Moeite met afbouwen speen (3,5 jaar). Tips gezocht!
Ons meisje is nu ruim 3,5 jaar en heeft een pittig karakter. Dit uit zich op heel veel verschillende momenten. Ook is zij heel gevoelig voor prikkels en om daarvan te kalmeren geven we haar nog steeds vaak de speen.
Zonder speen is ze amper te kalmeren. Hiermee dwingt ze hem dus uiteindelijk af. Wat voor ons heel lastig is: hoe gaan we dit aanpakken?
We hebben al een hele boel geprobeerd:
Alternatief aangeboden (knuffel/knuffeldoek etc), alleen in bed de speen geven, alleen in auto/op fiets etc. Niks lijkt effect te hebben (kortdurend soms wel).
Wie heeft hier ervaring mee en kan ons tips geven?
Aiden schreef op 21-03-2022 om 14:09:
Ik bedoelde dus juist om een driftbui en speennodig toestanden te voorkómen nu iets anders aanbieden: dus nu even iets meer schermtijd en dat bordje lekkers (kan ook een appel zijn he?). Niet ALS ze al boos is. Het gaat maar om een paar dagen hopelijk. Dus je moet voorkómen dat het mis gaat. Dus een spelletje doen vlak voor ze moe wordt, of voorlezen, of dus even schermtijd of iets lekkers, wat dan ook. Maar nu geen boodschappen doen (gaf je haar dan een speen in de winkel als ze boos werd?)
Ze wordt boos als ze de speen niet krijgt. 
en soms ook als een driftbui om een andere reden zich opbouwde kreeg ze de speen.
Regendrup. schreef op 21-03-2022 om 14:21:
[..]
Ze wordt boos als ze de speen niet krijgt.
Maar driftbuien horen erbij To. Ze zijn niet leuk, maar ze horen erbij. Ook als de speen er straks uit is, zullen er driftbuien volgen. Kinderen hebben nog niet de middelen om te redeneren als een volwassene wanneer ze hun zin niet krijgen en wanneer hun hoofd te vol is.
Due-scimmie schreef op 21-03-2022 om 16:01:
[..]
Maar driftbuien horen erbij To. Ze zijn niet leuk, maar ze horen erbij. Ook als de speen er straks uit is, zullen er driftbuien volgen. Kinderen hebben nog niet de middelen om te redeneren als een volwassene wanneer ze hun zin niet krijgen en wanneer hun hoofd te vol is.
Daar heb je gelijk in. Vertel mijn man dat maar eens, dat het erbij hoort en dat ze niet onhandelbaar is. Die schaamt zich bij het minste of geringste zijn ogen uit de kop. Vandaar ook wel dat we sneller hebben toegegeven in het verleden.
Ik heb wel echt moeite met op de juiste manier om gaan met die driftbuien. Heb wel het idee dat ze heel heftig zijn bij haar. Ze heeft nogal een sterk temperament zegmaar.
"Ik heb wel echt moeite met op de juiste manier om gaan met die driftbuien. Heb wel het idee dat ze heel heftig zijn bij haar. Ze heeft nogal een sterk temperament zegmaar."
Kan zijn, maar het kan ook zijn dat ze haarfijn door heeft (ook al kan ze dat niet onder woorden brengen) dat haar vader zich kapot schaamt en dat jij het ook akelig vindt (ik stel me zo voor dat jij de zenuwen krijgt aan de ene kant over de driftbui en aan de andere kant over de zenuwen die je man krijgt over de driftbui), en dat een driftbui dus een prima manier is om aandacht en concessies te krijgen.
Misschien een gek idee, maar zou je haar gewoon kunnen uitleggen dat jullie hebben besloten dat je niet meer haar zin geeft bij een driftbui? Ze is al bijna 4, op die leeftijd is een beetje gesprek wel te voeren, lijkt me. Gewoon uitleggen: als je iets wil dan kan je dat vragen, maar we gaan niet iets geven omdat jij heel erg boos doet en gaat schreeuwen. Want als we dat doen, dan ga je alleen maar steeds vaker boos doen en schreeuwen om je zin te krijgen, en dat vinden we niet leuk. En dan gewoon bij een volgende driftbui zeggen "ik heb je uitgelegd dat het niet helpt als je heel boos doet en gaat schreeuwen".
En zo rustig mogelijk blijven onder een driftbui. Zelf bleek ik (dat weet je ook niet voordat je kinderen hebt) dat best goed te kunnen. Ik bezag het getier met enige afstandelijkheid en nam het ook nooit persoonlijk op. Mijn zoon had niet vaak driftbuien, mijn dochter vaker, die liet ik dan een tijdje doorrazen tot ze moe werd, en dan wilde ze vaak wel weer een knuffel en kalmeerde ze. Ik deed dan overigens niet aan nabesprekingen (had misschien uit pedagogisch oogpunt gemoeten, maar ik was er te gemakzuchtig voor). Driftbui voorbij? Ok, dan weer over tot de orde van de dag.
Regendrup. schreef op 21-03-2022 om 16:19:
[..]
Daar heb je gelijk in. Vertel mijn man dat maar eens, dat het erbij hoort en dat ze niet onhandelbaar is. Die schaamt zich bij het minste of geringste zijn ogen uit de kop. Vandaar ook wel dat we sneller hebben toegegeven in het verleden.
Ik heb wel echt moeite met op de juiste manier om gaan met die driftbuien. Heb wel het idee dat ze heel heftig zijn bij haar. Ze heeft nogal een sterk temperament zegmaar.
Onze oudste heeft ook een flink temperament. Je zou eens kunnen kijken naar boek over temperamentvolle kinderen.
Maar wat hier helpt is er gewoon even naast gaan zitten. Of in winkel door je hurken. Ze hebben vaak gewoon even de bevestiging nodig dat je er bent en ook van je houdt als ze boos, verdrietig, blij etc zijn.
Mijn man vindt dit ook lastiger als het in het openbaar gebeurd. Maar ook deze periode gaat voorbij en de manier waarop ze met boze buien omgaan ook. (De beginperiode op school hier zorgde wel voor veel driftbuien door alle nieuwe indrukken Maar nu hij vijf is komt het zelden voor)
Driftbuien zijn vervelend, maar voor ons nooit een reden om toe te geven. Als dochter graag iets wil, kan ze dat normaal vragen en dat weet ze. Schreeuwen, huilen, gillen werkt averechts. Nu hebben wij een heel rustig kind dat nooit echt driftbuien heeft gehad, behalve als ze echt met zichzelf in de knoop zit of echt oververmoeid is. Dat zijn niet eens echt driftbuien maar van die momenten dat niks goed is, dat ze om alles huilt en heel erg in de war is van zichzelf en boos is op alles en iedereen, inclusief zichzelf.
In feite is ze dan een beetje ontoerekeningsvatbaar.
Juist de begintijd van de basisschool zorgt voor heel veel nieuwe indrukken en dat kan vermoeiend zijn. Maar je wil niet dat een kind van vier bij de schoolpoort stennis gaat staan schoppen omdat ze haar speen wil. Het is belangrijk dat ze leert om troost en veiligheid op een andere manier te vinden. Dat kost even tijd, maar op het moment dat de door dat proces heen is, heb je er wel lang profijt van.
Temet schreef op 21-03-2022 om 17:20:
"Ik heb wel echt moeite met op de juiste manier om gaan met die driftbuien. Heb wel het idee dat ze heel heftig zijn bij haar. Ze heeft nogal een sterk temperament zegmaar."
Kan zijn, maar het kan ook zijn dat ze haarfijn door heeft (ook al kan ze dat niet onder woorden brengen) dat haar vader zich kapot schaamt en dat jij het ook akelig vindt (ik stel me zo voor dat jij de zenuwen krijgt aan de ene kant over de driftbui en aan de andere kant over de zenuwen die je man krijgt over de driftbui), en dat een driftbui dus een prima manier is om aandacht en concessies te krijgen.
Misschien een gek idee, maar zou je haar gewoon kunnen uitleggen dat jullie hebben besloten dat je niet meer haar zin geeft bij een driftbui? Ze is al bijna 4, op die leeftijd is een beetje gesprek wel te voeren, lijkt me. Gewoon uitleggen: als je iets wil dan kan je dat vragen, maar we gaan niet iets geven omdat jij heel erg boos doet en gaat schreeuwen. Want als we dat doen, dan ga je alleen maar steeds vaker boos doen en schreeuwen om je zin te krijgen, en dat vinden we niet leuk. En dan gewoon bij een volgende driftbui zeggen "ik heb je uitgelegd dat het niet helpt als je heel boos doet en gaat schreeuwen".
En zo rustig mogelijk blijven onder een driftbui. Zelf bleek ik (dat weet je ook niet voordat je kinderen hebt) dat best goed te kunnen. Ik bezag het getier met enige afstandelijkheid en nam het ook nooit persoonlijk op. Mijn zoon had niet vaak driftbuien, mijn dochter vaker, die liet ik dan een tijdje doorrazen tot ze moe werd, en dan wilde ze vaak wel weer een knuffel en kalmeerde ze. Ik deed dan overigens niet aan nabesprekingen (had misschien uit pedagogisch oogpunt gemoeten, maar ik was er te gemakzuchtig voor). Driftbui voorbij? Ok, dan weer over tot de orde van de dag.
Daar zit wat in. Het is nu zelfs zo dat we niet eens meer met haar de deur uit willen (denk aan winkelen, boodschappen doen, etc) omdat er áltijd gedoe is. Altijd.
Dat "altijd gedoe" kun je ook benoemen naar haar. Je vertelt van te voren aan haar dat je niet gaat toegeven hoe boos ze ook wordt of op de grond gaat liggen oid. Dit herhaal je net voor de winkel kort: weet je nog wat ik vertelt heb. Ik geef niet toe hoe boos je ook wordt.
Als ze dan toch boos geworden is ga je de keer erop zonder haar. Ik ga nu zonder je even boodschappen doen, want ik wil niet in de winkel staan dat je dan boos doet. Volgende keer proberen we het weer.
Is ze niet boos geworden, benoem dat ook: wat fijn dat je niet boos geworden bent. Ik word hier heel blij van, gezellig.
Onze dochter (heel lang geleden, ze is nu dertig 
was ook verknocht aan haar speen. We "vergaten" de speen thuis toen we op vakantie naar het buitenland gingen en maakten haar wijs dat er in het land geen spenen verkocht werden. Na 1 moeilijke dag was het over. Misschien hebben we geluk gehad maar Cold Turkey is misschien ook een optie?
Sini
Sinilind schreef op 22-03-2022 om 21:13:
Onze dochter (heel lang geleden, ze is nu dertig
Sini
Haha, wat een fantastische manier!
Knutselkei schreef op 21-03-2022 om 18:17:
Dat "altijd gedoe" kun je ook benoemen naar haar. Je vertelt van te voren aan haar dat je niet gaat toegeven hoe boos ze ook wordt of op de grond gaat liggen oid. Dit herhaal je net voor de winkel kort: weet je nog wat ik vertelt heb. Ik geef niet toe hoe boos je ook wordt.
Als ze dan toch boos geworden is ga je de keer erop zonder haar. Ik ga nu zonder je even boodschappen doen, want ik wil niet in de winkel staan dat je dan boos doet. Volgende keer proberen we het weer.
Is ze niet boos geworden, benoem dat ook: wat fijn dat je niet boos geworden bent. Ik word hier heel blij van, gezellig.
Dat heb ik inderdaad ook gedaan. Ik had een dochter die vrij snel huilde, bijvoorbeeld in winkels. Toen heb ik dat ook benoemd. "We gaan straks zus en zo doen, en ik wil niet dat je dan gaat huilen. Als er wat is, dan kan je dat gewoon vragen." Dat begreep ze heel goed. Zij (en wij) moesten uit het patroon van huilen en dan je zin krijgen. En na afloop een compliment, natuurlijk. Dat we zo gezellig boodschappen hadden gedaan, samen.
Misschien toch de speen helemaal weg doen. Ze weet nu dat de speen er nog gewoon is dus blijft ze drama maken tot ze hem krijgt. Wat ik ergens wel begrijp. Zij denk die speen ligt gewoon boven in het bedje, waarom ga je die niet voor me halen. Ik zou helemaal stoppen. Want ook het s'nachts stoppen zorgt bij sommige kinderen voor veel drama dus als je helemaal stopt heb je het maar in 1 keer gehad. Waarschijnlijk wordt het een paar dagen en nachten niet echt gezellig maar daarna ben je er vanaf.
En ja, het is 'zielig' voor je kind maar ze komt er echt wel overheen.
Op een gegeven moment is het ook niet meer zielig, maar juist gezond om van een speen af te komen. Het is eerder zielig als een kind boosheid niet op een andere manier leert kanaliseren.
Verwachtingen uitspreken lijkt me een goed idee. En ook dat je naar huis gaat met haar als ze een driftbui krijgt. Want dan hebben andere mensen last van haar en dat wil je niet. Als dat een paar keer gebeurt, is het echt wel duidelijk dat het niet gaat helpen.
Je schrijft dat ze op de opvang haar speen niet of nauwelijks gebruikt. Heeft ze daar ook zoveel driftbuien?
MamaE schreef op 22-03-2022 om 22:30:
Op een gegeven moment is het ook niet meer zielig, maar juist gezond om van een speen af te komen. Het is eerder zielig als een kind boosheid niet op een andere manier leert kanaliseren.
Verwachtingen uitspreken lijkt me een goed idee. En ook dat je naar huis gaat met haar als ze een driftbui krijgt. Want dan hebben andere mensen last van haar en dat wil je niet. Als dat een paar keer gebeurt, is het echt wel duidelijk dat het niet gaat helpen.
Je schrijft dat ze op de opvang haar speen niet of nauwelijks gebruikt. Heeft ze daar ook zoveel driftbuien?
Daar heb je helemaal gelijk in. Dankjewel voor je heldere woorden.
En wat betreft je vraag over de driftbuien op de opvang: Nee... die laat ze daar niet zien.
Vandaag ging het toevallig bij het ophalen heel goed. Zonder speen in auto, zonder gemopper of gehuil. Ook uiteindelijk pas echt jammeren om de speen toen ze ging slapen. Ze heeft net ook een tijdje zonder speen geslapen (wel ingeslapen met), ik was hem na een half uurtje gaan wegpakken. Maar dan wordt ze wakker en komt ze zonder speen weer niet in slaap.. maargoed, Morgen weer een dag!
Ik heb geen tips, mijn jongste is in december 6 geworden en heeft in bed nog steeds zijn speen. Aan zijn spraak en gebit is niets te merken (dit geeft de tandarts ook zelf toe) en omdat hij hem overdag nooit heeft (uitzonderlijk als hij een keer ziek is) zie ik er ook geen kwaad in. Ik denk dat hij er wel vanaf is voor er een vriendin blijft slapen.
