Kind naar eigen bed krijgen, hoe?
Onze dochter van 1,5 slaapt bij ons, al best wel lang. En ook al vind ik het supergezellig, het zou wel fijn zijn als ze gewoon in haar eigen bedje in haar eigen kamer zou slapen. Maar dat doet ze dus niet want zodra we haar 's nachts in haar eigen bed leggen wordt ze wakker en gaat ze huilen, volgens m'n vrouw heel hard en heel lang. Niet meteen maar na ongeveer 1 uur.
En omdat ik het niet altijd meteen opmerk (omdat ik dan slaap en niet goed hoor dus) is mn vrouw elke nacht de klos die er dan weer uit moet wat dan ook weer voor wrijving zorgt.
Iemand tips om haar in haar eigen bed te laten slapen?
Nick90 schreef op 19-01-2025 om 13:15:
Nou nacht 1. Kind heeft uren liggen brullen, iedereen geïrriteerd behalve zoon want die was zo verstandig om bij een maatje te gaan logeren.
In haar eentje? Of was daar wel iemand bij haar? Ik kan me herinneren dat we zoiets ooit met onze oudste aan de hand gehad hebben op een moment dat ze helemaal niet weer wilde slapen (en wij al van alles al geprobeerd hadden). Zij in haar ledikantje, één van ons daarnaast op een matras zodat ze niet alleen was. De eerste avond huilde ze ruim vier uur, om vervolgens een paar uur in slaap te vallen, en meteen weer beginnen met huilen. Het was slopend, maar we wilden haar niet alleen laten, ze was overduidelijk bang. Gelukkig ging het na een paar nachten beter.
Nick90 schreef op 19-01-2025 om 13:15:
Nou nacht 1. Kind heeft uren liggen brullen, iedereen geïrriteerd behalve zoon want die was zo verstandig om bij een maatje te gaan logeren.
Je hebt haar cold-turkey in haar eigen bed gelegd op haar eigen kamer? Zonder overgangsproces?
Wist je trouwens dat kinderen in hun slaap de dag verwerken? Dat ze alle gebeurtenissen van de dag een plekje geven?
Wat nu volgt typ ik vaak in topics over moeilijk slapende kinderen. Ook al praat je kind nog niet ze begrijpt al meer dan je denkt. Zeg wat je gaat doen en die wat je hebt gezegd.
Wat hier heel goed hielp was om na tandenpoetsen rustig te gaan zitten op haar kamertje en dan samen de dag door te praten.
Alles even kort of wat langer benoemen. Als ze nog weinig woorden heeft kan jij het doen en hem laten aanvullen. Dat je vertelt dat je na het ontbijt brood ging halen bij de bakker en toen een enge hond tegen kwam. Dat ze taart gegeten heeft, omdat oma jarig was en dat er heel veel mensen bij oma waren en dat ze dat best spannend vond.
Hier sliepen ze het best als ik in dat dag doorpraat moment goed aandacht besteedde aan de spannende dingen. Dat bord macaroni dat viel hoefde minder aandacht te hebben. Daarna nog even een luchtig boekje voorlezen en in bed.
Onze oudste is inmiddels 22 en heeft soms nog behoefte om even de dag van zich af te praten als het een dag vol stress is geweest.
Als ze om 23.30 thuis komt na een dag op de uni met een presentatie, een netwerkevenement en idiote treinvertraging kan ik beter even mijn bed uitgaan en naar haar verhaal luisteren dan dat ze zo haar bed in gaat en dan ligt te draaien, hoesten en wiebelen op zolder boven mijn hoofd en daarbij nog 3x de trap afstommelt om naar de wc te gaan.
Even haar verhaal horen levert voor beide betere nachtrust op.
Daglichtlamp schreef op 19-01-2025 om 13:25:
[..]
In haar eentje? Of was daar wel iemand bij haar? Ik kan me herinneren dat we zoiets ooit met onze oudste aan de hand gehad hebben op een moment dat ze helemaal niet weer wilde slapen (en wij al van alles al geprobeerd hadden). Zij in haar ledikantje, één van ons daarnaast op een matras zodat ze niet alleen was. De eerste avond huilde ze ruim vier uur, om vervolgens een paar uur in slaap te vallen, en meteen weer beginnen met huilen. Het was slopend, maar we wilden haar niet alleen laten, ze was overduidelijk bang. Gelukkig ging het na een paar nachten beter.
We zijn erbij gebleven tot ze sliep, toen heel zachtjes weggeslopen, ze heeft ongeveer een half uur geslapen en toen begon ze weer en zo ging het de hele nacht door. Rond 3 hebben we haar maar weer in ons bed gelegd. Ik vind dat huilen zo sneu en dan wil ik haar eigenlijk gewoon oppakken maar dat is dus ook niet goed.
Nick90 maak samen met je vrouw een plan, zet desnoods de "afspraken" op papier. Spreek samen af hoe je het aan gaat pakken en wees duidelijk. Maar elkaar als ouders maar ook naar je kind.
De ene dag dit proberen de andere dag dat en dan halverwege de nacht opgeven en het anders gaan doen dat gaat niet werken, voor geen van drieën.
Edit: Je kind moet ook de kans krijgen om te wennen aan een nieuw ritme.
Nick90 schreef op 19-01-2025 om 15:24:
[..]
We zijn erbij gebleven tot ze sliep, toen heel zachtjes weggeslopen, ze heeft ongeveer een half uur geslapen en toen begon ze weer en zo ging het de hele nacht door. Rond 3 hebben we haar maar weer in ons bed gelegd. Ik vind dat huilen zo sneu en dan wil ik haar eigenlijk gewoon oppakken maar dat is dus ook niet goed.
Hoezo niet goed? Echt voel je geen slechte ouder omdat je je kind geen 3 uur laat huilen, waarom wilt je vrouw haar in haar eigen bed omdat het hoort of omdat ze zelf er slechter door slaapt ?Als jullie zo beter/meer slapen lekker tussen in houden hoor niks mis mee in azië is het bijv de normaalste zaak
Nick90 schreef op 19-01-2025 om 15:24:
[..]
Ik vind dat huilen zo sneu en dan wil ik haar eigenlijk gewoon oppakken maar dat is dus ook niet goed.
Als dat de behoefte van je kind is, is dat WEL goed.
Mijn jongste had die behoefte best lang, en hij is het vanzelf ontgroeid.
