Ben ik te streng? Grenzen stellen....
beste allemaal,
Ik ben een hardwerkende moeder van 3 kinderen (leeftijd 7-12jr). Zoals meer van jullie werk ik bijna fulltime (90%), ga ik bij thuiskomst meteen koken, eet met de kinderen aan tafel en maak huiswerk met ze. (Mijn man doet hier overigens de helft van, dus wat dat betreft mag ik niet klagen.)
Na het eten en huiswerk staren de kids het liefste naar een beeldscherm. Ze zijn dan niet echt gezellig en moeilijk te mobiliseren/communiceren.
Als ze dan naar bed moeten, willen ze opeens wel van alles doen/delen/praten. Herkenbaar misschien.
Ik ben zelf iemand die na een lange dag rust nodig heeft. Ik heb het echt nodig om even helemaal niets te hoeven of praten. Ik kan me eigenlijk pas echt ontspannen als de kids in bed liggen en ik weet dat ik de komende uren niets meer hoef. Ik kan me moeilijk ontspannen als ze nog in de huiskamer zijn.
Ik heb nu pasgeleden de regel gesteld dat ik tot 20:15 voor iedereen beschikbaar ben, wil praten, badderen, spelletjes doen etc etc, maar dat ik na 20:15 niets "moederachtigs" meer doe (behalve dan natuurlijk wel een nachtzoen in bed, maar niet meer voorlezen oid). Ik herinner de kids hier meerdere malen aan voor die tijd, maar toch is vooral de oudste boos en teleurgesteld als ik om 20:45 weiger om nog voor te lezen of nog naast het bed te komen kletsen.
Ik ben hier best wel streng in, vind dat ik haar duidelijk heb gewaarschuwd, maar voel me er dan toch niet fijn bij. Ik wil nl ook niet dat ze denkt dat ik niets met haar wil doen/zij hard werken is.
Vandaar dus mijn vraag: ben ik onredelijk dat ik deze grens stel? Leer ik mijn kinderen om rekening te houden met anderen, of leer ik ze dat er een grens zit aan mijn liefde? ( wat ik niet wil....)
Wat denken jullie?
Ik heb er ook heel erg aan moeten wennen
dat de kinderen steeds langer op waren. Er wordt langer een beroep op je gedaan en op je sociale kant. Onze kinderen hoefden na een bepaalde leeftijd niet meer worden voorgelezen dus dat scheelt. Maar onze kinderen zijn allemaal avondmensen dus gaan in weekeindes en vakanties net zo laat naar bed als wij.
Helpen met school gaat soms wel langer door dan we willen, maar dat vinden we te belangrijk om niet te doen. Een goed gesprek gaan we ook niet uit de weg op de late avond omdat dat vaak het moment is dat het komt.
De woonkamer off limits verklaren doen we nooit. We gaan ervan uit dat dat grmeenschappelijk terrein is en dus voor iedereen toegankelijk.
De enige uitzondering die we maken is dat we soms regen de kinderen zeggen dat ze na een bepaald moment op de avond niet meer op de badkamer terecht kunnen. Dan zitten we samen in bad. Ze heb en dan wel uitgebreid de gelegenheid om vooraf de badkamer te gebruiken. En er is nog een tweede wc dus tijdens onze badsessie hoeven ze niets op te houden 
.
Aagje
VO en daarna
De leeftijd VO en de paar jaren daarna vond ik het lastigst, omdat ik naast afspraken buitenshuis voornamelijk thuis werkte. Als de laatste de deur uit stapte, kwam de eerste alweer binnen. Natuurlijk is dit een leeftijdsgroep die zich uitstekend zelf kan redden, maar als je als moeder eigenlijk graag even tijd wilt maken voor thee en een 1-op-1 praatje, krijg je heel rommelige dagen. Daarnaast de mantelzorg voor mijn bejaarde moeder die toen nog in hetzelfde dorp woonde.
Onze kinderen gingen niet snel op kamers, oudste werkte in de zorg (onregelmatig), en ze zijn met z'n vieren.
Ik heb in die jaren een paar keer gedroomd dat ik in ons huis een slaapkamer ontdekte die ik eerder nooit had gezien.
Nou ja, het is allemaal geschiedenis. en ik kan nu kiezen in welke lege kamer ik iets voor mezelf wil doen 
Om de beurt
Wij hebben om de beurt 'de late dienst'. Dan is het niet 'ik praat niet met je', maar wel 'vraag het maar aan papa'. Ik ga dan ook niet mee naar boven. Ik vind het ook wel fijn, na werken, reizen, samen eten: even 'uit' kunnen staan.
Wandelen
Als mijn man en ik samen wat willen bespreken maken we vaak even een ommetje. Dan kunnen we in alle rust alles bespreken.
Of we gaan in de keuken zitten en doen de deur dicht naar de woonkamer.
Of gewoon op onze slaapkamer.
Tegenwoordig heb ik ook mijn'room of one's own' dus nu speelt het niet meer zo.
Maar in ons vorige veel kleinere huis gingen we dus vaak even wandelen. En die gewoonte is blijven hangen. Nog steeds bespreken we vaak zaken op die manier. Ik vind dat prettig (en gezond)
En om nou te zeggen dat we elke avond volop spannende zaken te bespreken hebben die de kinderen niet mogen horen kan ik ook niet zeggen.
Meestal zitten we dus gewoon in de kamer en kan iedereen aan het gesprek deelnemen (of niet)
In elk geval zou ik het heel ongezellig vinden en ook onaardig naar de kinderen toe als we ze elke avond weg zouden sturen naar hun eigen kamers.
Goed idee, dat wandelen
Beweging, privacy, buitenlucht, onverdeelde aandacht voor elkaar. Ontspannend. je bent makkelijker openhartig doordat je elkaar niet steeds aankijkt en naast elkaar loopt.
