd. Mijn vader schreeuwde absoluut nooit, en ik weet nog dat ik niet graag bij een vriendinnetje kwam omdat haar vader wel eens schreeuwde, type goedmoedige bullebak. Mijn kinderen zijn hier geboren en worden niet warm of koud van geschreeuw, wat hen raakt zijn echt gemene, sarcastische of vernederende woorden, het volume maakt dan eigenlijk niet uit.In die zin kan je met weinig volume meer kapot maken dan met 'onschuldig' stemverhef. Wat niet weg neemt dat ik ook tegen mijn man nog vaak zeg 'schreeuw toch niet meteen', het is zo onnodig en irritant vaak.

temperament ja

Mijn collega's vinden dat ik ADHD heb. :-p
Dus ik reageer vrij primair. Boem, "harde stemverheffing", kinderen schrikken, denken "Oei, ze meent het echt" en het is over, meestal. Je ziet het ook onmiddellijk als ik iets leuk vindt. Dat is de andere kant van de medaille.

Jammer dat schreeuwen door sommigen ordinair wordt gevonden. Dat betekent in het Frans trouwens "gewoon" dus ik denk dat je eigenlijk "vulgair" bedoelt. In elk geval ben ik verre van "ordinair". Ik ben van mening dat een mens ook zijn emoties is. Dus de kinderen mogen ook leren dat die bestaan. Ze mogen ook zien dat ik ruzie maak met papa. Ze zien dan namelijk ook dat we het bijleggen. Thuis is een leerschool. Ook voor de ouders, niemand is namelijk perfect en ikzelf werk constant aan verbetering en manieren om het huishouden soepel en gezellig te laten verlopen.

Terug naar Jip. Is het een optie om de buurman te laten weten dat het best gehorig is en dat je hem dus vaak zijn stem hoort verheffen tegen de kinderen? Een gewoon praatje over kinderen die altijd druk zijn en niet willen eten in het huiselijke spitsuur kan ook al helpen. Delen van ervaringen helpt ook bij relativeren van situaties.

lol, Vesper

"Luisteren naar wat ze eigenlijk wilde was de sleutel."

Ha, die heb ik nu aan de hand. Ben nu oudste aan het drillen om aan te kleden.
Ik geloof niet dat naar hem luisteren hier de sleutel gaat zijn....het antwoord is voorspelbaar.

Emoties

Ik lijk op Schreeuw. Mijn reactie pas ik wel aan aan het kind. Het ene kind kan heel makkelijk ff flink tetteren en dan geven we elkaar een knuffel en dan is het goed. Het andere kind is heel gevoelig. Daar zal ik dus ook niet snel tegen tetteren en eerder zelf laten afkoelen en dan gaan praten.

Maar ik ben het wel met Schreeuw eens. Ik vind het juist belangrijk dat mijn kinderen zien dat ik niet perfect ben en dat ze zelf ook niet perfect hoeven te zijn. Ik geloof niet zo in perfecte gezinnen vol geduld en vriendelijkheid. Ben zelf in zo'n perfect gezin opgegroeid. Uiterlijke schijn.

Maar: er is iets waar ik al een tijdje mee zit. Buren (redelijk grote afstand) schreeuwen heel erg tegen hun oudste kind. Al jaren en het kind is nu net vier. Zo hard dat ik er wakker van word 's ochtends vroeg, omdat ik met het raam open slaap. Zij zijn dan buiten en het kind wil dan niet in of uit de auto of zo. Elke keer hetzelfde. Vooral de vrouw gaat helemaal los. Wordt echt heel erg boos. Nu weet ik ook wel wat het is met eigenwijze peuters en een autostoeltje (onmogelijke combinatie), maar het is vrijwel elke dag raak. En het klinkt erg agressief, niet 'gewoon boos'. Laatst zag ik de vader heel snel met het kind het huis verlaten. Kind krijste heel hard om mamma, was compleet overstuur. Moest buiten de jas nog aan doen terwijl het flink vroor. Man liep snel weg met het krijsende kind met de jas half aan toen hij mij aan zag komen.

Hier gaat iets helemaal niet goed. Volgens mij is er al hulp bij betrokken. Ik wil het gezin niet in de problemen brengen, maar maak me echt zorgen om het kind.

rare discussie

..of tenminste, ik vind het een rare discussie! Wij schreeuwen thuis helemaal niet tegen elkaar en verbaas mij erover dat sommige mensen het wel acceptabel vinden, of dat kinderen er zelfs iets van kunnen leren over emoties tonen.

Ik heb heel, heeel erg zelden de neiging om mijn stem te verheffen tegen iemand en dan zeker niet tegen mijn man of kinderen. De keren dat ik heb geschreeuwd tegen iemand zijn op 1 hand te tellen, en dan was het nog tegen een vreemde die mij zeer onheus had bejegend en toen was ik echt héél héél boos. Mijn man verheft ook nooit zijn stem, die wordt zelfs nooit boos. Als ik boos ben (ben ik niet snel) ga ik eerder huilen dan roepen of schreeuwen. Zelfde geldt voor grof taalgebruik. Daarvan heb ik heel soms de neiging om het te gebruiken, maar in het bijzijn van de kinderen (laat staan tegen de kinderen) hou ik me echt wel in. We kleineren de kinderen ook niet en behandelen ze ook niet op andere manieren negatief. Klinkt misschien vreselijk ideaal, maar echt, zo zijn wij.

Ik neem dus even aan dat Jip heus wel kan beoordelen hoe de buurman zijn stem verheft tegen zijn (kleine) kinderen. Naar mijn idee is er niet echt een 'vriendelijke' vorm van tegen je kinderen schreeuwen. Maar wat doe je ertegen....ik vind dat wel lastig. Het is ook een beetje, hoe is je band met die mensen? Vind je ze aardig, of helemaal niet? Als je ze aardig vindt zou je ze misschien voorzichtig kunnen aanspreken erover, maar als dat geen of averechts effect heeft, ben je verder van huis. Wanneer is het 'erg genoeg' om je zorgen ergens te melden?