Natuurlijk ouderschap en samen slapen

Vallery

Ik kan me wel voorstellen dat mensen zich ergeren aan dat je etentjes en dergelijke afzegt om je 2 jarige naar bed te brengen. Ik zou dat ook vrij bevreemdend vinden. Het gaat niet zo zeer om waar die 2 jarige slaapt maar het feit dat je hele avond draait om een peuter naar bed te brengen is nogal overdreven. Als je mijn zus oid was zou ik het ook jammer vinden dat alle activiteiten afgezegd zouden worden en dat alles moet wijken vanwege het bedritueel van een peuter. Het is natuurlijk typisch iets van een eerste kind. Die obsessie wordt wel minder als er nog een paar kinderen komen

Tja

Wat anderen er van vinden, daar kan ik me eigenlijk niet heel erg druk om maken.
Het gaat erom wat ik en mijn gezin er van vinden. Zodra ik er zelf klaar mee ben zal ik er verandering in moeten brengen.
Met mijn ene zus heb ik momenteel moeizaam contact. Mijn andere zus begrijpt me goed en heeft geen oordeel.
Dat ik savonds weinig activiteiten ontplooi heeft niet perse te maken met het bedritueel van mijn kind. Ik voel de behoefte gewoon niet zo. Ik heb zoals Pug ook zegt voldoende contacten en activiteiten, die ik met veel plezier overdag uitvoer.

Twee keer per maand ben ik verplicht savonds weg vanwege werk, ik vind dat een inbreuk op mijn privé leven, dus doe het wel maar met lichte tegenzin.

Overigens denk ik dat men in Afrika de kinderen veel bij zich draagt totdat men zelf gaat slapen. Niet perse door de moeder, maar ook door oudere broers, zussen, tantes etc.

Wij zijn gelukkig

Dat over Afrika was respons op de reactie van iemand anders.
Dat mijn ene zus begripvol reageert en verder niet veroordelend reageert waardeer ik heel erg. Zo'n liefdevolle reactie verwacht ik ook van iemand die heel dicht bij me staat en waar ik een groot stuk verleden mee deel. Ik zeg ook niet dat het eeuwig zo blijft, want wil vanaf hier mijn kindje nog zelfstandiger krijgen. Stel dat ik daar in totaal dan 2,5 jaar mee bezig ben geweest... Wat is dan 2,5 jaar op een mensenleven?
Ik voel me bevoorrecht dat ik zon fijne band heb kunnen opbouwen met mijn kind. En ik ben heel gelukkig met een partner die mij steunt.

De mensen die zich aan mijn stijl irriteren en hier niet mee kunnen dealen zullen passanten blijken.
Van 'kennissen' begrijp ik dit. Dat mijn zus hierdoor geen contact met me heeft begrijp ik niet. Ik oordeel ook niet over haar stijl of relatie.
Met mijn andere zus en wat vriendinnen onderneem ik leuke daguitjes. Met mijn man ook. Heerlijk sushi eten of een dagje naar de sauna. Maar savonds ben ik voorlopig bij mijn allerbeste maatje, die mij nu nog harder nodig heeft dan wie dan ook.
Ik ben zielsgelukkig met mijn gezin. Over een half jaar ziet ons leven er weer heel anders uit.
Een handvol mensen uit mijn omgeving begrijpt me (waaronder enkele directe familieleden, maar ook mijn baas) en een paar jeugdvriendinnen oordelen niet. Dat is fijn.

anders

" Ik zou het heel jammer vinden om mijn familielid zo weinig te zien en dat ze steeds bijeenkomsten zou afzeggen. "

Als je dat vervelend vindt, dan probeer je op een andere tijd, overdag af te spreken.

Als iemand dat niet doet, gaat het ook niet echt om je gezelschap.

Kindermisbruik?

Ik ben er geen voorstander van, het lijkt me niet gezond voor het kind. Ik ken een jonge man die het 'deed' totdat hij 11 of 12 was. Nu schaamt hij zich ervoor.

Sommige mensen vinden het zelfs kindermisbruik:

http://clarissasblog.com/2011/11/16/co-sleeping-as-a-form-of-child-abuse/

In het algemeen heb ik altijd een zeker wantrouwen tegen mensen die claimen 'natuurlijk' te zijn of te doen. Meestal is het het tegengestelde van natuurlijk maar een of andere idealistisch gedreven idee-fixe.

Vallery

"Ik ben zielsgelukkig met mijn gezin."

Ook weer zo overdreven. Zielsgelukkig. Wie is er nou *zielsgelukkig*? Gewoon gelukkig is al heel wat. Ik vertrouw dat geexalteerde gedoe niet.

"Over een half jaar ziet ons leven er weer heel anders uit."

Himmelhoch jauchzend, zum Tode betrübt?