Dochter van 3 laat anderen niet toe/claimt mij
De laatste maanden vind ik het lastig om 'goed' met ons dochtertje van net 3 om te gaan.
Ons dochtertje is zeer sterk op mij gericht. Dat is enerzijds heel lief maar steeds vaker ervaar ik als beklemmend, alsof ik geclaimd word. Hoe kan ik dit veranderen? Ook (juist) voor haar zelf.
Voorbeelden:
Elke woensdag loopt er een meisje stage binnen ons gezin. Ons dochtertje roept dingen als "Weg jij", ontwijkt haar.
Als oma een dag komt oppassen (1 keer in de twee weken) vertoont ze hetzelfde gedrag, ze laat oma niet toe in haar spel en probeert mij op te zoeken. Ik studeer die dag thuis. Als oma op bezoek komt vind ze het wél gezellig. Oma wordt ook altijd ontvangen met een dikke knuffel (omaaaaaaa) maar daarna houdt het op.
Daarbij gaat ze sinds 1 september elke donderdag naar de creche. Een ochtend vond ze het leuk. Ik zag haar opbloeien en genieten. Maar dat is helemaal weg (ik wil niet spelen, bij mama blijven...). Ik laat haar huilend achter en als ik haar op kom halen zit ze alleen aan een tafeltje te kleuren. Ik hoor terug dat ze het niet heel leuk heeft. Sommige momenten wel, als er even gek wordt gedaan, gestoeid maar voor de rest... Mwah...
En wat doe ik? Ik probeer uit te leggen wat er gebeurd, ik benoem wat ik zie, ik knuffel en als het te gortig wordt mag ze op de gang gaan staan.
Eigenlijk voel ik me al geclaimd door haar sinds haar geboorte: tot ruim 2 jaar heeft ze borstvoeding gehad en tot 2 jaar dronk ze zo'n vijf keer per nacht en nog overdag. Ik heb het altijd toegelaten. In het kader van: als ze 18 is, doet ze dit niet meer 
Ik probeer haar alle liefde te geven en benoem alle positieve dingen die ze doet "wat een mooi cakeje heb je gemaakt van de roze klei" (ze houdt heel veel van kleien
, ik probeer haar zelfvertrouwen te stimuleren. Neem bewust de tijd om naast haar te zitten en mee te spelen. Maar soms wil ze dat niet. Laat ze (ook) mij niet toe.
Ben ik te soft? Is het haar karakter? Wat zie ik over het hoofd?
Ik voel me opgelaten als oma of de stagiaire wordt weggekeken. Een beetje afstandelijk vind ik echt niet erg, in eerste instantie zelfs wel prettig, de kat uit de boom kijken zie ik ook niet als een probleem maar wel het wegkijken van mensen die goed voor haar zijn. En waar ze (eigenlijk) gek op is (oma).
Wat kan ik nog meer vertellen? Ze vindt het geweldig om op het schoolplein te spelen van groep 3 (bij haar grote broer). Dan lacht ze, hobbelt er wat doorheen, lacht om andere kinderen... Dan zoekt ze mij ook niet direct op. Totdat er ook maar iets is. Dan is het gelijk drama: geen "mama" maar een huilend "maaaaaamaaaaaaa".
Ik ben ontzettend benieuwd hoe ik hier verder mee zou kunnen gaan!
Tsjor
Dat klopt, die veronderstelling van mij is speculatief. Maar dat is de wijze waarop jij jouw ervaringen duidt toch net zo goed?
Nou
Daar zitten concrete observaties en gesprekken onder. Tenzij je natuurlijk alles speculatief verklaart. Dan is het klaar.
Tsjor
sorry Tsjor
Maar ik kan je moeilijk volgen. Als je uitgaat van een bepaalde theorie (ik mag het niet zo noemen
, maar het is een zeer gangbare theorie binnen de psychologie) dan ga je gedrag en belevingen daaraan koppelen en vanuit dat licht bezien. Dat maakt de theorie niet onwaar, maar ook niet perse waar.
Dit is een bekend fenomeen en ik snap dan ook je verontwaardiging hierover niet goed. En als je mijn bespiegelingen over mijn tweede kind speculatief noemt, dan zijn jouw bespiegelingen dat toch ook. Je kunt niet onderzoeken hoe jouw tweede kind geweest was of de dingen beleefd had als het wel de laatste was geweest.
Ik vind het ook voorbarig om ervanuit te gaan dat ik geen ervaring heb. Misschien ben ik zelf wel een middelste, of ken ik veel mensen met 3 kinderen. Bovendien snap ik niet dat mijn 'ervaringen' met 2 kinderen niet tellen, het is mijn 'ervaring' (beleving) dat mijn beide kinderen vanaf hun start een aard hebben laten zien die in mijn beleving nog maar nauwelijks veranderd is. Achter die belevingen van mij schuilt net zo goed een theorie, en het kan zijn dat ik zie wat ik wil zien. (geloof te zien)
In het kader van dit draadje lijkt het me afleidend van de 'problemen' om iets onomkoombaars als plek in kinderrij te bezien. Zoals ts de zaken voorspiegelt spelen de 'problemen' (aard van kind?) al van voor het kind middelste was. Het lijkt mij zinvoller van daaruit te concluderen dat de aard van het meisje vraagt om bepaalde aanpassingen van omgeving, en dat is maar een mening, maar op niet minder factoren gebouwd dan de jouwe.
Niet verondersteld
Ik heb geen verband gelegd tussen mogelijk de middelste zijn en de problemen van het meisje. Dus dat hele stuk is voor je eigen rekening.
Het is niet zo dat ik eerst de theorie las en toen ging kijken. Het is andersom.
Als iets gaat over een middelste kind is het wel relevant als je je eigen observaties baseert op twee kinderen.
Ik ben het wel met je eens dat zo'n theorie niets helpt: je kunt volgordes van kinderen niet omdraaien of veranderen.
Tsjor
nature if nurture
Of de positie in het gezin uitmaakt hangt vooral af van of je gelooft in nature (aangeboren) of nature (opvoeding).
Ik denk dat het een combi van beiden is.
Nature is belangrijk. Een extrovert en zelfstandig kind zal niet door opvoeding introvert en afhankelijk worden. Maar de scherpe kantjes zullen er wellicht wel wat af gaan.
Maar nurture is ook belangrijk. Het is ook onzin dat de positie in het gezin ( wat een deel van de opvoeding is) er niet toe doet. Als je dat gelooft kan je net zo goed stoppen met opvoeden.
kom nou toch
Tsjor, je wilt toch niet beweren dat een (breedgedragen) theorie pas invloed heeft op jou als je hem persoonlijk gelezen hebt? Dat lijkt me nog eens een flink argument tegen het belang van nurture.
Dit soort theorieen zijn verweven in onze hele omgeving.
En ja, ik persoonlijk denk dat het begrip opvoeding, zoals we dat kennen, in z'n algemeenheid nogal overschat wordt. Maar ik geloof wel sterk, bij kinderen, in omgevingsfactoren, natuurlijk ook gewoon opvoeding. Ik denk dat er zoveel zaken van invloed kunnen zijn dat een plek in kinderrij relatief een kleine invloed heeft.
En hoezo stuk voor eigen rekening? Ik begreep uit stukje van ts dat ze zelf mogelijk een verband vermoedde, of iig de plek als een factor onderzocht, daar reageerde ik alleen maar op.
Ik lees nog steeds mee
Dank jullie wel!
Wat betreft positie in het gezin... Het gaat denk ik niet eens zozeer om nummer 1, 2, 3, 4... Zelf zie ik ons gezin als een dynamisch systeem wat door de dag heen in beweging is: oudste naar school, papa naar het werk, twee thuis, jongste slaapt, wordt weer wakker...In die zin is je gezinspositie gedurende de hele dag in beweging. En is je gezinspositie in zoverre van belang dat het sterk invloed heeft op tijd die je doorbrengt met je verzorger. Leeftijdsverschil maakt dan uiteraard ook veel uit. Slaat dit ergens op?
Ik probeer nu zoveel mogelijk dynamiek eruit te halen en haar voor te bereiden. Ik heb zelfs dagritmekaarten gemaakt naast de weekplanning. Ik merk nu al dat het haar rust geeft ("okeeej") maar leuk lijkt ze het allemaal nog niet te vinden. Stapje voor stapje... Ik voel me zelf weer iets zekerder in elk geval. En ik stel me er op in dat ze veel behoefte heeft aan veiligheid: die knop omzetten helpt ook.
Nature Nurture is een leuke discussie. Net zoals wat opvoeden is. Is het ook vaak niet simpelweg "voorleven"?
wat jammer
dat ze het nog niet leuk vindt. De tijd geven kan uiteraard helpen. Hier heb ik (achteraf gezien) te lang gewacht tot kind het leuk ging vinden en had ik actiever de omgeving moeten aanpassen aan zijn behoeften. Leuk vinden kan een belangrijk signaal zijn.
Het klinkt alsof je wat meer regie terugkrijgt, fijn!
Op zich
hoeft het niet zo'n ramp te zijn dat ze "maar" 2 keer naar de opvang gaat. Misschien net voor haar wel, dat weet je nooit tenzij je het probeert.
Ik zie in mijn peutergroepen heel vaak op 3-jarige leeftijd terugvalletjes. Een soort tweede eenkennigheidsperiode. Vaak laat ik ze dan even een stapje terug doen en bouwen we het langzaam weer op.
Dat de leidsters dit nooit zagen lijkt me sterk, tenzij ze nog niet zo lang werken. Je krijgt immers zoveel verschillende kinderen te zien, daar zit een machtig mooi verschil tussen.
Fijn dat je je zekerheid weer wat terugkrijgt, want het leek me dat je het veel te goed wilde doen. Dat hoeft niet. Je doet zo snel niet iets fout voor later. Gewoon je hart volgen en zoals nu eens advies vragen en niet van slag raken als het bij jou anders loopt. We hebben allemaal unieke kinderen en er komt er niet eentje met gebruiksaanwijzing ter wereld.
Vader?
Is er een vader in beeld?
Hoe is de relatie daar mee?
Oppas in huis en thuis werken lukte hier nooit trouwens.
Loes
