Ben ik te streng? Grenzen stellen....

Reactie

@kenfan : seriously? Ongeloofwaardig (en dieptreurig?). Zo had ik m nog niet bekeken, maar nee, ik ben niet van de Margriet of de Libelle......

@ Triva: je hebt natuurlijk gelijk, het is niet de hele dag, maar wel vanaf het moment dat ik de deur binnenkom. Het zegt meer iets over mijn beleving dan over de realiteit misschien. Het voelt voor mij wel als constant ben ik bang....

@ Flanagan, dit is idd de verdeling die we hebben, ik breng de jongste, die is het meeste werk maar is ook het vroegste klaar. Toch is mijn oudste teleurgesteld dat ik niet evenveel tijd met haar doorbreng (ze begrijpt dus niet dat ik wel van 19:30-20 voor kan lezen, maar liever niet meer van 21-21:30).als mijn man de oudste twee heeft gedaan, willen zij nog steeds dat ik kom....
@hanne: zoals jij het beschrijft is het precies: ik ben best soepel maar als ze eerst een uur zonder boe of bah tv kijken, ondanks herhaaldelijk vragen of ze nog iets willen, en dan om 20:30 opeens bedenken wat ze allemaal nog willen doen/ bespreken, heb ik daar weinig zin in. Vandaar dat ik, zoals Onder andere Vivianne al aanraadde, vanavond om 19 u de tv uitga zetten en een gesprek ga beginnen.
Los daarvan ga ik proberen ook mijn rust te vinden als ze naast me zitten. Is natuurlijk niet heel gezond als ik dat niet eens kan......
Ben benieuwd!

June

Ja inderdaad, ze kamt zelf. Is overigens sowieso heel zelfstandig. Maar heeft dan wel het liefste dat ik erbij sta en ernaar kijk.... (En is dus teleurgesteld als ik zeg dat ik straks wel even een zoen kom geven ipv het hele bedritueel live mee te maken )

Ik zou ook afwisselen

Je oudste dochter heeft vast ook moeder-dochter dingen die ze wil bespreken. Dan kun je beter een verdeling hebben over de week wie welk kind naar bed brengt. Zo kun je ook zorgen dat elk kind geregeld extra tijd krijgt.
Kijken naar het tanden poetsen en haren kammen van een twaalfjarige zou ik mee stoppen. Maar dat gebeurt misschien vanzelf als jij ook geregeld haar naar bed brengt (zonder ander kind in de buurt)

Anouk

Ja, dat heeft mijn zoon (11) dus ook. Er is werkelijk geen enkele reden waarom ik er per se bij moet zijn als meneer zich klaarmaakt om naar bed te gaan. Dat kan-ie zelf. En het is ook niet zo dat hij me belangwekkende dingen te melden of te vragen heeft. Maar nee, ik moet mee. 't Is niet dat ze verder naar je luisteren of zo, maar ze hebben kennelijk graag publiek. Ik zal vast wel gevleid moeten zijn, maar dat wil niet altijd erg lukken eerlijk gezegd

Groeten,

Temet

Het gaat om samen zijn

Niet omdat er perse veel belangwekkends te melden valt, of omdat je kind iets niet alleen kan. Ze vinden het gewoon fijn dat je er even bent. Waardeer dat !! Veel contact is zakelijk bezien niet perse ' nuttig'. Het is echter wel van grote emotionele waarde.

Ik herken wel dat grenzen stellen waarop TS doelt. In de tijd dat onze kinderen klein waren, geb ik een fase gehad dat ik na half negen niemand meer in beeld wilde hebben omdat ik behoefte had aan alleen-tijd. Oudste was toen zoiets als die van TS. Maar dat werkt hooguit even, mettertijd gaan ze steeds later naar bed, vast zelfs wel later dan jij als moeder zelf.
Het is handiger een plek in huis in te richten waar je je even kunt terugtrekken dan een tijdslimiet te stellen.

Ik vind dat het niet uitmaakt of je veel buitenshuis werkt of veel thuis bent. In beide gevallen geldt dat je behoefte kunt hebben aan tijd en ruimte voor jezelf.

Anouk

Ik vind dat een tikje manipulatief, die teleurstelling, en ik zou dat zeker niet belonen. Als zij gewoon even zelf(standig) haar toilet maakt, is er daarna nog ruimte om rustig op de rand van het bed moeder-dochter dingen te delen.

June slaat de spijker op z'n kop

Ze claimt je. Nu is het een kind dus dan mag dat ook wel, maar je kunt het wel kanaliseren.

Persoonlijk denk ik dat het je meer oplevert als je met het mam, maaaam, mamaaaaaa aan de slag gaat.
Ik ga ooit wel eens lekker op zolder zitten met een boekje of zeg dat ik nu echt even een heel kwartier niks wil. Dat helpt.

kern

Ik denk dat Ginny de kern van de zaak raakt. Een moeder moet er natuurlijk zijn voor haar kinderen maar hoeft zich niet te laten claimen door die kinderen.

Ik zou mijn kinderen overigens nooit iedere avond de woonkamer uit kunnen sturen (omdat het ook hun woonkamer is en ik me vreselijk ongewenst zou voelen als ik het kind was) maar dat is een andere discussie.

tijd dat je thuis bent

"Ik vind dat het niet uitmaakt of je veel buitenshuis werkt of veel thuis bent. In beide gevallen geldt dat je behoefte kunt hebben aan tijd en ruimte voor jezelf."

Maar toch, als je bijna voltijds werkt, dan zien de kinderen doordeweeks je wel maar ongeveer 3 uur per dag. Die 3 uur dat je live bij je kinderen in de buurt bent, moeten er ook nog andere dingen gebeuren als koken en misschien moet er nog iemand naar sport gebracht worden... dan blijft er netto, objectief gezien weinig tijd over per kind. Ik vind zeker dat je tijd voor jezelf moet hebben, maar het is de vraag waar je die tijd vandaan moet halen.

wouw

Dat lijkt me echt enorm bevordelijk voor de onderlinge band, om je pubers in de avonden te weren uit de gemeenschappelijke delen van het huis.

Misschien hebben mensen die dat doen heel vervelende kinderen, die geen aangenaam gezelschap zijn? Het is wel een manier om ze dan ook snel het huis uit te krijgen natuurlijk.

Ik vind het zo triest klinken...

heel eerlijk

heeft het mij ook wel wat gekost om om te schakelen, mn naar de tijd dat ze later dan mij naar bed gaan, dus dat ik de gemeenschappelijke ruimtes niet meer zonder kinderen heb.
Op dit moment is dat vaak zo in weekends en vakantie.
Mijn kinderen zijn natuurlijk geweldig, maar ben zelf niet altijd zo sociaal. Ben graag alleen.
Mooiste zou zijn een eigen ruimte om terug te trekken, maar die hebben we niet.
Maar inmiddels ben ik er wel aan gewend hoor, en zijn de gestolen uurtjes alleen steeds een mooie verrassing. En ipv dat kinderen vragen/kosten, hoe lief ook, gaan ze toch veel meer geven. Lang niet altijd, en wanneer is onvoorspelbaar met pubers, maar ook dat heeft zn charme, al heb ik er aan moeten wennen.
En af en toe slaapt dochter bij mij en gaan we extra vroeg naar bed, zodat we nog even kunnen bijkletsen, omdat het er vaak niet meer zo van komt. Omdat ze idd zo laat naar bed gaat dat ik er niet meer uitgebreid bij kom.
Maar heel eerlijk mis ik ook wel de vaak uitgebreide naarbedgaan rituelen van vroeger.
Vaak doodvermoeiend (slecht slapende kinderen, erg gevoelig en soms druk) maar ik had ze nooit willen missen.

Avonden

Tieners gaan nu eenmaal later naar bed en ze wonen ook in het huis. ik zou het raar vinden om ze te weren uit de woonkamer. Vrij onaardig alsof het niet ook hun thuis is.
In ons huidige huis heb ik de luxe van een eigen studeerkamer om me in terug te trekken mocht ik behoefte hebben aan alleen zijn.
In ons vorige huis was dat er niet en had ik een hoekje in de slaapkamer gemaakt met een kleine tafel en een goede stoel waar ik kon zitten.
Dat vind ik een sympathieker oplossing dan kinderen uit de woonkamer weren.

Maar ik probeer 's avonds gewoon beschikbaar te zijn voor gesprekken. zeker voor tieners is dat vaak het moment dat ze wat met je willen bespreken.
Dus meestal zit ik wel in de woonkamer of de keuken of ben beschikbaar.

Alleen helpen met huiswerk doe ik liever niet meer 's avonds laat. Ik heb ook liever dat de kinderen hun huiswerk op een redelijke tijd afhebben dus dat probeer ik ook te stimuleren.

uit de kamer sturen

Ik stuur de mijne wel de kamer uit als ze keihard filmpjes zitten af te spelen op hun tablet of elkaar rennend achtervolgen. De woonkamer is een gemeenschappelijke ruimte, maar je moet geen last van elkaar hebben. Verder mogen ze er altijd zijn, behalve tijdens het huiswerk maken want dat blijkt niet te lukken met alle afleiding door andere mensen.

triest

"Een vriendin van mij, met oudere kinderen, heeft haar kinderen tot ze het huis uit gingen om half negen naar boven gestuurd. Ze mochten dan nog wat lezen, huiswerk maken of iets dergelijks, maar niet meer de ouders storen. Dat vond ik destijds nogal streng, maar nu begrijp ik het heel goed. Ik werk fulltime, ik sta vroeg op en moet dus op tijd naar bed, ik wil ook nog even ontspannen voordat ik zelf naar bed ga."

Ik vind dit eerlijk gezegd triest. Heel erg triest. Wat een boodschap geef je dan af aan je kinderen zeg. Ik vind het ook niets te maken hebben met 'streng'. Er ziet niets opvoedkundigs aan, het is puur vanuit de ouders beredeneerd. Ik ben de eerste die zal beamen dat je als ouder goed voor jezelf moet zorgen, maar toch niet op zo'n manier?! Ga dan zelf op tijd met een boek in bed liggen ofzo.

Maar ik vraag mij oprecht af wat er mis is gegaan als je het gevoel hebt op scherp te moeten staan als je eigen kinderen in de buurt zijn (terwijl het geen zorgenkinderen zijn, want dan kan het natuurlijk een ander verhaal zijn).

in middag ls tot 20.30 beschikbaar

Jongste moet hiervom half negen "van de vloer" en oudste om negen uur. Tot acht uur mogen ze hulp vragen bij huiswerk, dingen bespreken en zomaar aandacht vragen. Om acht uur kijken we journaal met een kopje thee en daarna kom ik nog voor die instopservice maar geen gesprekken mer of huiswerk vragen.
Dat van de vloer moeten op avonden voorafgaand aan schooldagen heeft twee redenen. Pubers hebben hun slaap nodig en als ouders hebben we ook tijd voor onszelf nodig. Dochter is 14 + en kan niet meer altijd meteen slapen. Toch vind ik dat ze boven moet zijn, geen beeldscherm en maar weinig licht aan om niet klaarwakker te blijven. Dat ze soms nog leest in een papieren boek vind ik prima. Dan kunnen wij als ouders ook nog iets kijken wat de kinderen niet willen zienbof iets bespreken zonder de kinderen in de buurt.
Op vrijdag en zaterdag zijn ze soms wel langer beneden maar als ze op zaterdag een vroege wedstrijd hebben gaan ze spontaan zelf eerder naar bed.
Het werkt hier vrij goed de kinderen weten wanneer wij beschikbaar zijn en houden zich daar meestal goed aan.
Als er iets is, niet lekker voelen, of geestelijke nood dan mogen ze altijd komen en dan schuiven we de eigen dingen aan de kant.

Naar boven sturen.

Ook wij hebben hier in huis lang de regel gehad dat "de woonkeuken" na 22:00 voor ons (lees Sindbad en vrouw) was. Mijn oudste was toen 16+, en wat hij boven ging doen moest hij zelf weten, maar hij wist wel dat die tijd voor ons was.

In de weekenden maakte ons dat niet uit, maar door de weeks op gewone werk en schooldagen was dat de regel.
en nee, de kinderen hebben hier geen trauma's aan overgehouden. Voor 22:00 was er tijd voor de kinderen, na 22:00 uur was de tijd voor ons.

titel vorige post

Inmiddels tot 20.30 beschikbaar. Kennelijk een verkeerd woord uit de balk gepikt op mijn t
telefoon.

Ik verwacht dat mijn beschikbaar tot misschien nog een half uurtje later wordt maar niet nog meer. Kinderen slapen graag genoeg. Fietsen iedere dag 20 km en gaan meestal vrijwillig naar boven.

hier

ben ik beschikbaar tot in naar bed ga. Wie na mij naar bed gaat krijgt geen instopservice .

Verder kun je genoeg momentjes voor jezelf nemen als je kinderen niet meer zo klein zijn overdag, daar hoef je kinderen 's avonds niet voor uit de woonkamer te bannen.

Woonkamer

Ik zie de woonkamer als een gezamelijk vertrek, zeg maar de gelagkamer van de herberg. Het centrale punt waar iedereen thuis is.
Dat houdt ook in dat er hier enige regels gelden om geen overlast te veroorzaken: geen harde telefoongesprekken voeren, maar 1 geluidsbron tegelijk (muziek of tv), bij meer geluidsbronnen koptelefoon en dat je zorgt dat je niet te veel zooi laat liggen.
Maar aan de andere kant is iedereen hier ook welkom ten alle tijden. Het behoort niet aan een enkele huisgenoot toe maar aan alle huisgenoten, of ze hier nu tijdelijk zijn zoals logees of voor langere tijd zoals mijn kinderen.
Het zou niet in me opkomen om hier iemand weg te sturen (behalve tijdelijk een kind dat zich misdraagt)
En als ik minder huisgenoten had gewild dan had ik a) met een andere man moeten trouwen (of helemaal niet trouwen) en b) geen of minder kinderen moeten krijgen.

En ik vind het ook wat ongezellig, juist de avonden zijn vaak heel leuk met grote kinderen, het huiswerk is af, alles is opgeruimd en dan kunnen we nog samen iets kijken of een spel spelen of wat kletsen. Zijn juist vaak fijne momenten. En ook vaak het moment voor een rustig gesprek.

Hier ook

gemeenschappelijk verblijf.
De jongste van 10 gaat rond 19.45 naar boven. Wordt door 1 van ons voorgelezen en in bed gestopt.
Dan komt nr 3 van 13 vaak naar beneden tot 21.15 - 21.30. Gezellig bakje thee drinken/ televisie kijken/ beetje bijpraten.
Dan komt nr.2 van 15 rond 21.00.-21.15 naar beneden, zelfde verhaal. Nog even samen kletsen.
Nr. 1 gaat dan douchen en komt tegen 21.45-22.00 nog naar beneden voor gezelligheid.
Dat wil niet zeggen dat ik niets voor mezelf kan doen. Maar wel dat we in elkaars aanwezigheid zijn.
Meestal is in elk geval 1 van ons thuis. Anders gaat t geloof ik ongeveer gelijk- drinken ze met elkaar wat. (verschuiven wel de bedtijden

We doen niets bijzonders; thee drinken en wat praten / televisie kijken/ boek lezen/ filmpje kijken enz. Toch wel waardevol. Juist dan ontstaan de leukste gesprekken met tieners. In het weekend - als ze thuis zijn- is het vaak veel later. Komt regelmatig voor dat we met de oudste 2 tot na twaalven leuke gesprekken hebben over politiek enzo.

Natuurlijk heb ik 's avonds ook wel eens geen zin. Dan kruip ik in bed met een boek. Ook prima.

In de eerste posting viel mij op dat je schrijft dat je kind je de hele dag zo claimt. Maar je werkt 90%, dus 4 dagen. Dan blijven er toch nog maar 3 over? En waarschijnlijk vallen die drie niet door de week- dus heb je dat geclaim toch ook niet hele dagen? Je ervaart het als claimen. Misschien is het ook de manier waarop je er naar kijkt wat je gevoel bepaalt.
Misschien is het juist goed om wat meer tijd voor ze vrij te maken, voor aandacht. Ze lijken er om te vragen. Misschien kun je leren er van te genieten ipv het gevoel te hebben dat ze jouw 'vrije tijd' inpikken. Of op die ene vrije dag in de week wat meer tijd voor jezelf vrij te maken- oplossingen zoeken voor praktische dingen (poetsen, boodschappen, koken enz). Zodat je dan even op wat op kunt laden. Dan krijg je misschien wat meer energie voor je kinderen.

Ik lees nu dat dit in veel gezinnen zo gaat. Als t werkt voor allemaal zal t wel oke zijn. 't Komt op mij wat neurotisch over. Enigszins kil. Aandacht op gezette tijden.
Ik zie het meer als 'leven' met elkaar, met elkaar optrekken. Hoeft voor mij niet in hokjes van tijd.

Tot 20.00 voor vragen beschikbaar

Om te voorkomen dat er rond 21.00 nog een huiswerk vraag komt waar we tot 22.00 mee bezig zijn. Uit school eerst "chillen" en dan tegen bedtijd aan huiswerk beginnen wil ik hier niet. Niet voor de kinderen en niet voor mezelf dan blijft er helemaal geen tijd voor mezelf over. Wat niet wil zeggen dat een vraag om 19.45 om 20.00 altijd klaar is. Huiswerk of andere nood daar kom je als kind op tijd mee, dat werkt het beste voor iedereen.

Kil en neurotisch

Zilver post#53 schreef:Ik lees nu dat dit in veel gezinnen zo gaat. Als t werkt voor allemaal zal t wel oke zijn. 't Komt op mij wat neurotisch over. Enigszins kil. Aandacht op gezette tijden.
Ik zie het meer als 'leven' met elkaar, met elkaar optrekken. Hoeft voor mij niet in hokjes van tijd.

Mijn reactie:
Ik merk dat ik er moeite mee heb met de kwalificatie "kil" en "neurotisch"

Weet je, er komt een tijd dat je je kinderen niet meer naar bed toe kan sturen en dat ze "moeten" luisteren. Een inwonende 18-21 jarige stuur je niet even naar boven om naar bed toe te gaan.

En ook een 16 tot 18 jarige is prima in staat om te bepalen wanneer ze wel of niet gaan slapen.

Terugkomend op die 18-21 jarige: als dat kind besluit om niet meer naar school toe te gaan, en vervolgens geen werk heeft (of van het ene parttime baantje in het andere parttime baantje rolt) en zijn ritme enorm aan het verzetten is, waarom zou ik dat niet mogen begrenzen?

Als hij zijn ritme aan het verzetten is van 13:00 wakker en om 4:00 in bed, moet ik daar dan in meegaan? En gezellig meedoen, terwijl man er om 5:30 uit moet om naar zijn werk te gaan? Wanneer is er dan tijd om voor ons als ouders "ongestoord" de dingen te bespreken die nodig zijn en waarbij het niet nodig is dat er een 18+er op de bank zit mee te luisteren?

En als de woonkeuken/kamer een gemeenschappelijke ruimte is, waarom is het dan wel goed dat een 18+er het ritme bepaald, en is het verkeerd als de ouders gaan begrenzen, en worden zij als "kil" en "neurotisch" gezien?

Ik vind het niet meer als normaal dat je met de behoeften van alle gezinsleden rekening houdt. Al mijn gezinsleden hebben hun eigen ruimtes waarin ze zich kunnen terugtrekken, ruimtes die van alle gemakken zijn voorzien. Ruimtes waarin ze helemaal eigen baas zijn.

Wij als ouders hebben een slaapkamer met een bed. Meer past er niet in. De woonkeuken is de gezamenlijke ruimte, en na een bepaalde tijd is die voor ons. Zodat wij als koppel tijd en ruimte hebben die wij nodig hebben om onze relatie goed te houden. Tijd en aandacht voor ons, zodat er voor de rest van de dag tijd en aandacht voor alle anderen is en kan zijn.

Huh?

Het ging bij anouk toch om kinderen tussen 7 en 12 jaar?
Niemand heeft het toch over kinderen van 21 die de hele nacht doorhalen?

Grenzen stellen

Dat is iets dat je doet vanaf jonge leeftijd in mijn ogen. Als ze jong al de dienst mogen uitmaken kan je ze als ze ouder zijn niet meer "begrenzen" als ze het van jongs af aan gewend zijn valt er als ze 20 zijn ook nog een grens aan te geven. Rekening houden met elkaarof je 12 bent of 21 dat maakt niet uit.

natuurlijk

maar ik zie net als Silver, het claimen van de dochter van TS, (zo op een afstand) meer als een vraag om aandacht. Ik weet niet hoeveel de man van TS werkt, maar als je met 3 kinderen bent en je ouders zijn grofweg alleen in het weekend en de avond beschikbaar, dan is dat best weinig. Denk ik. Het gezellig samenzijn, maar ook vragen, probleempjes, elkaar onder 4 ogen spreken e.d. moet allemaal in die korte tijd gebeuren.

Hier proberen de kinderen ook 's avonds wel tijd te rekken, maar een deel van de aandacht hebben ze meestal eerder op de dag al gehad. En op sommige dagen hebben wij overdag ook al een deel van suffe taakjes gedaan (zoals administratie, dingen regelen e.d.) zodat we sowieso wat meer ontspannen de avond in gaan.

Ik ben wel benieuwd of die mensen die zeggen tot 20.30 beschikbaar te zijn voor hun kinderen, wel eens samen een film (keuze van de kinderen) kijken dan, of spelletjes doen. Ik heb 's avonds ook geen zin meer om uitgebreide aandacht te geven aan de kinderen (waar ik zelf geen plezier aan beleef), maar de aanwezigheid van de kinderen stoort me meestal niet.

appels en peren

" Terugkomend op die 18-21 jarige: als dat kind besluit om niet meer naar school toe te gaan, en vervolgens geen werk heeft (of van het ene parttime baantje in het andere parttime baantje rolt) en zijn ritme enorm aan het verzetten is, waarom zou ik dat niet mogen begrenzen? "

Ik snap werkelijk niet wat dit te maken heeft met ' kinderen van de vloer om 20.00 omdat ik tijd voor mezelf nodig heb'.

Dit gaat om een jongere die zijn verantwoordelijkheid niet neemt. En zeker gaat dit over grenzen stellen. Is toch van een totaal andere orde dan een kind van 12 jaar dat dagelijks om 20.00 (weet even de tijd niet meer, sorry) naar haar kamer moet omdat ouders tijd voor zichzelf en elkaar nodig hebben?

Iets met appels en peren..

Sindbads vrouw en Anouk

" Wij als ouders hebben een slaapkamer met een bed. Meer past er niet in. De woonkeuken is de gezamenlijke ruimte, en na een bepaalde tijd is die voor ons. Zodat wij als koppel tijd en ruimte hebben die wij nodig hebben om onze relatie goed te houden. Tijd en aandacht voor ons, zodat er voor de rest van de dag tijd en aandacht voor alle anderen is en kan zijn."

Heb je als koppel echt elke avond dingen samen te bespreken waar de kinderen niet bij mogen zijn? Heb je echt elke avond nodig om je relatie te onderhouden?
Ik krijg er echt een beetje naar gevoel van; elke avond tijd samen nodig om onze relatie goed te houden, zodat de rest van de dag er tijd is voor alle anderen.
Geen idee of je werkt- maar dan is de tijd voor de anderen al snel beperkt, als die anderen dan ook nog naar school gaan blijft er nog minder tijd over. In de tijd dat die anderen dan aan de beurt zijn moet er gekookt en opgeruimd worden. En dan, als je allemaal even rustig kunt gaan zitten hebben ouders tijd nodig voor elkaar en hun relatie en moeten de anderen naar hun eigen kamer waar ze zelf de baas zijn.

Ergens schiet er dan iemand bij in.

Het gaat er toch niet om wie waar de baas is? Volgens mij gaat het erom dat je met elkaar tijd doorbrengt.

We verstaan elkaar niet denk ik; ik begrijp er tenminste echt niks van. Hoeft ook niet.

Terugkomend op topicstarter; ik zou het zo jammer vinden als de tijd met de kinderen geen ontspanning voor jezelf kan zijn. Dan lijkt het moederschap me een heel zware klus. Het lijkt mij voor jou echt de moeite om hierin te investeren.

Reactie

Dank jullie wel voor alle reacties, ik heb er veel aan gehad.
Ik zie dat er meer mensen zijn die grenzen stellen aan wat ze nog doen "voor" de kinderen na een bepaald tijdstip. Ik ben wel opgelucht om te zien dat ik daarin niet de enige ben. Wat ik echter ook lees (en besef), is dat ik zal moeten leren ontspannen terwijl de kids nog niet in bed liggen. Ik schrik er zelf ook wel een beetje van dat ik de aanwezigheid van de kinderen als zwaar ervaar af en toe, (zodat ik het gevoel heb dat ze de hele dag mamma roepen, terwijl ik er idd niet eens ben gedurende de dag).
Hier wil ik iets aan gaan doen: aan de ene kant moet ik ervoor zorgen dat ik met meer energie thuiskom (door te mediteren op de hoek van de straat of me misschien op het werk iets meer af te sluiten zodat ik niet al leeg ben als ik thuiskom).
Ook snap ik dat juist die gesprekjes aan het eind vd dag heel waardevol kunnen zijn en dat ik die kansen niet moet laten liggen.
Dus: meer rust in mijn eigen leven, op zoek naar ontspanning gedurende de dag, en wel grenzen stellen aan de kinderen, maar een stuk minder star.
het heeft me op ideeën gebracht, ik ga ermee aan de slag!