Slaan en schoppen

Onmacht

Het zou kunnen dat je zoontje zich heel onmachtig voelt op het moment van de woede-aanval. Mijn zoontje heeft ook van die woede uitbarstingen. Vroeger erger. Ik houd hem op zo'n moment vaak vast, liefdevol. Ik spreek hem dan geruststellend toe. Soms moeilijk door de kracht in zijn lijf. Maar op een gegeven moment wordt hij rustig en is hij min of meer aanspreekbaar. Als hij niet aanspreekbaar is, blijf ik gewoon even zitten met hem op mijn schoot.

Later kan je dan met hem hebben over het gedrag wat hij liet zien (gooien schoppen slaan) en hoe hij er voor kan zorgen dat het de volgende keer niet weer gebeurt. Boos zijn mag, gooien, slaan schoppen niet.

Misschien werkt dat voor jou ook. Het werkt niet als je zelf ook heel boos bent, want dat gebeurt natuurlijk ook wel eens .

Pippie

Toevallig

Ik wilde ook vandaag een draadje starten hierover. Mijn zoontje (5) had vandaag ook (weer) een woede aanval. Hij heeft als peuter eigenlijk nooit van die driftbuien gehad, des te erger heeft hij ze nu. Meestal gebeurt het als hij moe is (einde van de dag) en hij weet gewoon niet wanneer het genoeg is. Als ik bijv. nee tegen iets zeg, of als we gaan eten. Echt drama.
Ik vind het echt balen.
Moet heel eerlijk bekennen dat ik er niet zo rustig mee om kan gaan zoals Pippie beschrijft.
Ik weet ook niet wat ik er mee aan moet.

Pippie, hoe ik het nu doe

Als hij zo’n woedeaanval heeft, stuur ik hem naar z’n kamer en hij moet daar blijven totdat hij zich weer gekalmeerd heeft. Ja ik weet dat dat niet goed is, maar op zo’n moment moet ik echt even afstand nemen. Later praat ik dan wel over wat er gebeurd is (niet altijd), maar eigenlijk niet zo uitvoerig zoals jij het beschrijft. Ik ben er soms zo klaar mee, dat het negatieve in me blijft hangen en dan heb ik er geen zin meer in om met hem daarover te praten. Ik weet het, heel slecht van me. Maar momenteel heb ik er echt geen geduld meer voor.

Ik kan gewoon niets met hem afspreken. Bijv. als ik zeg je mag nog even spelen totdat ik je voor het eten roep. Als ik hem dan roep, dan is hij zo boos (vooral als hij iets aan het doen is, wat hij erg leuk vindt). Als ik dan zeg, dat hij na het eten er weer mee verder mag of buiten spelen, dan wil hij daar niets meer van weten.
Tja, het is gewoon de leeftijd denk ik maar (en hoop ik ook). Maar soms is het zooo vermoeiend….

Emoties

Kinderen kunnen (nog) niet goed omgaan met hun emoties. Het is de boosheid die je beschrijft, in principe gaat het hem om de teleurstelling. Je kan als ouder je kind pas leren omgaan met zijn of haar emoties als je die zelf ook aan kan. Het lijkt of dat nu niet het geval is. Klopt dat?

JIJ weet niet hoe je met zijn boosheid/teleurstelling om moet gaan dus HIJ moet in zijn kamer. Het is natuurlijk een manier om het niet verder te laten escaleren. De vraag is nu of je er zelf ook mee om wilt gaan of niet.
Kan je er zijn om hem het wel te leren? In dat geval moet de emotie er ook mogen zijn. Nu lijkt dat niet het geval.

Dat voorbeeld wat je omschrijft herken ik maar al te zeer. ha. Wat je kan doen is je zoontje voor het spelen goed aan te spreken. Het contact moet er dus echt zijn. En afspraken maken over zijn gedrag wat gaat komen.
Bijvoorbeeld:
Je mag nu nog doorspelen, straks roep ik je, dan gaan we eten. Je zal dat vast jammer vinden en teleurgesteld zijn. Maar je blijft gewoon rustig en komt als ik je roep. Als je dat doet, weet ik dat we dit de volgende keer ook kunnen afspreken.
Dus wat ga je doen als ik je straks roep? (laat het hem zeggen, zo is het ook zijn afspraak)
En als je je boos voelt, wat doe je dan? (laat het hem zeggen).
Doe ook nog een symbolisch iets om het luchtig te maken. Ik doe met mijn zoontje bijv. wel een high five, stoer ha.

Als hij dan bij het roepen toch begint te pruttelen (want dat gebeurt natuurlijk wel) wijs je hem op de afspraak: ah, weet je nog wat we hebben afgesproken?
Als hij dan rustig weet te blijven/worden, dan smeer je het er dik in dat het hem gelukt is. daar mag hij trots op wezen. Want het is verrekte moeilijk.
Lukt het hem niet. Dan bespreek je het met hem als hij weer rustig is: Jammer dat het nu niet gelukt is, je vind het moeilijk he? Kan ik iets voor jou doen om je er bij te helpen?

Het lijkt of ik hele lange gesprekken met mijn zoontje heb. Maar dat is niet zo. Het wordt snel en krachtig gezegd. En ook hier gaat het echt niet altijd soepel. Het gaat om de kleine succesjes en de algemene vooruitgang. Want wat je zegt, het hoort bij de fases, maar wel zo lekker als ze die fase goed doorkomen.

Pippie

Pippie

Dank je wel voor jouw uitgebreide omschrijving van hoe je dit aanpakt!
Ik heb hier namelijk ook precies dit probleem, zoon ontploft bijvoorbeeld als de tv na de afgesproken 5 minuten inderdaad uitgaat. En ik ga het nu proberen zoals jij het omschrijft! (ik dacht al redelijk duidelijk te zijn over wat ik van hem wil - maar het kan nog veel beter, zie ik aan jouw voorbeeld).

Goed Asa
Weet je wat trouwens ook erg leuk werkt bij 'nog 5 minuten tv'? Een kookwekkertje. Je laat hem zelf op het knopje drukken of draaien. Nog spannend ook. Als het piepertje gaat en hij begint te mopperen kan je nog lekker met hem meemopperen ook. Op het wekkertje kan je samen mopperen. Maar de tv gaat uit ha. Zo sta je niet tegenover elkaar maar samen.

Sterkte!

Pippie

Samen

Ha ha ha, ja daar is het ook handig voor. Maar het is wel aardig om samen te mopperen. Zo gaat hij niet meer tegen jou in, je kan het voorbeeld geven, mopper de mopper en nu eten etc.Het mooiste is als jij als eerste roept bij het afgaan van de wekker: heee, nu al! Jee wat gaat dat snel he. Wat jammer, nu moet ie echt uit he. Balen. Zet jij 'm uit of doe ik dat?

Is nog leuk ook hoor.

Pippie

Vanavond

ging het zowaar wonderbaarlijk goed, dankzij de nieuwe aanpak slikte zoon de boze aanval snel weer in toen ik hem aan de afspraak herinnerde! Dat houden we er hier dus maar in!

Asa

Goed he! En leuk om het zo aan te pakken he?

Pippie