Bijdehante zoon

Voorbeelden

Wat zegt hij zoal? Zijn het afwijzende reacties op verzoeken o.i.d. of geeft hij juist jullie opdrachten? Ik vind zelf niet snel iets brutaal, maar weet dat sommige ouders 'nouhou, wat een onzin' of 'jahaa, ik doe het zo' al brutaal vinden.

met het afnemen

van zijn telefoon ga je op de beheersbaarheid van het probleem zitten. Hij leert er niet van, behalve dat jullie (nu nog) sterker/machtiger zijn dan hij. Waarschijnlijk weet je dat bewust of onbewust heel goed en voelt het daarom niet goed.
Ik zou meer proberen om toch de discussie aan te gaan. Maar niet te veel inhoudelijk, meer op de gevoelsmatige kant: zeg hem dat hij een bepaald gevoel oproept door iets op een bepaalde manier te zeggen en diep dat verder uit. Zeg op een bepaald moment ook dat je geïrriteerd bent door de manier waarop het gesprek verloopt en dat je daarom er verder niet inhoudelijk op in wil gaan. Het is van belang dat hij echt gaat begrijpen wat je bedoelt.

Anderzijds geeft het te denken dat hij heel goed weet dat hij op die manier niet tegen andere volwassenen spreekt. Dat zou betekenen dat hij precies weet wat respectvol is en wat niet. Maar, mocht het inderdaad zo zijn dat leerkracht en andere volwassenen waarmee hij veel in aanraking is dit niet herkennen, dan zou je toch eerder moeten denken aan een probleem in de relationele sfeer; m.a.w. heeft hij gewoon niet genoeg respect voor jullie.

Luchtig

Dat dacht ik al, ik vind de voorbeelden niet zo schokkend Ik zou daar luchtig op reageren. Waarschijnlijk heeft hij ook wel gelijk en zijn jouw tafelmanieren ook niet altijd volgens het boekje. En dat van die kindermishandeling is waarschijnlijk gewoon een grapje. Ik stel regelmatig voor om de kindertelefoon te bellen als ze mij ervan beschuldigen iets heel oneerlijks te doen. En die juf, daar heeft hij vast een vreselijke dag door gehad. Kopje thee?
Als hij nu echt eens iets kwetsends of onfatsoenlijks zegt kun je hem erop wijzen dat het heel vervelend is hoe of wat hij zegt, en dat hij dat maar beter niet buiten de deur kan doen (en ook niet in huis).

Tekst

Tien jaar. Ik zou me afvragen wie hij hier zit na te doen? Kan een (jong)volwassene zijn, of jongens onder elkaar, met uitdagend en bot taalgebruik. Meld je zoon dat waar hij dat soort taalgebruik ook opdoet, het is niet respectvol en je wilt het thuis niet horen. Liever denkt hij even na voor hij wat zegt. Het is niet leuk. Elders wordt er misschien positief op gereageerd maar thuis niet.

Mijn advies

Probeer het in het positieve te trekken door regelmatig de vraag te stellen: "Hoe zou je dat vriendelijk kunnen zeggen?"

Die laatste

Ik vond de laatste opmerking, over de juf, vooral grappig en inderdaad bijdehand, maar niet brutaal of zo. Behalve als hij dit tegen de juf zelf had gezegd, dan wel.
Dat over kindermishandeling zou goed waar kunnen zijn, vind ik ook niet erg schokkend. Bij de eerste opmerking zou mijn kind inderdaad ook wel wat terug krijgen, vooral door de toon waarop.
Over het algemeen vind ik het dus nog wel meevallen wat hij zegt. Hij is wel slim, dat hij al weet wat kindermishandeling is en wat hormonen zijn. Hij zal vooral aan het uitproberen zijn tot hoe ver hij kan gaan bij jullie. Dat doe je alleen in een veilige situatie en niet bij vreemden.
Ik zou het gesprek met hem blijven aangaan over wat je echt te ver vindt gaan, wat het met jou doet etc. Ergens zal het kwartje dan wel gaan vallen. Mogelijk is hij ook vroeg met puberen, want ik vind die eerste opmerking ook echt wel een puber-opmerking.

Wat ik zou doen

Is hem vertellen dat ik het leuk vind dat hij zo scherp is maar de manier waarop hij hem gebruikt het niet leuker maakt om hem bij een gesprek te hebben. Rustig in een gesprek. Uitleggen hoe dat werkt in een gesprek, war voor effect zijn gedrag heeft. En de keren daarna dat hij zoiets doet, alleen iets zeggen in de trant van ‘dat dus’ en het (en dus hem) verder negeren. Als hij een prettige bijdrage levert aan hef gesprek wél op ingaan en bewust op een positieve manier.

Brutaal

Ik vind het ook heel brutaal. Geen van mijn kinderen zou durven zo tegen mij te spreken. Dat zou niet eens bij ze opkomen.
Wat ik me wel afvraag is hoe het zo ver is gekomen. Het is heel lastig om gedrag bij te sturen als het eenmaal uit de hand is gelopen. Het is een stuk makkelijker om te voorkomen en om te corrigeren als ze beginnen met iets uit te proberen.
Wat je nu zo kunnen doen is sowieso een goed gesprek aangaan. Het is heel belangrijk voor kinderen om te weten hoe ze beleefd kunnen reageren, hoe ze op een nette manier hun mening kunnen uitten en dat er verschil is in hoe je tegen verschillende mensen spreekt. Dat wat met hun vrienden onderling okay is niet okay is als je het tegen je ouders zegt.
En inderdaad straf geven als hij expres brutaal is. Kinderen proberen soms de grenzen uit.
Bij brutaal gedraag aan tafel of slechte tafelmanieren stuur ik de kinderen altijd gewoon van tafel.

Tegen in gaan

Wel tegen ingaan (c.q. rustig uitleggen waarom dit soort opmerkingen niet handig zijn), maar niet straffen. Straf zal bij hem het idee geven dat hij zijn mening niet mag geven. Terwijl je hem eigenlijk zou willen leren zijn mening wat tactischer te ventileren.

Geef vooral zelf het goede voorbeeld. Misschien laten jij en/of je partner je ook wel eens wat minder tactisch uit over anderen? Mijn man heeft daar achter het stuur nogal een handje van, om niet erg politiek-correcte benamingen te gebruiken voor medeweggebruikers, zeg maar. Die spreek ik daar net zo goed op aan

En inderdaad: niet straffen, wel blijven uitleggen wat/waarom je iets niet prettig vindt en hoe hij dat anders zou kunnen verwoorden.

interessant

Ik zou het ook niet waarderen als mijn kinderen zo zouden praten, maar ik merk dat er hier mensen zijn die het niet zo erg vinden. Zo op papier is de tekst inderdaad niet heel schokkend, maar ik kan me helemaal voorstellen dat de manier waarop dat gezegd wordt veel uitmaakt.

Ik vraag me net als Kyana af hoe het is gekomen, is hij al langere tijd brutaal tegen jullie? Hij zegt dat hij niet zo tegen andere volwassenen praat, dus hij weet wel degelijk dat zijn gedrag niet netjes/aardig is. En ik trek hier -misschien te kort door de bocht- de conclusie uit dat hij te weinig respect heeft voor jullie. Vooral de opmerking over kindermishandeling vind ik die kant op gaan.

Kan het zijn dat jullie als ouders elkaar wel eens openlijk afvallen? Dat neemt een kind makkelijk over natuurlijk. Zijn jullie wel consequent? Doe je altijd wat je hebt beloofd (zowel leuke dingen als straf, zijn jullie het eens met elkaar of mogen sommige dingen niet van papa maar wel van mama) Of is hij misschien teveel verwend; kan het zijn dat hij jullie ziet als bedienden, of krijgt hij zomaar/dure spullen? Hij heeft bijvoorbeeld al een telefoon op zijn 10e. Overigens, zoals je zelf al aangeeft lijkt mij het afpakken van de telefoon geen passende straf. Ik zou hem eerder wegsturen van tafel als hij zo doet. Dan straf je hem op zijn gedrag: als hij niet aardig/sociaal kan doen, dan hoort hij er nu even niet bij. Hij kan weer terugkomen als hij weer respect toont. Of als hij het heel bont maakt, dan gaat een bepaalde activiteit niet door die je speciaal met hem zou ondernemen: waardeert hij jullie niet als ouders? Nou, dan gaan we toch niet naar die leuke dierentuin/trampolinepark o.i.d.?
Maar ik weet niet of mijn tips werken... ik heb zelf die ervaring niet met mijn kinderen, maar ik denk dat ik het zo zou doen.

En heb je nog andere kinderen? Hoe reageren die?

Kyana

Volgens mij ben jij heel streng. Zeggen je kinderen ook u tegen je? En ben jij iemand die ‘pfff, jajaa, ik zei toch dat ik het zo doe’ ook brutaal vindt?

"zou jij het leuk vinden als..."

Heb je die al geprobeerd: Zou jij het leuk vinden als wij of andere mensen zo over jou praten?

Interessante reacties

Heb alle reacties met interesse gelezen. Reactie van Anne-J (wie doet hij na) zet mij aan het denken. Hij kijkt namelijk vrij veel filmpjes op YouTube van vloggers, brugklas, en dat soort meuk. Zou zomaar kunnen dat hij daar inspiratie opdoet.

Er met hem over praten, spiegelen (hoe zou jij het vinden als...) etc doen we. Maar dat helpt dus niet voldoende. Verder is onze relatie met hem goed, en heb ik niet het idee dat hij al begint te puberen. Hij is wel erg gevoelig voor kritiek, mogelijk dat zijn manier van reageren soms ook voortvloeit uit het gevoel dat ie het niet goed doet (aanval is de beste verdediging, zeg maar...).

Minder nadrukkelijk of iets neutraler reageren op wat hij zegt zou misschien wel een goed idee zijn. Want met name ikzelf stoor me echt flink hieraan en laat dat ook best duidelijk merken. Zijn vader heeft wat dat betreft meer geduld en incasseringsvermogen. Wij puzzelen ff nog verder.

vloggers

Ja, dat zou best wel kunnen. Ik ken iemand die brutale briefjes van haar dochter kreeg in de trant van Dagboek van een muts. Op een bepaalde manier vind ik veel media die op de jeugd zijn gericht wat minder sympathiek. Er zit vaak een toontje in van elkaar de maat nemen, afzeiken. Zelfs in op zich verder leuke tekenfilmpjes valt het me op.
Daar hadden wij vorig jaar met onze oudste die in groep 8 zat discussies over, die een mening begon te krijgen over van alles. Op zich mag hij best zijn eigen mening hebben, maar overal zat zo'n oordeel in. Ik kon er niet precies de vinger op leggen want het ging best subtiel, geen grof taalgebruik bijvoorbeeld. Volgens hem praatte 'iedereen' zo met elkaar en toen ik een keer in de klas was voor het een en ander om te helpen viel me dat gelijk op. Zelfs de juf had iets venijnigs, verwijtends over zich terwijl ik dacht, moeten we nou zo met elkaar omgaan.

De voorbeelden die je gaf

Ik vind de voorbeelden die je gaf eerder aanleiding voor een verder inhoudelijk gesprek. Zijn gedrag is stoer en uitdagend, maar wat als je serieus ingaat op zijn opmerking? Bijvoorbeeld bij die juf en die hormonen, dat dat inderdaad het geval kan zijn en hoe hormonen bij veel mensen invloed kunnen hebben op gevoel en gedrag? En dat dat heel natuurlijk is?
Bij dat gevalletje mes en vork kun je zeggen dat je dat misschien zelf inderdaad ook niet altijd doet, maar dat je streven is van hem een goed en netjes functionerend volwassene te maken. En je mag soms met je handen eten (alles met een K mag je kluiven, wij eten hier thuis dus Katat en Kannekoeken ), maar heel veel dingen zijn niet geschikt om met de hand naar binnen te werken.
Enz. Ik denk dat je het gedrag dan uit "het stoere" trekt.

Phryne Fisher

Of ik heel streng ben weet ik niet. De kinderen vinden soms van wel. Ik vind het zelf wel meevallen. Ik ben wel een beetje streng. Dat is soms ook wel nodig.
Mijn kinderen zeggen geen u. Niet dat er iets mis is met u zeggen. Ik zeg zelf wel u tegen mijn ouders. Ik heb dat nooit als vervelend ervaren. Met de kinderen is het anders gelopen omdat hun vader dat niet gewend was en dus werd het automatisch jij. Dat vind ik ook geen probleem. Ik ervaar het als normaal dat mijn kinderen jij tegen mij zeggen maar ik zou het wel moeilijk vinden om mijn ouders jij te noemen.
Dat voorbeeld wat je noemt vind ik inderdaad brutaal. Je kan het ook op een andere manier zeggen: dat doe ik straks even, of als ik dit heb afgemaakt dan doe ik het...
Ik spreek zelf ook niet op die manier tegen mijn kinderen als ze mij wat vragen. Sowieso spreek ik tegen niemand op zo'n toon. Dat hoeven mijn kinderen dus ook niet bij mij doen. Natuurlijk zijn ze soms minder beleefd dan ik zou willen en dan zeg ik er zeker wat van.

Tsja

Dat is wel een beetje een keerzijde van onze opvoeding, kinderen zijn ook wel assertief tegenwoordig. En dat moeten ze dan ook nog leren en daar gaat dan nog wel oefening in zitten en er komt nogal wat onbehouwen ge-oefen bij kijken.
Maar goed, ik moet zeggen dat ik collega's van me ook wel vaker over- assertief vind hoor...(grens met agressief is dunnetjes soms)

Ik vind de genoemde voorbeelden niet schokkend. Het voorbeeld over leerkracht vind ik (poging tot) humor. Misschien heeft hij echt wel moeite/last van haar gedrag en probeert hij het op deze manier te plaatsen/relativeren. Mijn kinderen praten nooit negatief over een ander, zelfs niet over leraren. Dat mag van mij best wel wat meer.
Tegen mij praten ze wel negatief, en ook over vader!
Dat zoon aangeeft niet zo tegen anderen te spreken vind ik ook niet perse negatief. Hij voelt zich bij zijn ouders blijkbaar veilig genoeg wel eerlijk te zijn. Ik zie daar toch ook de positieve kanten van in al kan ik het zelf ook niet altijd waarderen.

En dat voorbeeld over kindermishandeling, tsja, misschien ging het om een draai om de oren. Prima dat kinderen dat nu niet meer pikken.
Respect, uiteraard. Maar wel van twee kanten, en van ons uit moet goed voorbeeld komen.

Is dat alles

Ik vind dat verdomd slimme antwoorden . Mijn zoon is 6 en wij bv niet met mes en vork eten en hij moet het wel dan zegt hij ook jullie doen het toch ook niet . Geef hem dan eens ongelijk .ik vind het prachtig dat ze voor zichzelf op komen . In deze tijd heb je dit nodig . Ik dacht eerder dat hij scheldwoorden gebruikte . Dat is niet .Hij zegt hoe hij het denkt . En dat moet kunnen thuis . Persoonlijk vind ik dit niet echt erg . Het is niet dat hij iedereen uit maakt. En al die dingen moet hij een keertje van iemand gehoord hebben . Hoeveel mensen zeggen er niet ik heb last van mijn hormonen . Kinderen horen dit . Als dit alles is dan zou ik er geen punt van maken . Hij doet het niet bij anderen . Dus dat is mooi. Al mogen ze gerust met anderen ook in decusie gaan als ze het ergens niet mee eens zijn vind ik of ze lopen gewoon over je hoofd . Zelf volwassen kunnen het mis hebben . Ik ken andere soort tieners .

afdwingen of niet

Wat jij beschrijft vind ik vrij normaal gedrag voor een negenjarige en in ieder geval heel gemiddeld gedrag voor een negenjarige.

Ik denk dat er grosso modo twee manieren zijn om op te voeden. Laat ik het ik ben de baas en we werken samen noemen. En natuurlijk zijn er heel veel tussenvormen.

Ik ben de baas is ik weet het beter, ik stel de normen en jij kind / werknemer moet gehoorzamen en respect tonen en als je dat niet doet ben je brutaal, heb je een grote mond of ben je bijdehand. Baas zijn wordt vaak afgedwongen met repressie. Dus als jij niet wilt dat je negenjarige de komende tien jaar met zijn ogen rolt, dan moet je dat verbieden en de straffen opvoeren. Misschien rolt hij dan achter je rug met zijn ogen, maar niet in je gezicht.

Zelf boek ik meer resultaten met we werken samen. Dat wil niet zeggen dat er geen dingen zijn die jij beter weet (een vaccinatie of een tandartsbezoek is niet optioneel) en al zeker niet dat je alles over je kant laat gaan. Maar de boodschap is dan niet ' dat is brutaal, dat is fout, dat wil ik niet en anders krijg je straf', maar ik vind het vervelend. En ook laten zien waar het waar is. Misschien eet jij soms zonder mes. Omdat je ook wel eens niet oplet of omdat dat bij bepaald eten niet hoeft. Daar kan je het prima over hebben. Je kunt ook zeggen. ' goed punt, maar je kunt het vast ook vriendelijker zeggen'.

Grappig genoeg heb ik die al een paar keer terug gekregen "kan je dat niet anders zeggen mama" en dat is waar natuurlijk, ik ben soms ook ongeduldig of onredelijk.

Geen idee of het iets voor jou is, maar bij ons werkt het goed omdat je niet in een strijd komt.

Sanne

Bij ons is de voornaamste 'strijd' de strijd tussen beide kinderen. Helaas helpt het weinig om dan als ouder te zeggen dat je het 'vervelend' vindt dat ze elkaar lopen te treiteren en over de grond rollen. Het enige wat echt lijkt te helpen is de partijen te scheiden. De een boven en de ander beneden. (of ze voor de TV te zetten, maar daar zijn wij dan weer niet zo'n voorstander van). Dus die samenwerking lijkt me prachtig, maar ik heb moeite met de toepassing.

Als ouder van 1 kind ben ik in deze een stuurvrouw aan wal.

Ik ben er zelf wel één van zes. Onze ouders lieten ons vrij veel uitvechten, maar of dat altijd het beste was? Als ze al wat ouder zijn, zou ik wel benieuwd zijn wat ze er zelf van vinden. Vinden zij het vervelend? Wat zou volgens hen helpen?

Ik heb best vaak versteld gestaan van de oplossingen van onze dochter, plus dat ze dan gemotiveerd was om het na te leven natuurlijk. Maar zoals gezegd: stuurvrouw aan wal!

stoerdoenerij

ik denk dat hij lekker aan het testen is. En bij wie kan dat beter dan bij je ouders? Beetje stoer doen, beetje uitdagen, bepaalde toon. Vreselijk irritant kan dat zijn. Bij mijn zoon werkte het wel om lichtelijk ongeïnteresseerd te zeggen (maar met duidelijke blik op het gezicht) iets van: Gast, kun je nu even normaal doen? Beetje zelfde 'stoere' taal.

Phryne Fisher

Ik ben het eens om het luchtig te houden. Die kleine rakkers horen van alles maar weten het nog niet in de juiste context te plaatsen. Maar ze weten donders goed wat wel en niet mag, en spelen er op die leeftijd mee. En ze kennen jouw lichaamstaal natuurlijk ook van haver tot gort. Je zou kunnen proberen het over een heel andere boeg te gooien, dat als hij die opmerking maakt over de hormonen van juf (en ergens heeft hij misschien geen ongelijk..) jij hem vraagt: Schat, kun jij me even uitleggen wat hormonen zijn, ben ik helemaal vergeten..

Sanne

"Als ouder van 1 kind ben ik in deze een stuurvrouw aan wal."

Als er eentje weg is is de ander een schatje, echt waar!

"Ik ben er zelf wel één van zes. Onze ouders lieten ons vrij veel uitvechten, maar of dat altijd het beste was?"

Ww hebben er zelf ook last van. Herrie in huis, herrie op de achterbank van de auto...

"Als ze al wat ouder zijn, zou ik wel benieuwd zijn wat ze er zelf van vinden. Vinden zij het vervelend? Wat zou volgens hen helpen?"

Ik zal het er weer eens met ze over hebben

Sanne

Meen je serieus dat je het normaal vind dat een 9 jarige zo praat? Tegen zijn ouders? Dat kinderen met hun vriendjes onderling stoer doen snap ik. Echter tegen volwassenen slaan ze toch hopelijk een andere toon aan. Het is inderdaad wel wederkerig. Een kennis snauwt vaak tegen haar kinderen en spreekt op een commanderende toon. Dat hoor je dan inderdaad terug bij de kinderen. Wat dat betreft spiegelen kinderen je natuurlijk wel.
Zelf probeer ik altijd beleefd tegen de kinderen te spreken. Dat spiegelen ze ook wel terug inderdaad. Het blijven natuurlijk kinderen en soms proberen ze ook wat uit.

De tip om ze te vragen uit te leggen wat ze zeggen is een hele goede. Soms gebruiken ze inderdaad woorden die ze helemaal niet begrijpen.

In jouw opvoedcategorie pas ik waarschijnlijk meer in de eerste categorie. Natuurlijk overleg ik regelmatig met de kinderen maar uiteindelijk ben ik de baas.

Kyana

Ik heb het er nog even weer bijgepakt

"Bijvoorbeeld als we zitten te eten en ik vraag hem om z’n mes te gebruiken: ‘Pff, alsof jij zelf altijd met vork en mes eet!’ (op verachtelijke toon)."

In de eerste plaats zou ik nooit vragen om een mes te gebruiken, ze eet maar zoals ze wil. Maar als ik bijvoorbeeld geïrriteerd zou zeggen dat ze het licht aan had gelaten in de wc, zou ik zo terug kunnen krijgen dat het niet op zo'n toon hoeft, of dat ik het licht ook vaak aan laat. En als dat waar is zeg ik dat ook. Sorry, ik snauw omdat ik moe ben. Of ja, ik laat het licht ook vaak aan, dat zou ik ook niet moeten doen.

"Of tijdens een praatje over hoe het er vroeger bij mijn man thuis aan toe ging ‘Zo, ik noem dat kindermishandeling. Dat hoeven jullie bij mij niet te proberen want dan bel ik de kinderbescherming’. "

Daar zie ik nou echt helemaal geen kwaad in, maar vooral een goede aanleiding voor een gesprek. Wat is kindermishandeling, hoe dachten ze vroeger over opvoeding, wat mag wel en niet, hoe is de maatschappij veranderd enzovoort.

Of, ook vandaag gebeurd: ‘de juf was chagrijnig zeg. Die zal wel weer last gehad hebben van haar hormonen’ (de juf is zwanger).

Ook daar, als het serieus is, aanleiding om te praten over zwangerschap, hormonen et cetera. Het je je dan voelt. Hoe kort je lontje kan zijn. Hoe dat ook voor pubers zo kan zijn.

Ik vind weerwoord prima. Minachting (anders dan een beetje dollen) zou ik wel lastig vinden, maar daar zou ik het dan ook over hebben. Bij ons werkt dat, maar niet alle kinderen zijn hetzelfde natuurlijk.

Sanne

Heb jij wel eens gedacht aan een functie als supernanny?

Afzeiken

Ik vind de term 'afzeiken' een betere benaming dan brutaal. Misschien kun je dat ook tegen hem gebruiken: je bent (weer) aan het afzeiken. Dat geeft voldoende aan hoe je zijn opmerkingen waardeert en waarom je er verder geen aandacht aan wil besteden.
Afzeiken vind ik bijvoorbeeld dat je de reactie van de juf terug brengt tot haar biologische situatie. Er kunnen heel veel meer redenen zijn waarom de juf die dag vervelend was, inclusief zijn eigen gedrag op school. zo'n opmerking probeer ik dan te vertalen naar een opmerking over een mannelijk persoon. 'Hij heeft vannacht zich zeker niet kunnen uitleven'; of zoiets.
En de opmerking over kindermishandeling betekent dat hij zijn opa en oma dus kindermishandelaars vindt.
Maar ik kan me voorstellen dat je meestal niet zo snel bij de hand hebt waarom zo'n zeik-opmerking zo zeikerig is.
Ondertussen zijn er op allerlei media genoeg voorbeelden te vinden van afzeikgedrag, ook bij sommige journalistieke producten op televisie, bijvoorbeeld. Wellicht helpt het hem om dan ook op te merken dat het afzeiken is wat mensen doen, zodat hij een breder beeld krijgt van het onwenselijke gedrag.
Hij is nog jong genoeg om dat dan weer mee te nemen in zijn eigen ontwikkeling.
Opmerkingen in de zin van 'dat doe jij ook niet' zullen vaker voorkomen. Op zich is het goed als kinderen ook gaan reflecteren op de opvoeding van hun ouders en daar hun vragen bij stellen. Het hoort bij ouder worden. Leuk is het niet, maar ouders blijven gelukkig niet altijd heilig. Op een dag ontdekken kinderen dat ouders gewone mensen zijn.

Tsjor