Dochter van 3 laat anderen niet toe/claimt mij
De laatste maanden vind ik het lastig om 'goed' met ons dochtertje van net 3 om te gaan.
Ons dochtertje is zeer sterk op mij gericht. Dat is enerzijds heel lief maar steeds vaker ervaar ik als beklemmend, alsof ik geclaimd word. Hoe kan ik dit veranderen? Ook (juist) voor haar zelf.
Voorbeelden:
Elke woensdag loopt er een meisje stage binnen ons gezin. Ons dochtertje roept dingen als "Weg jij", ontwijkt haar.
Als oma een dag komt oppassen (1 keer in de twee weken) vertoont ze hetzelfde gedrag, ze laat oma niet toe in haar spel en probeert mij op te zoeken. Ik studeer die dag thuis. Als oma op bezoek komt vind ze het wél gezellig. Oma wordt ook altijd ontvangen met een dikke knuffel (omaaaaaaa) maar daarna houdt het op.
Daarbij gaat ze sinds 1 september elke donderdag naar de creche. Een ochtend vond ze het leuk. Ik zag haar opbloeien en genieten. Maar dat is helemaal weg (ik wil niet spelen, bij mama blijven...). Ik laat haar huilend achter en als ik haar op kom halen zit ze alleen aan een tafeltje te kleuren. Ik hoor terug dat ze het niet heel leuk heeft. Sommige momenten wel, als er even gek wordt gedaan, gestoeid maar voor de rest... Mwah...
En wat doe ik? Ik probeer uit te leggen wat er gebeurd, ik benoem wat ik zie, ik knuffel en als het te gortig wordt mag ze op de gang gaan staan.
Eigenlijk voel ik me al geclaimd door haar sinds haar geboorte: tot ruim 2 jaar heeft ze borstvoeding gehad en tot 2 jaar dronk ze zo'n vijf keer per nacht en nog overdag. Ik heb het altijd toegelaten. In het kader van: als ze 18 is, doet ze dit niet meer 
Ik probeer haar alle liefde te geven en benoem alle positieve dingen die ze doet "wat een mooi cakeje heb je gemaakt van de roze klei" (ze houdt heel veel van kleien
, ik probeer haar zelfvertrouwen te stimuleren. Neem bewust de tijd om naast haar te zitten en mee te spelen. Maar soms wil ze dat niet. Laat ze (ook) mij niet toe.
Ben ik te soft? Is het haar karakter? Wat zie ik over het hoofd?
Ik voel me opgelaten als oma of de stagiaire wordt weggekeken. Een beetje afstandelijk vind ik echt niet erg, in eerste instantie zelfs wel prettig, de kat uit de boom kijken zie ik ook niet als een probleem maar wel het wegkijken van mensen die goed voor haar zijn. En waar ze (eigenlijk) gek op is (oma).
Wat kan ik nog meer vertellen? Ze vindt het geweldig om op het schoolplein te spelen van groep 3 (bij haar grote broer). Dan lacht ze, hobbelt er wat doorheen, lacht om andere kinderen... Dan zoekt ze mij ook niet direct op. Totdat er ook maar iets is. Dan is het gelijk drama: geen "mama" maar een huilend "maaaaaamaaaaaaa".
Ik ben ontzettend benieuwd hoe ik hier verder mee zou kunnen gaan!
hmm
Ik denk dat het allemaal te weinig voorkomt. Ze gaat één dag naar een kdv en dat was vandaag pas haar derde dag. Oma komt eens per 14 dagen en een stagiair is er ook nog eens per week. Het is niet structureel genoeg.
Wat betreft oma: kun je niet in de bieb studeren of iets dergelijks? Dus echt even weg gaan?
inderdaad
Liever 2 dagen kdv of 2 dagen stagiair dan allebei 1 dag. Dat is gewoon te weinig. Veel kdv's doen dat (om die reden) niet eens: maar 1 dag in de week opvangen.
Verder is het ook wel een leeftijdsdingetje en heeft de één dat weer sterker dan de ander. Ik had er ook een paar die heel lang aan mij hingen, letterlijk. En ik kan je geruststellen: het gaat over!
pas maar op (grapje)
Uit het Parool:
Het is een reden voor ontbinding van een huwelijk als de man na de bruiloft een te hechte emotionele band met de moeder blijft houden. Dat heeft de Italiaanse Hoge Raad beslist, aldus persbureau ANSA.
De 'mammoni', mannen die ook op volwassen leeftijd een pathologische afhankelijkheid van de 'mamma' houden, zijn een bekend fenomeen in Italië. Ook hebben veel Italiaanse vrouwen er last van dat hun schoonmoeder zich met van alles blijft bemoeien. In dit geval van een stel uit Mantua waarover de rechters moesten beslissen, leidde de band van het moederskind met de moeder tot seksuele problemen en tot een 'onaffectieve' relatie met de echtgenote.
In 2011 kwam een stel uit Zuid-Italië in het nieuws. De vrouw vroeg anderhalve maand na de bruiloft alweer echtscheiding aan omdat de man zijn moeder meenam op de huwelijksreis. De man verklaarde dat hij zijn zieke 'mamma' niet alleen kon laten. Ook tijdens de kerstvakantie was de schoonmoeder niet weg te slaan bij het stel. De vrouw keerde daarop terug bij haar eigen ouders in Napels. Volgens haar advocaten stond de 'overdreven emotionele band' tussen de man en zijn moeder een 'gezonde echtelijke verbinding' in de weg.
Het hele verhaal dan toch maar
Hahaha, ik ben benieuwd of ik mee op huwelijksreis mag Schop ik toch in elk geval nog tot het nieuws
Ik snap de reactie dat er te weinig structuur in de week zit. Toch in dat niet de oorzaak. Wel versterkt dat het gedrag. Daar hebben jullie zeker een punt!
Twee jaar geleden ging ze 2 dagen per week naar de crèche, zonder andere oppassers of drukte in ons huis. Daar ben ik na 6 maanden mee gestopt: telkens een timide meisje, zeer van slag... Het spijt me nu dat we dat zo lang hebben geprobeerd! Ik heb lang gedacht dat het vanzelf wel zou veranderen: haar broer heeft het er goed gehad, zelfs plezier! In gesprekjes met leidsters kwam naar voren dat ze wel erg teruggetrokken is, en dit ook niet vaker meemaakten: dat het zolang niet verbeterde.
Afgelopen februari kwam het "afstotende" gedrag ook sterk naar voren toen de kraamhulp hier wat rondom de geboorte van ons zoontje. Vriendelijk gezegd moest ze niet zoveel van haar hebben.
Nu ik zo aan het schrijven ben realiseer ik me hoe ingewikkeld het is om precies mijn "moeilijkheid" met haar uit te leggen. Een beetje plakkerigheid is niet erg. En enerzijds kan ik prima relativeren maar het is meer dan "normaal". Dat bleek ook uit een gesprekje met de leidsters, inderdaad, pas 3 keer geweest maar toch... Dit kenden ze niet. Als ze bij haar broertje is, lacht ze wel. En eet en drinkt ze wat. Het liefste stop ik direct met de crèche! Het zijn prettige leidsters, relatief kleine groep, kleinschalig in zijn algemeenheid. Wat zouden jullie doen? Doorzetten of stoppen?
En eigenlijk heb ik een diepe angst. Dat het allemaal door mij komt. Zo diep wou ik er eigenlijk niet op in gaan maar dat is mijn diepste angst.
Tussen ons dochtertje en haar broer hebben we nog een dochtertje gekregen maar we zijn haar verloren tijdens tijdens de bevalling. Anderhalf jaar later is ons dochtertje geboren. We zagen uit naar komst maar het viel me zo zwaar. Gelukkig was er de borstvoeding. Ik moest haar wel dichtbij me houden. En van mijn kant kan ik zeggen dat het meer dan goed zit met mijn gevoel naar haar toe. Maar zou ze gevoeld hebben dat dat de eerste zes weken niet zo was? Dat ze zich daarom zo aan mij vastgrijpt?
Misschien is het compleet onlogisch (dat hoop ik) maar diep van binnen ben ik daar heel bang voor. En dat heb ik bij deze "uitgesproken"...
welnee joh
Je was er toch gewoon? Volgens mij trekken kinderen van die leeftijd geen diepgravende psychologische conclusies. Mama moet er zijn en ze voeden en verzorgen. Hoe mama zich voelt is op die leeftijd totaal oninteressant.
Zelf was ik door ziekte een tijd fysiek afwezig bij de babytijd van de jongste, maar die heeft zich precies zo ontwikkeld als de rest in dit opzicht: de eerste jaren brullen als ik wegging, daarna ging het gemakkelijker. Papa was er tenslotte ook nog!
Hier hielp een groot knuffelbeest van thuis, dat "mee mocht" naar de crèche (in feite had ik er twee, het risico dat hij kwijt zou raken was te groot!). Overigens, als ze zo graag bij haar broertje is, kan de crèche daar dan niet wat mee?
En dan nog: een crèche-leidster ziet veel kinderen maar is geen psycholoog hoor. Er zit een grote variatie in wat normaal is, zeker op die leeftijd. En ik heb gemerkt dat leidsters vaak hun onkunde bij het kind neerleggen. Als zij er niks mee kan, moet er wel iets mis zijn met het kind.
Je gaat dit nog missen als ze zich opeens voor je gaat schamen in de puberteit en niet meer met je gezien wil worden!
nee ligt niet aan jou
Lastig hoor. Ik zou iig stoppen met creche, volg je gevoel. Zoek liever kleinschalige oppas, iemand thuis oid. Wat heeft ze nodig in contact? Zoek iemand die haar dat kan geven en regelmatig komt zodat het vertrouwd kan worden, ev wat langer wennen samen met jou.
Wat je ook kunt doen is oppassen met complimentjes, die kunnen onzekere kinderen juist onzeker maken. (afhankelijk van je oordeel) Niet oordelende aandacht kan dan helpen. Ik zou helpen in het contact met oma, juist samen doen totdat het vertrouwd genoeg is. Het klinkt alsof ze wat angstig of onzeker is.
3 kinderen?
Heb ik nu goed begrepen dat jullie meisje de middelste van drie kinderen is? Een oudere broer en een babybroertje?
Ze was 3 toen de baby geboren is? Omdat oudste al naar school gaat, was ze gewend om veel aandacht te krijgen die ze nu met babybroertje moet delen?
Ik heb ooit eens gehoord dat het niet "handig" kan zijn om 3 jaar leeftijdsverschil te hebben tussen kinderen. Een driejarige is heel erg bezig met de plaats in het gezin en is zich daar bewust van. Een baby kan dan gauw gezien worden als "indringer" en die ook nog eens nooit meer weg gaat. Daardoor kunnen driejarigen nogal heftig reageren op een baby. Claimgedrag, maar ook de baby pijn doen,etc. De peuter wil de ouders voor zichzelf houden.
Een baby heeft natuurlijk veel impact op een peuter. Ze moeten ineens de aandacht delen, etc.
Marie, anders
Ik lees dat er tussen dit dochtertje en haar oudere broer nog een baby is geweest. Dus oudste kind is broer, tweede kindje is overleden en het meisje waar het nu om gaat is de jongste van de drie.
Mulders, ik snap je moeilijkheid en dubbele gevoelens. Wat is wijsheid, moeilijk. Ik schat toch in, dat ze duidelijkheid en vertrouwde mensen nodig heeft om zich veilig te voelen. Ik denk ook de oppasconstructie voor haar niet genoeg vastigheid biedt om zich veilig te voelen. Als ze al de oppastijd in de creche is, zal ze zich uiteindelijk toch meer kunnen toevertrouwen aan de leidsters daar. Dat zou ik zelf doen.
Toch 
Had ik zelf niet goed onthouden - blijkbaar toch een babybroertje. Ik ben met Marie eens dat dat inderdaad ook best veel impact kan hebben. Maar ik denk ook dan juist dat vastigheid in de oppas erg belangrijk is. Ik zou proberen om de dagopvang of volledig bij de creche te krijgen, of een andere vaste oppas te krijgen, maar niet meer zo te verdelen. En knuffel mee, en zelf niet thuisblijven bij oppas aan huis lijken mij ook heel goede tips. Immers, als je thuis bent, ben je er dus voor je dochter, inhaar ogen.
Je diepste angst
De eerste zes weken waren erg zwaar en je bent bang dat je kind daar iets van meegekregen heeft. Het is knap als iemand over zoiets definitieve, op waarheid berustte uitspraken kan doen. Met andere woorden: alles wat gezegd wordt over 'hechting in de eerste levensfase' is pure speculatie. Ik zou daar mijn schuldgevoel niet op laten drijven, want het is drijfzand, je zakt erin weg.
Op de tweede plaats: jij hebt niet gevraagd om het drama van de geboorte van je tweede kind. Het is jullie overkomen, zoals er veel in het leven is wat je overkomt. Je dochtertje is niet in een laboratoriumsituatie geboren onder perfecte omstandigheden, maar midden in het leven. Met alles wat daarbij komt kijken. Daar kun je gewoon eerlijk over zijn, naar jezelf toe en naar je kind toe.
Het kan wel zijn dat jouw schuldgevoel zorgt voor een overmatige compensatie. En dat je kind haarfijn aanvoelt dat jij daar een zwakke plek hebt die zij kan benutten. Redeneer even vanuit jezelf: wat heb jij nodig, welke ruimte heb jij nodig. Organiseer dat je die ruimte dan ook krijgt. En maak duidelijk, dat je kind zich daarop moet aanpassen. Moeder is een echt mens, dat snapt het kind nu nog niet, maar het is wel zo.
Het kan zijn dat thuis studeren niet de beste oplossing is, omdat daarin een dubbele boodschap zit: moeder is er wel en moeder is er niet. Probeer de ruimte voor je kind om boodschappen te interpreteren zo klein mogelijk te maken. En spreek je kind erop aan als het niet goed is gegaan. Niet in negatieve zin, maar ook niet positief belonen met aandacht en medelijden. Neutraal: volgende keer beter, dat moet je nog leren, moeilijk hé. Zoiets.
En dan: het gaat echt over. Dochter had drama's als ze naar vader moest (ook die leeftijd). Nu is ze een zelfstandige meid van 17, die mij soms liever kwijt dan rijk is (puber).
Tsjor
Kleine toevoeging
Eerlijkheidshalve en kleine toevoeging: dochter heeft bij vriendjes ook een lichte neiging om wat claimend te zijn, ook al is ze nu 17.
Tsjor
ik lees toch echt
dat er meer aan de hand is dan een bepaalde communicatie tussen moeder en kind. Meer kinderen uiten zich, zeker op die leeftijd, claimend naar moeder. Maar dit meisje heeft het ook niet naar haar zin op creche.
Ik ben een vrij softe moeder en heb mijn kinderen nooit 'aangesproken' op claimend gedrag. Toch is eentje, nog vrij jong, het tegenbeeld van claimend. Dat kan ook hoor.
Ze moeten het leren idd maar ik zie mijn rol als ouder hierin niet zozeer als sturend als wel fasciliterend.
Grip op de week
Het zal het probleem niet oplossen maar misschien een beetje helpen.
Mijn zoon raakte toen hij 3 was in de war over wat er wanneer zou gebeuren. Hij had geen grip op de week.
We hebben toen een planner gemaakt met plaatjes. Een wasknijper bij de juiste dag. Elke morgen liep hij eerst naar de planner zodat hij wist wat er ging gebeuren. In de loop van de dag deed hij dat nog een paar keer. Voor hem gaf het rust.
De plaatjes waren van het KDV, de oppas, Opa/Oma, Papa of Mama thuis die dag, etc. En bijzondere plaatjes voor bijzondere gelegenheden.
Bedankt!
Bedankt voor de reacties.
En heel fijn om te horen dat ik mezelf niet moet aanpraten dat het aan mij ligt. Blijft een zwakke plek. Zou kunnen dat ze dat aanvoelt? Als dat zo is, kan ik me daar in elk geval bewust van zijn: dit is mijn zwakke plek.
Niet alles is van vandaag op morgen te organiseren maar ik wil sowieso een weekplanning in beelden maken. Onze oudste zoon heeft daar ook veel aangehad.
En angst... Ja, eigenlijk is dat heel herkenbaar. Volgende keer probeer ik er ruime tijd te zijn bij de crèche en haar na een ochtend op te halen, met neutrale reactie Maximaal tot de herfstvakantie proberen.
Studeren elders. Weer even zoeken!
Goede ook van het niet oordelend complimenteren: "mooi" cakeje is dan ook geen goed voorbeeld
Van verschillende kanten hoor ik over "de middelste", is dat echt zo lastig? Wat ik zelf ervaar is dat de oudste aandacht vraagt, de jongste het nodig heeft en dat zij er tussendoor glipt als je er niet op let.
Al met al: ik ga wat anders proberen/de week anders inrichten. Zin om ermee te beginnen!
Nu ik erover schrijf is het me wel heel helder geworden dat ze sterk behoefte heeft aan duidelijkheid en veiligheid: dat wil ik haar heel graag bieden!
middelste
Mijn ervaring (mijn kinderen zijn al wat ouder) is dat de middelste het inderdaad extra moeilijk heeft. De jongste wordt geholpen, de oudste kan het zelf en de middelste probeert het zelf (maar het lukt nog niet) en krijgt half hulp. Kortom 2x niets .
3 was hier ook een lastig leeftijd op het KDV. Te groot om met de 2 jarigen te spelen en iedereen die ouder is verdwijnt naar school. Mijn kinderen zijn vanaf 4 maanden naar het KDV geweest maar juist het laatste jaar vonden ze het minder leuk. Eén van mijn kinderen is daarom zelfs eerder van het KDV gegaan. Die telde al 3 maanden voor ze 4 werd de dagen tot ze weg mocht af..
De tip van een planner werkte hier goed. Verder probeerde ik altijd te investeren in dagen dat er heel veel ruimte voor aandacht was maar ook voor dagen dat dat er niet was. Bv doordat ik fysiek weg ben.
middelste
Ik ken de theorieen maar kan me er niets bij voorstellen. Mijn oudste is lastig (van geboorte) en de tweede is enorm makkelijk, van geboorte af. Zij heeft ook haar fases gehad uiteraard en heeft ook flink aan me gehangen. Maar de basis blijft: een makkelijk, flexibel, vrolijk meisje. Ik kan me absoluut niet voorstellen dat haar aard had kunnen veranderen als we nog een derde hadden gekregen. (Misschien iets in gedrag, in oppervlakkig opzicht, maar ze is zoals ze is)
In deze posting lees ik niet over een meisje dat (alleen maar) moeite heeft met structuur en duidelijkheid, al speelt het wellicht mee. Meisje is in verschillende situaties absoluut niet dol op niet vertrouwde mensen, en zelfs vertrouwde mensen (?,oma?) laat ze niet toe. Dit los je niet op met structuur of verduidelijking. Je zult echt zorgvuldig moeten gaan kijken wat ze nodig heeft.
Hier hadden we trouwens een zeer chaotische weekplanning, het was niet anders. Ik werkte zeer onregelmatig. Het was niet ideaal maar ik heb nooit het idee gehad dat het nu echt een probleem was.
Complimenten, tsja ik blijf het er ook uitgooien hoor, gaat vanzelf. Maar mijn kinderen zijn ook wel gevoelig voor dit soort signalen, erop letten kan helpen.
De tweede
I herken wel de moeilijke positie van de tweede, zowel hier, waar er drie zijn, als in mijn gezin van herkomst waar er vijf waren.
Als je er maar twee hebt is één de oudste en één de jongste. Dat is iets gemakkelijker. Maar een derde hangt daar tussenin, ziet veel van de oudste, wil dat ook, maar kan dat nog niet; ziet hoe je hulp krijgt bij de jongste, maar die fase is hij/zij voorbij. Hangt er dus tussenin. Letterlijk. Moet zelf zijn eigen vage plaats organiseren.
Hoe een kind zou zijn als het kind met hetzelfde karakter de middelste of de jongste of de oudste zou zijn, als iemand dat kan voorspellen dan mag die daar een app voor ontwikkelen.
Tsjor
Cat en Mulders
Dat voor veel kinderen de positie in het gezin bepaalde problemen met zich mee kunnen brengen, betekent niet dat dit dus altijd voor alle kinderen zo is. En dat sommige kinderen uitstekend gedijen in chaos, betekent niet dat andere kinderen niet zeer gebaat zijn bij rust en regelmaat.
Hier heeft onze 3e zoon extreem veel en lang aan mij gehangen, letterlijk. Combinatie van karakter en nare ervaring op zijn 2e (opname in buitenlands ziekenhuis). Een paar pogingen gedaan om hem op een kdv te laten wennen, en toen maar thuis gehouden. ook de eerste jaren school waren moeilijk. Ook onze jongste heeft een heel eenkennige fase gehad. Wilde niks van oma weten, bijvoorbeeld. En als iemand iets 'verkeerd' deed, dan kwam het ook echt niet meer goed (bijvoorbeeld een juf op school die haar dwong alleen naar de wc te gaan).
Wat NIET helpt is dwang, is mijn ervaring. Wat wel helpt is begrip, acceptatie en geduld. En veel duidelijkheid over wat er wanneer gaat gebeuren en met wie. Dat soort dingen.
Beide kinderen gaan inmiddels met plezier naar school, zijn niet meer extreem verlegen (al zijn het geen kinderen die het hoogste woord hebben, buitenshuis althans...) en gaan prima om met leerkrachten, sporttrainers, ouders van vriendjes enz. De problemen zijn feitelijk 'verdampt', zonder dat wij er nou heel mee bezig zijn geweest.
Jippox
Ik snap je wel, maar ik geloof er zelf gewoon niet zo in, ik denk dat het belang van dit soort zaken schromelijk overschat wordt.
Kijk, ts geeft ook aan dat claimende gedrag er eigenlijk altijd al was, wrs dus wel iets in aard van meisje. Toen ze geboren werd was ze echt geen middelste kind.
kat uit de boom
Volgens mij is 2 dagen creche per week ook te weinig. Mijn dochter (nu 3) gaat vanaf haar 2e voltijd naar de creche. De eerste week heeft ze geen woord tegen iemand gezegd, en op vrijdag vertelde haar leidster dat ze 1 keer tegen haar had geglimlacht! Maar sindsdien heeft ze het echt naar haar zin daar. Ze wil er zelfs in het weekend heen Maar op een gegeven moment was er een nieuwe leidster in haar groep. Die werd 3 weken lang keihard afgewezen, mocht echt niets met haar doen. En toen was het goed. Ze is gewoon een kat uit de boom kijker, dat is haar karakter. En doordat ze zo thuis is op de creche, voelt ze zich goed. Als het maar 1 of 2 dagen per week is, dan moet ze iedere keer weer wennen. Ik zou dus eerder kijken of je haar niet een maand lang 5 dagen per week kunt brengen, en als ze dan echt ingeburgerd is de dagen verminderen naar hoeveel je echt nodig hebt (maar echt niet minder dan 2 per week).
Thuis claimt mijn dochter me ook wel. Als we eten wil ze bij me op schoot. Ze wil dat ik bij haar blijf als ze naar bed gaat (dus na haar verhaaltje). Ach, het hoort erbij denk ik. Ik denk duidelijk over mijn grenzen, en geef die duidelijk aan. Als ik alleen thuis ben met 3 kinderen, dan kan ik niet een uur met haar bezig zijn, de oudere 2 willen ook een verhaaltje en aandacht. Dat weet ze nu, en accepteert ze soms meer dan andere keren. Ik vind het ook wel schattig hoe ze op die leeftijd zo lekker ongenegeerd kunnen claimen. Het laagje beschaving komt vanzelf wel een keer!
Cat
Er is geen één op één verband tussen extreem aanhankelijk zijn en middelste kind zijn. Dat was ook de vraag niet. De vraag was of de middelste het moeilijker had. Door mensen die drie kinderen hebben of zelf uit een gezin komen met meer dan twee kinderen wordt die vraag bevestigend beantwoord. Waaruit dat 'moeilijkere' bestaat is zeer divers, daar heeft niemand eenduidige uitspraken over gedaan.
En uiteraard zijn er altijd uitzonderingen op de regel.
Tsjor
sorry hoor
Maar wat mis je nu? Heb al gezegd dat ik de theorie ken. Want dat is het, niet meer en niet minder dan een theorie. En ik neem die dus met een flinke korrel zout. Waar ben ik niet duidelijk?
Cat
Nee, het is geen theorie, het is de ervaring van mensen met 3 (of meer) kinderen. Jij hebt er 2, toch? Dus je kunt er uit je eigen ervaring niets over meepraten. Dat jij het overschat vindt is theorie noch ervaring, maar niet meer dan een op niets gebaseerde mening.
Jippox
Maar waar een theorie is zijn er ook altijd mensen die er geen probleem mee hadden de middelste te zijn en het fijn vonden. Het gaat prima samen met een karakter waarbij je het een beetje zelf wil uitzoeken. Factoren die het weer allemaal in de war schoppen zijn: lang de jongste geweest en opeens de middelste (dan heb je dus heel lang ervaren hoe het is om de jongste te zijn, je werd overal bij geholpen: mijn zus is bijna 8 jaar de jongste geweest). Of bijv hoeveel tijd er tussen alle kinderen zat: mijn moeder was de middelste van vijf meiden waarbij de oudste twee maar een jaar verschilden en zij vijf jaar later kwam en daarna kwamen er nog twee waarbij er veel tijd tussen zat.
niet waar
Jippox, zolang iets niet bewezen is blijft het toch echt een theorie. (volgens mij zelfs meer een geloof maar goed) Als we uit ervaringen van individuen conclusies gaan trekken ben je mij kwijt. Er zijn ook onderzoeken waaruit blijkt dat middelste kinderen het meest succesvol zijn. Zegt me ook niet heel veel hoor, maar is zinnig om eea te nuanceren. Het is gewoon een vd vele vooroordelen die er rondwaren binnen de psychologie.
Maar goed, ik mag er bij voorbaat geen mening over hebben omdat ik geen 3 kinderen heb. Apart.
juist wel
Je mag overal een mening over hebben. Maar het is misschien soms wel goed om je te realiseren dat het ook niet meer is dan dat.
Als je een middelste kind hebt met bepaalde 'problemen', en je hoort van veel andere ouders met middelste kinderen die tegen dezelfde dingen aanlopen, dan kan dit je heel goed helpen om net een beetje anders tegen die positie van dat middelste kind aan te kijken en er dus begripvoller mee om te gaan. En dat op zich is vaak al een grote stap vooruit.
Als je denkt: "onzin! De positie in het gezin heeft er niets mee te maken", denk ik dat je minder begrip hebt en je kind dus minder goed kan helpen. Zelfs al hebben die 'problemen' meer met het karakter te maken.
Sowieso is alle gedrag natuurlijk altijd een combinatie van karakter, omstandigheden en ervaringen.
dank je
Ik zal eraan denken dat mijn mening slechts een mening is.
Cat
Ik zal mij nog eens proberen te verduidelijken:
Stel er reageren hier een aantal ouders die allemaal een 'tussenkind' hebben en die daar iets gemeenschappelijks in ontdekken. Niemand die zegt: Ah, we hebben een universele wet ontdekt die geldt voor alle tussenkinderen in de wereld!
Nee, maar er is herkenning en dat stelt gerust en geeft ouders de kans om eens met een iets andere blik naar hun kind en situatie te kijken.
Dan komt er een ouder die zelf geen tussenkind heeft en die roept: onzin! jullie ervaring klopt niet, want de positie in het gezin zegt helemaal niets over een kind.
Vind je dan dat die mening echt wat toevoegt?
Ik ging ervan uit dat mijn mening (ieders mening dus) iets toe kan voegen, blijkbaar zijn we het oneens.
Basis
Cat, de basis van je mening is het volgende: 'Ik kan me absoluut niet voorstellen dat haar aard had kunnen veranderen als we nog een derde hadden gekregen.' Dat is wel bijzonder speculatief. Ik vermoed dat haar aard niet anders wordt, maar dat ze wel andere ervaringen en vraagstukken voorgelegd zou krijgen. Hoe ze daarop zou reageren, daar kun je werkelijk niets over zeggen.
Ondertussen neem je de ervaringen van mensen die drie kinderen of meer hebben niet serieus. Ik kan talloze voorbeelden gaan beschrijven, maar dat gaat me te ver in verband met de privacy van mijn kinderen.
Waarom moet je die ervaringen zo bestrijden?
Tsjor
